Που βρίσκεται το πιο μαγικό καταφύγιο πολιτισμού στην Ευρώπη;

Το Πρώτο βραβείο το πήρε μια μαγευτική βίλα στην άκρη ενός γκρεμού στη μυστηριώδη νήσο της Κέας των Κυκλάδων.
Είναι το «Θάλαττα-θάλαττα» ένας αρχιτεκτονικός θρίαμβος δίπλα σε μια μαγευτική φύση στο Καστρί της Κέας ,μόλις 10 χιλιόμετρα απ το λιμάνι του νησιού. Πήρε το Α’ βραβείο από τον πολιτιστικό Οργανισμό «ARCADIA» σαν το μοναδικό μέρος στην Ευρώπη που συνυπάρχει ο πολιτισμός με το άπειρο κάλλος. Η περιοχή βρίσκεται στο πρόγραμμα NATURA κι έχει χαρακτηριστεί εδώ και χρόνια ως απείρου κάλλους.
Δεν διαθέτει πισίνες – από σεβασμό στο άνυδρο του Κυκλαδονησιού- κι ούτε στοιχεία νεοπλουτίστικου ξιπασμού, παρά μονάχα ένα πέτρινο αλώνι, δεμάτια σανό που χρησιμοποιούνται ως τραπεζάκια μπροστά στο απέραντο γαλάζιο κι ένα μικρό θεατράκι που με αυτό μαγεύτηκαν οι υπεύθυνοι του Πολιτιστικού Οργανισμού. Και έδωσαν τη διάκριση ως το πιο μαγικό καταφύγιο πολιτισμού στην Ευρώπη.

Το «Θάλαττα-Θάλαττα» (απ τη γνωστή φράση των Μυρίων του Ξενοφώντα) έχει δώσει στο ένα δωμάτιο το όνομα του κορυφαίου ταξιδιωτικού συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ, στο άλλο το όνομα του διάσημου Αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες και το άλλο στον ξεχωριστό Έλληνα ζωγράφο Γιώργο Σταθόπουλο. Και στα τρία υπάρχουν φωτογραφίες τους και προσωπικά αντικείμενα.
Στον εναέριο χώρο της βίλλας, μόλις 2 χλμ από το φημισμένο μοναστήρι της Καστριανής- πετούν σπάνιοι σπιταετοί (είδος αετών των Κυκλάδων) ενδεικτικό της άγριας ομορφιάς και του μαγευτικού προορισμού.

πηγή:olympia

Της Σαντορίνης Θέρος

Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Θέρος που πέθανε. Μέρες πανηγυριών με Σπερνά, στο ξωκλήσι το πνιγμένο στ’ αμπέλια. Ο ασβέστης ματώνει, τα μανουάλια σπιθίζουν, το θυμάρι λιβάνι, κι οι καρδιές γλάροι στο ρυθμό του ανέμου «Φως ιλαρόν». Μέρες της μυρωδάτης φάβας και του πολύτιμου κρασιού. Μέρες τρύγου με τον κάμπο να στενάζει απ’ τον ιδρώτα του μούστου. Μέρες τ’ Αλωνάρη με τα ζώα υποτακτικά να γυρνούν στ’ ανεμοβούνια το γιορντάνι του μόχθου, το λίχνισμα να υψώνεται ξανθή βροχή, θυσία στη σύνεση. Μέρες της ντομάτας, με τα κοφίνια ξέχειλα ζαφειρένιους βώλους και τα καρπούζια γροθιές ν’ απειλούν τον ουρανό. Μέρες της παντοκρατόρισσας θάλασσας που με την ανάσα της γονιμοποιεί τη στεριά και την προκαλεί να βυθιστεί ξανά στη γαλήνη των σπλάχνων της. Το Ηφαίστειο μαύρο λουλούδι στην καρδιά της, μαχαίρι στη μήτρα της γης μας πονά. Στα Φηρά το γιαλό λογχίζουν θαρρετά το βλέμμα τα υποζύγια φορτωμένα μ’ ανθρώπινους καημούς, φανταχτερά μασκαρεμένα. Τα μάτια τους δακρύζουν. Λιώνει το φως κι ο αγέρας βουίζει πάντα στα συρματοπλέγματα. «Πόσο η καβάλα;» και τα 300 τόσο γλιστερά! ξανθίσαν οι μαυρόπετρες μ’ αφράτη καβαλίνα. Στη άκρη! Κατεβαίνουν ακροβατώντας οι αγωγιάτες. Ο ίδρως κόλλησε κατάσαρκα το λιγδερό τους πουκάμισο κι αυτοί γλυκοκοιτούν τις ξένες. Αν καβαλούσαν στα καπούλια τους; Πάνωθε κρέμονται οι βράχοι αγκαλιασμένοι με συκιές, σύρουν φωνή τα φαραόσυκα, ζυγιάζονται τα σπίτια να πετάξουν Ίκαροι να πατήσουν το ηφαίστειο. Τα νεκροταφεία στο φρύδι της Καλντέρας λες κι οι νεκροί κρατούν αντιστήλιο στη μοίρα. Το δειλινό αργοπορεί σα φιλάρεσκη γυναίκα. Τα χρώματα σταματούν να διαχέονται για να φυλακιστούν στους αρπαχτικούς φακούς που τα στοχεύουν. .Ο χρόνος χαμογελά ειρωνικά περ’ απ’ τον ορίζοντα. Το τσόφλι κάποτε θα ξανασπάσει κι η καυτή πληγή θα ξεχύσει ξανά το μαύρο δάκρυ της στα χαλκοπράσινα νερά. Η ομορφιά δε φυλακίζεται. Υπάρχει φευγαλέα οπτασία.. Και δεν εξαγοράζεται.

«Μέγα το της θαλάσσης κράτος»

Ναυτιλία των Ελλήνων 1700-1821, ο αιώνας της ακμής πριν την Επανάσταση (εκδόσεις Κέδρος - Ιόνιο Πανεπιστήμιο)

γράφει ο Νίκος Νικολούδης, διδάκτωρ Ιστορίας πανεπιστημίου Λονδίνου

Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους της ελληνικής Ιστορίας είναι αυτός που αναφέρεται στη έμφυτη ναυτοσύνη της ελληνικής φυλής, από την Αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Με αφετηρία το γνωστό επιγραμματικό σχόλιο του Θουκυδίδη «μέγα το της θαλάσσης κράτος» και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας που καθόρισε την εξέλιξη των Περσικών Πολέμων, και φθάνοντας μέχρι τους θαλασσομάχους της Ελληνικής Επανάστασης, των Βαλκανικών Πολέμων και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (για να μην αναφερθούμε και σε πιο σύγχρονα ναυτιλιακά επιτεύγματα, όπως την επικράτηση του Αριστοτέλη Ωνάση και του Σταύρου Νιάρχου στις διεθνείς θαλάσσιες μεταφορές), θωρείται δεδομένο ότι οι Έλληνες είναι «προορισμένοι» να μεγαλουργούν όταν καταπιάνονται με τα έργα της θάλασσας!

Στην πραγματικότητα, κάθε άλλο παρά δεδομένο μπορεί να θεωρείται κάτι τέτοιο, όπως αποδεικνύει περίτρανα η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας. Το βρετανικό ναυτικό, που αποτελούσε επί αιώνες τον βασικό πυλώνα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο!

Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και σε μεγάλες περιόδους της ελληνικής ιστορίας. Η επικράτηση της Βενετίας, της Γένοβας και άλλων ναυτικών δυνάμεων στις ελληνικές θάλασσες (και ευρύτερα στη Μεσόγειο) κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα και μέχρι περίπου τον 18ο αιώνα περιόρισε τη συμμετοχή των Ελλήνων στο θαλάσσιο εμπόριο σε τοπικό επίπεδο. Η ελληνική «επάνοδος» στο διεθνές θαλάσσιο εμπόριο πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια του 18ου αιώνα και ευνοήθηκε από παράγοντες όπως ο σχετικός περιορισμός της πειρατείας και η παρακμή παραδοσιακών ναυτικών δυνάμεων, όπως η Βενετία και η Μάλτα.

Τις συνθήκες της ανάκαμψης της ελληνικής ναυτιλίας αυτή την περίοδο και μέχρι τις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης εξετάζουν 13 Έλληνες και ξένοι ερευνητές στις 21 μελέτες που συναπαρτίζουν την ύλη του σημαντικού έργου που παρουσιάζουμε εδώ. Πρόκειται για μια συλλογική εργασία που συντονίστηκε από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, υπό την επίβλεψη της καθηγητριών Τζελίνας Χαρλαύτη και Κατερίνας Παπακωνσταντίνου (συνεπιμελητριών του τόμου). Στην σχετική έρευνα είχαν συμμετοχή και μεταπτυχιακοί φοιτητές, ενώ οι πτυχές της εκπονήθηκαν στα αρχεία πολλών πόλεων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στα επιτεύγματα της όλης προσπάθειας συγκαταλέγεται, πέρα από το ογκώδες συλλογικό βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας, και μια ψηφιακή βάση δεδομένων, με την ονομασία «Αμφιτρίτη», στην οποία καταχωρήθηκαν 15.000 σχετικά έγγραφα.

Από τα κείμενα των συγγραφέων προκύπτουν ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Κατ’ αρχήν, η ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας δεν στηρίχθηκε μόνο στα πλοία της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών (των πιο γνωστών «θαλασσότοπων» αυτής της περιόδου), αλλά και στις προσπάθειες μιας πολύ μεγαλύτερης ομάδας πόλεων και νησιών (περίπου 40), όχι μόνο του Αιγαίου αλλά και του Ιονίου. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι στις αρχές της Επανάστασης, ο στόλος των τριών νησιών δεν αποτελούσε παρά μόνο το ένα τέταρτο της τότε ελληνόκτητης ναυτιλίας. Παράλληλα, οι οικογένειες που ασχολούνταν με τη ναυτιλία αυτή την περίοδο υπολογίζονται σε περίπου 1.800, αλλά ο συνολικός αριθμός των ατόμων που βιοπορίζονταν από τη ναυτιλία ήταν περίπου δεκαπλάσιος. Τέλος, η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), στην οποία αποδίδεται η ραγδαία ανάπυξη της ελληνικής ναυτιλίας στα τέλη του 18ου αιώνα, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία για τους Έλληνες ναυτιλλόμενους, αφού και αργότερα ο προοδευτικός σουλτάνος Σελήμ Γ’ (1789-1807) ευνόησε την ανάπτυξη της υπό οθωμανικό έλεγχο ναυτιλίας.

Καταληκτικά, το βιβλίο μας υπενθυμίζει ότι, όπως πολλοί άλλοι λαοί, έτσι και οι Έλληνες δεν ασχολήθηκαν με το θαλάσσιο εμπόριο και τις μεταφορές παρά μόνο όταν οι συνθήκες τους ευνόησαν, ή όταν δεν είχαν καλύτερες επιλογές βιοπορισμού. Ας μη λησμονούμε ότι ανθρώπινο είδος είναι προσαρμοσμένο να ζει στην ξηρά, και η ενασχόλησή του με τα έργα της θάλασσας, όσο ελκυστική και αν παρουσιάζεται, αποτελεί πάντα την τελευταία επιλογή για τον βιοπορισμό του.

