ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Φταίμε όλοι. Διότι καταργήσαμε Τον Θεό· στην θέση της εκκλησίας βάλαμε τις καφετεριες κ’ τα clubs. Αντικαταστήσαμε τον γάμο με συμβολαιογραφική πράξη κ’ το ιερό μυστήριο της βάπτισης με τελετή ονοματοδοσίας. 

 

Τα σόδομα κ’ τα γόμορα τα χαρακτηρίζουμε πλέον ως έκφραση ελευθερίας κ’ ισότητας, κ’ ως ανθρώπινα δικαιώματα. 

 Τους ομοφυλοφιλικούς ξεσηκωμούς τους ονομάζουμε πλέον ως ‘’παρελάσεις υπερηφάνειας’’ κ’ ο σεβασμός των γυναικών απέναντι των συζύγων τους καταργήθηκε με το αιτιολογικό της ‘’ισότητας των φύλων’’. 

 Βουλιάξαμε στα άδυτα των παπικών, των Μασώνων κ’ των Εβραίων. 

 Μπλεκτήκαμε στα δύχτια των Οικουμενιστών κ’ του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων σαν πρόβατα που τα πάνε στη σφαγή.

 Φταίμε άπαντες.

  Διότι μπερδέψαμε την υγιή αξιοπρέπεια με τον εγωισμό κ’ την υπερηφάνεια, τον υγιή αυτοσεβασμό με απροσμέτρητο ναρκισσισμό, την ελευθερία με την ασυδοσία, την αγάπη με τα σαρκικά αμαρτήματα, τον αγνό έρωτα με το σεξ. 

 ‘’Βαπτίσαμε’’ τις Θείες εντολές ως ‘’καταπίεση κ’ κατάργηση της ελευθερίας μου’’. 

 Κάναμε «θρησκεία» μας το χρήμα, την δόξα, τις πάσης φύσεως ηδονές, τον εγωισμό κ’ την υπερηφάνεια. 

 Φέραμε Τον Θεό στα δικά μας μέτρα, κ’ αντί να ανεβούμε στο επίπεδό Του, κατεβάσαμε Αυτόν στο δικό μας. 

Κόψαμε κ’ ράψαμε τους πνευματικούς νόμους στα μέτρα μας. 

Αντικαταστήσαμε τον Πνευματικό με τα μέντιουμ κ’ τους Ψυχολόγους, την προσευχή με την γιόγκα, κ’την νηστεία με τις δίαιτες.

 Έτσι άδειασε η ψυχή μας. 

 Η κρίση η μεγάλη δεν είναι που δεν ευημερούμε, αλλά που δεν μετανοούμε!!!!!!!

Πιερ-Ιβ Κουστό στην «Κ»: Η θάλασσα της Σαντορίνης είναι έρημος

«Εχετε τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια και τον περισσότερο αέρα στη Μεσόγειο. Θα μπορούσατε ακόμα και να εξάγετε ενέργεια», λέει ο Πιερ-Ιβ Κουστό.

 

 Γράφει ο  Γιώργος Λιάλιος
«Ο βυθός της Σαντορίνης είναι σαν ένα υπέροχο θέατρο. Το σκηνικό είναι μοναδικό: υποθαλάσσιες σπηλιές, λιβάδια ποσειδωνίας, εντυπωσιακοί σχηματισμοί, απότομοι γκρεμοί και μια φοβερή διαύγεια. Είναι όμως ένα θέατρο άδειο, χωρίς ηθοποιούς. Ξέρετε τι μου λένε οι ψαράδες του νησιού; Πήραμε από τους γονείς μας μία θάλασσα γεμάτη ψάρια και παραδίδουμε στα παιδιά μας μία έρημο».
Ο 36χρονος Πιερ-Ιβ Κουστό, ο μικρότερος γιος του διάσημου ωκεανογράφου και εξερευνητή Ζακ-Ιβ, βρίσκεται τις ημέρες αυτές στη Σαντορίνη για πολλοστή φορά και έχει πλέον ξεκάθαρη άποψη. Εκεί, πριν από εννέα χρόνια εκπαιδεύθηκε για να γίνει και ο ίδιος εκπαιδευτής δυτών, απέκτησε πολλούς φίλους και μια σταθερή σχέση με το νησί. Πλέον, το επισκέπτεται σχεδόν κάθε χρόνο, όχι μόνο για να χαρεί τον βυθό του αλλά και για να μιλήσει για την ανάγκη να προστατευθεί. Στόχος του να βοηθήσει την ομάδα ντόπιων και φίλων του νησιού να δημιουργήσουν εκεί την πρώτη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή στις Κυκλάδες, μια πρόταση που την υποστηρίζει όλη η Σαντορίνη, αλλά προς το παρόν... όχι η πολιτεία. Ως πολίτης του κόσμου («ζω με μια βαλίτσα μεταξύ του Παρισιού και του υπόλοιπου πλανήτη», λέει χαρακτηριστικά), υποστηρίζει με θέρμη την ανάγκη να επιταχυνθεί η μετάβαση σε ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της οικονομίας.

Εικόνες σαν αυτή είναι πλέον σπάνιες στη Σαντορίνη. Οπως εξηγεί ο Πιερ-Ιβ Κουστό, η υπεραλιεία άδειασε τη θάλασσα από ψάρια.

Το πρόβλημα
«Σε κάθε πλαστικό προϊόν που αγοράζουμε φθηνά ή μας δίνεται δωρεάν, όπως ένα καλαμάκι ή τα μαχαιροπίρουνα, υπάρχει ένα κρυφό κόστος που οι εταιρείες δεν πληρώνουν: το κόστος της ρύπανσης και της επίπτωσής της στην υγεία μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε προσδιορίζοντας το κόστος αυτό, το οποίο η πετρελαιοβιομηχανία δεν πληρώνει», αναφέρει. Και τάσσεται κατά των εξορύξεων στις ελληνικές θάλασσες: «Εχετε τη χώρα με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια και τον περισσότερο αέρα στη Μεσόγειο. Θα μπορούσατε όχι μόνο να είστε αυτάρκεις ενεργειακά, αλλά να “πουλάτε” ενέργεια σε όλη την περιοχή. Επιτρέποντας τις εξορύξεις, κάνεις το πρόβλημά σου βαθύτερο, αντί να βρεις λύσεις, δημιουργείς νέα προβλήματα».
– Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη Σαντορίνη;
– Ηρθα για πρώτη φορά το 2009 για να γίνω εκπαιδευτής δυτών. Εργάστηκα όλη τη σεζόν και στο τέλος της έδωσα εξετάσεις στη Θεσσαλονίκη. Εκτοτε έρχομαι σταθερά, τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο.
– Τι ιδιαίτερο έχει ο βυθός της;
– Από περιβαλλοντικής άποψης, είναι το σημείο με την υψηλότερη βιοποικιλότητα στις Κυκλάδες. Παραδόξως, βέβαια, γιατί ο βυθός δεν έχει πια ψάρια. Αυτό συμβαίνει ίσως λόγω της πολύπλοκης τοπογραφίας του βυθού, που δίνει καταφύγιο σε πολλά διαφορετικά είδη. Είναι όμως μοναδικός και ο συνδυασμός του βυθού με το νησί. Η τόσο υψηλή τουριστική ανάπτυξή της είναι ταυτόχρονα απειλή και ευκαιρία.

– Ποιο είναι το πρόβλημα;
– Ο βυθός της Σαντορίνης είναι σαν ένα υπέροχο θέατρο. Το σκηνικό είναι μοναδικό: υποθαλάσσιες σπηλιές, λιβάδια ποσειδωνίας, εντυπωσιακοί σχηματισμοί, απότομοι γκρεμοί και μια φοβερή διαύγεια. Είναι όμως ένα θέατρο άδειο, χωρίς ηθοποιούς. Ξέρετε τι μου λένε οι ψαράδες του νησιού; Πήραμε από τους γονείς μας μία θάλασσα γεμάτη ψάρια και παραδίδουμε στα παιδιά μας μία έρημο. Η περιοχή υπεραλιεύεται εδώ και δεκαετίες.
– Μπορεί ν’ αλλάξει η κατάσταση με μια προστατευόμενη περιοχή;
– Η διεθνής κοινότητα, καθοδηγούμενη από τους καλύτερους επιστήμονες, έχει εδώ και 30 χρόνια αναγνωρίσει τη σημασία της δημιουργίας προστατευόμενων περιοχών στη θάλασσα. Είναι απλό: Οταν χτυπήσεις το πόδι σου, τι κάνεις; Πρέπει να ξεκουραστείς για να αναρρώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θάλασσα. Αν την αφήσουμε ήσυχη για λίγο καιρό, η βιοποικιλότητα επιστρέφει. Πρόσφατα έγινε μια μελέτη σε 120 θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, οι 17 στη Μεσόγειο, που δείχνει ότι μόλις μέσα σε 5 χρόνια πέτυχαν αύξηση των ιχθυοαποθεμάτων κατά 450% και της βιοποικιλότητας κατά 20%.
– Τι προτείνετε για τη Σαντορίνη;
– Με χρηματοδότηση από το Ιδρυμα Νιάρχου, το ΕΛΚΕΘΕ έκανε μια μελέτη για την κατάσταση της θαλάσσιας ζωής στη Σαντορίνη. Προτείναμε δύο περιοχές, η μία ανάμεσα στην Περίσσα και στο Καμάρι και η δεύτερη, που τη θέλουν περισσότερο οι ψαράδες, γύρω από το Ακρωτήρι, στη «μύτη» της Σαντορίνης. Δυστυχώς, η θάλασσα της Σαντορίνης δεν έχει πια ψάρια και οι αλιείς πρέπει να πάνε όλο και πιο μακριά, να περάσουν ολοένα και περισσότερο χρόνο στη θάλασσα για να πιάνουν ολοένα και λιγότερα ψάρια. Οταν εξηγήσαμε τα οφέλη των προστατευόμενων περιοχών, οι αλιείς έγιναν σύμμαχοί μας και υποστηρίζουν ομόφωνα την πρόταση. Ολο το νησί την υποστηρίζει.
– Τότε γιατί δεν έχει προχωρήσει;
– Δεν είμαι πολιτικός, δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργεί η ελληνική πολιτική, δεν ξέρω αν κανένας καταλαβαίνει (γέλια). Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τα πράγματα προχωρούν πάρα πολύ αργά. Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχει την ευκαιρία να μπει μπροστά και να υιοθετήσει το πρότζεκτ, να δείξει το παράδειγμα. Ξέρετε, ο περιορισμός της αλιείας δεν σημαίνει παύση κάθε δραστηριότητας. Μπορεί να υπάρξει οικοτουρισμός, ήπιες δραστηριότητες. Στα νησιά Μέντες στην Ισπανία, όπου η θάλασσα προστατεύεται εδώ και 20 χρόνια, έρχονται άνθρωποι από όλον τον κόσμο και πληρώνουν εισιτήριο για να βουτήξουν και να δουν τα ψάρια. Η τουριστική ανάπτυξη της Σαντορίνης δίνει μια τεράστια ευκαιρία για τη χρηματοδότηση της προστατευόμενης περιοχής.
– Την τελευταία διετία, η Ε.Ε. «ανέβασε» στην ατζέντα της το θέμα των πλαστικών στη θάλασσα. Πώς προέκυψε αυτό ξαφνικά;
– Προέκυψε, γιατί δυστυχώς το πρόβλημα έγινε πολύ ορατό. Το πλαστικό είναι πετρέλαιο. Οταν το πετούμε στη θάλασσα διαλύεται, πάει στο περιβάλλον, εισέρχεται στην τροφική αλυσίδα, μας δηλητηριάζει. Το θέμα είναι να υπάρξει δράση σε όλα τα επίπεδα. Οι καταναλωτές να κάνουν καλύτερες επιλογές, ώστε να ασκηθεί πίεση στις επιχειρήσεις να βελτιώσουν τον σχεδιασμό τους. Οι επιχειρήσεις να επενδύσουν σε νέα, βιοδιασπώμενα υλικά. Και οι κυβερνήσεις να απαγορεύσουν συγκεκριμένες κατηγορίες πλαστικών που είναι πλέον αδιανόητο να χρησιμοποιούμε, όπως τα πλαστικά μιας χρήσης.
– Η βιομηχανία αντιτείνει ότι το πλαστικό είναι ένα φθηνό και «έξυπνο» υλικό, που έχει κάνει τη ζωή μας καλύτερη.
– Για να φτιαχτεί ένα καλαμάκι, πρέπει να εξορυχθεί πετρέλαιο από την άλλη άκρη της γης. Να μεταφερθεί για να διυλιστεί, να μεταφερθεί στις παραγωγικές μονάδες, να μεταφερθεί σε εσένα... για να το πάρεις δωρεάν! Ο λόγος που όλο αυτό είναι οικονομικά βιώσιμο είναι οι επιδοτήσεις που δίνουν οι κυβερνήσεις στις εξορυκτικές εταιρείες, που ξεπερνούν ετησίως τα 500 δισ. δολάρια σε όλον τον κόσμο. Αν πληρώναμε την πραγματική αξία του πλαστικού δεν θα ήταν τόσο φθηνό. Ομως, οι εταιρείες «εξωτερικεύουν» (externalize) το κόστος, δεν συνυπολογίζουν το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος. Το κόστος στην υγεία μας, στην αντιμετώπιση της ρύπανσης, στην ανακύκλωση. Αυτή είναι η πηγή όλων των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Είναι, όμως, ένα τεράστιο ζήτημα. Νομίζω ότι ένα καλό πρώτο βήμα θα είναι να ορίσουμε το πραγματικό κόστος.
– Τι γνώμη έχετε για τις σχεδιαζόμενες εξορύξεις στην Ελλάδα;
– Εχετε τη χώρα με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια και τον περισσότερο αέρα στη Μεσόγειο. Θα μπορούσατε όχι μόνο να είστε αυτάρκεις ενεργειακά, αλλά να εξάγετε ενέργεια σε όλη την περιοχή. Επιτρέποντας τις εξορύξεις, κάνετε το πρόβλημά σας βαθύτερο, αντί να βρείτε λύσεις, δημιουργείτε νέα προβλήματα. Οι εξορύξεις θα σκοτώσουν τα θηλαστικά των ελληνικών θαλασσών από την ηχητική ρύπανση, κι ας μη μιλήσουμε για το τι θα συμβεί στο περιβάλλον και στην οικονομία της χώρας στην περίπτωση διαρροής στη θάλασσα. Το κέρδος για την Ελλάδα είναι πολύ μικρό σε σχέση με τα όσα ρισκάρει.
– Ποιος είναι ο επόμενος σταθμός σας;
– Σε λίγες ημέρες θα πάω στη Σιγκαπούρη να μιλήσω σε ένα διεθνές συνέδριο για τα απόβλητα. Σας είπα, δεν υπάρχει ρουτίνα στη ζωή μου.
Νέο εγχείρημα
– Μιλήστε μου για τα καινούργια σας πρότζεκτ.
– Μια λύση για να επιταχύνουμε τη μετάβαση σε ένα νέο βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης είναι να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της οικονομίας. Την περίοδο αυτή, λοιπόν, φτιάχνω μία εταιρεία επενδύσεων ιδιωτικών κεφαλαίων που θα υποστηρίξει την καινοτομία, θα τοποθετηθεί σε εταιρείες που λ.χ. φτιάχνουν υποκατάστατα για το πλαστικό, βιοαποδομήσιμα υλικά. Επίσης, τις ημέρες αυτές δουλεύουμε στη Σαντορίνη ένα νέο εγχείρημα που το ονομάσαμε Hermes. Δοκιμάζουμε μια νέα συσκευή για τη μέτρηση της θερμοκρασίας των θαλασσών, ώστε οι δύτες από το δίκτυο Cousteau Divers από όλον τον κόσμο να μπορούν να συλλέγουν δεδομένα κάθε φορά που καταδύονται και να τα μοιράζονται σε μια ανοιχτή πλατφόρμα. Η θερμοκρασία των ωκεανών, για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα, είναι μια κρίσιμη παράμετρος σε όλες τις φυσικές διαδικασίες.

