ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ

Τη Σάρκωση του Χριστού στη γη, ανέμενε μυστικά ολόκληρη η ανθρωπότητα

Ο σπερματικός λόγος των Χριστουγέννων

   Ο αρχαίος κόσμος πριν την ενανθρώπηση του Χριστού στη γη το βράδυ των Χριστουγέννων - δε στερήθηκε φωτισμένων πνευμάτων που  προσέγγισαν κατά Θεία παραχώρηση την Αλήθεια,  αποδεικνύοντας ότι προϋπήρχε το Σχέδιο Σωτηρίας του Θεού και πως γι΄ αυτό ακριβώς δόθηκε ο σπερματικός λόγος (σπέρματα αληθείας και πληροφόρησης) σε διάφορα έθνη και λαούς (αφού όλοι εξ Αδάμ), σε ενάρετους ανθρώπους, σε ευσεβείς ερευνητές και φιλοσόφους, επειδή ακριβώς Θεός ο Πατήρ και αυτών...

   Έτσι χαρακτηριστικά μέσα στην ιστορία αναφέρονται (τα περισσότερα από τα παρακάτω συγκλονιστικά στοιχεία αντλήθηκαν από σχετικές εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος 89,4 FM, Δεκέμβριος 2002 μ.Χ.):

·         οι Χαλδαίοι - Πέρσες, στους οποίους δόθηκε διά του Βαλαάμ, που έζησε στα χρόνια του Μωυσή (13^ος αι. π.Χ.) η προφητεία του λαμπρού άστρου και της Γέννησης του Χριστού, η οποία και επαληθεύτηκε αιώνες αργότερα, με την εμφάνιση πράγματι του κινούμενου λαμπρού νέου αστέρος - που ήταν βέβαια Άγγελος Φωτός - και την ενανθρώπηση του Χριστού με τη Γέννησή Του στη Βηθλεέμ, την οποία επιβεβαίωσαν προσωπικά και επιτόπου οι τρεις Πέρσες Μάγοι, που είδαν και ακολούθησαν το νέο λαμπρό αστέρι, εξαιτίας της παλαιότατης προφητείας!

·         στους Ινδούς υπήρχαν επίσης προσδοκίες για την έλευση του Υιού του Θεού. Π.χ. στον Βεδισμό υπάρχει προσδοκία για το Θεό του Φωτός ο οποίος θα  ενανθρωπιστεί  εκ της Παρθένου και θα αποσταλεί στον κόσμο από τον ουράνιο Πατέρα Του, ως μεσίτης μεταξύ Θεού και κόσμου!

   Κατά τα κείμενα ακόμη του Μαχαγιάνα Βουδισμού, αναμένονταν να έρθει ο Θείος Λυτρωτής και Διδάσκαλος, ο οποίος θα αποκαλύψει θείες αλήθειες εκ του πληρώματος της Σοφίας Αυτού και θα πληρώσει τις εσώτατες επιθυμίες και τις νοσταλγίες του ανθρώπου!..

   Κατά τα κείμενα επίσης του Ινδικού Βουδισμού, ο ιστορικός Βούδας, που έδρασε κατά τα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνος, απέκρουσε κατηγορηματικά ισχυρισμούς οπαδών του ότι τάχα δεν θα υπάρξει στο μέλλον διδασκαλία μεγαλύτερη από εκείνου. Έλεγε μάλιστα ότι μετά από 500 χρόνια θα χρεοκοπήσει η διδασκαλία μου, σα να προαισθανόταν τι επρόκειτο να επακολουθήσει... Επειδή όταν θα έβγαινε ο Αληθής Αυτόφωτος Ήλιος του Κόσμου, όλα τα μικρά ετερόφωτα αστέρια θα χανόταν... ακριβώς 500 χρόνια μετά!

   Επίσης και στον Θιβετιανό Βουδισμό, αναμενόταν Παρθενογέννητος Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ο οποίος θα σώσει τον άνθρωπο και θα επαναγάγει την ανθρωπότητα στην αρχέγονη χρυσή εποχή!..

·         στο Ιράν αναμενόταν ο Σωτήρας Θεάνθρωπος, ο οποίος θα γεννηθεί εκ Παρθένου και θα συντελούσε στην ανακαίνιση και τον καθαρμό του κόσμου!..

·         στην Αίγυπτο επίσης υπήρχε ο "μύθος" ότι θα έρθει στον κόσμο Εκείνος που θα σώσει και θα λυτρώσει το γένος των ανθρώπων!..

·         ο Κομφούκιος στην Κίνα, 500 χρόνια κι αυτός νωρίτερα, ανέμενε τον Άγιο, τον Θεάνθρωπο, ο οποίος θα είχε την λυτρούσα γνώση και θα έσωζε και θα κυβερνούσε τον κόσμο!..

Αλλά και πολλές κινέζικες παραδόσεις ανέμεναν τον Ποιμένα και Άρχοντα, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως Αγιότατος και Καθολικός Διδάσκαλος και Κυρίαρχος!.. Ο Άγιος αυτός υπήρχε προ του ουρανού και της γης! Είναι ο ποιητής, Δημιουργός και συντηρητής των πάντων! Όσο Μέγας και αν είναι, έχει και την Ανθρώπινη φύση! Αυτός και μόνος είναι άξιος να θυσιαστεί εις τον υπέρτατον Δεσπότην και Άρχοντα του Κόσμου! Αυτός θα συνδιαλλάξει τον ουρανό μετά της γης! Ο προσδοκώμενος Άγιος είναι ενωμένος μετά του ουρανού!.. Γι΄ αυτό στους αρχαίους Κινέζους φιλοσόφους ονομάζεται Ουρανάνθρωπος!..

·         ο Αισχύλος, που έγραψε 500 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού από την Παρθένο, για τον Παρθενογέννητο, που θα ερχόταν να βοηθήσει τους ανθρώπους!!!

·        οι Σωκράτης και Πλάτωνας, όπου στο βιβλίο Αλκιβιάδης ΙΙ του Πλάτωνα, εμφανίζεται ο Σωκράτης να λέει στον Αλκιβιάδη, 400 χρόνια πριν την Έλευση του Χριστού, πως ο άνθρωπος πρέπει να ζει εν αναμονή, μέχρις ότου φτάσει ο καιρός να διδαχθεί από τον προσδοκώμενο Υπεράνθρωπο Διδάσκαλο!.. Άλλωστε η προσέγγιση του Σωκράτη προς τον Μόνο, Ένα αληθινό Θεό και η αποποίηση του ανύπαρκτου δωδεκάθεου δεν ήταν εκείνη που τον καταδίκασε σε θάνατο;

·       ο ιστορικός Τάκιτος μαρτυρεί 60 χρόνια πριν τη Γέννηση του Σωτήρα, πως όλοι ήταν πεπεισμένοι επί τη πίστη αρχαίων προφητειών ότι η ανατολή έμελλε να υπερισχύσει και ότι μετά όχι από πολύ καιρό, θα έβλεπαν εξερχόμενους από την Ιουδαία αυτούς που έμελλε να ποιμάνουν την Οικουμένη!

·         ο Κικέρων, ο οποίος εμφανίζεται 50 μόλις χρόνια πριν την Σάρκωση του Χριστού, να νοσταλγεί την εποχή που θα κυβερνά παντού είς Διδάσκαλος και Κυρίαρχος, ο Θεός!.. Εποχή βέβαια που δεν είναι άλλη από την αιώνια Βασιλεία του Χριστού εν ουρανοίς!

·         ο Οράτιος και ο Οβίδιος που κάνουν λόγο για τη χρυσή εποχή (του Παραδείσου) που χάθηκε...

·         ο Βιργίλιος στην 4η Εκλογή του, αφιερωμένη στο φίλο του Πολύωνα, μιλά για το Θείον Παιδίον, το οποίο θα επαναφέρει στην ανθρωπότητα τον Χρυσό Αιώνα. Επίκειται, λέει ο Βιργίλιος, έναρξις νέα χρονικής περιόδου, περιόδου παγκοσμίου τάξεως, οσονούπω φτάνει η επάνοδος της αρχικής βασιλείας του Υψίστου Θεού! Οσονούπω νέα χρυσή γενεά στέλλεται άνωθεν από τα ουράνια ύψη εις την γην. Συ λοιπόν φωτεινή επιλόχειος θεά, προστάτεψε την Μητέρα, καθ΄ ην στιγμήν θα γεννάται εξ  αυτής το Βρέφος, δια του οποίου θα λήξει η δυστυχής γενεά! Δια πρώτην φορά στην παγκόσμιο ιστορία! Και νέα γενεά ευτυχής θα ανατείλει σ΄ όλον τον κόσμο. Ήδη άρχισε να βασιλεύει ο πάμφωτος Εις (ένας) Θεός... Ελθέ πολυτίμητε Υιέ του Θεού, μεγάλε Υιέ του Υψίστου. Οσονούπω φτάνει η εποχή. Ρίψον το βλέμμα Σου εις την ανθρωπότητα, την κλονιζομένη από το βάρος της αμαρτίας. Ρίψον το βλέμμα Σου και ειδέ πως τα πάντα σκιρτούν για την εποχή, η οποία οσονούπω φτάνει!.. Και αυτό το "οσονούπω" του Βιργίλιου λέχθηκε 41 χρόνια μόλις πριν από την ενσάρκωση του Υιού του Θεού από την Πανάγια Μητέρα Του στη Βηθλεέμ!!!