πηγή:ΙΣΤΟΡΙΚΑ θέματα

Ουκρανία: Στημένη η πτώση του Μαλαισιανού αεροπλάνου

Του Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη
Αν θέλουμε να δούν τα παιδιά μας ένα καλύτερο κόσμο πρέπει να μη αφήνουμε να αναπαράγονται το ψέμμα και η ηλιθιότητα.
Οι πολιτικές που εφαρμόζουν τη θεωρία του σόκ είναι άλλες φορές εμφανείς και άλλες φορές όχι. Πολλές φορές μάλιστα αυτές εφαρμόζονται για να απορροφήσουν τη προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας από άλλα σοβαρότερα γεγονότα που συμβαίνουν την ίδια περίοδο είτε για να δικαιολογηθεί η παρουσία ή η επέμβαση σε μια περιοχή ή για να δικαιολογηθούν πολιτικές αποφάσεις.
1η παρατήρηση
Κανένας δεν αντιλαμβάνεται εύκολα, γιατί επιβατηγά αεροπλάνα αρέσκονται μερικές φορές να πετούν πάνω απο εμπόλεμες ζώνες σε όλο τον κόσμο και να παράγονται αεροπορικά “ατυχήματα” απο ατυχείς ή εσκεμμένες βολές αντιεροπορικών όπλων εναντίον τους. H οικονομία στα καύσιμα σίγουρα δεν είναι η καλύτερη απάντηση. Το αεροπλάνο των Malaysia Airlines λογικά δεν έπρεπε να περάσει πάνω απο το Ντόνετσκ. Η Malaysia Airlines έχει μεγάλη ευθύνη για το συγκεκριμένο γεγονός.
Ερώτημα: Ποιός έρριξε το αεροπλάνο, γιατί και πώς
To “ποιός” το έκανε δεν είναι τόσο προφανές. Το “γιατί” όμως φαίνεται ότι είναι περισσότερο προφανές.
2η παρατήρηση : Η ανάγκη της παρουσίας στο Ντόνετσκ Δυτικής Δύναμης
Eίναι ενδιαφέρον να δείτε τις σημερινές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Φίλιπ Χάμοντ, που εξέφρασε την αποδοκιμασία του για  την ανεπαρκή στήριξη εκ μέρους των Ρώσων στις έρευνες για τη συντριβή του αεροσκάφους των Malaysia Airlines, που κατερρίφθη στην ανατολική Ουκρανία.
Μεταξύ των άλλων είπε…
«Στόχος μας αυτή τη στιγμή είναι να δημιουργήσουμε μια ζώνη ασφαλείας γύρω από το σημείο προκειμένου να διενεργηθεί μια διεθνής έρευνα με στόχο να αναγνωριστούν οι αιτίες και οι αυτουργοί, να τους οδηγήσουμε στη Δικαιοσύνη και να διασφαλίσουμε ότι τα θύματα αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα αξιοπρέπεια και το σεβασμό» υπογράμμισε ο ίδιος.
Τι πιο προφανής εφαρμογή της Θεωρίας του Σοκ. Σχεδίαση – Συμβάν - Λύση.
3η παρατήρηση: Νέες αποφάσεις στις ΗΠΑ κατά της Ρωσίας
Ψήφισμα στο Κογκρέσσο αναβαθμίζει τη Μολδαβία, την Ουκρανία και τη Γεωργία σε συμμάχους μή μέλη του ΝΑΤΟ. Το ψήφισμα ετοιμάζεται ήδη στην τελική του μορφή, πρίν οδεύσει προς ψήφιση στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Το ψήφισμα ζητάει απο τον πρόεδρο Obama να αυξήσει τις κοινές δραστηριότητες των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων με τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, της Γεωργίας, της Μολδαβίας, του Αζερμπαιτζάν, της Βοσνίας, του Κοσόβου, της Μακεδονίας (έτσι αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Κογκρέσου), του Μαυροβουνίου, και της Σερβίας! Του ζητάει επίσης να αυξηθούν οι κοινές δραστηριότητες για την ασφαλεα αυτών των χωρών. Στη λίστα των χωρών αυτών δεν περιλαμβάνεται η Αρμενία.
Τι πιο προφανής εφαρμογή της Θεωρίας του Σοκ. Σχεδίαση – Συμβάν - Λύση.
4η παρατήρηση: Το θέμα του ηλεκτρικού καλωδίου απο Ισραήλ σε Κρήτη και της Ελληνικής ΑΟΖ
Για το θέμα του καλωδίου σας μίλησα σε προηγούμενη άρθρο εδώ. Το άρθρο αυτό έχει τύχει πολλών αναφορών στο Ελληνικό διαδίκτυο γιατί δείχνει τα παιγνίδια που παίζονται στο Αιγαίο και τα οποία αυτή τη στιγμή οδηγούν σε πλήρες αδιέξοδο τη πολιτική Ερντογάν και σε σχέση με τις ΗΠΑ και σε σχέση με το Ισραήλ.
Δεν είναι τυχαίο το πρόσφατο γεγονός της επιθυμίας της Τουρκίας να επιστρέψει σε συναλλαγές με τη Ρωσία, στις οποίες θα χρησιμοποιούνται τα εθνικά τους νομίσματα.
Παρατηρείστε την ημερομηνία ανάρτησης του άρθρου μου για το ηλεκτρικό καλώδιο. Έχει τη σημασία της.
5η παραρήρηση: Η επέμβαση του Ισραήλ στη Γάζα και ο μουσουλμάνος Ερντογάν
Η επέμβαση του Ισραήλ στη Γάζα είναι δικαιολογημένη αφού εδέχθη επίθεση. Το θέμα είναι κατά πόσον θα συνεχιστεί και με τί συνέπειες για την εξωτερική του πολιτική.
Το συμβάν στην Ουκρανία σίγουρα δίνει χρόνο στο Ισραήλ να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε ενώ παρέχει στήριξη στη κυβέρνηση Ερντογάν στρέφοντας αλλού τη προσοχή του κόσμου, που πραγματικά δεν ξέρει τι να πεί για να δικαιολογήσει την απουσία του απο τα γεγονότα στη Γάζα ή έστω την έλλειψη σοβαρής πολιτικής του παρέμβασης που θα φέρει γρήγορη ανακωχή στη πολύπαθη περιοχή.
Η Τουρκία έχει ενισχυθεί απο τα Αραβικά κράτη τα τελευταία χρόνια με κάποια ανταλλάγματα, που παρόλες τις φωνές Ερντογάν στα ΜΜΕ δεν φαίνεται να τηρεί.
6η παρατήρηση: Ανάπτυξη, εξοπλισμοί και συμμαχίες
Η απλή λογική λέει, ότι τη Ρωσία δεν τη συνέφερε να πέσει το Μαλαισιανό αεροπλάνο ή αν θέλετε θα είχε τα λιγότερα κέρδη αν αυτό συνέβαινε.
Αντίθετα, μια πτώση του θα συνέφερε περισσότερο τις ΗΠΑ, αφού θα έδινε μια αναπτυξιακή πορεία στις εξοπλιστικές της εταιρείες, κάτι που θα οδηγούσε σε ανάπτυξη την εξασθενημένη της οικονομία, σε ενίσχυση το δολλάριο αλλά και σε μεγαλύτερη ισχύ και επιβεβαίωση τη θέση της στο παγκόσμιο σκηνικό.
Η εχθρότητα των ΗΠΑ με τη Ρωσία και τη Κίνα για λίγο καιρό την συμφέρει. Για πολύ όμως όχι. Η Ρωσία το γνωρίζει αυτό Την ΕΕ σε καμμία περίπτωση. Και αυτό η Ρωσία το γνωρίζει.
Η σχέση Ρωσίας και Κίνας με μια τέτοια πολιτική θα οδηγήσει τη Ρωσία να κάνει τη Κίνα παγκόσμια υπερδύναμη αφού θα της δώσει όλες τις πολύτιμες ενεργειακές και όχι μόνο πηγές της.
7η παρατήρηση: H θέση της Ελλάδας
Για μπανανίτσες. Απούσα απο τα γεγονότα, τα οποία φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει. Δεν θέλει, δεν γνωρίζει και δεν μπορεί. 
Τελειώνετε…
ΥΓ. Το άρθρο αυτό εκφράζει την άποψη μου για τα γεγονότα αλλά δεν αποτελεί πολιτική θέση.

πηγή: zcode

Παπικό φιάσκο στο Παλαιστινιακό

Γράφει ο  Γιώργος  Ν. Παπαθανασόπουλος

    Ο Ιησουίτης Πάπας Φραγκίσκος αξιοποίησε την πρόταση του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου να συναντηθούν στα Ιεροσόλυμα, με την ευκαιρία των πενήντα ετών από τη συνάντηση των προκατόχων τους Παύλου Στ΄ και Αθηναγόρα Α΄,  και επιχείρησε να επεκτείνει τις προπαγανδιστικές πρωτοβουλίες του στο Παλαιστινιακό. Με επίκουρο τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο συναντήθηκε με τους πολιτικούς ηγέτες της Παλαιστινιακής Αρχής και του Ισραήλ, με τους χριστιανούς, μουσουλμάνους και εβραίους θρησκευτικούς ηγέτες, με Εβραίους θύματα του Ολοκαυτώματος και με παλαιστίνιους θύματα της ισραηλινής βίας. 

Μεθόδευσε επίσης λίγες ημέρες μετά την επίσκεψή του στην Παλαιστίνη να συναντηθούν μαζί του στο Βατικανό ο Πρόεδρος του Ισραήλ και ο ομόλογός του της Παλαιστινιακής Αρχής, με τον κ. Βαρθολομαίο παρόντα, σε τυπικό – δευτερεύοντα ρόλο. Οι ηγέτες του Ισραήλ και της Παλαιστίνης μπρος και μαζί με τον Πάπα δώσανε τα χέρια, φωτογραφήθηκαν στα διεθνή πρακτορεία, αντάλλαξαν ασπασμούς και υποσχέσεις για ειρήνη και μετά, μετά επέστρεψαν στις έδρες τους για να…. συνεχίσουν τον πόλεμο, που προκαλεί εκατόμβες αθώων θυμάτων!...