πηγή:Καθημερινη

Όταν «διαπραγματεύεσαι» την εθνική σου υπόσταση, το όνομά σου και την ιστορία σου…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Ο όρος «διαπραγμάτευση» είναι ένας όρος πολλαπλής πολιτικής ΑΠΑΤΗΣ
Η εθνική σου υπόσταση, το όνομά σου και η Ιστορία σου είναι ζητήματα ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ. Από την στιγμή που αποδέχεσαι τη διαπραγμάτευσή τους ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΣ την ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ τους…
Είναι οι ίδιες, λοιπόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις που νομιμοποίησαν τις ΝΑΤΟϊκές απαιτήσεις για το Σκοπιανό.
Ο μύθος της «διαπραγμάτευσης» αποτέλεσε τον δούρειο ίππο για την προώθηση και δικαιολόγηση των... στρατηγικών της Νέας Τάξης: Της κατασκευής προτεκτοράτων.

Φυσικά επί της ουσίας και καμία διαπραγμάτευση δεν μπορούσε να υπάρξει, για τον απλούστατο λόγο ότι τα προτεκτοράτα δεν διαπραγματεύονται, αλλά ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ στις εντολές των μεγάλων αφεντικών.

Η ΑΠΑΤΗ, συνεπώς, της «διαπραγμάτευσης» συνίσταται σε τούτο: Στη νομιμοποίηση των στρατηγικών απαιτήσεων του 4ου Ράιχ (προτεκτοράτα) και στις δήθεν διαπραγματεύσεις για την υλοποίηση αυτών των στρατηγικών απαιτήσεων, καθώς και στις «διαπραγματεύσεις» με ποια φόρμα αυτές θα πλασαριστούν…

Εδώ βρισκόμαστε τώρα: Στο πώς θα εμφανίσουν το προϊόν των «διαπραγματεύσεων». «Προϊόν» το οποίο έχει αποφασιστεί από το ΝΑΤΟ και τους νέους αποικιοκράτες και τα προτεκτοράτα, απλώς, υπακούουν δουλικά, δήθεν διαπραγματευόμενα…

Αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό άρθρο γραμμένο το 2008
Η στρατηγική των προτεκτοράτων και ο καθεστωτικός φαταλισμός
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου
ΡΕΣΑΛΤΟ, Τεύχος-27

Η Αμερικανική αυτοκρατορία και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης προωθούσαν ως στρατηγικό στόχο το διαμελισμό των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία προτεκτοράτων.

Οι αντιφάσεις αυτής της στρατηγικής δεν επέφεραν τα αναμενόμενα: Τη Ρωσία δεν την γονάτισαν. Αντίθετα την ισχυροποίησαν.

Τώρα επιτείνονται τα «βραχυκυκλώματα» αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων και βαθαίνουν τα αδιέξοδα.

Η ισχυροποίηση της Ρωσίας πιέζει την αυτοκρατορία και την οδηγεί σε αντιφατικά αδιέξοδα, εφιαλτικά για τους λαούς των Βαλκανίων. Έτσι από τη μια αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σώσει τα υπάρχοντα προτεκτοράτα της (Σκόπια κ.α.) και από την άλλη προωθεί την εγκαθίδρυση καινούργιων προτεκτοράτων: Ανεξαρτησία του Κοσσόβου.

Αυτός ο φαύλος κύκλος της αυτοκρατορικής στρατηγικής των προτεκτοράτων αποτελεί σήμερα την εφιαλτική απειλή για τα έθνη-κράτη και τους λαούς. Το Κόσσοβο πυροδοτεί μια περαιτέρω κλιμάκωση αυτού του ιμπεριαλιστικού ολέθρου που οδηγεί σε νέες αιματοχυσίες και σε γενικευμένες απειλές πολεμικών πυρπολήσεων των λαών.

Η στρατηγική των προτεκτοράτων είναι σύμφυτη με την ιμπεριαλιστική λογική της αυτοκρατορικής Νέα Τάξης. Η βαθιά κρίση του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός με τη νέα γιγάντωση της Ρωσίας οξύνει τις αντιφάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, συνακόλουθα προσδίδει πυρετικούς ρυθμούς στην στρατηγική των προτεκτοράτων. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει άμεσα αυτούς τους κινδύνους. Ακόμα και η Τουρκία βρίσκεται στο «στόχαστρο» αυτής της στρατηγικής.

Η πρώτη, συνεπώς, «ζώνη» άμυνας κάθε χώρας, το στρατηγικό αίτημα κάθε έθνους-κράτους είναι η κατηγορηματική απόρριψη αυτής της αυτοκρατορικής στρατηγικής.

Όποια χώρα στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο αποδέχεται αυτή τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων, δηλαδή την αλλαγή συνόρων, δεν τη νομιμοποιεί απλώς, αλλά υπογράφει και τη θανατική καταδίκη της. Ανοίγει η ίδια το δρόμο για την κατάτμηση και των δικών της συνόρων... 

Βαλκάνια: στην κόψη του ξυραφιού

Η αποδόμηση των Βαλκανίων και η αλλαγή συνόρων ήταν ο πρώτος στόχος του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ένας στρατηγικός στόχος που υπαγορευόταν από την ιμπεριαλιστική αναγκαιότητα «περίφραξης» και ασφυκτικής πίεσης των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο πλήρης έλεγχος των Βαλκανίων, μέσω της δημιουργίας νέων κρατών προτεκτοράτων, αποτελούσε για την καπιταλιστική Δύση και ιδιαίτερα για τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, το «όχημα» επέλασης, διείσδυσης και «κατοχής» των πρώην Σοβιετικών χωρών.

Οι βραχύχρονοι στόχοι επέτυχαν, αλλά οι μακρόπνοοι απέτυχαν. Η Ρωσία δεν διαλύθηκε, όπως προσδοκούσαν. Αντίθετα, αναζωογονήθηκε από την τέφρα της και τα αδιέξοδα της βαθιάς, δομικής καπιταλιστικής κρίσης την ισχυροποίησαν ξανά. Και το χειρότερο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι ότι με πανίσχυρο «όπλο» την ενέργεια, η Ρωσία κατακτάει ξανά το χαμένο έδαφος στα Βαλκάνια και μέσω αυτών διεισδύει ταχύτατα στην Ευρώπη, υποσχόμενη τεράστια κέρδη σε μεγάλες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που ασφυκτιούν μέσα στις τανάλιες της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κρίσης.

Η κατάσταση αυτή δεν οξύνει μόνο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (Ευρώπης-Αμερικής), αλλά προκαλεί και μια νέα οξύτατη συγκρουσιακή κατάσταση Αμερικής-Ρωσίας: Έναν νέο ψυχρό πόλεμο.
Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος τοποθετεί τα Βαλκάνια στην κόψη του ξυραφιού. Η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία απειλείται με κατάρρευση και επιδιώκει πάση θυσία τον ολοκληρωτικό έλεγχο των Βαλκανίων:

Την ενίσχυση και επέκταση των στρατιωτικοποιημένων προτεκτοράτων της. Θέλει να επιβάλλει, μέσω αυτών των προτεκτοράτων, την αυτοκρατορική της τάξη. Η «τάξη», όμως, αυτή της Νέας Τάξης χτίζεται στην άμμο. Οι λαοί αρχίζουν να αφυπνίζονται, να οργίζονται και να αντιδρούν. Η ενίσχυση της Ρωσίας αλλάζει τα δεδομένα πάνω στη διεθνή σκακιέρα. Οι αλυσιδωτές, επίσης, παρενέργειες που προκαλούνται από την προώθηση αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων (Κόσσοβο) απειλούν όλα τα ιστορικά έθνη-κράτη και όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής: Την Ελλάδα και την Τουρκία.

Τίποτε πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρο για την Αμερική και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου με απρόβλεπτες διαστάσεις.

Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Η μόνη πολιτική που μπορεί να οδηγήσει σε άμεση ήττα τον πλανητικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ είναι η αποφασιστική απόρριψη της αμερικανικής πολιτικής και η κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ να αποδεχτούν οι λαοί την αλλαγή συνόρων: Καμία αποδοχή των κατασκευασμένων ΝΑΤΟϊκών προτεκτοράτων και καμία νομιμοποίησή τους.

Κάθε συναλλαγή και ιδιαίτερα στη βάση ΝΑΤΟϊκών προτάσεων τα νομιμοποιεί. Και τέτοιου είδους συναλλαγές αγγίζουν τα όρια της ιστορικής προδοσίας όταν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση τα ιστορικά, αγωνιστικά σου κεκτημένα και το όνομά σου!!!

Ο φαταλισμός των υποτακτικών

Σε άλλα κείμενα του τεύχους αυτού αναλύονται συγκεκριμένα τα ζητήματα τα σχετικά με το όνομα των Σκοπίων και την ανεξαρτησία του Κοσσόβου.

Εδώ τίθενται μεθοδολογικά. Δηλαδή όχι σαν ανεξάρτητα «εξαρτήματα» μιας ολότητας, αλλά σαν συνθετικά μέρη της ολότητας. Ο πλανητικός ιμπεριαλισμός και η στρατηγική των προτεκτοράτων αποτελούν ολότητα: Η ολότητα της νεοταξικής πολιτικής.

Δεν μπορούμε συνεπώς να αποσπάμε ένα «τεμάχιο», τα Σκόπια, να το απομονώνουμε από τη γενική ιμπεριαλιστική πολιτική και να το εξετάζουμε ξεχωριστά, έξω από το όλον. Η αναζήτηση μιας ορθής τακτικής είναι υποταγμένη στο στρατηγικό ζήτημα. Η τακτική υλοποιεί (δηλαδή προσαρμόζει πρακτικά) τη στρατηγική και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτή.