Διπλή χαρά για τον Ελληνισμό

   Η μεγάλη παγκόσμια χαρά των Χριστουγέννων, της Σωτηρίας της Ανθρωπότητας, είναι διπλή χαρά για τον Ελληνισμό, του οποίου οι σοφοί και φιλόσοφοι με κάθε τρόπο έψαξαν να ανακαλύψουν τον Αληθινό Δημιουργό του Κόσμου, Εκείνον που και τη γλώσσα μας χάρισε και δια του Μεγάλου Αλεξάνδρου την άπλωσε, αλλά και την υψηλή και μεγίστη αποστολή, να μεταφέρουμε δια της γλώσσας μας, μέσα στις χιλιετηρίδες, πολεμούμενοι και θριαμβεύοντες, την ολόχρυση γνώση του ίδιου του Θεού, την Ορθή Πίστη, την Θεία Ορθοδοξία και να την υπερασπιστούμε με αίμα, με χαρά και με θάρρος, γράφοντας την πιο ένδοξη ιστορία του κόσμου! Ιστορία που δεν τέλειωσε, αλλά αναμένει σε λίγο την τελική λαμπρή φάση της...

   Η είδηση, το κήρυγμα της Ενανθρωπήσεως του ίδιου του Θεού μας, του Χριστού, δια στόματος των Αποστόλων, βρήκε τότε τον Ελληνισμό σε μια τραγική στιγμή, σε ώρες που «σταυρωνόταν» από τον βαρβαρισμό και τον εκχυδαϊσμό των Ρωμαίων (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις), την ώρα που το λεπτό πνεύμα του Ελληνικού Πολιτισμού καταπατούνταν και μάτωνε σε Αρένες αντί σε Θέατρα και σε παρωδίες Εορτών, ακόμη και σε παρωδίες δήθεν «Ολυμπιακών Αγώνων»…

   Στις πληγωμένες και ευσεβείς καρδιές των Ελλήνων αλλά και στις προχωρημένες διάνοιές τους, το μήνυμα της Σωτηρίας, η ελπίδα της Ανάστασης, η βεβαιότητα της Αιωνιότητας, το υψηλό νόημα του Χριστιανισμού, έπεσε σαν μάννα εξ ουρανού, αφού ο Ελληνισμός, συναντούσε επιτέλους Εκείνον που τον έπλασε, για να μεταφέρει τη νέα Κιβωτό της Καινής Διαθήκης Του! Έβρισκε Εκείνον, που άγγιζε και δονούσε το ευσεβές πνεύμα και το υψηλό πολιτισμικό επίπεδο του λαού μας, δώρα και πάλι δικά Του…

   Και όταν ήρθε εκείνη η συγκλονιστική και μοναδική θεία ώρα, εκείνη η άγια νύχτα των Χριστουγέννων, κάπου στον ουρανό, η ψυχή του Σωκράτη, που θανατώθηκε επειδή πρωτομίλησε για Εκείνον τον Ένα και Αληθινό Θεό, η ψυχή του Σωκράτη που γκρέμισε πρώτος τα είδωλα της αγνοίας, σίγουρα ευφραινόταν…

   Όμως τον Σωκράτη τον αποφεύγουν οι ξενόφερτες Νεοειδωλολατρικές Τελετουργίες και οι παγιδευμένες Αρχαιολατρικές Ομάδες, επειδή αποτελεί ακριβώς τη μεγάλη απόδειξη της τελείας πλάνης τους…

   Ο Ελληνισμός έχει συνέχεια. Επειδή ακριβώς ήταν συνέχεια μέσα στο Σχέδιο του Θεού για τη Σωτηρία της Ανθρωπότητας. Η εντυπωσιακή αρχαία ευσέβειά του, τον έσπρωξε σε θαυμαστά έργα, ενώ ταυτόχρονα η ακούσια άγνοιά του για τον Αληθινό Θεό, είλκυσε το έλεος και την ιδιαίτερη αγάπη του Χριστού μας, αλλά και τη μεγάλη και φοβερά προστασία της Παναγίας Μητέρας Του…

Ευλογημένα  Χριστούγεννα

Μαρίζα Κωχ: «Ο ιερέας παππούς μου με καθόρισε μουσικά. Μου άρεσε να ψέλνω»

Η Μαρίζα Κωχ μιλά για την εξοικείωσή της από παιδί με τη γλώσσα του Ευαγγελίου, αλλά και για το σχέδιο δολοφονίας της από τους Τούρκους!

Συνέντευξη στον
Σωτήρη Λέτσιο
Τραγουδίστρια, συνθέτρια, μουσικοπαιδαγωγός. Με αυτές οι ιδιότητες αναγνωρίζουμε την πολυσχιδή προσωπικότητα της Μαρίζας Κωχ, η οποία εδώ και πολλές δεκαετίες συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανανέωση του ελληνικού παραδοσιακού και έντεχνου τραγουδιού. Δεν έχει ξεχωρίσει μόνο για το πλούσιο δισκογραφικό έργο της, αλλά και για το γεγονός ότι έχει εργαστεί πάνω στη μουσική εκπαίδευση των παιδιών σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο. Το 1999, μάλιστα, δημιούργησε τη μέθοδο βιωματικής μουσικής εκπαίδευσης. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο δίνοντας συναυλίες, ενώ ήταν η πρώτη τραγουδίστρια από τη Δύση που εμφανίστηκε στην Κίνα το 1980, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, στο πλαίσιο διεθνών πολιτιστικών ανταλλαγών.

Ακούγοντάς σας πριν από λίγες ημέρες σε μια μουσική εκδήλωση, η εντύπωση που όλοι μας αποκομίσαμε ήταν ότι το ηχόχρωμα της φωνής σας καθόλου δεν έχει χάσει τα γνήσια και πρωτογενή χαρακτηριστικά του...
Νομίζω ότι είναι αυτά τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει από τότε έως σήμερα και τα οποία έχουν «χτίσει» μια αίσθηση. Χαίρομαι που έχει παραμείνει αναλλοίωτο αυτό το ηχόχρωμα. Το ζητούμενο όμως είναι πώς να είναι κάποιος χρήσιμος. Και, όσο περνούν τα χρόνια, να είναι και για τον εαυτό του λίγο πιο σοφός και αυτομάτως πιο χρήσιμος!