Αυτή τη φορά η προπαγανδιστική εκστρατεία και η προσπάθεια του Πάπα Φραγκίσκου να προβάλει «το νέο πρόσωπο» της παποσύνης, κατέληξε σε φιάσκο και πνίγηκαν στο αίμα των αθώων θυμάτων της Γάζας. Δυστυχώς στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου, που συμμετέσχε στην παπική φιέστα, θίγεται και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

    Ο Πάπας μπρος στον καταιγισμό πυρός των Ισραηλινών σε βάρος των αμάχων Παλαιστινίων της Γάζας, αναγκάστηκε από τα πράγματα να ψελίσει κάποια λόγια, για να δικαιολογήσει το φιάσκο, αλλά εις μάτην. Λόγω της  φιλοδοξίας του ανέλαβε μια πρωτοβουλία, που εκ των προτέρων ήταν καταδικασμένη. Νόμισε ότι μπορεί να επιτύχει εκεί που έχουν αποτύχει ο ΟΗΕ και σειρά προέδρων των ΗΠΑ. Τι να πει όταν βλέπει όλος ο κόσμος ισραηλινούς πολίτες, να  παρακολουθούν, ως ενδιαφέρον και ευχάριστο θέαμα, τους βομβαρδισμούς των ενόπλων τους δυνάμεων, και να πανηγυρίζουν για τις επιτυχίες τους σε βάρος αόπλων και  αθώων Παλαιστινίων;…

Ο τόσο  προσεκτικός στις δημόσιες σχέσεις Πάπας παραγνώρισε τα από αιώνων αισθήματα βαθιάς αντιπάθειας των Εβραίων σε βάρος της Καθολικής Εκκλησίας και ότι ήταν πιθανόν αντί εκείνος να τους χρησιμοποιήσει προς δικό του όφελος, αυτοί να τον χρησιμοποιήσουν για τις δικές τους δημόσιες σχέσεις… Για να συνεχίσουν μετά τη στρατηγική τους, από την οποία, σχεδόν ομοφώνως, η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ δεν αφίσταται, όσο κόστος και αν έχει αυτή σε διεθνές επίπεδο.   

    Δύσκολη είναι στην περίσταση η θέση του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου. Ενώ η σκέψη του ήταν να γίνει η συνάντηση στα Ιεροσόλυμα με τον Πάπα, για να προβληθεί ως «ηγέτης των 300.000.000 Ορθοδόξων», ενεπλάκη στην πολιτική του Βατικανού. Αποτέλεσμα στα μεν Ιεροσόλυμα να δίνει την εντύπωση του πτωχού συγγενούς του Πάπα, στη Ρώμη να έχει τυπική παρουσία στο παπικό σόου και στην Τουρκία να είναι λεπτή η θέση του, δεδομένης της έναντι των επιθέσεων  του Ισραήλ εναντίον της Γάζας απόλυτα εχθρικής στάσης του Προέδρου της χώρας κ. Ερντογκάν. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης,  με γνωστούς τους δεσμούς του με το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπι, βρίσκεται τώρα εκτεθειμένος και υποχρεώνεται σε σιωπή μπρος στην εκατόμβη των θυμάτων στη Γάζα, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει ούτε την τουρκική πολιτική ηγεσία και τους Άραβες, χριστιανούς και Μουσουλμάνους της Παλαιστίνης, ούτε βεβαίως το Ισραήλ.-

Οι πιο εντυπωσιακοί ηφαιστειακοί προορισμοί!

Τα ηφαίστεια δεν είναι μόνο κόκκινη καυτή λάβα και καπνοί! Ακόμα και οι ηφαιστειολόγοι θα εντυπωσιαστούν από τις ακόλουθες τοποθεσίες.

Το 1973, το ηφαίστειο της Ισλανδίας Eldfell αντέδρασε με τέτοιο μένος που ολόκληρος ο πληθυσμός των νησιών Vestmannaeyjar εγκατέλειψε για την ενδοχώρα, αφήνοντας πίσω τους προσωπικά αντικείμενα και έπιπλα. Αυτό το μήνα, κάποια από τα σπίτια που θάφτηκαν κάτω από τα σύννεφα της στάχτης θα ανοίξουν στο κοινό για πρώτη φορά, στο πλαίσιο ενός προγράμματος καθαρισμού των βουνών από τις στάχτες και απομάκρυνσης των προσωπικών αντικειμένων από τα σπίτια.

Μέρος της ταινίας του Τζέιμς Μποντ ‘Moonraker’ είχε γυριστεί σε αυτό τον εντυπωσιακό κρατήρα. Συνολικά υπάρχουν πέντε κρατήρες και ένα μονοπάτι οδηγεί στον μεγαλύτερο, το ‘Στέφανο’. Θα χρειαστείτε ειδικό παπούτσι για να περπατήσετε εκεί καθώς η επιφάνεια του είναι πολύ καυτή. Αλλά η θέα και η ατμόσφαιρα θα σας αποζημιώσει!

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, το Εθνικό Πάρκο Γέλοουστοουν είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη ηφαιστειακή καλντέρα, γι’ αυτό είναι γεμάτη με ξεχωριστά γεωλογικά φαινόμενα. Παρόλο που η πλειοψηφία των επισκεπτών κατευθύνεται στα πιο δημοφιλή μέρη, όπως είναι το Ολντ Φέιθφουλ ή η Μεγάλη Πρισματική Άνοιξη (φωτογραφία), τα πιο άγνωστα σημεία του πάρκου είναι και τα πιο εντυπωσιακά. Αυτά περιλαμβάνουν τις βεράντες της Αθηνάς, μια σειρά από ορυκτα κοιτάσματα κατάλοιπα των πλούσιων σε ασβέστιο ζεστών νερών που οδηγήθηκαν στην επιφάνεια λόγω της ηφαιστειακής δραστηριότητας.

Οι περισσότεροι όταν σκέφτονται ηφαίστεια έχουν στο μυαλό τους την Αίτνα ή το Κρακατοα, αλλά ξεχνούν ότι υπάρχουν πολλά και στην Καραϊβική. Το ηφαίστειο Soufriere στη Γουαδελούπη είναι στην πιο ψηλή κορυφή στις Μικρές Αντίλλες και είναι η περιοχή όπου καταγράφηκε η πρώτη έκρηξη γύρω στα 1660. Ο επισκέπτης μπορεί να περπάτησει μέχρι την κορυφή του ηφαιστείου, αν και είναι αρκετά δύσκολη η ανάβαση, αλλά αξίζει τον κόπο. Το καταπράσινο τοπίο είναι γεμάτο με θερμικές σχισμές, ενώ η θέα από την κορυφή θα σας κόψει την ανάσα!

Χιλιάδες χρόνια πριν, οι κάτοικοι που ζούσαν στην περιοχή αυτή πίστευαν ότι αυτή η ηφαιστειακή τοποθεσία είναι η πύλη προς τον κάτω κόσμο. Σύμφωνα με την ρωμαϊκή μυθολογία εκεί ήταν η κατοικία του θεού της φωτιάς Βούλκαν, γι’ αυτό της δόθηκε και η ονομασία Φλεγραία που προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ‘φλέγομαι’. Σε μικρή απόσταση από τη Νάπολη, τα Φλεγραία Πεδία είναι μια ηφαιστειογενή καλντέρα η οποία αποτελείται από κρατήρες και ηφαιστειακά οικοδομήματα και μπορεί να δει ο επισκέπτης μέσα από ένα δίκτυο μονοπατιών.

Οι εκατοντάδες αιχμηρές κορυφές της Καππαδοκίας είναι ουσιαστικά ορυκτά κοιτάσματα που δημιουργήθηκαν 6 εκατομμύρια χρόνια πριν κατά την διάρκεια μιας σειράς ηφαιστειακών εκρήξεων. Παρά την έντονο δραστηριότητα του ηφαιστείου, οι κάτοικοι δεν μετακινήθηκαν από την περιοχή. Αντιθέτως, στην περιοχή θα δείτε πολλά μοναστήρια, σπίτια και εκκλησίες που έχουν φτιαχτεί μέσα στις ηφαιστειακές πέτρες. Η συγκεκριμένη περιοχή έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών κινηματογραφιστών που έχουν κάνει γυρίσματα εδώ. Ανάμεσα στις ταινίες που έχουν γυριστεί σε αυτό το σημείο είναι η επιστημονικής φαντασίας ταινία Slipstream το 1989 και η Ghost Rider: Spirit of Vengeance το 2011.

Ούτε το πιο δυνατό τζιπ για ανώμαλους δρόμους δεν θα σας βοηθήσει να κατευνθείτε σε αυτό τον δρόμο, καθώς μεγάλα τμήματα έχουν καλυφθεί με λάβα από το ηφαίστειο Kilauea. Μονοπάτια και δρόμοι δίνουν τη δυνατότητα στους επισκέπτες να δουν από κοντά τους αναρίθμητους κρατήρες, τα λοφία με τους ατμούς, και σημεία με λάβα που ρέει, αλλά οι αρχές προειδοποιούν η περιήγηση να γίνεται με μεγάλη προσοχή.

Αυτό το υπόγειο συγκρότημα, η Σπηλιά του Ανέμου είναι το σπίτι της μεγαλύτερας σήραγγας με λάβα στη Τενερίφη. Περιέχει αναρίθμητους λάκκους με λάβα και άλλα γεωλογικά χαρακτηριστικά που ο επισκέπτης μπορεί να εξερευνήσει στο υπόγειο τοπίο, αν βέβαια είστε κλειστοφοβικοί καλύτερα να το αποφύγετε.

Το ηφαίστειο Cerro Negro στη Νικαράγουα είναι το νεότερο σε ηλικία στη Κεντρική Αμερική και θεωρείται ως η γενέτειρα του περίεργου αθλήματος της κατάβασης της πλαγιάς του ηφαιστείου πάνω σε σανίδα. Με τη βοήθεια των ξεναγών μπορείτε να το δοκιμάσετε. Το Cerro Negro ανήκει στα πιο ενεργά ηφαίστεια της χώρας, με την τελευταία έκρηξη να καταγράφεται το 1999.

Ο Άγιος Δομήνικος μπορεί να περιβάλλεται από κρυστάλλινα νερά αλλά σίγουρα εδώ δεν θέλετε να βουτήξετε. Αυτή η γεμάτη ατμούς και φυσαλίδες λίμνη βρίσκεται μέσα στο εθνικό πάρκου του Morne Trois Pitons, το οποίο είναι και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο, και είναι στην πραγματικότητα φουμαρόλη. Το 2007, ο ριψοκίνδυνος παρουσιαστής Γιώργος Κουρούνης έγινε ο πρώτος άνθρωπος που διέσχισε την λίμνη με σχοινιά πάνω από τα ζεστά νερά.

Το πιο εντυπωσιακό θέαμα με αυτό το ηφαίστειο είναι οι τρεις λίμνες που είναι μέσα σε αυτό.Τα χρώματα των νερών ποικίλλει ανάλογα με τις συνθήκες και την ηφαιστειακή δραστηριότητα. Σε μια από τις λίμνες το νερό παίρνει κόκκινο χρώμα. Το ηφαίστειο βρίσκεται κοντά σε μια πόλη τη Μόνι, στο Εθνικό Πάρκο του Kelimutu, στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να βρει 19 ενδημικά και υπο εξεφάνιση ζώα. 