Αυτά τα επισημαίνω γιατί κάποιες δυνάμεις της αριστεράς αποκόβουν μηχανικά τη στρατηγική από την τακτική. Ενώ είναι αντίθετες (έτσι λένε) στη στρατηγική των ΝΑΤΟΪκών προτεκτοράτων, αντίθετες στην αλλαγή συνόρων, υποκύπτουν και αποδέχονται τη συναλλαγή με τα Σκόπια και μια ονομασία που θα περιέχει «γεωγραφικά» τον όρο «Μακεδονία»!!!

Έτσι στην καθεστωτική «ομοφωνία» και «ομοψυχία» σχετικά με την αποδοχή του ονόματος «Μακεδονία» (με το σόφισμα του γεωγραφικού προσδιορισμού) προστίθενται κι αυτές.

Το να καταγγέλλεις από τη μια τη ΝΑΤΟϊκή στρατηγική των προτεκτοράτων και την αναδιάταξη των συνόρων και από την άλλη να διαπραγματεύεσαι με τα προτεκτοράτα και με τον πατρόνα τους, το ΝΑΤΟ, για όνομα «κοινής αποδοχής», αυτό αποτελεί μνημείο οπορτουνισμού. Είναι τέτοια οπορτουνιστική αθλιότητα που δείχνει ότι απλώς δημαγωγείς αντί-ιμπεριαλιστικά, ή εμπορεύεσαι τα ΑΝΤΙΝΑΤΟϊκά και αντινεοταξικά αισθήματα του ελληνικού λαού.

Μια τέτοια θέση δεν αποτελεί μόνο πολιτικάντικο καιροσκοπισμό. Αποτελεί και μια θέση θλιβερής, μοιρολατρικής υποταγής στο κατεστημένο. Μια θέση που δεν πιστεύει στις λαϊκές δυνάμεις και σέρνεται, διαπραγματευτικά, πίσω από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις.

Έτσι, βλέπουμε κάποιες πατριωτικές «αριστερές» δυνάμεις, να κατασκευάζουν φαταλιστικούς μύθους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: την πολιτική τους γονυκλισία και υποταγή.

Μας μιλάνε για απομόνωση, για κινδύνους της μεγάλης Αλβανίας, για τον κίνδυνο του τούρκικου επεκτατισμού κ.λπ.

Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τα διδάγματα της ιστορίας. Η ιστορική θεωρία και εμπειρία δείχνουν ότι είναι οι υποχωρήσεις που αυξάνουν τους κινδύνους. Οι κίνδυνοι, όταν αποδέχεσαι τη διπλωματία και την πράξη των δυναστών, όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά μεγιστοποιούνται.

Όταν αποδέχεσαι την ιμπεριαλιστική απάτη της «αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων» και υποκύπτεις στα στρατηγικά σχέδια της Νέας Τάξης, ουσιαστικά υπογράφεις την καταδίκη σου, αφού αντιμετωπίζεις και στο χώρο σου τον κίνδυνο «αυτοδιάθεσης μειονοτήτων», υπαρκτών ή κατασκευασμένων...

Η φαταλιστική αυτή λογική, επειδή κινείται εντός του κατεστημένου διπλωματικού πλαισίου, δεν μπορεί να διακρίνει τη δυναμική που αναπτύσσεται στους λαούς των Βαλκανίων. Μια δυναμική που υπονομεύει αποφασιστικά την κυριαρχία της Δύσης.

Σε αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η αλλαγή των διεθνών συσχετισμών με την ενδυνάμωση και τη διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.

Τέλος, αντιμετωπίζει και η Τουρκία μεγάλους κινδύνους από τη Νεοταξική «διαλεκτική» της αλλαγής συνόρων και είναι περιπλεγμένη μέσα σε ένα δίκτυο εκρηκτικών και αξεδιάλυτων αντιφάσεων.
Οι περιοχές των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής κοχλάζουν και δεν μπορεί η πλανητική αυτοκρατορία να επιβάλει την «τάξη» της. Εκτός κι αν αποδεχτούμε μοιρολατρικά την αιματοβαμμένη «τάξη» της...

Ο μύθος της αυτοδιάθεσης

Το νεοταξικό ιδεολόγημα για την κατασκευή των προτεκτοράτων είναι η «αυτοδιάθεση των εθνών». Η επαναστατική αυτή θέση των εθνικό-απελευθερωτικών κινημάτων αποτελεί σήμερα το όχημα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των προτεκτοράτων.

Η Αριστεροί παπαγαλίζοντας μια παλιά σωστή θέση, η οποία, όμως, σήμερα είναι μύθος και νεοταξικό ιδεολόγημα, προσδένονται στο άρμα του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού και αποτελούν την ιδεολογική εμπροσθοφυλακή του, με το αζημίωτο φυσικά: Γεμίσαμε επιδοτούμενες «αριστερές» κινήσεις που αγωνίζονται για την «αυτοδιάθεση» των εθνοτήτων και μειονοτήτων, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον τεμαχισμό των ιστορικών εθνικών κρατών.

Ο μαρξισμός, όμως, δεν είναι δόγμα, πόσω μάλλον παπαγαλία λεκτικών σχημάτων. Η απαίτηση της μαρξιστικής θεωρίας είναι απόλυτη και σαφής:

Οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα εξετάζεται αφού πρώτα τοποθετηθεί μέσα σε ορισμένα ιστορικά πλαίσια, στα πλαίσια της ιστορικής εποχής. Ύστερα λαμβάνονται υπόψη οι συγκεκριμένες ιδιομορφίες.

Το αίτημα για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα η δημιουργία εθνών κρατών είναι ιστορικά προσδιορισμένο και ανταποκρίνεται στην ανάγκη των εμπορευματικών καπιταλιστικών σχέσεων που θέλουν να απελευθερωθούν από τα μεσαιωνικά, φεουδαρχικά ή προκεφαλαιοκρατικά δεσμά.

Το εθνικό κράτος, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του μαρξισμού, είναι η μορφή του κράτους που ανταποκρίνεται στην ανάγκη εδραίωσης, επιβολής και ανάπτυξης του καπιταλισμού κόντρα στις φεουδαρχικές ή προκεφαλαιοκρατικές «συνθήκες».

Ο Λένιν στο κείμενό του «σχετικά με το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση» (αλλά και σε πολλά άλλα κείμενά του) αναπτύσσει διεξοδικά το ζήτημα. Επισημαίνει ιδιαίτερα τα ακόλουθα:

α). Το ιστορικό πλαίσιο των εθνικών κινημάτων: «Η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στο φεουδαρχισμό ήταν συνδεδεμένη με εθνικά κινήματα».

β). Την οικονομική βάση των εθνικών κινημάτων, συνακόλουθα του έθνους κράτους. Αυτή η βάση είναι οι εθνικές αστικές δυνάμεις της εμπορευματικής παραγωγής που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τη στενή φεουδαρχική αγορά και να αναπτύξουν την ανοικτή και ελεύθερη καπιταλιστική αγορά.

Το αίτημα, συνεπώς για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα τη δημιουργία εθνών-κρατών προϋποθέτει δύο βασικούς συντελεστές: Φεουδαρχικές ή μισοφεουδαρχικές σχέσεις, δηλαδή προκαπιταλιστικές και την ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης!!!

Υφίστανται σήμερα στα Βαλκάνια αυτοί οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι;

Σήμερα ζούμε την εποχή των υπερεθνικών μονοπωλίων, μια ιστορική εποχή που χαρακτηρίζεται από την κατάτμηση και την άλωση των εθνών κρατών. Τα νέα κράτη που δημιουργούνται δεν έχουν καμία εθνική οικονομική υπόσταση, είναι κράτη χωρίς εθνική αστική τάξη. Είναι στρατιωτικά μαφιόζικα προτεκτοράτα των πολυεθνικών, εκτελεστικά όργανα του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Αυτές οι κρατικές κατασκευές οδηγούν τα πράγματα προς τα πίσω, σε ένα νέο Μεσαίωνα. Διαλύουν τους λαούς και καθιστούν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση ακόμα πιο δύσκολο.

Μέσα σε αυτή την αυτοκρατορική ιμπεριαλιστική εποχή της Νέας Τάξης το αίτημα για «αυτοδιάθεση των εθνοτήτων» δεν είναι απλώς μια χίμαιρα, αλλά στρώνει το έδαφος στην πλανητική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα...
πηγή:"Ρεσάλτο"

Μαγική (και) από ψηλά η Σαντορίνη

Δια χειρός του σκηνοθέτη και φωτογράφου Θωμά Χρυσοχοΐδη

Ένα μικρό φιλμ για τους παράγοντες του τουρισμού και τα guided tours που αναλαμβάνουν με πρωταγωνιστές τα υπέροχα τοπία αυτού του ευλογημένου τόπου να αναδείξουν το μεγαλείο της Σαντορινης δημιούργησε ο γνωστός σκηνοθέτης και φωτογράφος Θωμας Χρυσοχοΐδης

Έχοντας μεγάλη θητεια στην φωτογραφια δρασης για πανω απο 25 χρονια, ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης γοητευμένος απο την κινουμενη εικονα αρχισε την τελευταια πενταετία να σκηνοθετει short films προσθετοντας και τη μεγαλη του αγαπη για τα drones, τα οποια χειριζεται ο ιδιος με πολυ ιδιαίτερο αποτελεσμα οπως φαινεται και στα πλανα!

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο και μέσα από το φιλμ προβάλονται και λιγότερο γνωστά τοπία και προορισμοί του νησιού.

Απολαύστε το ταξίδι...
πηγή:protothema.

Ως πότε θα μένετε βυθισμένοι στο θρόνο σας;

Γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης Αντιστράτηγος (ε.α) -Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ

Όταν ο λόγος θυμώνει…!

Έλεγα να μη μιλήσω. ''Η σιωπή είναι χρυσός'' έμαθα! Τι κι αν διάβασα ''το σιωπάν δοκεί συναινείν''; Τι κι αν με εντυπωσίασαν τα γραφόμενα του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κ. Καβάφη: ''Η σιγή είναι βαρεία νόσος, σκιά και νυξ! Ο λόγος είναι αλήθεια, ζωή, αθανασία''; Έτσι νόμιζα.

Η τραγική σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας, και ιδιαίτερα οι καθημερινές επιθέσεις στην Εθνική μας συνοχή, στην Ελληνική Παιδεία και στην Ελληνική Οικογένεια, με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να κάνω πράξη τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Κ. Παλαμά: ''Όποιος στοχαστικός, σαν γιαταγάνι τον στοχασμό του αντρίκεια ας τον βγάζει. Δεν φτάνει να λάμπει μόνο η αλήθεια, πρέπει και να σφάζει''!

Σκέφθηκα και στρατιωτικά, λόγω επαγγέλματος. Είπα, η σιωπή, με στρατιωτικούς όρους, σημαίνει συνεχής άμυνα, η οποία μπορεί, κατά το μείζον, να εξασφαλίσει το αήττητο. Το ζητούμενο όμως είναι η νίκη, η οποία είναι καθαρά θέμα επίθεσης! Λαλήσωμεν λοιπόν, αφού ''ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου, αφού λαλεί εντός μας η θεία σκέψη, της ψυχής η άυλος ομιλία''!

Ως ποντιακής καταγωγής, έμαθα να σέβομαι το ράσο και ιδιαίτερα τους μεγαλόσχημους ιερείς και ιεράρχες. Βλέποντας όμως την σημερινή Ελλάδα μας, με κάθε σεβασμό προς τους τίτλους και τα πρόσωπα, τολμώ να απευθύνω κάποια ερωτήματα στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και τους Σεβασμιότατους Μητροπολίτες της χώρας μας (πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων):

Έχετε αντιληφθεί ότι η ισοπέδωση των πάντων, η πολτοποίηση των εθνικών συνειδήσεων, η υπονόμευση των θεσμών, η διάβρωση των αξιών, η περιφρόνηση των αρετών, ο διασυρμός και ο εμπαιγμός των ελλήνων πολιτών, ο χλευασμός της ηθικής, ο πολιτικός φενακισμός, ο αδίστακτος αμοραλισμός των δημαγωγών και των επαγγελματιών του δήθεν προοδευτισμού και ο σύγχρονος ισλαμικός εποικισμός καταστρέφουν την ελληνορθόδοξη πατρίδα μας;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσετε ότι διαλύουν τους συνδετικούς κρίκους του ελληνισμού και της ορθοδοξίας, κτυπώντας την οικογένεια και την παιδεία μας, τα μόνα εν ημίν αγαθά, αθάνατα και θεία;

Ως πότε θα μένετε βυθισμένοι στο θρόνο σας;

Ως πότε θα καθησυχάζετε το λαό με λόγια πράα και ήρεμα, ότι η εκκλησία αγρυπνά και υπερασπίζεται τα δίκαιά της;

Δεν βλέπετε ότι το Γένος ολόκληρο παρασύρεται σε Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη, μείζονα της πρώτης, πλην όμως άνευ Ομήρου και άνευ εξαμέτρων;

Δεν ακούτε τους βαρύγδουπους ήχους από τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της Δύσης και από τις μπότες των πασάδων της Ανατολής, που ανεβαίνουν τα σκαλιά του εθνικού μας οικοδομήματος;

Ποιος περιμένετε να αφυπνίσει και να κατηχήσει το λαό του Θεού;

Μήπως πρέπει να κηρύξετε την εκκλησία σε διωγμό;

Μήπως ακούτε ήδη τον θρήνο να ακούγεται πάνω στα τείχη και θεωρείτε την πτώση μας βεβαία; Αν είναι έτσι, τότε, γίνετε Έκτορες!