Δεν έχετε σχηματίσει την εκτίμηση ότι και η δική σας παρουσία συνέβαλε ώστε να ανανεωθεί και να εμπλουτιστεί η ελληνική μουσική;
Δεν είναι δική μου δουλειά να κάνω μια τέτοια αποτίμηση. Για μένα ο τρόπος ζωής μου, δηλαδή το ότι τραγούδησα και όλα αυτά με τα οποία ασχολήθηκα, ήταν πράγματα ταυτισμένα. Δεν θα ήθελα να λέω πολλά για τον εαυτό μου. Από μικρή ηλικία ένιωθα ότι η δύναμή μου είναι η φωνή μου. Ο τρόπος να εκφράζομαι και να γίνομαι αποδεκτή στο περιβάλλον μέσα από αυτό το θείο χάρισμα που αξιώθηκα να έχω. Ηταν θείο χάρισμα! Και το ήξερα από πολύ νωρίς.
Με ποιον τρόπο ένας άνθρωπος διαφυλάσσει αυτό το θείο χάρισμα με σεβασμό, κρατώντας το για πάντα ακέραιο και χωρίς να προδώσει αυτή την ευλογία;
Αυτό που μας προσφέρει τη δυνατότητα να ερχόμαστε σε επαφή -σε όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε- με τα βάθη της ψυχής μας, αυτό είναι θείο χάρισμα. Αποδεικνύεται ότι το στοιχείο αυτό ευφραίνει τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μας.
Η σχέση σας με την ελληνική μουσική παράδοση μέσα από ποιες συνθήκες αναπτύχθηκε; Υπήρξαν κάποια ερεθίσματα;
Ως παιδί, μεγάλωσα μέσα σε ένα ίδρυμα, όπου είχα τη χαρά να είμαι μαζί με άλλα παιδιά που αγαπούσαν αυτό που έκανα. Κάθε Σάββατο πηγαίναμε σε μια περιοχή, το Δαφνί, όπου εκεί συναντώνταν οι Ελληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Είχα την ευκαιρία, λοιπόν, να ακούω από κοντά και να μαθαίνω σιγά σιγά τα τραγούδια που ακούγονταν στα γραμμόφωνα κάθε παρέας. Τραγουδούσα την ίδια στιγμή που έπαιζε ο δίσκος στο γραμμόφωνο και η φωνή μου ήταν τόσο δυνατή, ώστε κάλυπτε την ένταση του γραμμοφώνου! Η φωνή μου ενθουσίαζε τις παρέες των εκδρομέων. Ετσι έμαθα από εκείνη την ηλικία πολλά τραγούδια διαλεχτά μικρασιάτικα, τα οποία ερμήνευσα και αργότερα, ούσα ενήλικη τραγουδίστρια. Είχαμε και τη χαρά τότε να φεύγουμε από εκείνο το μέρος έχοντας μαζί μας και πολλά καλούδια: φαγητά, γλυκά κ.ά.
Τα μικρασιάτικα τραγούδια τράβηξαν την προσοχή σας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;
Ηταν τα πρώτα μου ακούσματα. Ενιωθα σαν να είχα μεγαλώσει σε οικογένεια Μικρασιατών. Φαίνεται ότι υπήρχε ένα παράπονο ψυχής και τα μικρασιάτικα τραγούδια κουβαλούν αυτό το στοιχείο! Ταυτίστηκα μαζί τους. Αργότερα τα ερμήνευσα με τον δικό μου τρόπο, με τη συνοδεία μουσικά του ηλεκτρικού ήχου. Πλέον στη ζωή μου είχαν προστεθεί και άλλα μουσικά ακούσματα. Στη Σαντορίνη, βέβαια, όπου μεγάλωσα, άκουγα πάρα πολύ και τα νησιώτικα παραδοσιακά τραγούδια. Τραγούδια στεριανά όμως δεν άκουσα, γι' αυτό και δεν είμαι καθόλου καλή στην ερμηνεία τους...


Σε σημαντικό βαθμό πρέπει να σας έχει επηρεάσει και το γεγονός ότι ζήσατε μεγάλο διάστημα δίπλα στον ιερέα παππού σας.
Ναι! Και με καθόρισε περισσότερο μουσικά αυτό το γεγονός. Μάλιστα, ζώντας κοντά του ως παιδί, έφτασα και στο σημείο να κρατώ και το ψαλτήρι όταν οι αδελφές του είχαν μεγαλώσει πλέον και δεν είχαν τη δυνατότητα. Τότε, επειδή υπήρχε έλλειψη αντρικών φωνών, καθώς αυτοί ταξίδευαν στα καράβια, όλες τις δραστηριότητες της ζωής τις είχαν οι γυναίκες. Ετσι, στους εσπερινούς και μόνο έψελναν γυναίκες. Μου άρεσε να ψέλνω. Ηταν μια εξοικείωση με τη γλώσσα του Ευαγγελίου! Ακουγα ήχους και με κέρδιζε κάθε ήχος. Δεν ήθελα να χάνω κανέναν εσπερινό! Υπήρχαν στην εκκλησία ένα τεράστιο ξυλόγλυπτο τέμπλο και πανέμορφες εικόνες. Υπήρχαν ακόμη δύο βελούδινες κουρτίνες, η μία στην Ωραία Πύλη και η άλλη στο δεύτερο κλίτος. Οι κουρτίνες αυτές είχαν πάνω τους χρυσοκεντημένη την άμπελο και πολύχρωμα λουλούδια με πολύ μικρές γυάλινες χαντρούλες σε χρώματα πολύ όμορφα. Εβρισκα τρόπο και έπαιρνα αυτές τις χάντρες, τις οποίες έβαζα σε ένα σπιρτόκουτο, και το πρωί τις άφηνα να γυαλίζουν εκτεθειμένες στον ήλιο.

Ποιες είναι οι πιο ζωντανές αναμνήσεις από τον ιερέα παππού σας;
Στα δικά μου μάτια ήταν ο πατέρας που δεν είχα γνωρίσει. Ηταν η ρίζα και το στήριγμα της οικογένειας. Ο αλάνθαστος! Μου προκαλούσε σεβασμό, αλλά δεν ήταν αυστηρός. Οταν σήκωνε τη μαγκούρα του, με χτυπούσε πολύ ελαφρά και, συγχρόνως, μου έδινε και ένα χάρτινο νόμισμα, ώστε ν' αγοράσω το αγαπημένο μου γλυκό! Στην εκκλησία, κατά τη διάρκεια των μυστηρίων και μόνο, ήταν απρόσιτος. Εκεί προκαλούσε δέος! Οταν όμως ήταν στην αυλή και έπινε το καφεδάκι του, ήταν φιλικός και ερχόταν και το φιλοδώρημα.
Το σχέδιο δολοφονίας της από κάποιον Τούρκο ελεύθερο σκοπευτή στη Eurovision του 1976!

Εκτός από τις πολλές συναυλίες που έχετε δώσει στο εξωτερικό, έχετε συμμετάσχει και στον διαγωνισμό της Eurovision το 1976 έπειτα από πρόταση του Μάνου Χατζιδάκι, ερμηνεύοντας το κομμάτι «Παναγιά μου, Παναγιά μου», ένα συγκλονιστικό τραγούδι καταγγελία για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ηταν μια πράξη ανάδειξης σε όλη την Ευρώπη της τραγωδίας του νησιού. Θα κάνατε σήμερα κάτι ανάλογο;
Εχω πάει από τότε αρκετές φορές στην Κύπρο και έχω λάβει μέρος σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κατά της τουρκικής κατοχής. Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη! Ποια είμαι όμως εγώ να κινήσω διαδικασίες; Δεν ήμουν μια Μελίνα Μερκούρη! Δεν ήμουν μπροστάρισσα. Δεν είχα άλλη δύναμη από το να ευαισθητοποιώ και όχι να παρακινώ τον κόσμο.

Είναι αλήθεια ότι στη Eurovision του 1976 υπήρχε σχέδιο δολοφονίας σας από τους Τούρκους;
Την ημέρα εκείνη είχαν συγκεντρωθεί έξω από το θέατρο όπου φιλοξενούνταν η διοργάνωση, στη Χάγη της Ολλανδίας, πάνω από 60.000 Τούρκοι από όλες τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Η ολλανδική αστυνομία επισήμανε στην ελληνική αντιπροσωπία ότι δεν μπορούσαμε να εμφανιστούμε, επειδή υπήρχε κίνδυνος από κάποιον Τούρκο ελεύθερο σκοπευτή μέσα στην αίθουσα! Εγώ ωστόσο αρνήθηκα και υπέγραψα ότι με δική μου καθαρά ευθύνη θα συμμετείχα. Μπήκα μέσα, τραγούδησα και την επόμενη ημέρα όλες οι εφημερίδες στην Ευρώπη είχαν πρωτοσέλιδο το τραγούδι μου, που μιλούσε για την τραγωδία της Κύπρου.
Από Ελληνες συνθέτες ποιους ξεχωρίσατε και με ποιους είχατε την καλύτερη συνεργασία;
Ασφαλώς ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Λοΐζος. Ενιωσα όμως να με αφορά περισσότερο από όλους η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Δεν συνεργάστηκα με συνθέτες. Δεν μπορούσα να πειθαρχήσω σε αυτούς! Είχα το δικό μου άκουσμα, ακολούθησα τον δικό μου δρόμο.