πηγή:περιεργα

Τό ὄνομα «Ἠλίας» σέ λαϊκούς καί κληρικούς

Ο Λέκτωρ της Θεολογικής Σχολής Αθηνών κ. Ιωάννης Παναγιωτόπουλος, εισηγήθηκε το θέμα «Το όνομα Ηλίας σε λαϊκούς και μοναχούς» και πόσο προσφιλές ήταν το όνομα Ηλίας στα μοναστικά κέντρα της Αιγύπτου και γενικότερα σε αναχωρητές και ασκητές, οι οποίοι προσπαθούσαν να μιμηθούν τον τρόπο ζωής του Προφήτου.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ

Ένα επιτραπέζιο (αλλά και διαδικτυακό) παιχνίδι με τον τίτλο, αλλά και τα χαρακτηριστικά της Σαντορίνης, κυκλοφόρησε η καναδική εταιρεία Gordon Hamilton. Σύμφωνα με την περιγραφή περιέχει 75 λευκά πλακίδια, 10 θόλους και τέσσερις φιγούρες, όλα ξύλινα. Πρόκειται για παιχνίδι στρατηγικής, όπου 2-3 παίχτες (απευθύνεται σε ηλικίες 12 ετών), προσπαθούν να φτιάξουν ένα κτίριο που να προέχει από αυτά των ανταγωνιστών. Κάπου επίσης εμπλέκονται και οι αρχαίοι θεοί ή ήρωες της Μυθολογίας που δίνουν πλεονεκτήματα στον παίχτη που τους χρησιμοποιεί, καθυστερώντας ή καθηλώνοντας τον αντίπαλο. «Πάντα πίστευα ότι ήταν ένα από τα τρία κορυφαία μου παιχνίδια», δήλωσε στη «York Town This Week», ο σχεδιαστής που είναι διακεκριμένος μαθηματικός. «Αν πέθαινα αύριο μαζί με το «Calculus» και το «Tiananmen», και επίσης με το, MathPickle.com θα μπορούσαν να είναι τα επαγγελματικά μου κληροδοτήματα», πρόσθεσε.

Ο σχεδιαστής το δημιούργησε από το 1986, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να βγει στην αγορά. Η πρώτη απόπειρα έγινε το 2004 όπου βγήκε σε μια πολύ περιορισμένη έκδοση, ενώ το 2009 τα πνευματικά δικαιώματα πουλήθηκαν για πέντε χρόνια στην Family Games America, η οποία δεν το έβγαλε στην αγορά. Φέτος ο Hamilton ξαναπήρε τα δικαιώματα και το κυκλοφόρησε, με αποτέλεσμα τώρα να θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια καθαρής στρατηγικής (pure strategy) που κυκλοφορούν 
πηγή:santonews
 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: http://www.yorktonthisweek.com/article/20140716/YORKTON0501/140719882/-1/YORKTON05/canadian-game-brings-lots-of-challenges
http://mathpickle.com/K-12/me.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Santorini_(game)

Ποια είναι τα "κόλπα" που χρησιμοποιούν τα εστιατόρια για να ξοδέψουμε παραπάνω χρήματα

Ποιό είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο μιας επιχείρησης και συγκεκριμένα ενός εστιατορίου; Προς έκπληξη πολλών, δεν είναι ούτε τα μηχανήματα ούτε οι εγκαταστάσεις ούτε η τοποθεσία ούτε και το “μυαλό” του επιχειρηματία αλλά...οι πελάτες αφού καμία επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτούς.
Σύμφωνα με μια νέα λίστα του Business Insider, τα κόλπα που χρησιμοποιούν τα εστιατόρια για να “πάρουν” από τους πελάτες τους όσα περισσότερα γίνεται, συμπεριλαμβάνουν από τη μουσική έως και τον τρόπο που έχει γραφτεί ένα μενού. Είναι όλα μέρος ενός τέχνασματος, κατευθυνόμενο από όρους του σύγχρονου marketing.
Έρευνα του Πανεπιστημίου του Leicester έδειξε ότι όταν το εστιατόριο παίζει κλασική μουσική προδιαθέτει τον πελάτη να αγοράσει το πιο ακριβό μπουκάλι κρασί. Η κλασική μουσική συνδέεται με πλούσια γεύματα και χλιδάτη ατμόσφαιρα.
Ένα άλλο τέχνασμα των εστιατορίων είναι η εσκεμμένη απουσία των νομισμάτων από τις τιμές του μενού καθώς με τον τρόπο αυτό οι πελάτες ξεχνούν πόσα χρήματα ξοδεύουν. Έρευνα από το Πανεπιστήμιο Cornell του τμήματος ξενοδοχειακής διοίκησης αναφέρει ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν ακόμα περισσότερα χρήματα όταν γίνεται αυτό το “κόλπο”.
Επιπλέον, ορισμένα εστιατόρια χρησιμοποιούν εμπορικές ονομασίες για να βοηθήσουν τις πωλήσεις τους. Αντί να απαριθμούν στη λίστα τα διάσημα ουίσκι ή τις διάφορες σως με γεύσεις, τα T.G.I. Friday's για παράδειγμα, την αποκαλούν σάλτσα Jack Daniel, προσελκύοντας τους οπαδούς της συγκεκριμένης μάρκας ποτού. Αυτό είναι, επίσης, μέρος μιας μεγαλύτερης στρατηγικής που περιλαμβάνει περισσότερο "περιγραφική" γλώσσα, η οποία, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Illinois μπορεί να αυξήσει τις πωλήσεις κατά 27%.
Ακόμα, η "επίκληση στο συναίσθημα" παίζει καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία του πελάτη. Οι ιδιοκτήτες των εστιατορίων καταφέρνουν να το πετύχουν μέσω της σωστής ονομασίας ενός πιάτου. Είναι πλέον διάσημα τα πιάτα με το όνομα της γιαγιάς ή της μαμάς του ιδιοκτήτη, προκαλώντας στον πελάτη την αίσθηση ενός οικείου περιβάλλοντος καθώς και αναμνήσεις από το παρελθόν, μια αίσθηση που θα τον κάνει να πληρώσει αδρά και χωρίς καν να το καταλάβει...
Η λίστα των τρικς κλείνει με την θέση που καταλαμβάνουν τα πιάτα στο μενού. Η οργάνωση ενός μενού είναι πολύ σημαντική αν αναλογιστεί κανείς πως μια σαλάτα που κοστίζει 22 ευρώ προκαλεί σοκ, όμως μπορεί να μην θεωρηθεί ιδιαίτερα ακριβή όταν βρίσκεται δίπλα σε μια μπριζόλα που ανέρχεται στα 58 ευρώ !

Πηγή: newmoney

Συναγερμό για την αθερίνα «καρχαρίας» σημαίνουν οι επιστήμονες μετά το θάνατο 65χρονου

Τον κώδωνα του κινδύνου για τη ραγδαία εξάπλωση της φονικής αθερίνας «καρχαρίας» κρούουν οι επιστήμονες του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου Αθηνών, σημειώνοντας ότι πρόκειται ίσως για την μεγαλύτερη απειλή στις ελληνικές θάλασσες. Μάλιστα, οι επιστήμονες ενοχοποιούν την αθερίνα «καρχαρίας» για τον πρόσφατο θάνατο 65χρονου λουόμενου στην περιοχή της Αναβύσσου, ο οποίος άφησε την τελευταία του
πνοή έπειτα από λοίμωξη που ξεκίνησε από διαμπερές τραύμα στην περιοχή του μηρού.
Η αθερίνα «καρχαρίας» παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στις ελληνικές θάλασσες το 2009 και χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα της (σ.σ. οι επιστήμονες αναφέρονται σε αυτήν ως η «φεράρι» των θαλασσών). Αποκαλείται «καρχαρίας» λόγω του χαρακτηριστικού της πτερυγίου και καθώς διαθέτει τρεις σειρές μικρά αλλά κοφτερά δόντια, ενώ το μέγεθος της δεν διαφέρει από αυτό της συνηθισμένης αθερίνας. Στην Ελλάδα έχει παρατηρηθεί κυρίως στον Σαρωνικό, σε Λακωνία και Μεσσηνία αλλά και στην περιοχή της Χαλκιδικής.
Όπως τονίζουν οι επιστήμονες, το δάγκωμα της μπορεί να επιφέρει συμπτώματα όπως πυρετό, πόνο και κακώσεις στα κόκκαλα και το στομάχι, μέχρι και τραυματικό ακρωτηριασμό των άνω ή των κάτω άκρων. Μάλιστα, οι ειδικοί προβληματίζονται ιδιαίτερα από την επιθετική φύση της εν λόγω αθερίνας, η οποία δαγκώνει καθόλη τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας ενώ ο πληθυσμός της πολλαπλασιάζεται το καλοκαίρι, αν και έχουν αναφερθεί κρούσματα επιθέσεων σε χειμερινούς κολυμβητές μέχρι και τον μήνα Δεκέμβριο.
Για την προφύλαξη των πολιτών, οι επιστήμονες συνιστούν την αποφυγή χρήσης αντηλιακών και κυρίως των διαφόρων ελαίων μαυρίσματος, καθώς υποστηρίζουν ότι τα εν λόγω λάδια προσελκύουν τις αθερίνες. «Όποιος δει αθερίνα-καρχαρία να βγει όσο πιο γρήγορα μπορεί από το νερό» συμβουλεύουν, συστήνοντας ωστόσο ψυχραιμία αφού τονίζουν ότι η επικίνδυνη αθερίνα έχει δείξει ότι μπορεί και «οσμίζεται» τον φόβο.
Από την πλευρά τους, οι περιφερειακές και τοπικές αρχές σε όλη την επικράτεια έχουν ήδη κινητοποιηθεί για την αντιμετώπιση του κινδύνου και πρόκειται να ξεκινήσουν μεγάλη εκστρατεία ευαισθητοποίησης του κοινού για τους κινδύνους των θερινών μπάνιων, με σύνθημα «Η αθερίνα δεν είναι τόσο αθώα όσο νομίζεις». Ακόμη, έχουν ακουστεί προτάσεις για την ανάθεση της καταπολέμησης της απειλής σε ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης, όμως μέχρι στιγμής ένα τέτοιο σχέδιο δεν έχει ευδοκιμήσει.
 πηγή:tokoulouri

Δημοτικά - Κοινωνικά Αγροκτήματα

Γράφει ο Μάρκος Ζώρζος
«Φίλοι μου,
Μπορεί να σας φανεί λίγο περίεργο το σημερινό μου θέμα αλλά σίγουρα είναι κάτι που κατά την γνώμη μου ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να γίνει σε ένα μικρό νησί (σε έκταση) όπου κάθε σπιθαμή γης είναι πολύτιμη και πανάκριβη.
Πριν λίγες μέρες ένας φίλος (άνεργος, κατοικεί σε σπίτι που νοικιάζει) με ρώτησε, τι μπορώ να φυτέψω αυτή την εποχή από λαχανικά? Του απάντησα βέβαια, αλλά τον ρώτησα που θα τα
φυτέψει? Αφού ξέρω ότι δεν έχει κήπο στο σπίτι του. Η απάντηση του με ξάφνιασε λίγο, σε γλάστρες μου είπε.
Στο μυαλό ήρθε ότι αν ο Δήμος μας είχε ένα Δημοτικό λαχανόκηπο πόσο πιο εύκολα θα ήταν για αυτόν και γενικά για όλους μας ένας τέτοιος χώρος ώστε να μπορούμε να εκτονωθούμε αλλά να έχουμε πιο υγιεινά τρόφιμα .
 
