Τόν Ἐλλογιμώτατον Κύριον
Παναγιώτην Ἀνδριόπουλον
Θεολόγον
Ἀγαπητέ Παναγιώτη,
Εἰς τήν ἱστοσελίδα σου «Ἰδιωτική Ὁδός» καί σέ σχετική ἀνάρτηση τήν Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012 ὑπό τόν τίτλο «Τά ἀναθέματα τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ» (http://panagiotisandriopoulos. blogspot.com/2012/03/blog-post_10.html) ἀναφέρεσαι ἐπικριτικά στόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Καθεδρικό Ἱ. Ναό Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς καί ἐνῶ ὡς Θεολόγος ἔχεις πλήρη γνώση τῶν θεμάτων στό κείμενό σου προσπαθεῖς νά καταδείξης ὁτι δῆθεν κινοῦμαι ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς κανονικότητος καί ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Χρεωστῶ ἑπομένως μέ πολλή ἀδελφική ἀγάπη νά ἀπαντήσω στίς ἐπικρίσεις σου κυρίως διά νά βοηθήσω τούς ἀγνοοῦντας ἀδελφούς πού ὁ συγκρητισμός τοῦ συγχρόνου τρόπου σκέψεως καί ἡ ἔλλειψις ἡρωϊκῶν προτύπων τούς δημιουργεῖ ὑπνώττουσα συνείδηση. Εἰδικώτερα:
Ὅπως προκύπτει ἀπό τήν μαγνητοσκόπηση τοῦ ἑορτασμοῦ πού κοινοποιήθηκε καί ὑφίσταται στό Διαδίκτυο ἡ λιτάνευσις τῶν Ἱ. Εἰκόνων καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐγένετο στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Τριάδος ὡς ἔχει διαμορφωθεῖ καί περιέχεται εἰς τά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό τόν τίτλον «Ἡ λιτανεία τῶν ἱερῶν εἰκόνων κατά τήν τάξιν τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων» καί ἐπερατώθη διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς κατακλεῖδος τοῦ Συνοδικοῦ: «Τούτοις τοῖς ὑπέρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου... τῶν θεοειδῶν ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων» καί ἀκολούθως ἐκτός τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξεφωνήθησαν πρός προστασίαν τοῦ ποιμνίου μου καί λαοῦ τοῦ Θεοῦ τά ἀναθέματα πού ἀναδημοσιεύεις. Συνεπῶς οὔτε διορθωτής διεννοήθην ποτέ νά εἶμαι τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας οὔτε ἀσφαλῶς παραχαράκτης του.
Ὡς θά γνωρίζεις τά ἀναθέματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δέν ἀποτελοῦν ἐκφράσεις ὀργῆς ἤ κατάρας ἤ ὕβρεως ἀλλά πανηγυρικάς διακηρύξεις ὅτι οἱ συγκεκριμένοι δέν ἀνήκουν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καλεῖται νά ἐπιτείνει τήν προσοχή του εἰς αὐτό καί νά μήν συμφύρεται μετά τῶν ἀναθεματιζομένων διά νά μήν ἀπολέση τήν ὑγιαίνουσα διδασκαλία ἄνευ τῆς ὁποίας δέν ὑφίσταται σωτηρία. Ἑπομένως τά ἀναθέματα ἀποτελοῦν εἰδικώτερα στήν σημερινή ἐποχή ὁμογενοποιήσεως καί συγκρητισμοῦ ἔξοχο ἀμυντικό μηχανισμό καί παιδαγωγικό τρόπο διά τήν διασφάλιση τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καί ἀληθείας τάς ὁποίας διά πολυειδῶν θαυμαστῶν γεγονότων, θεοσημειῶν καί θαυμάτων ἐπικυρώνει ὁ ἐν Τριάδι Πανάγιος Θεός.