Πριν από λίγο καιρό παρουσιάσατε το βιβλίο σας με τίτλο «Το ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης». Ποια ήταν η αφορμή;
Εγραψα και αφιέρωσα αυτό το βιβλίο στα παιδιά του πολέμου. Είμαι παιδί της μεταπολεμικής Ελλάδας. Σήμερα οι πόλεμοι, αντί να λιγοστεύουν, πληθαίνουν. Στην Ελλάδα έχουμε μικρά παιδιά που εξαιτίας του πολέμου βρίσκονται στα αζήτητα, χωρίς καμία φροντίδα και υποστήριξη. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το βιβλίο, ώστε να ευαισθητοποιήσω περισσότερους ανθρώπους, έχοντας συνείδηση ότι έχω εισπράξει πολλή αγάπη και πως την αγάπη τη δικαιούται καθένας μας!
«Σε όλη μου τη ζωή κουβαλάω πάντα μαζί μου την εικόνα της Φανερωμένης»

Η πίστη έχει σημαντικό ρόλο στη ζωή σας...
Σε όλη την έως σήμερα ζωή μου -και στα μεγάλα ταξίδια- έχω πάντα μαζί μου μία εικόνα, αυτήν της Παναγίας της Φανερωμένης! Αργησα ωστόσο να έρθω πιο κοντά στην ψυχή μου. Εχασα πολύ χρόνο λόγω των επαγγελματικών δραστηριοτήτων μου... Ευτυχώς όμως, τα τελευταία χρόνια γνωρίζω πού βρίσκομαι και πού πάω, χωρίς να έχω, φυσικά, χάσει το κέφι μου για τη ζωή.
Οι αγαπημένοι σας τόποι προσκυνήματος;
Σε σταθερή βάση πηγαίνω στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Μερόπειο Ιδρυμα, απέναντι από το Ηρώδειο. Εξάλλου ο χώρος αυτός είναι πολύ οικείος σ' εμένα από μικρή ηλικία. Εκεί πήγαινα με τα υπόλοιπα παιδιά, καθώς στον χώρο εκείνο δινόταν το παιδικό συσσίτιο. Επίσης στις εκκλησίες στα Αναφιώτικα, όπως και στον Αγ. Ιωάννη στο Κουκάκι, τον Αγ. Βασίλειο στον Πειραιά, τον Αγ. Παντελεήμονα κ.ά. Αλλά και η Μητρόπολη μου αρέσει πολύ! Σε μια εκκλησία όλα ευωδιάζουν όταν με τον χρόνο πάρουν την ευλογία των μυστηρίων!
Υπάρχουν κάποιοι ύμνοι ή κάποια απολυτίκια που αποτελούν για εσάς σημείο αναφοράς;
Από τους πιο αγαπημένους μου ύμνους -ήδη από τα νεανικά μου χρόνια- είναι οι ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής. Τα απογεύματα μου αρέσει να έχω στον νου μου το «Φως ιλαρόν». Αυτό, μάλιστα, το έχω ηχογραφήσει και σε συναυλία που έδωσα στο Ηρώδειο. Αλλά και ολόκληρη η ακολουθία της Κυριακής είναι σημαντική για μένα. Σε μια δύσκολη στιγμή, σε ώρα φόβου ή ανθρώπινης απώλειας, αυτό που αμέσως ψέλνω μέσα μου είναι το «Χριστός Ανέστη!» Εχω πάντα το κερί της Ανάστασης για να το ανάψω σε κάθε δύσκολη στιγμή!
Και ως προς τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ετοιμάζω μια μουσική προσέγγιση πάνω στο «Ασμα ασμάτων». Διαπιστώνω ότι πάνω σε αυτή τη νεοελληνιστική γλώσσα μού ταιριάζει να δουλέψω περισσότερο. Επίσης, αυτή την περίοδο κάνω κάποια τραγούδια πάνω σε ποιήματα της Κικής Δημουλά.
πηγή:Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 

Βίντεο για τη Σαντορίνη κέρδισε χρυσό βραβείο σε φεστιβάλ στις Κάννες

Κέρδισε το βραβείο για το βίντεο με τίτλο «Luxury never sounds so good» - Διακρίθηκε ανάμεσα σε 50 συμμετοχές από όλον τον κόσμο στο 9th Cannes Corporate Media&Tv Awards Το περιεχόμενο του βίντεο αναδεικνύει με περίτεχνο τρόπο τις παροχές φιλοξενίας που προσφέρει ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην Σαντορίνη, καταφέρνοντας να κερδίσει το χρυσό βραβείο ανάμεσα σε 50 συμμετοχές απ’ όλο τον κόσμο που έλαβαν μέρος στο φεστιβάλ. Το 9th Cannes Corporate Media&Tv Awards που διεξήχθη 26-27 Σεπτεμβρίου στις Κάννες θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ στην κινηματογραφική βιομηχανία των εταιρικών φιλμ και η εταιρία παραγωγής “NeedAFixer” ελληνικών συμφερόντων με έδρα το Λονδίνο και παραρτήματα σε 20 χώρες, είναι μια απο τις κορυφαίες εταιρίες παραγωγής σε διεθνές επίπεδο.Αντικείμενο των δραστηριοτήτων της είναι η παραγωγή βίντεο που αφορούν στην προβολή ξενοδοχειακών μονάδων, τουριστικών προορισμών, εταιριών και στο φεστιβάλ των Καννών κατέκτησε το χρυσό βραβείο για το βίντεο με τίτλο «Luxury never sounds so good», το οποίο αναδεικνύει με εντυπωσιακές εικόνες και ήχο τις παροχές φιλοξενίας που προσφέρει στους πελάτες του, το ξενοδοχείο Canaves Oia Hotel στην Σαντορίνη.

«Η NEEDaFIXER δραστηριοποιείται σε 100 χώρες και κινηματογραφεί περισσότερα από 1000 βίντεο τον χρόνο, τα οποία κερδίζουν βραβεία και διακρίσεις σε ποικίλα φεστιβάλ. Η χαρά μου όμως είναι απερίγραπτη και η περηφάνια μου ακόμα μεγαλύτερη γιατί το βραβείο αυτό το κερδίσαμε στις Κάννες για ένα ελληνικό ξενοδοχείο, για την Ελλάδα μας» ανέφερε στο protothema.gr η Ελληνίδα ιδιοκτήτρια της εταιρίας παραγωγής, Σοφία Παναγιωτάκη.


πηγή:protothema

Σαντορίνη στα όρια

Η «Κ» ταξίδεψε στο δημοφιλές νησί και παρουσιάζει πώς η τουριστική «έκρηξη» και τα προβλήματα στις υποδομές το έχουν φέρει στα όριά του. 



Ρεπορτάζ: Γιώργος Λιάλιος/ Κάμερα: Νίκος Κοκκαλιάς/ Μοντάζ: Γωγώ Μπεμπέλου/ Επιμέλεια βίντεο: Γιάννης Παπαδόπουλος

ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Φταίμε όλοι. Διότι καταργήσαμε Τον Θεό· στην θέση της εκκλησίας βάλαμε τις καφετεριες κ’ τα clubs. Αντικαταστήσαμε τον γάμο με συμβολαιογραφική πράξη κ’ το ιερό μυστήριο της βάπτισης με τελετή ονοματοδοσίας. 

 

Τα σόδομα κ’ τα γόμορα τα χαρακτηρίζουμε πλέον ως έκφραση ελευθερίας κ’ ισότητας, κ’ ως ανθρώπινα δικαιώματα. 

 Τους ομοφυλοφιλικούς ξεσηκωμούς τους ονομάζουμε πλέον ως ‘’παρελάσεις υπερηφάνειας’’ κ’ ο σεβασμός των γυναικών απέναντι των συζύγων τους καταργήθηκε με το αιτιολογικό της ‘’ισότητας των φύλων’’. 

 Βουλιάξαμε στα άδυτα των παπικών, των Μασώνων κ’ των Εβραίων. 

 Μπλεκτήκαμε στα δύχτια των Οικουμενιστών κ’ του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων σαν πρόβατα που τα πάνε στη σφαγή.

 Φταίμε άπαντες.

  Διότι μπερδέψαμε την υγιή αξιοπρέπεια με τον εγωισμό κ’ την υπερηφάνεια, τον υγιή αυτοσεβασμό με απροσμέτρητο ναρκισσισμό, την ελευθερία με την ασυδοσία, την αγάπη με τα σαρκικά αμαρτήματα, τον αγνό έρωτα με το σεξ. 

 ‘’Βαπτίσαμε’’ τις Θείες εντολές ως ‘’καταπίεση κ’ κατάργηση της ελευθερίας μου’’. 

 Κάναμε «θρησκεία» μας το χρήμα, την δόξα, τις πάσης φύσεως ηδονές, τον εγωισμό κ’ την υπερηφάνεια. 

 Φέραμε Τον Θεό στα δικά μας μέτρα, κ’ αντί να ανεβούμε στο επίπεδό Του, κατεβάσαμε Αυτόν στο δικό μας. 

Κόψαμε κ’ ράψαμε τους πνευματικούς νόμους στα μέτρα μας. 

Αντικαταστήσαμε τον Πνευματικό με τα μέντιουμ κ’ τους Ψυχολόγους, την προσευχή με την γιόγκα, κ’την νηστεία με τις δίαιτες.

 Έτσι άδειασε η ψυχή μας. 

 Η κρίση η μεγάλη δεν είναι που δεν ευημερούμε, αλλά που δεν μετανοούμε!!!!!!!

Πιερ-Ιβ Κουστό στην «Κ»: Η θάλασσα της Σαντορίνης είναι έρημος

«Εχετε τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια και τον περισσότερο αέρα στη Μεσόγειο. Θα μπορούσατε ακόμα και να εξάγετε ενέργεια», λέει ο Πιερ-Ιβ Κουστό.