Μη καθεύδετε! Ξυπνήστε! Εγερθείτε! Θυμώστε! Μιλήστε! Ο λόγος που χτυπά και που θυμώνει, ριζώνει και της γης την όψη αλλάζει!

ΑΝΑΛΑΒΑΤΕ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΣΑΣ!

Πριν θρηνήσει η Ραχήλ τα τέκνα αυτής! Πριν ακουσθεί ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων!

Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά...

πηγή:yiorgosthalassis

Υιοθετήστε ένα σκύλο. Ένα παιδί όμως;

Στις 30 Δεκεμβρίου 2017 είχαμε παρακολουθήσει από το Mega Channel την ταινία «Re-Action» των Αρτέμη Σαμοθράκη και Αλέξανδρου Κατσάρη, μια ταινία για τη θεραπευτική αξία της σχέσης με ένα ζώο και για την υπεράσπιση των αδέσποτων σκυλιών.



Είναι μια αξιόλογη ταινία με ωραίο μήνυμα, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτή τη φιλοζωική ιστοσελίδα. Κάθε χριστιανός δεν μπορεί παρά να είναι φιλόζωος (βέβαια και φιλόθεος και φιλάνθρωπος). Αγαπά όλα τα πλάσματα του Θεού.

 Όμως στην ταινία άκουσα μια ατάκα που με προβλημάτισε, χωρίς φυσικά να έχουν σχέση οι συντελεστές της: μια κτηνίατρος λέει στους ήρωες της ταινίας: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα ζώο, αντί να αγοράσετε». Σωστό. Με λύπησε όμως η σκέψη ότι δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιο αντίστοιχο μήνυμα που να αφορά στα παιδιά – και να λέει: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα παιδί, αντί να προχωρήσετε σε εξωσωματική». 

 Η βιομηχανία της εξωσωματικής γονιμοποίησης προφανώς αποφέρει εκατομμύρια στους ασχολούμενους. Όλο και περισσότερα ζευγάρια στρέφονται εκεί, γιατί η υπογονιμότητα επιδεινώνεται! Οι αιτίες της υπογονιμότητας, πολλές και – κατά τους γιατρούς – ακαθόριστες σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ψυχογενείς; Το άγχος δηλαδή φταίει; Ενοχοποιούνται τα κινητά τηλέφωνα, όταν τα έχουμε στην τσέπη του παντελονιού μας, τα ζεστά ροφήματα σε πλαστικά κύπελλα, τα φυτοφάρμακα… Όμως κανείς δε μιλάει ξεκάθαρα. Γιατί; Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν να το διακρίνουν; Ή φταίει ότι κι εδώ παίζονται πολλά λεφτά; 

 Η εξωσωματική δεν βλέπουμε να διαφημίζεται παντού, αλλά δε χρειάζεται. Όλοι την ξέρουμε, τη διαφημίζουμε μεταξύ μας. Τη διαφημίζουμε ως σωτηρία από το μαράζι της ατεκνίας, παρόλο που ξέρουμε επίσης πόσες προσπάθειες μπορεί να χρειαστεί μια γυναίκα (προσπάθειες βασανιστικές, δαπανηρές και εξουθενωτικές) μέχρι να καταφέρει να κρατήσει ένα μωρό μέσα της. Τι ευθύνεται; 

Είναι ανθρώπινο ένα ζευγάρι – ιδίως μια γυναίκα – να επιθυμεί ένα παιδί που το έχει κυοφορήσει και γεννήσει η ίδια. Όμως κι αυτό το ζήτημα φοβάμαι πως έχει πάρει διαστάσεις εγωισμού (ας με συγχωρέσουν οι πονεμένες μανάδες ή υποψήφιες μάνες) που δεν μας αφήνει να δούμε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας. Το παιδί που γέννησε μια άλλη μάνα και που χρειάζεται υιοθεσία, είναι εξίσου δικό μας, αν το υιοθετήσουμε, με το παιδί που γεννήσαμε εμείς. Το βιολογικό παιδί δεν είναι η μόνη περίπτωση «δικού μας» παιδιού. Και, αντί να βασανίζεσαι, αδελφή μου, να διαλύεσαι ψυχικά και να καταδαπανάς και τα λίγα χρήματά σου στο βωμό της επιθυμίας για ένα αποκλειστικά δικό σου, βιολογικά, παιδί, μπορείς να αποκτήσεις ένα παιδί πολύ ευκολότερα και να το σώσεις – ένα βασανισμένο ή καταδικασμένο σε θάνατο παιδί, και να το σώσεις! Και μαζί να σώσεις και τον εαυτό σου, να σώσεις και τον άντρα σου, να σώσεις την οικογένειά σου. Να αλλάξει η ζωή σας, και εδώ και στην αιωνιότητα. 

 Ηθικά διλήμματα στην εξωσωματική γονιμοποίηση

 Κατ’ αρχάς, σχετικά με την εξωσωματική γονιμοποίηση υπάρχουν δύο ηθικά διλήμματα, που πρέπει να λάβει πάρα πολύ σοβαρά υπόψιν όποιο ζευγάρι χριστιανών σκέφτεται να προχωρήσει σε αυτήν: Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι ειδικοί φροντίζουν να γονιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ωάρια, παράγοντας μικρά ανθρώπινα έμβρυα (έτσι μάλιστα τα ονομάζουν, έμβρυα), και στη συνέχεια εμφυτεύουν στη μήτρα όσα επιθυμεί το ζευγάρι και τα υπόλοιπα τα καταστρέφουν ή θέτουν στη διάθεση του ζευγαριού το ενδεχόμενο καταστροφής τους. Αυτά όμως τα έμβρυα είναι ανθρώπινες υπάρξεις – και δεν χρειάζεται να συνεχίσω στο θέμα αυτό. Το δεύτερο δίλημμα είναι ότι κατά κανόνα τοποθετούνται στη μήτρα της υποψήφιας μητέρας όσο το δυνατόν περισσότερα έμβρυα, με την ελπίδα να γίνει δεκτό έστω ένα από αυτά. Αν όμως γίνουν δεκτά περισσότερα από δύο ή από τρία (μπορεί και πέντε, έξι, οκτώ…), ο γιατρός θα προτείνει να αφαιρεθούν μερικά, για να έχουν περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν τα υπόλοιπα και φυσικά για να είναι ευκολότερη και πιο ακίνδυνη η εγκυμοσύνη και ο τοκετός. Συνεπώς, η μάνα (ή το ζευγάρι) μπαίνει μπροστά στο δίλημμα των εκτρώσεων με τίμημα μια δύσκολη και ριψοκίνδυνη εγκυμοσύνη και, αν βρει το σθένος να αρνηθεί (όπως είναι το σωστό), έχει να αντιμετωπίσει και ψυχολογικό πόλεμο από τον περίγυρό της, από τους γύρω της, που «τη νοιάζονται». 

Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι τραυματίζονται ψυχικά από τον ίδιο τον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές εταιρίες και όσες άλλες πανίσχυρες συμμορίες κυβερνούν τον κόσμο και εκμεταλλεύονται τη ζωή μας. Έτσι, όποιος τολμήσει να πει ότι υπάρχει και εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ατεκνίας, πέρα από την εξωσωματική, κινδυνεύει να δεχτεί ύβρεις και μίσος. Όμως η αγάπη και ο σεβασμός προς όλους (παιδιά και μεγάλους) επιβάλει να εκφραστεί αυτή η πρόταση. Το να πεις σε ένα ζευγάρι ή ειδικά σε μια γυναίκα ότι μπορεί να κάνει δικό της και ν’ αγαπήσει ένα παιδί, που το γέννησε κάποια άλλη, πιθανόν να προκαλέσει εκρήξεις.

 Όμως είναι αλήθεια – παιδιά μας δεν είναι μόνο αυτά που γεννήσαμε βιολογικά. Είναι κι εκείνα που θ’ αγαπήσουμε και θ’ αναθρέψουμε, δηλαδή θα τα γεννησουμε πνευματικά. Να το πούμε αλλιώς, χριστιανικά; Παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου, ακόμη κι αν έχουμε και βιολογικά δικά μας παιδιά… 

Πώς θα υιοθετήσω;

Και πώς θα υιοθετήσουμε παιδάκι, αφού ξέρουμε ότι, από τα κρατικά ιδρύματα, πιθανόν να περιμένουμε χρόνια και τελικά να απορριφθεί η αίτησή μας; Βέβαια, τώρα ακούσαμε και το σλόγκαν «κανένα παιδί σε ίδρυμα» ως επιχείρημα για τη θέσπιση της «τεκνοθεσίας» από ομόφυλα ζευγάρια… Δεν ξέρω αν αυτό θα σημαίνει άμβλυνση της αυστηρότητας για την έγκριση των αιτήσεων υιοθεσίας γενικώς – κατά βάθος, αμφιβάλλω, αλλά και το εύχομαι, γιατί η αυστηρότητα αυτή, όπως ακούμε, ήταν απίστευτα υπερβολική. 

Υπάρχει πάντως εναλλακτική λύση και παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να δώσει βάση. Υιοθεσία μπορεί να γίνει ιδιωτικά και νόμιμα, μέσω δικαστικής πράξης, με συμφωνία των βιολογικών γονέων, που παραδίδουν το (νεογέννητο κατά κανόνα) παιδί τους σε θετή οικογένεια. Πρακτικά, ένα ζευγάρι μπορεί να ξεκινήσει ενημερώνοντας το γυναικολόγο του ότι ενδιαφέρεται να υιοθετήσει παιδί. Ο γυναικολόγος γνωρίζει ή έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί περιπτώσεις εγκύων ή οικογενειών που επιθυμούν να δώσουν το μωρό τους για υιοθεσία, κυρίως επειδή αισθάνονται οικονομικά αδύναμες να το μεγαλώσουν. Μπορεί εξάλλου οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν, συγκεκριμένα, μωρό που η έγκυος μητέρα του σκοπεύει να το θανατώσει κάνοντας έκτρωση – έτσι, εκτός των άλλων, σώζουν μια ζωή και μια ψυχή! Κατά κανόνα, οι ενδιαφερόμενοι καλύπτουν οικονομικά τον τοκετό, πράγμα λογικό βέβαια, και ο φάκελος της υπόθεσης, μέσω δικηγόρων, εξετάζεται από δικαστήριο, το οποίο αναθέτει την κηδεμονία στους θετούς γονείς για έξι μήνες. Στους έξι μήνες εκδικάζεται ξανά η υπόθεση και, εφόσον η βιολογική μητέρα εξακολουθεί να θέλει να δώσει το παιδί της, οι θετοί γονείς το παίρνουν πλέον για πάντα. Αυτός λοιπόν είναι πράγματι ένας δρόμος άξιος πολλών συγχαρητηρίων. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη λύση, για πιο ηρωικά ζευγάρια: να αφήσουν το παιδί στη φυσική του μητέρα και, αντί να γίνουν θετοί γονείς του, να γίνουν νονοί του και να το μεγαλώσουν – βοηθώντας οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά – ακριβώς σαν να ήταν δικό τους παιδί, κάνοντάς το πράγματι, με αυτό τον τρόπο, δικό τους παιδί. 