Ὅσον ἀφορᾶ στόν ἀναθεματισμό τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης αὐτός καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κοινωνοῦντες ἀποτελοῦν κατεγνωσμένους αἱρετικούς οἱ ὁποίοι κατεδικάσθησαν ὑπό τῶν Ἁγίων Ηης καί Θης Οἰκουμενικῶν Συνόδων τοῦ 880 καί 1351 ἀντιστοίχως διά τάς φρικώδεις αἱρέσεις τοῦ filioque πού καταλύει τά ὑποστατικά ἰδιώματα τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Παναγίας Τριάδος, εἰσάγει ἱεραρχία εἰς Αὐτά καί ἀποτελεῖ τήν σατανικωτέραν αἵρεσιν ὡς ὁ ἅγιος ἔνδοξος ἰσαπόστολος καί ὁμολογητής Μ. Φώτιος εἰς τήν Ἐγκύκλιον πρός τούς Πατριάρχας καί Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρει λέγων χαρακτηριστικῶς: «Ἔτι δέ εἰ ἐκ τοῦ Πατρός ὁ Υἱός γεγέννηται, τό δέ Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεται, τίς ἡ καινοτομία τοῦ Πνεύματος μή ἕτερόν τι αὐτοῦ ἐκπορεύεσθαι; Ὡς συνάγεται κατά τήν ἐκείνων θεομάχον γνώμην μή τρεῖς, ἀλλά τέσσαρας ὑποστάσεις, μᾶλλον δέ ἀπείρους, τῆς τετάρτης αὐτῆς ἄλλην προβαλλούσης, κἀκείνης πάλιν ἑτέραν, μέχρις ἄν εἰς τήν Ἑλληνικήν πολυπληθίαν ἐκπέσωσι...» καί τῆς κτιστῆς χάριτος τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη καί τοῦ Ἀνσέλμου Κανταουρίας ὀπαδῶν καί διαδόχων τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου πού ἀποϊεροποιεῖ τό Εὐαγγέλιο καί καθιστᾶ ἀδύνατο τήν θέωσι τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τήν ὁποία ὅμως προτρέπει μεγαλειωδῶς ὁ Ἀποστόλος Πέτρος εἰς τήν Β΄ Καθολικήν Ἐπιστολήν (1:4) «ἵνα διά τούτων γένησθε θείας φύσεως κοινωνοί φύσεως ἀποφυγόντες τῆς ἐν κόσμῳ ἐν ἐπιθυμίᾳ φθορᾶς» καί διά τήν ὁποίαν ἐνηνθρώπισεν ὁ Θεός Λόγος «ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται» (ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος) «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος). «Ἄνθρωπος γὰρ ἐγένετο ὁ Θεὸς καὶ Θεὸς ὁ ἄνθρωπος» (Ἱ. Χρυσόστομος).
Κατά ταῦτα ἡ πανηγυρική διακήρυξις ὅτι ὁ Παπισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία Χριστοῦ ἀλλά κακοδοξία καί αἵρεσις δέν ἀποτελεῖ ἰδική μου ἔμπνευσι καί μάλιστα «ψυχαπαθολογικῆς» ἑρμηνείας ἀλλά παγία θέσι τῆς Ἀδιαιρέτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί μάλιστα ἀλήθεια ποτισθεῖσα μέ ποταμούς αἱμάτων ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως, ὡς οἱ Ὁσίαθλοι Πατέρες οἱ ἐπί Βέκκου ἐν Ἁγίῳ Ὄρει μαρτυρήσαντες, οἱ ἐν τῇ Μονῇ Καντάρας ἐν Κύπρῳ ἀναιρεθέντες, οἱ 800.000 τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων οἱ ὑπό τοῦ ψευδοαγίου τοῦ Βατικανοῦ Καρδιναλίου Στέπινατς καί τῶν φασιστῶν Οὐστάσι διά πολυωδύνων βασάνων τελειωθέντες, οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι ἱερομάρτυρες Μάξιμος ὁ Καρπαθορῶσσος ὁ ὑπό τῶν Οὐνιτῶν διά τυφεκισμοῦ τελειωθείς καί Ἀθανάσιος ὁ Λιθουανός ὁ ὑπό τῶν Οὐνιτῶν διά πελέκεως ἀποκεφαλισθείς καί εἰς βόρθον ριφθείς καί μετά δέκα ἑπτά ἔτη ἀνασυρθείς ἔχων ἀδιαλώβητο, εὐωδιάζον καί θαυματουργοῦν τό σκήνωμά του. Φυσικά ἡ πραγματικότης αὐτή δέν ἀντιστρατεύεται τόν πανορθοδόξως διεξαγόμενον διάλογον μετά τῆς εἰρημένης αἱρέσεως διά τήν μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν αὐτῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
Συνεπῶς ἡ χρῆσις τοῦ ὅρου «παναίρεσις τοῦ διαλόγου» εἶναι καθαρά δικῆς σας ἀντιλήψεως καί ἑρμηνείας καί δέν προκύπτει ἀπό τά ἀνωτέρω. Ἄσχετο βέβαια εἶναι τό ζήτημα ὅτι ὁ ἐπί εἰκοσαετία διεξαγόμενος θεολογικός διάλογος μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς ἔχει ἀποβεῖ εὐθύνῃ αὐτῆς κατά τήν ἐκπληκτική ρῆσι τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ πρ. συμπροέδρου τοῦ διαλόγου «ἀνούσιον παίγνιον».