 

 Γράφει ο  Γιώργος Λιάλιος
«Ο βυθός της Σαντορίνης είναι σαν ένα υπέροχο θέατρο. Το σκηνικό είναι μοναδικό: υποθαλάσσιες σπηλιές, λιβάδια ποσειδωνίας, εντυπωσιακοί σχηματισμοί, απότομοι γκρεμοί και μια φοβερή διαύγεια. Είναι όμως ένα θέατρο άδειο, χωρίς ηθοποιούς. Ξέρετε τι μου λένε οι ψαράδες του νησιού; Πήραμε από τους γονείς μας μία θάλασσα γεμάτη ψάρια και παραδίδουμε στα παιδιά μας μία έρημο».
Ο 36χρονος Πιερ-Ιβ Κουστό, ο μικρότερος γιος του διάσημου ωκεανογράφου και εξερευνητή Ζακ-Ιβ, βρίσκεται τις ημέρες αυτές στη Σαντορίνη για πολλοστή φορά και έχει πλέον ξεκάθαρη άποψη. Εκεί, πριν από εννέα χρόνια εκπαιδεύθηκε για να γίνει και ο ίδιος εκπαιδευτής δυτών, απέκτησε πολλούς φίλους και μια σταθερή σχέση με το νησί. Πλέον, το επισκέπτεται σχεδόν κάθε χρόνο, όχι μόνο για να χαρεί τον βυθό του αλλά και για να μιλήσει για την ανάγκη να προστατευθεί. Στόχος του να βοηθήσει την ομάδα ντόπιων και φίλων του νησιού να δημιουργήσουν εκεί την πρώτη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή στις Κυκλάδες, μια πρόταση που την υποστηρίζει όλη η Σαντορίνη, αλλά προς το παρόν... όχι η πολιτεία. Ως πολίτης του κόσμου («ζω με μια βαλίτσα μεταξύ του Παρισιού και του υπόλοιπου πλανήτη», λέει χαρακτηριστικά), υποστηρίζει με θέρμη την ανάγκη να επιταχυνθεί η μετάβαση σε ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της οικονομίας.

Εικόνες σαν αυτή είναι πλέον σπάνιες στη Σαντορίνη. Οπως εξηγεί ο Πιερ-Ιβ Κουστό, η υπεραλιεία άδειασε τη θάλασσα από ψάρια.

Το πρόβλημα
«Σε κάθε πλαστικό προϊόν που αγοράζουμε φθηνά ή μας δίνεται δωρεάν, όπως ένα καλαμάκι ή τα μαχαιροπίρουνα, υπάρχει ένα κρυφό κόστος που οι εταιρείες δεν πληρώνουν: το κόστος της ρύπανσης και της επίπτωσής της στην υγεία μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε προσδιορίζοντας το κόστος αυτό, το οποίο η πετρελαιοβιομηχανία δεν πληρώνει», αναφέρει. Και τάσσεται κατά των εξορύξεων στις ελληνικές θάλασσες: «Εχετε τη χώρα με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια και τον περισσότερο αέρα στη Μεσόγειο. Θα μπορούσατε όχι μόνο να είστε αυτάρκεις ενεργειακά, αλλά να “πουλάτε” ενέργεια σε όλη την περιοχή. Επιτρέποντας τις εξορύξεις, κάνεις το πρόβλημά σου βαθύτερο, αντί να βρεις λύσεις, δημιουργείς νέα προβλήματα».
– Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη Σαντορίνη;
– Ηρθα για πρώτη φορά το 2009 για να γίνω εκπαιδευτής δυτών. Εργάστηκα όλη τη σεζόν και στο τέλος της έδωσα εξετάσεις στη Θεσσαλονίκη. Εκτοτε έρχομαι σταθερά, τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο.
– Τι ιδιαίτερο έχει ο βυθός της;
– Από περιβαλλοντικής άποψης, είναι το σημείο με την υψηλότερη βιοποικιλότητα στις Κυκλάδες. Παραδόξως, βέβαια, γιατί ο βυθός δεν έχει πια ψάρια. Αυτό συμβαίνει ίσως λόγω της πολύπλοκης τοπογραφίας του βυθού, που δίνει καταφύγιο σε πολλά διαφορετικά είδη. Είναι όμως μοναδικός και ο συνδυασμός του βυθού με το νησί. Η τόσο υψηλή τουριστική ανάπτυξή της είναι ταυτόχρονα απειλή και ευκαιρία.

– Ποιο είναι το πρόβλημα;
– Ο βυθός της Σαντορίνης είναι σαν ένα υπέροχο θέατρο. Το σκηνικό είναι μοναδικό: υποθαλάσσιες σπηλιές, λιβάδια ποσειδωνίας, εντυπωσιακοί σχηματισμοί, απότομοι γκρεμοί και μια φοβερή διαύγεια. Είναι όμως ένα θέατρο άδειο, χωρίς ηθοποιούς. Ξέρετε τι μου λένε οι ψαράδες του νησιού; Πήραμε από τους γονείς μας μία θάλασσα γεμάτη ψάρια και παραδίδουμε στα παιδιά μας μία έρημο. Η περιοχή υπεραλιεύεται εδώ και δεκαετίες.
– Μπορεί ν’ αλλάξει η κατάσταση με μια προστατευόμενη περιοχή;
– Η διεθνής κοινότητα, καθοδηγούμενη από τους καλύτερους επιστήμονες, έχει εδώ και 30 χρόνια αναγνωρίσει τη σημασία της δημιουργίας προστατευόμενων περιοχών στη θάλασσα. Είναι απλό: Οταν χτυπήσεις το πόδι σου, τι κάνεις; Πρέπει να ξεκουραστείς για να αναρρώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θάλασσα. Αν την αφήσουμε ήσυχη για λίγο καιρό, η βιοποικιλότητα επιστρέφει. Πρόσφατα έγινε μια μελέτη σε 120 θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, οι 17 στη Μεσόγειο, που δείχνει ότι μόλις μέσα σε 5 χρόνια πέτυχαν αύξηση των ιχθυοαποθεμάτων κατά 450% και της βιοποικιλότητας κατά 20%.
– Τι προτείνετε για τη Σαντορίνη;
– Με χρηματοδότηση από το Ιδρυμα Νιάρχου, το ΕΛΚΕΘΕ έκανε μια μελέτη για την κατάσταση της θαλάσσιας ζωής στη Σαντορίνη. Προτείναμε δύο περιοχές, η μία ανάμεσα στην Περίσσα και στο Καμάρι και η δεύτερη, που τη θέλουν περισσότερο οι ψαράδες, γύρω από το Ακρωτήρι, στη «μύτη» της Σαντορίνης. Δυστυχώς, η θάλασσα της Σαντορίνης δεν έχει πια ψάρια και οι αλιείς πρέπει να πάνε όλο και πιο μακριά, να περάσουν ολοένα και περισσότερο χρόνο στη θάλασσα για να πιάνουν ολοένα και λιγότερα ψάρια. Οταν εξηγήσαμε τα οφέλη των προστατευόμενων περιοχών, οι αλιείς έγιναν σύμμαχοί μας και υποστηρίζουν ομόφωνα την πρόταση. Ολο το νησί την υποστηρίζει.
– Τότε γιατί δεν έχει προχωρήσει;
– Δεν είμαι πολιτικός, δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργεί η ελληνική πολιτική, δεν ξέρω αν κανένας καταλαβαίνει (γέλια). Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τα πράγματα προχωρούν πάρα πολύ αργά. Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχει την ευκαιρία να μπει μπροστά και να υιοθετήσει το πρότζεκτ, να δείξει το παράδειγμα. Ξέρετε, ο περιορισμός της αλιείας δεν σημαίνει παύση κάθε δραστηριότητας. Μπορεί να υπάρξει οικοτουρισμός, ήπιες δραστηριότητες. Στα νησιά Μέντες στην Ισπανία, όπου η θάλασσα προστατεύεται εδώ και 20 χρόνια, έρχονται άνθρωποι από όλον τον κόσμο και πληρώνουν εισιτήριο για να βουτήξουν και να δουν τα ψάρια. Η τουριστική ανάπτυξη της Σαντορίνης δίνει μια τεράστια ευκαιρία για τη χρηματοδότηση της προστατευόμενης περιοχής.
– Την τελευταία διετία, η Ε.Ε. «ανέβασε» στην ατζέντα της το θέμα των πλαστικών στη θάλασσα. Πώς προέκυψε αυτό ξαφνικά;
– Προέκυψε, γιατί δυστυχώς το πρόβλημα έγινε πολύ ορατό. Το πλαστικό είναι πετρέλαιο. Οταν το πετούμε στη θάλασσα διαλύεται, πάει στο περιβάλλον, εισέρχεται στην τροφική αλυσίδα, μας δηλητηριάζει. Το θέμα είναι να υπάρξει δράση σε όλα τα επίπεδα. Οι καταναλωτές να κάνουν καλύτερες επιλογές, ώστε να ασκηθεί πίεση στις επιχειρήσεις να βελτιώσουν τον σχεδιασμό τους. Οι επιχειρήσεις να επενδύσουν σε νέα, βιοδιασπώμενα υλικά. Και οι κυβερνήσεις να απαγορεύσουν συγκεκριμένες κατηγορίες πλαστικών που είναι πλέον αδιανόητο να χρησιμοποιούμε, όπως τα πλαστικά μιας χρήσης.
– Η βιομηχανία αντιτείνει ότι το πλαστικό είναι ένα φθηνό και «έξυπνο» υλικό, που έχει κάνει τη ζωή μας καλύτερη.
– Για να φτιαχτεί ένα καλαμάκι, πρέπει να εξορυχθεί πετρέλαιο από την άλλη άκρη της γης. Να μεταφερθεί για να διυλιστεί, να μεταφερθεί στις παραγωγικές μονάδες, να μεταφερθεί σε εσένα... για να το πάρεις δωρεάν! Ο λόγος που όλο αυτό είναι οικονομικά βιώσιμο είναι οι επιδοτήσεις που δίνουν οι κυβερνήσεις στις εξορυκτικές εταιρείες, που ξεπερνούν ετησίως τα 500 δισ. δολάρια σε όλον τον κόσμο. Αν πληρώναμε την πραγματική αξία του πλαστικού δεν θα ήταν τόσο φθηνό. Ομως, οι εταιρείες «εξωτερικεύουν» (externalize) το κόστος, δεν συνυπολογίζουν το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος. Το κόστος στην υγεία μας, στην αντιμετώπιση της ρύπανσης, στην ανακύκλωση. Αυτή είναι η πηγή όλων των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Είναι, όμως, ένα τεράστιο ζήτημα. Νομίζω ότι ένα καλό πρώτο βήμα θα είναι να ορίσουμε το πραγματικό κόστος.
– Τι γνώμη έχετε για τις σχεδιαζόμενες εξορύξεις στην Ελλάδα;
– Εχετε τη χώρα με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια και τον περισσότερο αέρα στη Μεσόγειο. Θα μπορούσατε όχι μόνο να είστε αυτάρκεις ενεργειακά, αλλά να εξάγετε ενέργεια σε όλη την περιοχή. Επιτρέποντας τις εξορύξεις, κάνετε το πρόβλημά σας βαθύτερο, αντί να βρείτε λύσεις, δημιουργείτε νέα προβλήματα. Οι εξορύξεις θα σκοτώσουν τα θηλαστικά των ελληνικών θαλασσών από την ηχητική ρύπανση, κι ας μη μιλήσουμε για το τι θα συμβεί στο περιβάλλον και στην οικονομία της χώρας στην περίπτωση διαρροής στη θάλασσα. Το κέρδος για την Ελλάδα είναι πολύ μικρό σε σχέση με τα όσα ρισκάρει.
– Ποιος είναι ο επόμενος σταθμός σας;
– Σε λίγες ημέρες θα πάω στη Σιγκαπούρη να μιλήσω σε ένα διεθνές συνέδριο για τα απόβλητα. Σας είπα, δεν υπάρχει ρουτίνα στη ζωή μου.
Νέο εγχείρημα
– Μιλήστε μου για τα καινούργια σας πρότζεκτ.
– Μια λύση για να επιταχύνουμε τη μετάβαση σε ένα νέο βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης είναι να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της οικονομίας. Την περίοδο αυτή, λοιπόν, φτιάχνω μία εταιρεία επενδύσεων ιδιωτικών κεφαλαίων που θα υποστηρίξει την καινοτομία, θα τοποθετηθεί σε εταιρείες που λ.χ. φτιάχνουν υποκατάστατα για το πλαστικό, βιοαποδομήσιμα υλικά. Επίσης, τις ημέρες αυτές δουλεύουμε στη Σαντορίνη ένα νέο εγχείρημα που το ονομάσαμε Hermes. Δοκιμάζουμε μια νέα συσκευή για τη μέτρηση της θερμοκρασίας των θαλασσών, ώστε οι δύτες από το δίκτυο Cousteau Divers από όλον τον κόσμο να μπορούν να συλλέγουν δεδομένα κάθε φορά που καταδύονται και να τα μοιράζονται σε μια ανοιχτή πλατφόρμα. Η θερμοκρασία των ωκεανών, για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα, είναι μια κρίσιμη παράμετρος σε όλες τις φυσικές διαδικασίες.