Σέβομαι απολύτως τους αδελφούς και τις αδελφές μου που επιθυμούν διακαώς ένα παιδάκι βιολογικά δικό τους. Εύχομαι κάθε καλό στον αγώνα τους, με τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και όλων των αγίων και των αγίων αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων Ιωακείμ και Άννας, του αγίου Στυλιανού και του αγίου Ελευθερίου

. Ας γνωρίζουν όμως όλοι, παρακαλώ, ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Και αυτός ο άλλος δρόμος, που είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, έχει να δώσει σε όλους τους εμπλεκόμενους, νομίζω, περισσότερα αγαθά. Είναι ένας δρόμος επαναστατικός, σε μια κοινωνία όπου και οι ανθρώπινες σχέσεις και ανάγκες (και η ανάγκη μιας γυναίκας να γίνει μάνα, η ανάγκη ενός ζευγαριού να γίνουν γονείς) καταλήγουν αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και όλοι μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ναι, είναι ένας δρόμος επαναστατικός και αντισυμβατικός. Δρόμος για επαναστάτες και αγωνιστές της αγάπης. 
 πηγή:νεκρός

Ανάσταση: Η νέκρωση του θανάτου μας

Του π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών

1. Η Ανάσταση του Χριστού δικαιώνει τη μοναδικότητα και αποκλειστικότητά του ως Σωτήρα, ικανού να ζωοποιήσει αληθινά, να μεταγγίσει την καταλύτρια του θανάτου ζωή του στη φθαρτή ζωή μας. Ένας ο Χριστός, μία η Ανάσταση, μία -και μοναδική- και η δυνατότητα σωτηρίας - θεώσεως. Γι' αυτό και προσανατολίζεται στον Χριστό η προσδοκία για την υπέρβαση των αδιεξόδων, που συμπνίγουν τη ζωή μας. Στον έναν όμως Χριστό, τον Χριστό των Αγίων, τον Χριστό της Ορθοδοξίας. Ο αλλοιωμένος «Χριστός» των αιρέσεων ή ο σχετικοποιημένος «Χριστός» του θρησκειακού συγκρητισμού της νεοεποχικής πανθρησκείας συνιστά απόρριψη του αληθινού Χριστού και της προσφερόμενης από Αυτόν δυνατότητας σωτηρίας. Ο Χριστός της Πίστεως των Αγίων μας είναι ο Χριστός της Ιστορίας και αποκλείει κάθε σύγχυσή του με οποιαδήποτε λυτρωτικά υποκατάστατα, που επινοούνται για την παραπλάνηση του κόσμου. Διότι μόνο έτσι μπορεί η πλάνη να συντηρεί την απάτη, διευκολύνοντας την κυριαρχία αντιχρίστων δυνάμεων, που μολονότι σκορπίζουν τον θάνατο εμφανίζονται ως «άγγελοι φωτός» και «διάκονοι Δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 11, 14-15). Δεν ξέρω γιατί στον λόγο αυτό του Απ. Παύλου τρέχει η σκέψη μου, όταν γίνεται λόγος για «ανθρωπιστική βοήθεια» ή «ειρηνευτική δύναμη» στους καιρούς μας... 2. Μέσα από την εμπειρία των Αγίων μας συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχουν τραγικότερες υπάρξεις από τους «μη έχοντας ελπίδα» (Α΄ Θεσσ. 4, 13) - ελπίδα δηλαδή αναστάσεως. Διότι βλέπουν τον βιολογικό θάνατο ως τέλος και καταστροφή τους. Σ' αυτή την τραγικότητα υποκύπτει, δυστυχώς, και η επιστήμη, αναζητώντας απεγνωσμένα μεθόδους για παράταση της ζωής, μεταγγίζοντας την ψευδαίσθηση υπερνίκησης κατ' αυτόν τον τρόπο του φυσικού θανάτου. Εξίσου όμως τραγικοί είναι και όσοι -ακόμη και χριστιανοί- παγιδεύονται στα στεγανά χιλιαστικών οραμάτων καθολικής ευημερίας και ενδοκοσμικής εσχατολογίας, χάνοντας το αληθινό νόημα της Αναστάσεως και θυσιάζοντας το υπερκόσμιο στο ενδοκοσμικό και το αιώνιο στο καιρικό. Η Ανάσταση του Χριστού ως ανάσταση του ανθρώπου και σύνολης της κτίσεως αποκτά νόημα μόνο στο πλαίσιο της αγιοπατερικής σωτηριολογίας. Στη συσταύρωση, δηλαδή, και συνανάσταση με τον Χριστό. Έτσι ζει την Ανάσταση και ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία. Πιστή στην Ανάσταση του Χριστού η Ορθοδοξία έχει χαρακτηριστεί, όπως ελέχθη, «Εκκλησία της Αναστάσεως», διότι στην Ανάσταση οικοδομεί όλη την ιστορική της παρουσία, εμβολιάζοντας στη συνείδηση των λαών της την αναστάσιμη ελπίδα, κάτι που φαίνεται στην πολιτισμική τους συνέχεια. Ένας από τους ορθοδόξους λαούς και ο ελληνικός έμαθε να διαλύει στο φως της Αναστάσεως τα σκοτάδια της δουλείας του, όπως στην Τουρκοκρατία, που στο «Χριστός ανέστη» δεν κουραζόταν να προσθέτει: «Και η Ελλάς ανέστη»! 3. Σ' αυτό το νοηματικό πλαίσιο κινείται η ελπιδοφόρα εκείνη πρόσκληση: «Δεύτε λάβετε φως»! Είναι πρόσκληση στο αναστάσιμο άκτιστο φως της θεότητος, που το δέχονται μόνο εκείνοι, που έχουν καθαρίσει την καρδιά τους. «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα...». Χωρίς μετάνοια δεν μπορεί να κοινωνήσει κανείς το αναστάσιμο φως. Μετάνοια είναι υπέρβαση της αμαρτίας, της αιτίας κάθε θανάτου. Η Ορθοδοξία διασώζει στα πρόσωπα των Αγίων της τον τρόπο της αληθινής μετάνοιας, που οδηγεί στον θάνατο του «παλαιού ανθρώπου» και στην προσωπική ανάστασή μας. Αυτό μας υπενθυμίζει διαρκώς ο περίεργος στα ώτα των αμυήτων μοναστηριακός εκείνος λόγος: «Εάν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις»! Χριστός Ανέστη!

Χαρμολύπη ἢ τὸ Χαροποιὸν Πένθος

Φώτης Κόντογλου

«Ταῦτα λελάληκα ὑμὶν ἴνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμὶν μείνη καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῆ» (Ἰω. ΙΕ’.11). «Ἡ γυνὴ ὅταν τίκτη, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτής• ὅταν θὰ γεννήση τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως, διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον. Καὶ ὑμεῖς οὒν λύπην μὲν νῦν ἔχετε• πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν.» (Ἰω. ΙΣΤ’. 20).

Ἀληθινὴ κι’ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ’ εἶναι ταπεινός, πράος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ... Κι’αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου : «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι...

αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Μάτθ. Ε’. 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατί αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει : «Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατί θὰ γελάσετε.» (Λούκ. ΣΤ’. 21). Ὅποιος λυπᾶται καὶ ὑποφέρνει γιὰ τὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰ οὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη. Παράκληση δὲν θὰ πεῖ παρακάλεσμα, ἀλλὰ παρηγοριά. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδὴ Παρηγορητής, ἐπειδὴ ὅποιος τὸ πάρει, παρηγοριέται σὲ κάθε θλίψη του καὶ βεβαιώνεται καὶ δὲν φοβᾶται τίποτα. Κι’ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα ποὺ δέχεται μυστικά, τὸν κάνει νὰ χαίρεται πνευματικά. Καὶ πάλι λέγει ὁ Κύριος παρακάτω στὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους ὁμιλία : «Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,» (Μάτθ. Ε’, 11). Καὶ κατὰ τὸν μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμὶν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται• ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.» (Ἰω.ἰστ’ 20). Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ τὰ λένε χαρὲς οἱ ἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀληθινὲς χαρές• μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρά, τούτη ἡ ἡ πονεμένη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ξαγοράζεται μὲ τὴ θλίψη, γιὰ τοῦτο κι’ ὁ Κύριος τὴ λέγει «πεπληρωμένη», δήλ. τέλεια, ἀληθινή, σίγουρη. (Ἰω. ἰστ’ 25). Κι’ ὁ ἅγιος Παῦλος στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ λέγει πολλὰ γι’αὐτὴ τὴ βλογημένη θλίψη ποὺ εἶναι συμπλεγμένη μὲ τὴ χαρά: «Ἡ λύπη γιὰ τὸν Θεό, λέγει, φέρνει ἀμετάνοιωτη μετάνοια γιὰ τὴ σωτηρία (δήλ. ἡ λύπη ποὺ νοιώθει ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, κάνει ὥστε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοιώσει καὶ νὰ σωθεῖ, χωρὶς νὰ ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ γυρίσει πίσω στὴν ἁμαρτία), ἐνῶ ἡ λύπη τοῦ κόσμου φέρνει τὸν θάνατο.» (Κορινθ. Β’ ζ’10). Κι’ ἀλλοῦ λέγει πὼς οἱ χριστιανοὶ φαίνουνται στοὺς ἀσεβεῖς πὼς εἶναι λυπημένοι, μὰ στ’ ἀληθινὰ χαίρουνται :»ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες,» (Κορινθ. Β’ στ’ 10). Ἀπ’ αὐτὴ τὴν παντοτινὴ χαρὰ φτερωμένος ὁ ἅγιος Παῦλος, γράφει ὁλοένα στοὺς μαθητάδες του : «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε!» (Φιλιπ. δ’ 4). «Πάλιν χαρῆτε.» (Φιλιπ. β’28). «Πάντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε. 16). «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Β’. ζ 16).

Μέσα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ εἶναι ὁ ἴσκιος τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι παραστημένα ὅλα σὰν σκεπασμένα, συμβολικά, ὅπως εἶναι ἡ θυσία τοῦ Ἀβραάμ, τύπος τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ δώδεκα γυιοὶ τοῦ Ἰακὼβ τύπος τῶν δώδεκα ἀποστόλων, κ.λ.π. Ἔτσι καὶ τὸ πικρὸ νερὸ τῆς Μερρᾶς ποὺ τὸ ἔκανε γλυκὸ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, παριστάνει τὴ λύπη τῆς ἁμαρτίας ποὺ τὴν ἄλλαξε ὁ Χριστὸς σὲ χαρά, «εἰς ὕδωρ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον.» Τούτη τὴν πνευματικὴ Χαρὰ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὰ δάκρυα, ἐνοίωσε μέσα του κι’ ὁ Δαυΐδ κ’ ἔλεγε: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνας μέ», «Κύριε, μὲ τὴ λύπη ἄνοιξες τὴν καρδιά μου.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς καὶ εἰς τὸ πρωΐ ἀγαλλίασις.» (Ψάλμ. κθ’.) καὶ πάλι λέγει : «Κύριος ἐγεννήθη βοηθός μου. Ἔτρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί.» (Ψάλμ. κθ’.) Κι’ ἀλλοῦ λέγει : «Γεύσασθε καὶ ἴδατε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος. Μακάριος ἀνὴρ ὁ ἐλπίζων ἐπ’ αὐτόν.» (Ψάλμ. λγ’.). Κι’ ἀλλοῦ λέγει : «Πολλαὶ αἳ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος.» (Ψάλμ. λγ’).

Γὶ’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ χαρὰ ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς σὲ ὅσους τὸν ἀγαποῦνε καὶ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴ θλίψη, γράψανε πολλὰ καὶ θαυμαστὰ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος τὴ λέγει Χαροποιὸν πένθος καὶ Χαρμολύπη. «Πένθος γιὰ τὸν Θεό, λέγει, εἶναι τὸ νάναι σκυθρωπὴ ἡ ψυχή σου, κ’ ἡ καρδιά σου νὰ ποθεῖ νὰ πικραίνεται, καὶ ν’ ἀποζητᾶ ὁλοένα αὐτὸ ποὺ διψᾶ, κ’ ἐπειδὴ δὲν τὸ βρίσκει, νὰ τὸ κυνηγᾶ μὲ πόνο καὶ νὰ τρέχει ξοπίσω του κλαίγοντας ἀπαρηγόρετα». «Βάστα γερὰ τὴ μακάρια τούτη χαρμολύπη καὶ τὴν ἁγιασμένη κατάνυξη, καὶ μὴν πάψεις νὰ τὴν ἐργάζεσαι μέσα σου, ὡς ποὺ νὰ σὲ κάνει νὰ ὑψωθεῖς ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο, καὶ νὰ σὲ παραστήσει καθαρὸν στὸν Χριστό».»Ὅποιος πορεύεται ἀδιάκοπα μὲ θλίψη, αὐτὸς γιορτάζει ἀκατάπαυστα• κι’ ὅποιος ὁλοένα διασκεδάζει, αὐτὸς μέλλεται νὰ ἀπολάψει θλίψη αἰώνια». «Ἐγὼ λογιάζοντας τὸ λογὴς εἶναι τούτη ἡ θλιμένη κατάνυξη, ἀπορὼ• πῶς γίνεται, κάποιο πράγμα ποὺ λέγεται κλάψιμο καὶ λύπη, νὰ ἔχει μέσα τοῦ τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη περιμπλεγμένα συναμεταξύ τους σὰν τὸ μέλι μὲ τὸ κερὶ .» Αὐτὴ ἡ οὐράνια παρηγοριὰ εἶναι κάποια ἀνακούφιση καὶ θεϊκὴ ξαλάφρωση ποὺ παρηγορὰ τὴν πονεμένη καὶ λυπημένη ψυχή, ὁπού θλίβεται γιατί χωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες της. Αὐτὴ ἡ βοήθεια εἶναι μία θεϊκὴ ἐνέργεια ποὺ ξανανηώνει καὶ καινουργιεύει τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ὁπού κατάπεσε στὴν πίκρα καὶ στὴ σκληρὴ λύπη, καὶ στέκεται καταφαρμακωμένη ἀπὸ τὴν ἀμέτρητη πίκρα της, ἀπελπισμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της. Καὶ τούτη ἡ χαριτωμένη βοήθεια ἀλλάζει τὰ πονεμένα δάκρυά της σὲ κάποια παρηγοριὰ θαυμαστὴ κι’ ἀνακουφιστική». «Κανένα πράγμα δὲν ταιριάζει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, ὅσο αὐτὸ τὸ χριστιανικὸ πένθος». « Ὅποια ἐνάρετη ζωὴ κι ἂν κάνουμε, ἂν δὲν ἔχουμε καρδιὰ θλιμένη καὶ πονεμένη, γιὰ μάταιη κι’ ἀδιαφόρετη λογαριάζεται}. Τοῦτο τὸ βλογημένο καὶ θεάρεστο κλάψιμο εἶναι μία λύπη ἀλησμόνητή της ψυχῆς, μία ὄρεξη πονεμένη τῆς καρδιᾶς, ποὺ ζητᾶ μὲ δάκρυα καὶ μὲ μεγάλον πόθο τὸν Θεό».