Ἐκπλήσσομαι ἰδιαιτέρως ἀγαπητέ Παναγιώτη, διότι προδήλως ἡ θεολογική σου ἐμβρίθεια δέν θά ἔπρεπε νά σοῦ ἐπιτρέψη ἐπικριτικό σχολιασμό τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῶν Προτεσταντῶν διότι αὐτοί κατ’ ἐξοχήν ἀποτελοῦν εἰκονοκλάστας μέ τήν ἐξόχως ἐπιβαρυντική περίσταση τῆς νεστοριανῆς ἐμπνεύσεως καθυβρίσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησιολογίας, κατεγνωσμένους αἱρετικούς ὑπό τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅσον ἀφορᾶ στόν ἀναθεματισμό τῶν ἑωσφοριστῶν Ραββίνων καί τῶν ὁπαδῶν τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ καί τοῦ ἰρβιγκίτη «πάστορα» Κάρολου Ράσσελ καί τῆς Σκοπιᾶς τοῦ Πύργου, αὐτοί ὡς ἀντιτριαδισταί καί ὡς ὄργανα τοῦ βυθίου δράκοντος τυγχάνουν κατεγνωσμένοι ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἑπομένως αἱ μετ’ αὐτῶν συμπροσευχαί διά τήν δῆθεν εἰρήνη καί ὁ συναγελασμός ἤ ἡ εἴσοδος εἰς τούς χώρους τῆς δυσσεβοῦς λατρείας των ἀποτελοῦν προδοσία τῆς ἀμωμήτου στόν ἀληθῆ Τριαδικό Θεό πίστεως. Φαντάζεσαι ποτέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ἤ τόν Μ. Ἀθανάσιο νά συμπροσεύχονται μετά τῶν Ἀρειανῶν τῆς ἐποχῆς των; Εἰς τί διαφέρει ἡ «Θάλεια» τοῦ Ἀρείου ἀπό τό Ταλμούδ καί τήν Καμπάλα τῶν Ραββίνων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί ἀπό τό Κοράνιο τῶν Μουσουλμάνων ἤ τήν «Σκοπιᾶ» τῆς Ἀνώνυμης Μετοχικῆς Ἑταιρείας «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ».
Δυστυχῶς παρερμηνεύεις, θέλω νά πιστεύω χωρίς πρόθεση, τόν ἀναθεματισμό τῶν διδασκόντων τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀποφαινόμενος μάλιστα ὅτι ἐγείρει «μεῖζον ἐκκλησιολογικό καί κανονικό πρόβλημα» καί ὅτι δῆθεν εὑρίσκομαι σέ «de facto σχίσμα μέ τήν καθ’ ὅλου Ὀρθοδοξία». Ἀσφαλῶς ἐκ παραδρομῆς πρέπει νά συγχέεις τά πράγματα διότι ταυτίζεις τούς διεξαγομένους διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους μέ τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ πού καταλύει τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἀδιαιρέτου καί Ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί κηρύσσει ὅτι ὅλες οἱ Χριστιανικές κοινότητες-ἐκκλησίες καί οἱ διάφορες ἀνά τόν κόσμο θρησκεῖες ἀποτελοῦν νομίμους ὁδούς γιά τήν ἐπίγνωση καί κοινωνία τοῦ ζῶντος Θεοῦ.
Τέλος ἡ βράβευσις τοῦ κ. Λαυρεντίου ντέ Τζιόρτζιο, Προέδρου τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» ἐγένετο διά τό ἐκδοτικό του ἔργο ὑπέρ τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων καί δέν ὁδηγεῖ ἀναποδράστως στήν ἀποδοχή ὅλων τῶν ἀπόψεων αὐτοῦ. Ἀσφαλῶς ἡ μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ ἐμπίπτει στό δικαίωμα ἐλευθέρας ἐκφράσεως τοῦ ὡς εἴρηται, καθ’ ὅσον μάλιστα ὁ ἀναφερθείς δύναται νά τιμᾶται ὡς μοναχός Αὐτῆς.
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