πηγή:Καθημερινη

Όταν «διαπραγματεύεσαι» την εθνική σου υπόσταση, το όνομά σου και την ιστορία σου…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Ο όρος «διαπραγμάτευση» είναι ένας όρος πολλαπλής πολιτικής ΑΠΑΤΗΣ
Η εθνική σου υπόσταση, το όνομά σου και η Ιστορία σου είναι ζητήματα ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ. Από την στιγμή που αποδέχεσαι τη διαπραγμάτευσή τους ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΣ την ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ τους…
Είναι οι ίδιες, λοιπόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις που νομιμοποίησαν τις ΝΑΤΟϊκές απαιτήσεις για το Σκοπιανό.
Ο μύθος της «διαπραγμάτευσης» αποτέλεσε τον δούρειο ίππο για την προώθηση και δικαιολόγηση των... στρατηγικών της Νέας Τάξης: Της κατασκευής προτεκτοράτων.

Φυσικά επί της ουσίας και καμία διαπραγμάτευση δεν μπορούσε να υπάρξει, για τον απλούστατο λόγο ότι τα προτεκτοράτα δεν διαπραγματεύονται, αλλά ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ στις εντολές των μεγάλων αφεντικών.

Η ΑΠΑΤΗ, συνεπώς, της «διαπραγμάτευσης» συνίσταται σε τούτο: Στη νομιμοποίηση των στρατηγικών απαιτήσεων του 4ου Ράιχ (προτεκτοράτα) και στις δήθεν διαπραγματεύσεις για την υλοποίηση αυτών των στρατηγικών απαιτήσεων, καθώς και στις «διαπραγματεύσεις» με ποια φόρμα αυτές θα πλασαριστούν…

Εδώ βρισκόμαστε τώρα: Στο πώς θα εμφανίσουν το προϊόν των «διαπραγματεύσεων». «Προϊόν» το οποίο έχει αποφασιστεί από το ΝΑΤΟ και τους νέους αποικιοκράτες και τα προτεκτοράτα, απλώς, υπακούουν δουλικά, δήθεν διαπραγματευόμενα…

Αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό άρθρο γραμμένο το 2008
Η στρατηγική των προτεκτοράτων και ο καθεστωτικός φαταλισμός
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου
ΡΕΣΑΛΤΟ, Τεύχος-27

Η Αμερικανική αυτοκρατορία και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης προωθούσαν ως στρατηγικό στόχο το διαμελισμό των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία προτεκτοράτων.

Οι αντιφάσεις αυτής της στρατηγικής δεν επέφεραν τα αναμενόμενα: Τη Ρωσία δεν την γονάτισαν. Αντίθετα την ισχυροποίησαν.

Τώρα επιτείνονται τα «βραχυκυκλώματα» αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων και βαθαίνουν τα αδιέξοδα.

Η ισχυροποίηση της Ρωσίας πιέζει την αυτοκρατορία και την οδηγεί σε αντιφατικά αδιέξοδα, εφιαλτικά για τους λαούς των Βαλκανίων. Έτσι από τη μια αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σώσει τα υπάρχοντα προτεκτοράτα της (Σκόπια κ.α.) και από την άλλη προωθεί την εγκαθίδρυση καινούργιων προτεκτοράτων: Ανεξαρτησία του Κοσσόβου.

Αυτός ο φαύλος κύκλος της αυτοκρατορικής στρατηγικής των προτεκτοράτων αποτελεί σήμερα την εφιαλτική απειλή για τα έθνη-κράτη και τους λαούς. Το Κόσσοβο πυροδοτεί μια περαιτέρω κλιμάκωση αυτού του ιμπεριαλιστικού ολέθρου που οδηγεί σε νέες αιματοχυσίες και σε γενικευμένες απειλές πολεμικών πυρπολήσεων των λαών.

Η στρατηγική των προτεκτοράτων είναι σύμφυτη με την ιμπεριαλιστική λογική της αυτοκρατορικής Νέα Τάξης. Η βαθιά κρίση του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός με τη νέα γιγάντωση της Ρωσίας οξύνει τις αντιφάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, συνακόλουθα προσδίδει πυρετικούς ρυθμούς στην στρατηγική των προτεκτοράτων. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει άμεσα αυτούς τους κινδύνους. Ακόμα και η Τουρκία βρίσκεται στο «στόχαστρο» αυτής της στρατηγικής.