Tι είναι τα Δημοτικά Αγροκτήματα ή όπως αλλιώς τα γνωρίζουμε Δημοτικοί Λαχανόκηποι

Πολίτες της Θεσσαλονίκης, καλλιεργούν στο πρώην στατόπεδο Καρατάσου. (http://perka.org/)

Δημοτικοί Λαχανόκηποι είναι μικρά τεμάχια γης μέσα ή γύρω από τις πόλεις, παραχωρημένα εκ μέρους του Δήμου, έναντι συμβολικού ή όχι ενοικίου στους κατοίκους της περιοχής, για να καλλιεργήσουν τα δικά τους λαχανικά και φρούτα. Οι κοινωνικοί λαχανόκηποι μπορεί επίσης να είναι παραχωρημένες εκτάσεις είτε από δήμους είτε από ιδιώτες σε διάφορους κοινωνικούς φορείς οι οποίοι σε συνεργασία με εργαζόμενους σε κοινωφελείς σκοπούς και εθελοντές τις καλλιεργούν με σκοπό τη διάθεση των προϊόντων σε οργανώσεις ή συλλόγους με φιλανθρωπικό έργο (κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια) ή και ιδιώτες που έχουν πραγματική ανάγκη.  

Πότε δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα και γιατί
Μπορεί στη χώρα μας οι αστικοί λαχανόκηποι να είναι μία καινούργια συνήθεια, όμως υπάρχουν εδώ και 150 χρόνια τουλάχιστον για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ευρώπη και στην Αμερική. Οι κατανεμημένες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι πρόδρομοι του κινήματος της αστικής γεωργίας. Πρωτοεμφανίστηκαν τον 18ο αιώνα στη Βρετανία, με σκοπό τη λύση των προβλημάτων που προκαλούσε η φτώχεια. Έναν αιώνα αργότερα, απάντηση στο ίδιο πρόβλημα έρχονται να δώσουν οι «κήποι των φτωχών» στη Γερμανία. Η αστική γεωργία εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη με τη Βιομηχανική Επανάσταση. 

 Πως λειτουργεί ένας δημοτικός λαχανόκηπος
Όσον αφορά τους δημοτικούς ή αστικούς λαχανόκηπους η παραχώρηση των εκτάσεων γίνεται από τους Δήμους σε μεμονωμένους δημότες, με σκοπό την καλλιέργειά τους με εποχικά κηπευτικά ή αρωματικά φυτά για δική τους χρήση. Η επιλογή των δικαιούχων συνήθως γίνεται με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, δηλαδή προηγούνται οι άνεργοι, οι πολύτεκνοι και πολίτες με χαμηλά ή μηδαμινά εισοδήματα. Οι καλλιεργητές λαμβάνουν τακτικά οδηγίες και συμβουλές από τους γεωπόνους των δήμων. Οι κοινωνικοί λαχανόκηποι μπορεί να παραχωρηθούν εκτός από τους φορείς του Δήμου και από ιδιώτες που έχουν ακαλλιέργητες εκτάσεις συνήθως εντελώς δωρεάν. Υπεύθυνοι για την καλλιέργεια είναι ως επί το πλείστον εργαζόμενοι σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας αλλά και εθελοντές. Τα παραγόμενα προϊόντα, στην πλειοψηφία τους, διατίθενται δωρεάν σε οικονομικά και κοινωνικά αδύναμες ομάδες ανθρώπων, όπως για παράδειγμα σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία και άπορους. Απαραίτητη προϋπόθεση και στις δύο περιπτώσεις είναι η καλλιέργεια των λαχανικών σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες της βιολογικής γεωργίας.  

Οφέλη για τον Δήμο και τους δημότες
Τα θετικά του κοινοτικού κήπου αρκετά :
Βελτιώνει την ποιότητα ζωής των κατοίκων που βρίσκονται στον κήπο.
Αποτελεί καταλύτη για κοινοτική ανάπτυξη και ανάπτυξη των γειτονιών.
Ενθαρρύνει την κοινωνική αλληλεγγύη.
Ενθαρρύνει την αυτονομία.
Ομορφαίνει τις γειτονιές.
Παράγει θρεπτικό φαγητό.
Μειώνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό για το φαγητό.
Δημιουργεί ευκαιρίες για αναψυχή, άσκηση, θεραπεία και εκπαίδευση.
Διατηρεί πράσινους χώρους.
Δημιουργεί ευκαιρίες εισοδήματος και οικονομικής ανάπτυξης.
Μειώνει τη ζέστη της πόλης από τους δρόμους και τα γκαράζ.
Παρέχει ευκαιρίες για διασυνδέσεις διαφόρων γενεών και πολιτισμών.
Προάγει τις αρχές της βιολογικής γεωργίας και ενισχύει τη γνώση γύρω από τα οφέλη της στο σύγχρονο άνθρωπο.
Παρεμβαίνουμε θετικά στο μικροκλίμα της περιοχής.
Προσφέρει κοινωνικό έργο διασφαλίζοντας την επιβίωση σε ένα σημαντικό αριθμό πολιτών που είναι άνεργοι ή συνταξιούχοι ή κοινωνικά αποκλεισμένοι.
Διαδραματίζει παιδαγωγικό ρόλο γύρω από την καλλιέργεια διαφόρων κηπευτικών και φέρνει σε επαφή με τη φύση τα παιδιά των πόλεων.
Όλοι λοιπόν οι παραπάνω λόγοι είναι κατανοητό ότι συμβάλουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής για όλους μας και φυσικά εκτός από τις νέες θέσεις εργασίας και το οικονομικό όφελος του καθενός που έχει την δυνατότητα να ασχοληθεί με το πρόγραμμα συντελεί και στα οικονομικά οφέλη του δήμου.
Ας μην ξεχνάμε φυσικά και την αξιοποίηση πολλών χώρων που ανήκουν στο ΔΗΜΟΣΙΟ και επειδή είναι εγκαταλειμμένα μεταβιβάζονται κάθε μέρα στο ΤΑΥΠΕΔ (στάβλοι Καμαρίου).
Με εκτίμηση
Μάρκος Ζώρζος».

Ένα επικίνδυνο φαινόμενο αποχριστιανισμού της Ορθόδοξης παραδοσιακής κοινωνίας

Γράφει ο Πρωτ. Γερ. Σταν.

Τώρα τελευταία στον τόπο μας τείνουν να κυριαρχήσουν κάποιες παράξενες «γιορτές» αφιερωμένες σε περίεργες «θεότητες» όπως «γιορτή του κρασιού», «γιορτή της σαρδέλας», «γιορτή του καρπουζιού», «γιορτή του τσίπουρου» κ. ο. κ. Με τις αφιερώσεις αυτές η σύγχρονη κοινωνία μας απομακρύνεται από τις παραδοσιακές γιορτές της ορθοδοξίας που γαλούχησαν γενεές γενεών με το γνήσιο θρησκευτικό και ελληνορθόδοξο ήθος που νοημάτιζε τη ζωή του ορθόδοξου λαού μας.

          Οι τοπικές πανηγύρεις, ιδιαίτερα της υπαίθρου, συγκέντρωναν πλήθος πιστών από κάθε γεωγραφικό σημείο της πατρίδας μας , για να βρεθούν στο πανηγύρι του χωριού τους και να τιμήσουν τον τοπικό Άγιο. Το πνεύμα των γιορτών άλλαζε τις διαθέσεις των ανθρώπων. Οι χωρικοί άνοιγαν τα σπίτια τους στους επισκέπτες, οι γυναίκες καθάριζα και άσπριζαν τις αυλές τους, καθάριζαν με επιμέλεια τον Ιερό Ναό, οι νοικοκυρές ετοίμαζαν νόστιμα παραδοσιακά φαγητά και γλυκίσματα, έκοβαν άνθη για να στολίσουν από την παραμονή το σπίτι τους και την Εκκλησία ή το ξωκλήσι του χωριού και φίλευαν τους ξένους και τους συντοπίτες ό, τι καλό παράγει ο τόπος τους. Στη συνέχεια παρακολουθούσαν τον πανηγυρικό Εσπερινό και συμμετείχαν στην ιερά λιτάνευση της Εικόνας και το πρωί όλοι πήγαιναν στην Θ. Λειτουργία για λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων. Και μετά το πέρας της λειτουργικής σύναξης άρχισε το παραδοσιακό γλέντι με χορούς και ξεφαντώματα.

          Σήμερα όμως όλη αυτή η γιορταστική μυσταγωγία τείνει ν’ αντικατασταθεί  με κοσμικές γιορτές μακριά από το ελληνορθόδοξο πνεύμα της χριστιανικής γιορτής. Τα αγγελτήρια του πανηγυριού δεν γράφουν «πανήγυρης Αγίας Παρασκευής» ή «του προφήτη Ηλία»  ή «της Αγίας Μαρίνας», αλλά έχουμε γιορτή αφιερωμένη σε κάποιο τοπικό προϊόν όπως αναφέραμε παραπάνω. Από μακριά οσμίζεται κανείς γαργαλιστικές μυρωδιές από ψησταριές με διάφορα κρεατικά, έστω κι αν είναι νηστήσιμες μέρες, ενώ η πνευματική διάσταση τη γιορτής αγνοείται και υποτιμάται. Εκείνο που προέχει είναι να διασκεδάσουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Και η διασκέδαση ολοκληρώνεται με σύγχρονη ξέφρενη μουσική και με ξενικούς χορούς.

          Με τον τρόπο αυτό όμως ξεχνάμε σιγά – σιγά  το ορθόδοξο χριστιανικό παραδοσιακό πανηγύρι. Δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν ετοιμαζόμαστε πνευματικά, δεν κοινωνούμε, δεν συμμετέχουμε στη λιτάνευση της ιεράς εικόνας του εορταζόμενου Αγίου. Τελικά αποχριστιανίζεται η θρησκευτική πανήγυρης και αντικαθίσταται από κοσμικές εκδηλώσεις που στοχεύουν  στην ικανοποίηση του φαγητού και τη διασκέδαση.