Κι’ ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγει : «Σὰν λυτρωθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, καὶ σὰν περάσει μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ τὴν πονηρὴ θάλασσα, καὶ βλέπει μπροστά της τοὺς ἐχθρούς της νὰ χάνουνται, στοὺς ὁποίους ἤτανε πρωτήτερα δούλα, ἀναγαλλιάζει μὲ μία χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ δοξασμένη, γιατί παρηγοριέται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ξεκουράζεται στὸν Κύριο. Τότε τὸ πνεῦμα ποὺ ἔλαβε, τραγουδᾶ κάποιο καινούριο τραγούδι μὲ τὸ τύμπανο, ἤγουν μὲ τὸ σῶμα, καὶ μὲ τῆς κιθάρας, ἤγουν τῆς ψυχῆς, τὶς λογικὲς κόρδες καὶ τοὺς λεπτότατους λογισμούς, καὶ μὲ τὸ δοξάρι τῆς θείας χάρης, καὶ ψέλνει ὕμνους στὸν ζωοδότη Χριστό.» «Σὲ τοῦτο οἱ χριστιανοὶ εἶναι διαφορετικοὶ ἀπὸ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ μεγάλη ἀπόσταση ὑπάρχει ἀνάμεσά τους, γιατί ἔχουνε τὸν νοῦ τους καὶ τὴ διάνοιά τους στὸ οὐράνιο φρόνημα, καὶ καθρεφτίζουνε μέσα τοὺς τὰ αἰώνια ἀγαθά, ἐπειδῆς ἔχουνε τὸ ἅγιον Πνεύμα• γιατί γεννηθήκανε ἄνωθεν κι’ ἀξιωθήκανε νὰ γίνουνε τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ ἀλήθεια καὶ μὲ δύναμη, καὶ κατασταθήκανε σταθεροὶ καὶ στέρεοι κι’ ἀσάλευτοι κι’ ἀναπαυμένοι ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες καὶ κόπους, χωρὶς νὰ ταράζονται πιὰ ἀπὸ ἄστατους καὶ μάταιους λογισμούς. Σ’ αὐτὸ εἶναι πιὸ μεγάλοι καὶ πιὸ καλοὶ ἀπὸ τὸν κόασμο, ἐπειδῆς ἔχουνε τὸ νοῦ τους καὶ τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς τους στὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ ἁγίου Πνεύματος».

Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει γιαυτὰ τὰ βλογημένα δάκρυα : «Ἂν δὲν φτάξεις στὰ δάκρυα, μὴν νομίσεις πὼς ἔφταξες κάπου στὴ διαγωγή σου καὶ στὴν πολιτεία σου, γιατί ὡς τὰ τότε, τὸν κόσμο ὑπηρετοῦνε οἱ κρυφοὶ διαλογισμοί σου, δηλαδὴ μὲ τὸν ἔξω ἄνθρωπο κάνεις τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ μέσα ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμα ἄκαρπος• ἐπειδὴ ὁ καρπὸς τοῦ ἔρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα. Γιατί σὰν φτάξςεις στὴ χώρα τους, τότε νὰ ξέρεις πὼς βγῆκε ἡ διάνοιά σου ἀπὸ τὴ φυλακὴ τούτου τοῦ κόσμου κι’ ἔβαλε τὸ πόδι της στὴ στράτα τοῦ καινούριου κόσμου,, κι’ ἄρχισε νὰ μυρίζει ἐκεῖνον τὸν καινούριον ἀέρα τὸν θαυμαστόν. Καὶ τότε ἀρχίζουνε νὰ τρέχουνε τὰ δάκρυα, ἐπειδὴ κοντεύει νὰ γεννηθεῖ τὸ πνευματικὸ νήπιο. Γιατί ἡ χάρη, ποὺ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων, βιάζεται νὰ γεννήσει στὴν ψυχὴ κάποιον θεϊκὸ τύπο μυστικὰ στὸ φῶς τῆς μέλλουσας ζωῆς. Καὶ σὰν φτάξει ἡ ὥρα νὰ γεννηθεῖ, τότες ὁ νοῦς ἀρχίζει νὰ κινιέται σὲ κάποια πράγματα τοῦ κόσμου, ὅπως ἡ ἀναπνοὴ ποὺ παίρνει τὸ ἀγέννητο μωρὸ μέσα στὴν κοιλιὰ καὶ θρέφεται• κ’ ἐπειδὴ δὲ μπορεῖ νὰ βαστάξει σὲ κάποιο πράγμα ποὺ δὲν εἶναι συνηθισμένο, συνειθισμένο, ἄξαφνα ἀρχίζει νὰ σαλεύει τὸ κορμί του σὰν νὰ θέλει νὰ κλάψει μ’ ἕνα κλάψιμο ἀνακατεμένο μὲ τὴ γλυκύτητα τοῦ μελιοῦ. Κι’ ὅσο θρέφεται τὸ μέσα βρέφος, τόσο περισσότερα δάκρυα ἔρχουνται.» Κι’ ἀλλοῦ γράφει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος: «Πρῶτα δοκιμάζει μὲ πειρασμοὺς ὁ Θεός, ὕστερα δείχνει τὸ χάρισμα. Δόξα στὸν δεσπότη ποὺ μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας μὲ γιατρικὰ στυφά.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Ὅλοι οἱ ἅγιοι θλιμένοι μισέψανε ἀπὸ τούτη τὴ ζωὴ• κι’ ἂν οἱ ἅγιοι πενθούσανε καὶ τὰ μάτια τοὺς γεμίζανε πάντα δάκρυα, ὥσπου φύγανε ἀπὸ τούτη τὴ ζωή, ποιὸς δὲν θὰ κλάψει; Ἡ παρηγοριὰ τοῦ χριστιανοῦ γεννιέται ἀπὸ τὸ κλάψιμο• κι’ ἂν οἱ τέλειοι κ’ οἱ νικηφόροι κλάψανε ἐδῶ κάτω, πῶς θὰ παραδεχτεῖ νὰ ἡσυχάσει ἀπὸ τὸ κλάψιμο αὐτὸς ποῦ εἶναι γεμάτος πληγές; αὐτὸς ποὺ ἔχει μπροστά του κειτάμενο τὸ κουφάρι του, καὶ ποὺ βλέπει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτὸ τοῦ νεκρωμένον ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, χρειάζεται καὶ διδασκαλία μὲ ποιὸν λογισμὸ θὰ μεταχειρισθεῖ τὰ δάκρυα;» Κι’ ἀλλοῦ γράφει: «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι καθαροὶ στὴν καρδιά, γιατί δὲν περνᾶ ὥρα ποὺ δὲν νοιώθουνε τούτη τὴ χαρὰ τῶν δακρύων, καὶ μέσα σ’ αὐτὴ βλέπουνε τὸν Κύριο. Κ’ ἐνῶ ἀκόμα τὰ δάκρυα εἶναι στὰ μάτια τους, ἀξιώνουνται νὰ θωροῦνε τὰ μυστήριά του μὲ τὸ ὕψος τῆς προσευχῆς τους, καὶ δὲν κάνουνε ποτὲ προσευχὴ ποὺ νὰ μὴν εἶναι βρεγμένη μὲ δάκρυα. Κι’ αὐτὸ εἶναι ποὺ λέγει ὁ Κύριος «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.» Γιατί ἀπὸ τὸ πένθος ἔρχεται κανένας στὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, γιὰ τοῦτο εἶπε μὲν ὁ Κύριος πὼς αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε, μὰ δὲν ἐξήγησε ποιὰ παρηγοριὰ θὰ παρουνε• γιατί σὰν ἀξιωθεῖ ὁ χριστιανὸς μὲ τὰ δάκρυα νὰ περάσει τὴ χώρα τῶν παθῶν καὶ νὰ φτάξει στὸν κάμπο τῆς καθαρότητας τῆς ψυχῆς, τότε τὸν βρίσκει αὐτὴ ἡ παρηγοριὰ ποὺ δὲν βρίσκεται σὲ τοῦτον τὸν κόσμο, τότε καταλαβαίνει ποιὰ παρηγοριὰ βρίσκει στὸ τέλος τῆς λύπης, ποὺ τὴν δίνει ὁ Θεὸς μὲ τὴν καθαρότητα σ’ ὅσους θλίβουνται• γιατί δὲν γίνεται νὰ θλίβεται κανένας ἀδιάκοπα καὶ νὰ πειράζεται κι’ ἀπὸ τὰ πάθη, ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ χάρισμα δίνεται σὲ κείνους ποὺ δὲν ἔχουνε πάθη, τὸ νὰ κλαῖνε καὶ νὰ θλίβουνται. Τὴ βοήθεια ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸ κλάψιμο, κανένας δὲν τὴ γνωρίζει, παρὰ μονάχα ἐκεῖνοι ποὺ παραδώσανε τὶς ψυχὲς τοὺς σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Ὁ πλοῦτος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι παρηγοριὰ ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸ πένθος, καὶ ἡ χαρὰ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ποὺ λάμπει στὰ κατάβαθά της διανοίας.» Καὶ σὲ ἄλλο μέρος γράφει: «Οἱ καλὲς πράξεις ποὺ γίνουνται χωρὶς τὴ λύπη τῆς διάνοιας, εἶναι σὰν ἕνα σῶμα ἄψυχο».

Κι’ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος λέγει: «Καλότυχος ἐκεῖνος ποὺ μὲ γνώση θὰ ἐπιθυμήσει νὰ κλαίγει, καὶ ποὺ θὰ χύσει δάκρυα μὲ κατάνυξη ἀπάνω στὴ γῆ σὰν καλὰ μαργαριτάρια μπροστὰ στὸν Κύριο».