Η πρώτη, συνεπώς, «ζώνη» άμυνας κάθε χώρας, το στρατηγικό αίτημα κάθε έθνους-κράτους είναι η κατηγορηματική απόρριψη αυτής της αυτοκρατορικής στρατηγικής.

Όποια χώρα στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο αποδέχεται αυτή τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων, δηλαδή την αλλαγή συνόρων, δεν τη νομιμοποιεί απλώς, αλλά υπογράφει και τη θανατική καταδίκη της. Ανοίγει η ίδια το δρόμο για την κατάτμηση και των δικών της συνόρων... 

Βαλκάνια: στην κόψη του ξυραφιού

Η αποδόμηση των Βαλκανίων και η αλλαγή συνόρων ήταν ο πρώτος στόχος του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ένας στρατηγικός στόχος που υπαγορευόταν από την ιμπεριαλιστική αναγκαιότητα «περίφραξης» και ασφυκτικής πίεσης των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο πλήρης έλεγχος των Βαλκανίων, μέσω της δημιουργίας νέων κρατών προτεκτοράτων, αποτελούσε για την καπιταλιστική Δύση και ιδιαίτερα για τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, το «όχημα» επέλασης, διείσδυσης και «κατοχής» των πρώην Σοβιετικών χωρών.

Οι βραχύχρονοι στόχοι επέτυχαν, αλλά οι μακρόπνοοι απέτυχαν. Η Ρωσία δεν διαλύθηκε, όπως προσδοκούσαν. Αντίθετα, αναζωογονήθηκε από την τέφρα της και τα αδιέξοδα της βαθιάς, δομικής καπιταλιστικής κρίσης την ισχυροποίησαν ξανά. Και το χειρότερο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι ότι με πανίσχυρο «όπλο» την ενέργεια, η Ρωσία κατακτάει ξανά το χαμένο έδαφος στα Βαλκάνια και μέσω αυτών διεισδύει ταχύτατα στην Ευρώπη, υποσχόμενη τεράστια κέρδη σε μεγάλες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που ασφυκτιούν μέσα στις τανάλιες της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κρίσης.

Η κατάσταση αυτή δεν οξύνει μόνο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (Ευρώπης-Αμερικής), αλλά προκαλεί και μια νέα οξύτατη συγκρουσιακή κατάσταση Αμερικής-Ρωσίας: Έναν νέο ψυχρό πόλεμο.
Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος τοποθετεί τα Βαλκάνια στην κόψη του ξυραφιού. Η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία απειλείται με κατάρρευση και επιδιώκει πάση θυσία τον ολοκληρωτικό έλεγχο των Βαλκανίων:

Την ενίσχυση και επέκταση των στρατιωτικοποιημένων προτεκτοράτων της. Θέλει να επιβάλλει, μέσω αυτών των προτεκτοράτων, την αυτοκρατορική της τάξη. Η «τάξη», όμως, αυτή της Νέας Τάξης χτίζεται στην άμμο. Οι λαοί αρχίζουν να αφυπνίζονται, να οργίζονται και να αντιδρούν. Η ενίσχυση της Ρωσίας αλλάζει τα δεδομένα πάνω στη διεθνή σκακιέρα. Οι αλυσιδωτές, επίσης, παρενέργειες που προκαλούνται από την προώθηση αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων (Κόσσοβο) απειλούν όλα τα ιστορικά έθνη-κράτη και όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής: Την Ελλάδα και την Τουρκία.

Τίποτε πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρο για την Αμερική και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου με απρόβλεπτες διαστάσεις.

Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Η μόνη πολιτική που μπορεί να οδηγήσει σε άμεση ήττα τον πλανητικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ είναι η αποφασιστική απόρριψη της αμερικανικής πολιτικής και η κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ να αποδεχτούν οι λαοί την αλλαγή συνόρων: Καμία αποδοχή των κατασκευασμένων ΝΑΤΟϊκών προτεκτοράτων και καμία νομιμοποίησή τους.

Κάθε συναλλαγή και ιδιαίτερα στη βάση ΝΑΤΟϊκών προτάσεων τα νομιμοποιεί. Και τέτοιου είδους συναλλαγές αγγίζουν τα όρια της ιστορικής προδοσίας όταν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση τα ιστορικά, αγωνιστικά σου κεκτημένα και το όνομά σου!!!

Ο φαταλισμός των υποτακτικών

Σε άλλα κείμενα του τεύχους αυτού αναλύονται συγκεκριμένα τα ζητήματα τα σχετικά με το όνομα των Σκοπίων και την ανεξαρτησία του Κοσσόβου.

Εδώ τίθενται μεθοδολογικά. Δηλαδή όχι σαν ανεξάρτητα «εξαρτήματα» μιας ολότητας, αλλά σαν συνθετικά μέρη της ολότητας. Ο πλανητικός ιμπεριαλισμός και η στρατηγική των προτεκτοράτων αποτελούν ολότητα: Η ολότητα της νεοταξικής πολιτικής.

Δεν μπορούμε συνεπώς να αποσπάμε ένα «τεμάχιο», τα Σκόπια, να το απομονώνουμε από τη γενική ιμπεριαλιστική πολιτική και να το εξετάζουμε ξεχωριστά, έξω από το όλον. Η αναζήτηση μιας ορθής τακτικής είναι υποταγμένη στο στρατηγικό ζήτημα. Η τακτική υλοποιεί (δηλαδή προσαρμόζει πρακτικά) τη στρατηγική και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτή.

Αυτά τα επισημαίνω γιατί κάποιες δυνάμεις της αριστεράς αποκόβουν μηχανικά τη στρατηγική από την τακτική. Ενώ είναι αντίθετες (έτσι λένε) στη στρατηγική των ΝΑΤΟΪκών προτεκτοράτων, αντίθετες στην αλλαγή συνόρων, υποκύπτουν και αποδέχονται τη συναλλαγή με τα Σκόπια και μια ονομασία που θα περιέχει «γεωγραφικά» τον όρο «Μακεδονία»!!!

Έτσι στην καθεστωτική «ομοφωνία» και «ομοψυχία» σχετικά με την αποδοχή του ονόματος «Μακεδονία» (με το σόφισμα του γεωγραφικού προσδιορισμού) προστίθενται κι αυτές.

Το να καταγγέλλεις από τη μια τη ΝΑΤΟϊκή στρατηγική των προτεκτοράτων και την αναδιάταξη των συνόρων και από την άλλη να διαπραγματεύεσαι με τα προτεκτοράτα και με τον πατρόνα τους, το ΝΑΤΟ, για όνομα «κοινής αποδοχής», αυτό αποτελεί μνημείο οπορτουνισμού. Είναι τέτοια οπορτουνιστική αθλιότητα που δείχνει ότι απλώς δημαγωγείς αντί-ιμπεριαλιστικά, ή εμπορεύεσαι τα ΑΝΤΙΝΑΤΟϊκά και αντινεοταξικά αισθήματα του ελληνικού λαού.

Μια τέτοια θέση δεν αποτελεί μόνο πολιτικάντικο καιροσκοπισμό. Αποτελεί και μια θέση θλιβερής, μοιρολατρικής υποταγής στο κατεστημένο. Μια θέση που δεν πιστεύει στις λαϊκές δυνάμεις και σέρνεται, διαπραγματευτικά, πίσω από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις.

Έτσι, βλέπουμε κάποιες πατριωτικές «αριστερές» δυνάμεις, να κατασκευάζουν φαταλιστικούς μύθους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: την πολιτική τους γονυκλισία και υποταγή.

Μας μιλάνε για απομόνωση, για κινδύνους της μεγάλης Αλβανίας, για τον κίνδυνο του τούρκικου επεκτατισμού κ.λπ.

Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τα διδάγματα της ιστορίας. Η ιστορική θεωρία και εμπειρία δείχνουν ότι είναι οι υποχωρήσεις που αυξάνουν τους κινδύνους. Οι κίνδυνοι, όταν αποδέχεσαι τη διπλωματία και την πράξη των δυναστών, όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά μεγιστοποιούνται.

Όταν αποδέχεσαι την ιμπεριαλιστική απάτη της «αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων» και υποκύπτεις στα στρατηγικά σχέδια της Νέας Τάξης, ουσιαστικά υπογράφεις την καταδίκη σου, αφού αντιμετωπίζεις και στο χώρο σου τον κίνδυνο «αυτοδιάθεσης μειονοτήτων», υπαρκτών ή κατασκευασμένων...

Η φαταλιστική αυτή λογική, επειδή κινείται εντός του κατεστημένου διπλωματικού πλαισίου, δεν μπορεί να διακρίνει τη δυναμική που αναπτύσσεται στους λαούς των Βαλκανίων. Μια δυναμική που υπονομεύει αποφασιστικά την κυριαρχία της Δύσης.

Σε αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η αλλαγή των διεθνών συσχετισμών με την ενδυνάμωση και τη διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.