          Αυτά πρέπει να μας εμβάλλουν σε ανησυχία. Είναι ανάγκη να κρατήσουμε τις όμορφες παραδοσιακές  παραδόσεις με τη αρετή της φιλοξενίας που χαρακτηρίζει την ορθόδοξο χριστιανική ελληνική οικογένεια. Όσα μας φέρνουν, δυστυχώς καθιερώνονται «ως πολιτισμός» αλλότρια των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων. Πρόκειται για ένα «πολιτισμό» που παραμερίζει την Εκκλησία και τους Αγίους από την ζωή της ορθόδοξης κοινωνίας μας και τείνει να αποχριστιανίσει  ό, τι έχει απομείνει στη συνείδηση του λαού μας. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο που υλοποιείται ύπουλα από ξένα κέντρα εχθρικά προς την πίστη μας και την ορθόδοξη Εκκλησία μας.

          Ιδιαίτερα τα καλοκαιρινά πανηγύρια ας αποτελέσουν αφορμή για επιστροφή στις παραδοσιακές μορφές του ελληνικού πανηγυριού.

          Γι’ αυτό στώμεν καλώς.

         

Η Μεσόγειος εκπέμπει SOS: ανησυχητική η μείωση των ψαριών λόγω της υπεραλίευσης

Σήμα κινδύνου για την υπεραλίευση η οποία μαστίζει τη Μεσόγειο όλο και πιο πολύ εκπέμπουν οι επιστήμονες.
Σύμφωνα με μελέτη του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών, η οποία αφορά σε εννέα βρώσιμα είδη, η πίεση που δέχονται οι πληθυσμοί ψαριών επιδεινωνόταν συνεχώς την εικοσαετία 1990-2010, με την αλιεία γόνου να αυξάνεται κάθε χρόνο.
Οπως τονίζουν οι ερευνητές, αν αυτά τα νεαρά ψάρια αφήνονταν να ωριμάσουν και να αναπαραχθούν έστω και μία φορά, η κατάσταση των ιχθυαποθεμάτων θα βελτιωνόταν σημαντικά.
«Η ευρωπαϊκή Κοινή Αλιευτική Πολιτική, η οποία βοήθησε στο να βελτιωθεί η κατάσταση των ιχθυαποθεμάτων του Βορειοανατολικού Ατλαντικού, απέτυχε να οδηγήσει σε ανάλογα οφέλη για τα ιχθυαποθέματα της Μεσογείου» γράφουν οι ερευνητές του Κέντρου στην έγκριτη επιθεώρηση Current Biology.
«Η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι περιφερειακές κυβερνήσουν είναι ώρα να αρχίσουν να παίρνουν πιο σοβαρά την έρευνα και τη διαχείριση των ιχθυαποθεμάτων στη Μεσόγειο» λέει ο Παρασκευάς Βασιλακόπουλος, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.
Η παρακολούθηση των ιχθυαποθεμάτων στη Μεσόγειο είναι πιο δύσκολη από ό,τι σε άλλες περιοχές, καθώς η Μεσόγειος φιλοξενεί περισσότερα είδη ψαριών, τα οποία αλιεύονται από πολυάριθμα μικρά σκάφη με μια μεγάλη ποικιλία αλιευτικών εργαλείων.
Ειδικά τα συρόμενα δίχτυα βυθού προκαλούν μεγάλες βλάβες, καθώς συλλέγουν αδιακρίτως ενήλικα και ανήλικα ψάρια. Ψάρια που ζουν κοντά στο βυθό, όπως ο μπακαλιάρος (Merluccius merluccius), το μπαρμπούνι (Mullus surmuletus) και η κουτσομούρα (Mullus barbatus) πλήττονται ιδιαίτερα από την αλιεία γόνου.
Για την αντιμετώπιση του φαινομένου, οι ερευνητές ζητούν καλύτερη επιτήρηση των αλιευτικών σκαφών, αυστηρότερη εφαρμογή των κανονισμών και εκπόνηση σχεδίων διαχείρισης για τα μεσογειακά νερά.
Τη δραματική κατάσταση στη Μεσόγειο αναγνωρίζει εξάλλου και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Έκθεση που παρουσίασε η Κομισιόν πριν από λίγες εβδομάδες αναγνώριζε ότι το 96% των πληθυσμών βυθόβιων ψαριών στη Μεσόγειο υπεραλιεύεται, ενώ για τα πελαγικά είδη, όπως η σαρδέλα και ο γαύρος, το ποσοστό αυτό είναι τουλάχιστον 71%.
Την 1η Ιανουαρίου 2014 η ΕΕ έθεσε σε ισχύ την αναθεωρημένη Κοινή Αλιευτική Πολιτική, η οποία μεταξύ άλλων καθορίζει ανώτατα όρια για την αλιεία με βάση επιστημονικές γνωμοδοτήσεις.
Το νέο πλαίσιο περιορίζει επίσης την απόρριψη την πρακτική της απόρριψης νεκρών ψαριών, τα οποία πιάνονται στα δίχτυα ως «παράπλευρη απώλεια» της αλιείας άλλων ειδών.
Ομως, παρά την πρόοδο που φέρνει η μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις επέκριναν την ΕΕ για τη διατήρηση των επιδοτήσεων στα αλιευτικά σκάφη.

πηγή:Βήμα

Τι σχέση είχε το Ισλάμ και η έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας το 726 μΧ με την Εικονομαχία και την συνακόλουθη έναρξη της «Ιστορικής Πτώσης του Βυζαντίου»;

 

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Η συνήθης πρώτη σκέψη/ερώτηση για ένα ηφαίστειο είναι «αν είναι ενεργό». Στην περίπτωση της Θήρας η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλά ένα ναι. Φαντάζει λίγο. Κάθε μεγάλη έκρηξη αυτού του ηφαιστείου καθόρισε πάντα πολιτισμούς. Νέκρωσε και εξαφάνισε κοινωνίες ανοίγοντας το δρόμο για κάποιες άλλες. Συνηθίζεται να ξεκινάει αυτή η νοερή μακάβρια διαδρομή από την καταστροφή του Μινωϊκού πολιτισμού, εκεί γύρω στα 1645 πΧ.

Όλη η σχετική ιστορική/αρχαιολογική φιλολογία (γύρω από το κατά πόσο - ή όχι - ευθύνεται αυτή η έκρηξη για την κατάρρευση εκείνου του πολιτισμού και την σοβαρότατη επιρροή όλων των άλλων της ευρύτερης περιοχής) περικλείστηκε – εν πολλοίς κατ’ αρχήν -  σε ένα άκρως ενδιαφέρον εκτενές άρθρο των New York Times το 2003. Θα το βρείτε εδώ (http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/07/1645.html). Πέραν εκείνης της μεγάλης έκρηξης , καταγεγραμμένη βρίσκουμε στην ιστορική περίοδο μόνο την έκρηξη του 197πΧ. Όλες οι υπόλοιπες – καταγεγραμμένες - είναι μΧ. Και για την ακρίβεια το 46, το 718, το 726, μεταξύ των ετών 1457 – 1458, 1570 – 1573, 1649 – 1650, 1707 – 1711 και 1866 – 1870. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα είχαμε δραστηριοποίηση (sic!) του ηφαιστείου   1925 – 1928 και 1939 – 1941 ενώ για τελευταία φορά σημείωσε δραστηριότητα το 1950.

Το Ιστορικοπολιτικό σκηνικό

Όσον αφορά στην επίμαχη Βυζαντινή περίοδο της Εικονομαχίας (726 - 842), έχουμε τα εξής δεδομένα:

Τα «πρόδρομα φαινόμενα» της ενεργοποίησης του ηφαιστείου ξεκίνησαν το 718 και οδήγησαν στην Μεγάλη Έκρηξη οχτώ χρόνια μετά, δηλαδή, το 726. Εν μέσω σφοδρού πολέμου με τους Ισλαμιστές Άραβες. Ένας πόλεμος (με το Ισλάμ) που κράτησε περί τα 850 χρόνια, από το 629 έως την οριστική Πτώση της Πόλης και του Βυζαντίου το 1453. Για το πόσο, δε, σημαντικά ήταν εκείνα τα γεγονότα, εκείνη την εποχή, ακόμη και για σήμερα, αξίζει να θυμόμαστε δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι πως επειδή ακριβώς το Βυζάντιο "δεν βοηθήθηκε" τότε στην αντιμετώπιση του Ισλάμ, σήμερα αυτό εξακολουθεί να είναι το ίδιο επικίνδυνο για τον κόσμο όπως και τότε.

Το δεύτερο, έχει να κάνει με την άνοδο και την κραταίωση της Ευρωπαϊκής Δύσης και Βορρά οι οποίες "πάτησαν" στην κυριολεξία σ' αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο του Βυζαντίου με το Ισλάμ. Πολεμώντας με το "διεκδικητικό Ισλάμ" το Βυζάντιο και δη μέχρι θανάτου, μέχρι τελικής πτώσεως έδωσε στη Δύση και στο Βορρά (από την Ισπανία μέχρι τη Ρωσία κι από την Ιταλία μέχρι τη Σκανδιναυία) τον απαραίτητο ασφαλή χώρο και χρόνο να γεννηθούν, να καλλιεργηθούν και να ακμάσουν. Κατά την διάρκεια δε του μακρόχρονου πολέμου του Βυζαντίου με το Ισλάμ, αντί να γίνει δέκτης βοήθειας από τους "προστατευομένους νέους λαούς και βασίλεια της Ευρωπαϊκής ενδοχώρας" έγινε δέκτης των διαρκών και ακατάπαυστων πισώπλατων επιθέσεών τους. Ταυτόχρονων με των Αραβοϊσλαμικών. Υπ' αυτές τις συνθήκες, είναι θαύμα που άντεξε κατά όλων αυτών μέχρι το 1453. Όπως άντεξε… Εν μέσω λοιπόν αυτού του πολέμου αλλά και φθοροποιών εμφυλίων και ανεβοκατεβάσματα Αυτοκρατόρων - που εκμεταλλεύτηκαν δεόντως οι Ισλαμιστές Άραβες, συνέβη και η σφοδρή έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας…

Την έκρηξη κατέγραψαν δύο βυζαντινοί  χρονικογράφοι της εποχής: ο Θεοφάνης (760 – 818) ο μετέπειτα Ομολογητής και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Νικηφόρος (806 – 815). Θα πρέπει να λάβουμε βεβαίως υπ’ όψιν, ότι με το πέρας της Εικονομαχίας το «μπλοκ» των Εικονόφιλων έσπευσε να καταστρέψει κάθε γραπτή μαρτυρία/επιχειρηματολογία ή/και απλές ιστορικές καταγραφές/αναφορές που χαρακτηρίστηκαν (λογοκρίθηκαν) ως έργο του «Εικονομαχικού στρατοπέδου». Έτσι, ουσιαστικά, οι μόνες μαρτυρίες περί του συγκεκριμένου γεωφυσικού συμβάντος (και η «διασύνδεσή του με την τρέχουσα Πολιτική») που απέμειναν είναι αυτών των δύο ιστορικών προσώπων.