Πολλὰ γράφει γιὰ τὸ χαροποιὸ πένθος κι’ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: «Ἂς ποθήσουμε, λέγει, μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ μᾶς ἐκεῖνα ποὺ μᾶς προστάζει ὁ Θεός, φτώχια πνευματική, ἤγουν ταπείνωση, παντοτινὴ θλίψη, νύχτα καὶ μέρα, ἀπ’ ὅπου ἀναβρύζει κάθε ὥρα ἡ χαρὰ τῆς ψυχῆς κ’ ἡ παρηγοριὰ σὲ κείνους ποὺ ἀγαπᾶνε τὸν Θεό. Γιατί ἀπ’ αὐτὴ τὴ θλίψη ἀποχτιέται κ’ ἡ πραότητα σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται ἀληθινά. Ἀπὸ τὸ πένθος «πεινοῦνε καὶ διψοῦνε τὴν δικαιοσύνη», ἤγουν ὅλες τὲς ἀρετές, καὶ ζητᾶνε πάντα τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεπερνᾶ κάθε νοῦ ἀνθρώπινον. Ἀπὸ τὴν παντοτινὴ θλίψη γίνουνται κ’ ἐλεήμονες καὶ καθαροὶ στὴν καρδιὰ καὶ γεμάτοι ἀπὸ εἰρήνη κ’ εἰρηνοποιοὶ κι’ ἀνδρεῖοι στοὺς πειρασμούς. Ἀπὸ τὸ πένθος μισεῖ κανένας τὰ κακά. Ἀπὸ τὸ πένθος ἀνάβει στὴν ψυχὴ ὁ θεϊκὸς ζῆλος ποὺ δὲν τὴν ἀφήνει πιὰ νὰ ἡσυχάσει ὁλότελα, εἴτε νὰ γυρίσει στὸ κακὸ μαζὶ μὲ τοὺς κακούς. Ἀλλὰ τὴν γεμίζει ἀπὸ ἀνδρεία καὶ δύναμη στὸ νὰ κάνει ὑπομονὴ μέχρι τέλος στοὺς πειρασμούς.» Καὶ σ’ ἄλλο μέρος λέγει: «Πρωτήτερα ἀπὸ τὸ πένθος γιὰ τὸν Θεό, εἶναι ἡ ταπείνωση, κ’ ὕστερα ἀπ’ αὐτὸ ἀκολουθεῖ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη ἀνέκφραστη. Κι’ ὁλόγυρα στὴν ταπείνωση ποὺ γίνεται γιὰ τὸν Θεὸ φυτρώνει ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας• γιατί ὅσο νομίζει κανένας μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ τοῦ τὸν ἑαυτὸ τοῦ πιὸ ἁμαρτωλὸν ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους, τόσο πληθαίνει μαζὶ μὲ τὴν ταπείνωση ἡ ἐλπίδα, κι’ ἀνθίζει μέσα στὴν καρδιά του, καὶ τὴν πληροφορεῖ πὼς μέλλει νὰ σωθεῖ μὲ τὴν ταπείνωση. Ὅσο κατεβαίνει κανένας σὲ βάθος ταπείνωσης καὶ καταδικάζει καὶ κατακρίνει τὸν ἑαυτό του γιὰ ἀνάξιο νὰ σωθεῖ, τόσο πικραίνεται καὶ βγάζει πηγὲς ἀπὸ δάκρυα, καὶ κατ’ ἀναλογία μὲ τὰ δάκρυα καὶ μὲ τὴ θλίψη τοῦ ἀναβρύζει στὴν καρδιά του ἡ πνευματικὴ χαρά, καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴ ἀναβρύζει ἡ ἐλπίδα καὶ μεγαλώνει μαζί της καὶ δίνει τὴν πληροφορία βεβαιότερη.» Κι’ ἀλλοῦ γράφει: «Πρέπει κάθε ἕνας νὰ στοχάζεται τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ προσέχει μὲ φρονιμάδα, ὥστε νὰ ἔχει τὸ θάρρος σὲ μονάχη τὴν ἐλπίδα, χωρὶς τὴ λύπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ταπείνωση, οὔτε πάλι νὰ θαρεύεται στὴν ταπεινοφροσύνη καὶ στὰ δάκρυα, χωρὶς τὴν πνευματικὴ ἐλπίδα καὶ χαρὰ ποὺ ἔρχονται μαζὶ μὲ τ’ ἄλλα.» Κι’ ἀλλοῦ πάλι γράφει: «Γίνεται καὶ λύπη χωρὶς πνευματικὴ ταπείνωση, κι’ ἐκεῖνοι ποὺ θλίβονται ἔτσι, νομίζουνε πὼς αὐτὸ τὸ πένθος καθαρίζει τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ μάταια πλανιοῦνται, ἐπειδῆς εἶναι στερημένοι ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τοῦ πνεύματος ποὺ γίνεται μυστικὰ μέσα στὸ νοερὸ θησαυροφυλάκιο τῆς ψυχῆς καὶ δὲν γεύουνται ἀπὸ τὴ χρηστότητα τοῦ Κυρίου. Γιὰ τοῦτο οἱ τέτοιοι ἄνθρωποι ἀνάβουνε γλήγορα καὶ θυμώνουνε καὶ δὲν μποροῦνε νὰ καταφρονήσουνε ὁλότελα τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου. Μὰ ὅποιος δὲν τὰ καταφρονέσει ὁλότελα τοῦτα, καὶ δὲν ἀποχτήσει μίσος μ’ ὅλη τὴν ψυχὴ τοῦ γι’ αὐτά, δὲν εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποχτήσει ποτὲ βέβαιη κι’ ἀδίσταχτη ἐλπίδα πὼς θὰ σωθεῖ, ἀλλὰ τριγυρίζει παντοτινὰ μὲ ἀμφιβολία ἐδῶ κ’ ἐκεῖ, ἐπειδὴ δὲν ἔβαλε θεμέλιο ἀπάνω σὲ πέτρα.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει αὐτὸς ὁ ἅγιος: «Τὸ πένθος εἶναι διπλὸ κατὰ τὶς ἐνέργειες: σὰν νερὸ σβύνει μὲ τὰ δάκρυα ὅλη τὴ φλόγα τῶν παθῶν, καὶ ξεπλύνει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν μολυσμὸ ποὺ προξενοῦσε στὴν ψυχὴ• καὶ πάλι σὰν φωτιὰ ζωοποιεῖ μὲ τὴν παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος κι’ ἀνάβει καὶ πυρώνει καὶ ζεσταίνει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ἀνάβει στὸν ἔρωτα καὶ στὸν πόθο τοῦ Θεοῦ.» Καὶ σὲ ἄλλο μέρος πάλι γράφει: Ὅποιος συλλογίζεται μὲ αἴσθηση τῆς ψυχῆς πὼς εἶναι ἀνάξιος νὰ δεχτεῖ τὸν Θεὸ καὶ πὼς ἡ πολιτεία του, ὅσο καλὴ κι’ ἂν εἶναι, εἶναι τιποτένια μπροστὰ στὴν πολιτεία τῶν ἁγίων, χωρὶς ἄλλο θὰ πενθήσει μὲ κεῖνο τὸ πένθος ποὺ εἶναι ἀληθινὰ μακαριώτατο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔρχεται κι’ ἡ παρηγοριά, καὶ κάνει τὴν ψυχὴ πραεία• γιατί ἡ χαρὰ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴ θλίψη εἶναι ὁ ἀραβώνας τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Ὅπου εἶναι ταπεινοφροσύνη, ἐκεῖ εἶναι κι’ ἡ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι’ ὅπου εἶναι φώτιση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ εἶναι καὶ φωτοχυσία τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς μὲ σοφία καὶ γνώση τῶν μυστηρίων του. Κι’ ὅπου εἶναι αὐτά, ἐκεῖ εἶναι κ’ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, κ’ ἡ γνώση τῆς βασιλείας, κ’ οἱ κρυφοὶ θησαυροὶ τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ, ποὺ μέσα τοὺς εἶναι καὶ τὸ φανέρωμα τῆς πνευματικῆς φτώχιας. Κι’ ὅπου εἶναι αἴσθηση πνευματικῆς φτώχιας, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ χαρούμενο πένθος, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὰ παντοτινὰ δάκρυα, ποὺ καθαρίζουνε ἐκείνη τὴν ψυχὴ ποὺ τὰ ἀγαπᾶ καὶ τὴν κάνουνε ὁλόκληρη φωτεινή. Ώ, δάκρυα ποὺ ἀναβλύζετε ἀπὸ θεϊκὸν φωτισμὸ κι’ ἀνοίγετε τὸν οὐρανὸ καὶ μοῦ προξενᾶτε θεϊκὴ παρηγοριά! Γιατί ἀπὸ τὴ χαρὰ κι’ ἀπὸ τὸν πόθο ποὺ ἔχω, λέγω πάλι καὶ πολλὲς φορὲς τὰ ἴδια; Γιατί ὅπου εἶναι πλῆθος δάκρυα μὲ γνώση ἀληθινή, ἐκεῖ εἶναι καὶ λάμψη θείου φωτός, κι’ ὅπου εἶναι λάμψη θείου φωτός, ἐκεῖ εἶναι κι’ ὅλα τὰ καλά, κ’ ἐκεῖ εἶναι τυπωμένη μέσα στὴ καρδιὰ κ’ ἡ σφραγίδα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπ’ ὅπου προέρχονται ὅλοι οἱ καρποὶ τῆς ζωῆς. Ἀπὸ τὰ δάκρυα γιὰ τὸν Χριστὸ βγαίνουνε τοῦτοι οἱ καρποί, ἡ πραότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ χρηστότητα, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἐγκράτεια. Ἀπὸ τὰ δάκρυα βγαίνει τὸ νὰ ἀγαπᾶ κανένας τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ γὶ αὐτούς, τὸ νὰ χαίρεται στοὺς πειρασμούς, τὸ νὰ καυχιέται στὶς θλίψεις, τὸ νὰ στοχάζεται σὰν δικές του τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀλλουνῶν καὶ νὰ κλαίγει γι’ αὐτές, τὸ νὰ βάζει τὴ ζωή του σὲ θάνατο γιὰ τοὺς ἀδελφούς του μὲ προθυμία».

πηγή: orthodoxia-ellhnismos 

Ἑλληνικὴ Δημιουργία, τ.61, 1950 και Μυριόβιβλος

H ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ 1821

Σήμερα δίνεται «γραμμή» να διαλυθούν τα κράτη για να σχηματισθεί ο παγκόσμιος πολτός για χάρη των δυνατών

.Γραφει ο Σαράντος  Ι. Καργάκος

 ..Εν πρώτοις, θεωρώ απαράδεκτο να μικροποιούμε τους ανθρώπους που έζησαν στο παρελθόν και δημιούργησαν το δικό μας παρόν (με ό,τι καλό ή κακό). Συχνά, η μικροποίηση του χθες δεν γίνεται από αντικειμενικότητα, αλλά από σκοπιμότητα. Κρύβει την ηθική μας μικροβιότητα. Κάποιοι, που δεν μπορούν να φθάσουν ψηλά, προσπαθούν να κατεβάσουν τους υψηλούς τού χθες στα χαμηλά, εν ονόματι κάποιας «αποδομητικής Ιστορίας», με την οποία προσπαθούν να υποβαθμίσουν ό,τι λέγεται «έθνος», «εθνικό», και πρώτα απ’ όλα την εθνική Ιστορία και την εθνική λογοτεχνία μας, που εμπνέουν το εθνικό μας φρόνημα και την εθνική πολιτική της ανεξαρτησίας.

Ετσι, σπιλώνονται συστηματικά οι άνθρωποι που δημιούργησαν το αθάνατο ‘21. Υπάρχουν σχολικά βιβλία για το έπος αυτό, στα οποία οι αναφερόμενοι αγωνιστές, πολιτικοί και στρατιωτικοί δεν ξεπερνούν τη σύνθεση μιας καλαθοσφαιρικής ομάδας, χωρίς τον προπονητή! Και, σαν να μην έφθανε αυτό, κατά καιρούς από απίθανους «καλαμογράφους» γράφονται άρθρα και αρθρίδια αμφισβητικά, του τύπου «Για ποια Επανάσταση μιλάτε;» και παρουσιάζεται ο σχεδόν 10ετής πολυαίμακτος εκείνος αγώνας, σαν πολεμικό τάχα «εξάνθημα» του γαλλικού Διαφωτισμού και άλλοτε σαν ανταρσία και στάση.

Ως προς τούτο, οι καλοί αυτοί «καλαμογράφοι» εναρμονίζονται με τους νεότερους Τούρκους ιστορικούς που, αναφερόμενοι στην Ελληνική Επανάσταση, την ονομάζουν «isyan», δηλαδή «στάση», ενώ οι παλαιότεροι, ακόμη και για ελληνικά κινήματα (π.χ. κρητικά ενωτικά κινήματα), χρησιμοποιούσαν τον όρο «ihrilat», δηλαδή «επανάσταση». Κατανοούμε, φυσικά, τη στάση των νεότερων Τούρκων ιστορικών που εμπλέκονται σ’ ένα παιχνίδι πολιτικό, αλλά ο πολύς λαός δεν κατανοεί τη στάση κάποιων δικών μας «εκσυγχρονιστών» ιστορικών απέναντι στις παλαιότερες ιστορικές μορφές και συγγραφές. Για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος έχει κηρυχθεί απόβλητος από τις περισσότερες φιλοσοφικές σχολές μας!