Το 718 που «ξεκίνησε η αναταραχή του ηφαιστείου» ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά για το Βυζάντιο. Πάνω που άρχιζαν να ξαναανακτούν οι Βυζαντινοί την κυριαρχία του Αιγαίου από τους Άραβες. Και το Αιγαίο ήταν πάντα το Α και το Ω για την οικονομική και στρατιωτική στιβαρότητα και ικανότητα της Αυτοκρατορίας. Ο λόγος που οι Άραβες έχαναν τότε την ναυτική τους υπεροχή ήταν η καταστροφή του στόλου τους στην Πόλη το 717 – 718. Εάν λάβουμε υπ’ όψιν πως η Αραβική «περίοδος του Αιγαίου» έμεινε στο συλλογικό θυμικό των πληθυσμών της περιοχής ως «η περίοδος των Σαρακηνών πειρατών», τότε εύκολα γίνεται αντιληπτό γιατί αυτή η εξέλιξη συντέλεσε στην αύξηση της κίνησης ανθρώπων και αγαθών μέσα από τους δίαυλους του Αιγαίου. Η έκρηξη του ηφαιστείου το 726 θεωρήθηκε από τον Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ ως  «Θεοσημία» (η «βολική αφορμή») και χρησιμοποιήθηκε ως η ιδεατή/ιδανική «θρησκευτική πλατφόρμα» για να προωθήσει τις θέσεις του ενάντια στις Εικόνες. Θέσεις οι οποίες βεβαίως οδήγησαν σε εμφυλιοπολεμικές και διχαστικές καταστάσεις που κράτησαν πάνω από εκατό χρόνια. Αυτός βεβαίως είναι ένας «λοβοτομημένος», «άχρωμος» τρόπος να πει κανείς ότι επί 120 χρόνια η Αυτοκρατορία βίωσε έναν καταστροφικό, αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο. Κάτι που σήμανε, επί της ουσίας, την έναρξη της «Μεγάλης Πτώσης» του Βυζαντίου.

Δρυός πεσούσης πας Ανήρ ξυλεύεται...

Μέσα (και όχι μετά) απ’ αυτές τις εξελίξεις είναι που ο Παππικός Θρόνος κυοφόρησε και καλλιέργησε την ραγδαία αύξηση των κυριαρχικών και αποσχιστικών του τάσεων – που 300 χρόνια μετά οδήγησαν στο Σχίσμα, στο Μάτζικερτ, στην Άλωση της Πόλης από τις Παπικές Δυνάμεις το 1204 κι εντέλει στην ολοκληρωτική καταστροφή του Βυζαντίου.

Στα «ιστορικά ισχυρά απόνερα» αυτής της περιόδου ανήκει και η ανάδυση του Καρλομάγνου (υπό τις ευλογίες του Πάππα ως Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) και γενικότερα η οργάνωση (ως Αντιβυζαντινό Μπλοκ) και ισχυροποίηση των Δυτικών. Ταυτόχρονα, εκείνη την περίοδο και υπό την επιρροή των εντός του Βυζαντίου διχαστικών και ραγδαία φθοροποιών εξελίξεων είναι που αποφασίζουν Βούλγαροι και Σλάβοι να εντείνουν και τις δικές τους εχθρικές δράσεις.  Και φυσικά, τότε είναι που ομοίως με τους άλλους στο Βορρά εκμεταλλεύεται το «κενό» γιγαντούμενος και ο Αραβοϊσλαμικός «Διεκδικητής» στο Νότο. Αυτό που όμως δεν θα περίμενε λογικά κανείς ήταν να βρίσκεται πίσω απ’ όλη αυτή την αναστάτωση τιτάνιων πολιτιστικών, οικονομικών, κοινωνικών, και στρατιωτικών δυνάμεων της εποχής μια «μικρή νεόφερτη/καινοφανής δύναμη», οι Άραβες και το Ισλάμ. Κι όμως, οι ενδείξεις που υπάρχουν δείχνουν πως αυτή η «Στρατιωτική» (κι επ’ ουδενί Θρησκευτική/Θεολογική) οργάνωση/εφεύρημα (το Ισλάμ) πιθανότατα βρίσκονταν πίσω από την «βασική/αρχική Αντιεικονική επιρροή της Βυζαντινής Αρχής»! Όχι βεβαίως ότι δεν υπήρχε το αντίστοιχο «αντι-εικονικό» (και δη «πρώϊμο «Μεταρρυθμιστικό») έδαφος επί Βυζαντίου. Οι Παυλικιανοί πχ στη Μικρά Ασία. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά – όσο είναι εφικτό – πλην εν τάχει τα πράγματα:

Η Αλήθεια δεν είναι δύσκολη. Μπορείς να κατασκευάσεις εύκολα όσες θέλεις...

Όπως διαβάζουμε στο σχετικό άρθρο του wikipedia :

“...Πρωτεργάτες της εικονομαχικής κίνησης υπήρξαν οι αυτοκράτορες Λέων Γ’ (717-741) και Κωνσταντίνος Ε’ (741-775). Ο Λέων, ο οποίος καταγόταν από την Γερμανίκεια της Βόρειας Συρίας και ο γιος του Κωνσταντίνος Ε’ φαίνεται ότι είχαν επηρεαστεί από τις ανεικονικές (αντίθετες στη λατρεία των εικόνων) αντιλήψεις της ιουδαϊκής («ιουδαιόφρων» χαρακτηριζόταν από κάποιους πολιτικούς του αντιπάλους) και της ισλαμικής θρησκείας («σαρακηνόφρων» από άλλους) και γι’ αυτό απέρριπταν τη λατρεία των εικόνων ως εκδήλωση ειδωλολατρική. Οι ανεικονικές αντιλήψεις ήταν πολύ διαδεδομένες στους αγρότες της γειτονικής με το Ισλάμ Μικράς Ασίας. Οι Ίσαυροι είχαν κάθε λόγο να ευνοήσουν τους πληθυσμούς αυτούς, από τους οποίους επανδρώνονταν οι θεματικοί στρατοί και σήκωναν το κύριο βάρος της άμυνας κατά των Αράβων. Έκανε λοιπόν την εμφάνισή της μια εικονοκλαστική κίνηση στη Μικρά Ασία, όπου σχηματίσθηκε ένα ισχυρό κόμμα με επικεφαλής ανώτερους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους της περιοχής, όπως ήταν ο μητροπολίτης Κλαυδιουπόλεως Θωμάς και ο επίσκοπος Νακωλείας Κωνσταντίνος, ο πραγματικός πνευματικός υποκινητής της βυζαντινής εικονομαχίας, τον όποιο οι ορθόδοξοι Βυζαντινοί ονόμασαν «αἱρεσιάρχη» (Δείτε το ενδιαφέρον πλήρες άρθρο στο http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/07/blog-post_283.html )

Το Βυζάντιο αν και έβγαινε από την «δημιουργική ιστορική περίοδο του Ηρακλείου», αντιμετώπιζε μεγάλες πιέσεις. Από παντού. Με σαφή αύξηση όμως των «πιέσεων εκ του Αραβικού Νότου». Ο Λέων Γ΄και το στρατιωτικό του περιβάλλον πολύ «βολικά επεξεργάστηκαν ένα επεξηγηματικό πλαίσιο» που έλεγε ότι οι ήττες των Χριστιανών ήταν «αποτέλεσμα Θείας Τιμωρίας». Εκείνη την εποχή, η Βυζαντινή κοινωνία ήταν πολύ εξοικειωμένη με ανάλογες ιδέες. Κι αυτό ακριβώς πήγε να εκμεταλλευθεί ο Λέων ο Γ΄. Να κάνει το «φυσικό φαινόμενο» (έκρηξη Ηφαιστείου Θήρας) υπ’ αυτό το «μεταφυσικό πρίσμα» να «παράγει Θεολογικά απόνερα κι εκ παραλλήλου Πολιτικά αποτελέσματα».

Παλάτι λοιπόν και Αρχιερείς χαρακτήρισαν την έκρηξη του ηφαιστείου ως «σημάδι Θεϊκής Οργής». Αντιθέτως, η επιτυχής αντιμετώπιση των Αράβων στην Μάχη της Νίκαιας εξελήφθη  στη «Λογική Οπτική» του Λέοντα ως επιβεβαίωση πολιτικής και συμπερασμάτων. Τουτέστιν, (εντέχνως και με «λίγη Θεολογίζουσα βοήθεια») αναδείκνυε την Εικονομαχία ως μόνη ρεαλιστική πολιτική.

Ο «τυχαίος Καταλύτης» των εξελίξεων....το Ηφαίστειο…

Η ηφαιστειακή έκρηξη του 726 ήταν πάρα πολύ ισχυρή. Ήταν πολύ μεγαλύτερη από την έκρηξη του Κρακατόα το 1883 στην Ινδονησία που σκότωσε 36.000 ανθρώπους. Μεγαλύτερη κι από την ισχυρότερη ακόμη έκρηξη του Tambora, το 1816, πάλι στην Ινδονησία (δες σχετικό άρθρο των New York Times http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/07/1645.html ).

Σύμφωνα με τις γλαφυρές περιγραφές των Βυζαντινών χρονικογράφων κάποιοι από τους όγκους που εκτοξεύθηκαν είχαν «μέγεθος λόφου» (!) και εκτινάχθηκαν σε απίστευτες αποστάσεις προς κάθε κατεύθυνση: σε όλη τη Μ. Ασία (!), τη Λέσβο, την Άβυδο και τα παράλια της Μακεδονίας (!). (Για μια δραματική εικόνα των οδυνηρών συνεπειών των εκρήξεων του ηφαιστείου στη ζωή των κατοίκων του νησιού δες εδώ aegeanhawk. ).

Τα βαθύτερα αίτια...είχαν άρωμα Ισλάμ;

Ο Θεοφάνης θεώρησε τούτο απλά ως μια αφορμή και δικαιολογία για ν’ αρχίσει την Εικονομαχική του εκστρατεία ο Αυτοκράτορας. Για τον Θεοφάνη, η πιο βαθιά αιτία ήταν η επιρροή που του ασκούσε ένας μυστηριώδης σύμβουλός του, ονόματι Βησήρ, τον οποίο και ονομάζει «Αρνησίθεον». Ο Βησηρ κάποτε ήταν αιχμάλωτος των Αράβων στη Συρία όπου και εξισλαμίστηκε. Κάποια στιγμή γύρισε μεν πίσω στην Αυτοκρατορία (πως να μην σκεφτεί κανείς σε «Καλοπληρωμένη εκ των Αραβομουσουλμάνων Εντεταλμένη Αποστολή»;), και βεβαίως μαζί του έφερε και πλήθος «ισλαμικών θεολογικών επιρροών».

Κι όπως φαίνεται, αυτός ο «μυστηριώδης Αυτοκρατορικός σύμβουλος», μαζί με τους Νακωλείας Κων/νο, Κλαυδιουπόλεως Θωμά και Εφέσσου Θεοδόσιο αποτέλεσαν μια «παρααυλική συμβουλευτική Ομάδα» που άσκησε μάλλον σοβαρή επιρροή στον Λέοντα Γ΄. Για τον Όσιο Θεοφάνη λοιπόν, η «ρίζα», η «βάση» της πολιτικής του πρώτου εικονομάχου  Αυτοκράτορα είχε Αραβοϊσλαμική προέλευση. Γι’ αυτό και του αποδίδει τον τίτλο «Σαρακηνόφρων».

Υπάρχουν βεβαίως και αντίστοιχες αναφορές περί «Ιουδαϊκής Ομάδας Επιρροής» (κι αυτοί κατά των Εικόνων) του Αυτοκράτορα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι οι Ιουδαίοι δεν ήταν τότε καμία οργανωμένη Ισχυρή Κρατική Υπερδύναμη για να μπορούν να ασκήσουν τέτοιες «Βαθειές Μυστικές Πολιτικές». Μην λησμονούμε δε, πως ακόμη ήταν ισχυρό το αντιεβραϊκό μένος των Χριστιανών. Το Βυζάντιο ήταν μια «Χριστιανική Θεοκρατική Πολιτεία» και τα 800 χρόνια που τους χώριζαν από το «άρον άρον Σταύρωσον Αυτόν» δεν ήταν και τόσο πολλά στο Λαϊκό Συλλογικό Θυμικό.

Τα 150 «παράδοξα χρόνια»…

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ισχυρότατη εκείνη έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας θεωρείται τόσο από τους δύο χρονικογράφους όσο και από τους συγχρόνους τους ως  αφορμή και μήτρα του μεγαλύτερου ιστορικού ατυχήματος στην ιστορία του Βυζαντίου, της Εικονομαχίας. Ακόμη και σε κείνα τα χρόνια, δεν θα ήταν αρκετό να χαρακτηριστεί κάτι ως «Θεοσημία» για να προκαλέσει τόσο τιτάνια παλιρροικά κύματα στην κοινωνία και την ιστορία μιας τόσο ισχυρής και με τόσο βαθιές ρίζες αυτοκρατορίας. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η Εικονομαχία, ακόμη και σήμερα παραμένει «ακατανόητο ιστορικό φαινόμενο».

Η έκρηξη του ηφαιστείου από μόνη της δεν είναι βεβαίως κάτι παράδοξο ή ακατανόητο. Τα ενεργά ηφαίστεια αυτή τη δουλειά έχουν να κάνουν. Να εκρήγνυνται και να προκαλούν καταστροφές. Η αλυσίδα των ασυνήθιστων φυσικών φαινομένων εκείνα τα 150 χρόνια είναι που κάνει την «ιστορική παραδοξότητα» να φαντάζει πιο έντονη. Καθώς, παράξενα φυσικά φαινόμενα υπήρξαν και πριν και μετά. Κατ’ αρχήν, εκεί γύρω στα 700 (επί Ηρακλείου) και απόντος του Αυτοκράτορα επιτέθηκαν ταυτόχρονα Άβαροι και Πέρσες στην Πόλη. Ενώ δεν είχαν καμία άλλη ελπίδα οι Βυζαντινοί, «Σφοδρή θύελλα στον Κεράτιο Κόλπο, μπροστά στα τείχη της Βασιλεύουσας» τους συνέτριψε. Άβαροι και Πέρσες έφυγαν άρον άρον για τις περιοχές τους λυγισμένοι και τρομοκρατημένοι από την ακατανόητη και παράδοξη σφοδρότητα του φυσικού φαινομένου. Και καλά οι Άβαροι. Φρέσκα σαμανιστικά γεννήματα από τα βάθη της Ασίας ήταν. Τα καιρικά φαινόμενα λάτρευαν για θεότητες. Δικαιολογημένα τρομοκρατήθηκαν. Οι Πέρσες όμως; Με τόσους αιώνες πολιτισμού πίσω τους πως αφέθηκαν να μετατραπεί ένα φυσικό φαινόμενο – όσο σφοδρό κι αν ήταν – σε «παραδοξότητα και δοξασία» εναντίον τους; Λίγο ακόμη δηλαδή και θα .... ξαναμαστίγωναν τον Βόσπορο;

Αμέσως μετά το Λέοντα Γ΄ (717 – 741) και κατά τη Βασιλεία του Κων/νου του Ε΄(741 – 775) πάγωσαν οι θάλασσες και έγιναν βατά ακόμη και τα Στενά του Βοσπόρου. Το φαινόμενο αυτό το ακολούθησε μια περίοδος ασυνήθιστης αν όχι αφύσικης ξηρασίας η οποία είχε ως συνέπεια να στερέψουν τα ποτάμια. Ως «αποκορύφωμα» στην αλυσιδωτή αυτή «ιστορική παραδοξότητα» έρχεται το εξής:

(πάλι από το http://aegeanhawk.)

"...Παραμένει παράδοξο το πώς, εντός ελαχίστου χρόνου από τον θάνατο του Θεόφιλου (842), η Εικονομαχία, που αναστάτωσε για παραπάνω από ένα αιώνα την αυτοκρατορία, τερματίστηκε οριστικά χωρίς άλλη αντίδραση, και το ότι την πρωτοβουλία την είχαν οι συνεπίτροποι, δύο εκ των οποίων ήταν μέχρι τον θάνατο του Θεόφιλου εικονομάχοι ενώ ο τρίτος, ο αδελφός της βασίλισσας Βάρδας, δεν πίστευε σε τίποτα...."

(Στοιχεία, μεταξύ άλλων,  αντλήθηκαν και από το άρθρο «Το ηφαίστειο της Θήρας και η Εικονομαχία», περιοδικό Θεολογία, τεύχος 1/2009, σ. 239 καθώς και από το wikipedia).

Εργοστάσιο τεχνών και ανάπτυξης στη Θήρα

Το Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης (SAF) εγκαινιάστηκε στη Βλυχάδα και περιλαμβάνει αίθουσες εκθέσεων, το Βιομηχανικό Μουσείο Τομάτας «Δ. Νομικός» και μεγάλο, ανοικτό χώρο εκδηλώσεων.

Μέσα από τη γη, την ιστορία και τους ανθρώπους της Σαντορίνης γεννήθηκε το Εργοστάσιο Τεχνών. Εγκαινιάστηκε το περασμένο Σάββατο στη Βλυχάδα, εκεί όπου ανάβει πλέον τα φώτα κάθε βράδυ σαν μία μεγάλη αχιβάδα, «ανοικτή για μια συνομιλία ανάμεσα στον ελληνικό πολιτισμό και τον διεθνή τουρισμό». Η οικογένεια Νομικού, που παρέδωσε στην κοινωνία του νησιού και τους ανθρώπους της τέχνης αυτό το εργοτάξιο ιδεών με τη διεθνή επωνυμία Santorini Arts Factory (SAF), ανακαίνισε πλήρως το παλιό βιομηχανικό συγκρότημα της εταιρείας παραγωγής ντομάτας «Δ. Νομικός» με τη βοήθεια και τη σωρευμένη γνώση των μαστόρων της περιοχής. Εγινε ένας πλήρης μικρόκοσμος με προοπτική μεγάλης ανάπτυξης.
Αν σταθείς στο κέντρο του SAF, στη σκιά του φουγάρου-τοτέμ, που συμβολικά ξανακάπνισε τη βραδιά των εγκαινίων, με όλο το νησί και τις αρχές να δίνουν τον τόνο μιας γιορτής, έχεις την αίσθηση της δυνατότητας αυτού του «εργοστασίου τεχνών». Από τη μία πλευρά, έχεις το Βιομηχανικό Μουσείο Τομάτας «Δ. Νομικός», με όλες τις μηχανές διατηρημένες (με σημαντική συμβολή των Ηλία Βλαβιανού και Ηλία Τρίγκα) και με την κουλτούρα της μικρόκαρπης ντόπιας ντομάτας στο επίκεντρο. Και από την άλλη, έχεις τις αίθουσες τέχνης, αχανείς, με σταυροθόλια να κλείνουν μέσα τη δροσιά και το μυστήριο.
Εκεί παρουσιάζεται η αρθρωτή έκθεση «White, Grey and a Little Red» που επιμελήθηκε η Ιρις Κρητικού. Γκρίζα πέτρα, λευκό των Κυκλάδων και του κύματος και μια πινελιά από το ντοματάκι της Σαντορίνης, σαν συμβολικός ορισμός του τίτλου, οι εκθέσεις οργανώνουν οπτικά την προσέγγιση της Ιριδας Κρητικού που μεταχειρίστηκε τον χώρο «σαν ναό». Η ομαδική έκθεση ζωγραφικής έφερε στο νησί κορυφαία έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, τα περισσότερα νέες δημιουργίες. Είδαμε έργα του Γιάννη Αδαμάκου, του Παναγιώτη Μπελντέκου, του Ανδρέα Γεωργιάδη, του Γιώργου Σαλταφέρου, του Γιώργου Σαμψωνίδη, του Μιχάλη Μαδένη, του Αγγελου Αντωνόπουλου, του Δημήτρη Ανδρεαδάκη, τις εγκαταστάσεις της Εφης Φουρίκη, όλα έργα υψηλού επιπέδου σε διάλογο καλλιτεχνικής έντασης.
Δύο βραχίονες της έκθεσης εκτείνονται αυτόνομα. Ο ένας φιλοξενεί τις φωτογραφίες του J. Joshua Garrick «Αποτυπώνοντας το Αρχαίο Κάλλος», η γνωστή έκθεση που παρουσιάστηκε και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, εδώ με μοναδική λάμψη από το φυσικό φως της Σαντορίνης. Και ο άλλος βραχίονας παρουσιάζει το πολύ ιδιαίτερο πρότζεκτ του γλύπτη Στέλιου Παναγιωτόπουλου «Το πλοίο Νεράιδα», που αξιοποίησε, με επανάχρηση, εξαρτήματα του θρυλικού πλοίου της οικογενείας Λάτση.
Ολα αυτά, μαζί με το γεμάτο πρωτότυπες δημιουργίες art shop, συμβαίνουν απέναντι από το Βιομηχανικό Μουσείο και περιμετρικά του τεράστιου ελεύθερου χώρου που σαν αίθριο θα φιλοξενεί τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Το πρόγραμμα φροντίζουν ως καλλιτεχνική διεύθυνση η Βάνη Νομικού και ο Κωνσταντίνος Σακκάς. Το Σαββατοκύριακο σε αυτόν τον μαγικό χώρο θα παρουσιαστεί «Ο Ελλην Βρυκόλαξ», η θεατρική παράσταση που εμπνεύστηκε ο πολυτάλαντος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ντέλλας.
Για την οικογένεια Νομικού, τα αδέλφια Δημήτρη, Μάριο και Πέτρο και τη μητέρα τους Ρένα, το Εργοστάσιο Τεχνών είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου, αλλά και μία πρόταση για την ανάπτυξη του νησιού σε ένα προνομιούχο σημείο κοντά στο Ακρωτήρι.
πηγή:kathimerini