Προς τι, άραγε, το μένος αυτό; Είναι απλό: Όλοι αυτοί οι παλαιοί «εθνικιστές», λόγιοι και αγωνιστές, δημιούργησαν ένα εθνικό κράτος που αποτέλεσε αφετηρία σχηματισμού και άλλων εθνικών κρατών στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, κι έτσι άρχισε η κατάρρευση των μεγάλων αυτοκρατοριών. Η αρτισύστατη μικρή Ελλάς υπήρξε το κακό παράδειγμα, το «μεγάλο λάθος», κατά τον Μέτερνιχ και τον μελετητή του, Χένρι Κίσινγκερ. Το κράτος αυτό, το πρώτο στην ιστορία του ελληνικού κόσμου, είχε φυσικά τις αδυναμίες του. Αλλά, παρά τούτο, μέσα σε 90 χρόνια είχε τριπλασιαστεί. Σήμερα, όμως, δίνεται «γραμμή» (και μάλιστα, «επιχρυσωμένη») να διαλυθούν τα κράτη -φυσικά, τα μικρά- για να σχηματισθεί ο παγκόσμιος πολτός, από τον οποίο θα παρασκευασθεί η «μαύρη πουτίγκα» των δυνατών. Επιβάλλεται όθεν καθετί εθνικό, είτε κράτος είτε γεγονός ή πρόσωπο σημαντικό, να βάλλεται, να διαβάλλεται και, αν είναι μνημείο, να βεβηλώνεται. Ποια προτομή ή ανδριάντας αγωνιστή του ‘21 δεν έχει βεβηλωθεί ή καταστραφεί;

Πρωταγωνιστές είναι τώρα κάποιοι κρανιόκενοι νεαροί, ποδηγετούμενοι απο ινστρούχτορες γηράσαντες εν πνευματική αμαρτία και μαλθακία. Αυτή η νέα «χρυσή νεολαία» (το χρυσή με την τρέχουσα έννοια) έχει σπουδάσει σε μυστηριώδη άντρα την καταστροφή των μνημείων του ‘21 και τη δική της καταστροφή. Καταστρέφει τη βρυσομάνα που θα τη χρειασθεί, όταν έλθουν -και ήλθον- οι δύσκολοι καιροί. Καταστρέφεται η βρυσομάνα από την οποία θα μπορούσαν οι νέοι να υδροδοτηθούν ψυχικά και πνευματικά, όταν εισέλθουν στην έρημο της απελπισίας. 

Το ‘21 έχει πολύ κακοπάθει κατά τα τελευταία χρόνια και από περίεργους «ανακαινιστές», που είτε δεν το βλέπουν και το αγνοούν είτε το βλέπουν με ένα (ή και μισό) μάτι, κι έτσι φωτίζουν μέρος μόνο από την τεράστια έκτασή του. Άλλοι, εφοδιασμένοι με τα «καπνογόνα» κάποιας ιδεολογίας ή ιδεοληψίας, θολώνουν το ευρύ τοπίο του Αγώνα και έτσι είναι είναι αδύνατον να δει κανείς με ευκρίνεια πρόσωπα και καταστάσεις.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που είχε μια ευρύτερη και βαθύτατη γνώση του ‘21, έγραψε τα ακόλουθα προειδοποιητικά για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε η δήθεν απομυθευτική ιστορία, που ήταν τότε και τώρα του συρμού: «Υποτιμώντας ή σπιλώνοντας μεγάλα ονόματα ή εξαιρετικά γεγονότα δεν αποποιούμε το ‘21· το παραμορφώνουμε».

Σήμερα, οι νέοι της πατρίδας μας δεν γνωρίζουν το ‘21 ή έστω κάτι περιεκτικό για το ‘21. Γνωρίζουν, όμως, απόψεις κυρίως από προχειρογραφήματα ή περίεργες θεωρήσεις για το ‘21. Δεν απορρίπτω τις θεωρίες- είναι λίπασμα μυαλού για τον ιστορικό-, αρκεί να μην οδηγούν στην καταπακτή της λήθης τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Οι πολλές θεωρίες και οι πολλές ιδεοληψίες έκαναν την Ιστορία να μοιάζει με νεκρό που τρέχει πίσω από το φάντασμά του.

Μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, το ‘21 ήταν ακόμη ζωντανό. Ήταν στο τραγούδι και της νέας μεταπολιτευτικής γενιάς. Αλλά, ξαφνικά, έπεσε πάνω του το μαύρο πέπλο της λησμονιάς. Επαψε για τους νέους μας να είναι πύρωμα ψυχής. Συχνά, οι παρελάσεις της 25ης Μαρτίου θυμίζουν καρναβαλική φιέστα. Όχι από αμέλεια-εσκεμμένα. Γιατί δεν πρέπει τα νέα παιδιά να διατηρούν το πύρωμα της καρδιάς του 1821. Ο Νίκος Καζαντζάκης σε μια ομιλία του στο BBC, το 1946, είχε πει: «Η πιο στοιχειώδης λογική αντιστάθηκε στην άγια τούτη παραφροσύνη. Πώς μια χούφτα άνθρωποι ξαμάρτωτοι, πεινασμένοι, ανοργάνωτοι μέσα σε μια Ευρώπη λυσσαλέα αντιδραστική, μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι και να ελπίσουν ελευθερία».

Σήμερα, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν από τη συνείδηση των νέων το ‘21 για να μην μπορούν σε κανέναν να σηκώσουν το κεφάλι. Πνευματικός ραγιαδισμός και γενιτσαρισμός εδώ και καιρό κάνουν στη χώρα μας θραύση.

πηγή:dimokratianews,

Τα ηφαίστεια της Σαντορίνης και της Κω τρομοκρατούν τους επιστήμονες: «Αν σκάσουν... »

Η επόμενη πολύ ισχυρή ηφαιστειακή έκρηξη θα βρει τον κόσμο απροετοίμαστο. Μπορεί να εξαφανίσει ολόκληρες πόλεις και περιοχές πολλών εκατομμυρίων κατοίκων, καθώς επίσης να προκαλέσει ευρύτερη αναστάτωση στο παγκόσμιο εμπόριο, στις διεθνείς επικοινωνίες και μεταφορές.
Επίσης, στα οικονομικά και τεχνολογικά συστήματα, στο κλίμα και στο περιβάλλον, ακόμη και στη διεθνή ειρήνη. Δύο ελληνικά ηφαίστεια, της Σαντορίνης και της Κω, βρίσκονται ανάμεσα σε αυτά που μπορεί να αποτελέσουν απειλή στο μέλλον.
Τη σχετική προειδοποίηση απηύθυναν κορυφαίοι ηφαιστειολόγοι, οι οποίοι υπογράμμισαν ότι μια πολύ ισχυρή και καταστροφική έκρηξη ηφαιστείου «δεν είναι αδιανόητη». Γι’ αυτό, κάλεσαν τις κυβερνήσεις και τους ειδικούς να έχουν έτοιμα διάφορα σχέδια έκτακτης ανάγκης και να μην εστιάζονται μόνο στις συχνότερες φυσικές καταστροφές, όπως οι πλημμύρες και οι σεισμοί.
Λένε με έμφαση ότι ο κόσμος πρέπει να κάνει περισσότερα από ό,τι έως τώρα, αν δεν θέλει να χαθεί ή να απορρυθμισθεί η ζωή του από την επόμενη μεγάλη έκρηξη ηφαιστείου.
Η κλίμακα ηφαιστειακής εκρηκτικότητας
Στην κλίμακα του «Δείκτη Ηφαιστειακής Εκρηκτικότητας» (Volcanic Explosivity Index-VEI), που φθάνει έως το οκτώ, οι εκρήξεις που έχουν παγκόσμιες επιπτώσεις, είναι ισχύος επτά ή οκτώ. Τέτοιες εκρήξεις εκτιμάται ότι συμβαίνουν με μέση συχνότητα μία ή δύο φορές ανά χιλιετία.
Όπως τονίζουν οι επιστήμονες, ο σύγχρονος τεχνολογικός κόσμος δεν έχει δει τέτοια έκρηξη. Από τα μέσα του 19ου αιώνα έως σήμερα οι μεγαλύτερες ηφαιστειακές εκρήξεις οπουδήποτε στη Γη ήταν λίγες ισχύος «έξι». Πιο γνωστές του Κρακατάου στην Ινδονησία το 1883, του Κατμάι στην Αλάσκα το 1912 και του Πινατούμπο στις Φιλιππίνες το 1991.
Η τελευταία μεγάλη έκρηξη ισχύος «επτά» ήταν εκείνη του ηφαιστείου Ταμπόρα της Ινδονησίας το 1815, που σκότωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και επέφερε τόσο σοβαρές κλιματικές αλλαγές, που οδήγησε το 1816 να είναι ένα «έτος χωρίς καλοκαίρι» στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Η επόμενη έκρηξη μεγέθους VEI-7 μπορεί να συμβεί στη διάρκεια της ζωής μας ή σε εκατοντάδες χρόνια, λέει ένας από τους δημιουργούς του δείκτη VEI.
Μια ηφαιστειακή έκρηξη προκάλεσε την Μικρή Εποχή των Πάγων
Το 1257 η έκρηξη ενός άλλου ινδονησιακού ηφαιστείου είχε προκαλέσει τέτοια ηλιακή σκίαση, που η θερμοκρασία του πλανήτη μας υποχώρησε τόσο, με συνέπεια πιθανότατα να πυροδοτηθεί στη διάρκεια του Μεσαίωνα η λεγόμενη «Μικρή Εποχή των Πάγων» που διήρκεσε για αιώνες.
Πριν από οκτώ χρόνια, η έκρηξη του ισλανδικού ηφαιστείου Εϊγιαφιαλαγιοκούλ, που ήταν ισχύος μόλις «τρία» στην κλίμακα VEI, καθήλωσε τα αεροπλάνα για μέρες στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια και οι συνολικές οικονομικές ζημιές της έφθασαν τα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι τρεις ηφαιστειολόγοι τονίζουν ότι πρέπει οι επιστήμονες να αρχίσουν να μελετούν πιο συστηματικά τις πιθανές επιπτώσεις (π.χ. στις επικοινωνίες και στο GPS) και να προετοιμάζουν σχέδια για την επόμενη έκρηξη ισχύος VEI-7. Βασικό αντικείμενο έρευνας επίσης πρέπει να είναι η προσπάθεια καλύτερης πρόβλεψης για το πού μπορεί να συμβεί μια τέτοια έκρηξη.
Ήδη υπάρχει ένας κατάλογος με υποψήφια ηφαίστεια ικανά για έκρηξη ισχύος «επτά» ή και «οκτώ». Αυτά περιλαμβάνουν το Ταούπο στη Νέα Ζηλανδία (εκεί όπου συνέβη η τελευταία στον κόσμο έκρηξη VEI-8 πριν 26.500 χρόνια). Επίσης, το Νταμαβάντ του Ιράν, σε απόσταση μόλις 50 χιλιομέτρων από την Τεχεράνη.
Οι ερευνητές τονίζουν ότι «αν μια έκρηξη VEI-7 συμβεί κοντά σε μια μεγάλη πόλη, θα την εξαφανίσει τελείως» και «τα θύματα θα είναι αρκετά εκατομμύρια, εκτός κι έχει υπάρξει έγκαιρη εκκένωση του πληθυσμού σε μαζική κλίμακα». Αυτό είναι κάτι που, μεταξύ άλλων, αφορά τη Νάπολη της Ιταλίας, μια πόλη 4,4 εκατομμυρίων κατοίκων που γειτνιάζει με το ενεργό και επικίνδυνο ηφαίστειο των Φλεγραίων Πεδίων.
Τα ελληνικά ηφαίστεια που τρομοκρατούν τους επιστήμονες
Όσον αφορά τον ελληνικό χώρο, η διάσημη έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνης) περί το 1610 π.Χ. εκτιμάται ότι ήταν ισχύος «επτά» στην κλίμακα VEI.
Για το μέλλον, οι ερευνητές θεωρούν ότι το ηφαίστειο της Σαντορίνης, καθώς και εκείνο της Κω, το οποίο πριν 160.000 χρόνια περίπου είχε δώσει μια παρόμοια έκρηξη, είναι τα δύο ηφαίστεια του ελλαδικού χώρου που είναι υποψήφια μέσα στις επόμενες χιλιετίες για να προκαλέσουν μια νέα μεγα-έκρηξη ισχύος «επτά» (VEI-7).
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, από μια μελλοντική έκρηξη του πρώτου ηφαιστείου θα κινδυνεύσει άμεσα το νησί της Σαντορίνης, ενώ μια έκρηξη του δεύτερου θα απειλήσει τα νησιά Νίσυρο, Κω και Γυαλί.
Από τις γύρω χώρες, ηφαίστεια ικανά να δώσουν στο μέλλον έκρηξη ισχύος «επτά», είναι πέντε στην Ιταλία, τέσσερα στην Τουρκία, ένα στην Αρμενία, ένα στη Γεωργία και το Νταβανάντ του Ιράν. Σε όλη την Ευρασία δεν υπάρχουν άλλα ηφαίστεια ικανά να προκαλέσουν τόσο μεγάλη έκρηξη. Αντίθετα, υπάρχει μια πληθώρα υποψήφιων μεγα-ηφαιστείων στον Ειρηνικό, στην Ωκεανία και στην Αμερική.
Η δημιουργία του καταλόγου των υποψήφιων μεγα-ηφαιστείων έγινε από τους ερευνητές με βάση έξι επιστημονικά κριτήρια, που περιλαμβάνουν το εκρηκτικό παρελθόν τους, τις τωρινές ενδείξεις κινητικότητας, το γενικότερο τεκτονικό περιβάλλον τους, τη σύνθεση του μάγματος, την πιθανή διαρροή αερίων κ.α.