Τέλος, αντιμετωπίζει και η Τουρκία μεγάλους κινδύνους από τη Νεοταξική «διαλεκτική» της αλλαγής συνόρων και είναι περιπλεγμένη μέσα σε ένα δίκτυο εκρηκτικών και αξεδιάλυτων αντιφάσεων.
Οι περιοχές των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής κοχλάζουν και δεν μπορεί η πλανητική αυτοκρατορία να επιβάλει την «τάξη» της. Εκτός κι αν αποδεχτούμε μοιρολατρικά την αιματοβαμμένη «τάξη» της...

Ο μύθος της αυτοδιάθεσης

Το νεοταξικό ιδεολόγημα για την κατασκευή των προτεκτοράτων είναι η «αυτοδιάθεση των εθνών». Η επαναστατική αυτή θέση των εθνικό-απελευθερωτικών κινημάτων αποτελεί σήμερα το όχημα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των προτεκτοράτων.

Η Αριστεροί παπαγαλίζοντας μια παλιά σωστή θέση, η οποία, όμως, σήμερα είναι μύθος και νεοταξικό ιδεολόγημα, προσδένονται στο άρμα του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού και αποτελούν την ιδεολογική εμπροσθοφυλακή του, με το αζημίωτο φυσικά: Γεμίσαμε επιδοτούμενες «αριστερές» κινήσεις που αγωνίζονται για την «αυτοδιάθεση» των εθνοτήτων και μειονοτήτων, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον τεμαχισμό των ιστορικών εθνικών κρατών.

Ο μαρξισμός, όμως, δεν είναι δόγμα, πόσω μάλλον παπαγαλία λεκτικών σχημάτων. Η απαίτηση της μαρξιστικής θεωρίας είναι απόλυτη και σαφής:

Οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα εξετάζεται αφού πρώτα τοποθετηθεί μέσα σε ορισμένα ιστορικά πλαίσια, στα πλαίσια της ιστορικής εποχής. Ύστερα λαμβάνονται υπόψη οι συγκεκριμένες ιδιομορφίες.

Το αίτημα για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα η δημιουργία εθνών κρατών είναι ιστορικά προσδιορισμένο και ανταποκρίνεται στην ανάγκη των εμπορευματικών καπιταλιστικών σχέσεων που θέλουν να απελευθερωθούν από τα μεσαιωνικά, φεουδαρχικά ή προκεφαλαιοκρατικά δεσμά.

Το εθνικό κράτος, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του μαρξισμού, είναι η μορφή του κράτους που ανταποκρίνεται στην ανάγκη εδραίωσης, επιβολής και ανάπτυξης του καπιταλισμού κόντρα στις φεουδαρχικές ή προκεφαλαιοκρατικές «συνθήκες».

Ο Λένιν στο κείμενό του «σχετικά με το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση» (αλλά και σε πολλά άλλα κείμενά του) αναπτύσσει διεξοδικά το ζήτημα. Επισημαίνει ιδιαίτερα τα ακόλουθα:

α). Το ιστορικό πλαίσιο των εθνικών κινημάτων: «Η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στο φεουδαρχισμό ήταν συνδεδεμένη με εθνικά κινήματα».

β). Την οικονομική βάση των εθνικών κινημάτων, συνακόλουθα του έθνους κράτους. Αυτή η βάση είναι οι εθνικές αστικές δυνάμεις της εμπορευματικής παραγωγής που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τη στενή φεουδαρχική αγορά και να αναπτύξουν την ανοικτή και ελεύθερη καπιταλιστική αγορά.

Το αίτημα, συνεπώς για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα τη δημιουργία εθνών-κρατών προϋποθέτει δύο βασικούς συντελεστές: Φεουδαρχικές ή μισοφεουδαρχικές σχέσεις, δηλαδή προκαπιταλιστικές και την ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης!!!

Υφίστανται σήμερα στα Βαλκάνια αυτοί οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι;

Σήμερα ζούμε την εποχή των υπερεθνικών μονοπωλίων, μια ιστορική εποχή που χαρακτηρίζεται από την κατάτμηση και την άλωση των εθνών κρατών. Τα νέα κράτη που δημιουργούνται δεν έχουν καμία εθνική οικονομική υπόσταση, είναι κράτη χωρίς εθνική αστική τάξη. Είναι στρατιωτικά μαφιόζικα προτεκτοράτα των πολυεθνικών, εκτελεστικά όργανα του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Αυτές οι κρατικές κατασκευές οδηγούν τα πράγματα προς τα πίσω, σε ένα νέο Μεσαίωνα. Διαλύουν τους λαούς και καθιστούν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση ακόμα πιο δύσκολο.

Μέσα σε αυτή την αυτοκρατορική ιμπεριαλιστική εποχή της Νέας Τάξης το αίτημα για «αυτοδιάθεση των εθνοτήτων» δεν είναι απλώς μια χίμαιρα, αλλά στρώνει το έδαφος στην πλανητική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα...
πηγή:"Ρεσάλτο"

Μαγική (και) από ψηλά η Σαντορίνη

Δια χειρός του σκηνοθέτη και φωτογράφου Θωμά Χρυσοχοΐδη

Ένα μικρό φιλμ για τους παράγοντες του τουρισμού και τα guided tours που αναλαμβάνουν με πρωταγωνιστές τα υπέροχα τοπία αυτού του ευλογημένου τόπου να αναδείξουν το μεγαλείο της Σαντορινης δημιούργησε ο γνωστός σκηνοθέτης και φωτογράφος Θωμας Χρυσοχοΐδης

Έχοντας μεγάλη θητεια στην φωτογραφια δρασης για πανω απο 25 χρονια, ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης γοητευμένος απο την κινουμενη εικονα αρχισε την τελευταια πενταετία να σκηνοθετει short films προσθετοντας και τη μεγαλη του αγαπη για τα drones, τα οποια χειριζεται ο ιδιος με πολυ ιδιαίτερο αποτελεσμα οπως φαινεται και στα πλανα!

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο και μέσα από το φιλμ προβάλονται και λιγότερο γνωστά τοπία και προορισμοί του νησιού.

Απολαύστε το ταξίδι...
πηγή:protothema.

Ως πότε θα μένετε βυθισμένοι στο θρόνο σας;

Γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης Αντιστράτηγος (ε.α) -Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ

Όταν ο λόγος θυμώνει…!

Έλεγα να μη μιλήσω. ''Η σιωπή είναι χρυσός'' έμαθα! Τι κι αν διάβασα ''το σιωπάν δοκεί συναινείν''; Τι κι αν με εντυπωσίασαν τα γραφόμενα του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κ. Καβάφη: ''Η σιγή είναι βαρεία νόσος, σκιά και νυξ! Ο λόγος είναι αλήθεια, ζωή, αθανασία''; Έτσι νόμιζα.

Η τραγική σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας, και ιδιαίτερα οι καθημερινές επιθέσεις στην Εθνική μας συνοχή, στην Ελληνική Παιδεία και στην Ελληνική Οικογένεια, με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να κάνω πράξη τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Κ. Παλαμά: ''Όποιος στοχαστικός, σαν γιαταγάνι τον στοχασμό του αντρίκεια ας τον βγάζει. Δεν φτάνει να λάμπει μόνο η αλήθεια, πρέπει και να σφάζει''!

Σκέφθηκα και στρατιωτικά, λόγω επαγγέλματος. Είπα, η σιωπή, με στρατιωτικούς όρους, σημαίνει συνεχής άμυνα, η οποία μπορεί, κατά το μείζον, να εξασφαλίσει το αήττητο. Το ζητούμενο όμως είναι η νίκη, η οποία είναι καθαρά θέμα επίθεσης! Λαλήσωμεν λοιπόν, αφού ''ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου, αφού λαλεί εντός μας η θεία σκέψη, της ψυχής η άυλος ομιλία''!

Ως ποντιακής καταγωγής, έμαθα να σέβομαι το ράσο και ιδιαίτερα τους μεγαλόσχημους ιερείς και ιεράρχες. Βλέποντας όμως την σημερινή Ελλάδα μας, με κάθε σεβασμό προς τους τίτλους και τα πρόσωπα, τολμώ να απευθύνω κάποια ερωτήματα στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και τους Σεβασμιότατους Μητροπολίτες της χώρας μας (πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων):

Έχετε αντιληφθεί ότι η ισοπέδωση των πάντων, η πολτοποίηση των εθνικών συνειδήσεων, η υπονόμευση των θεσμών, η διάβρωση των αξιών, η περιφρόνηση των αρετών, ο διασυρμός και ο εμπαιγμός των ελλήνων πολιτών, ο χλευασμός της ηθικής, ο πολιτικός φενακισμός, ο αδίστακτος αμοραλισμός των δημαγωγών και των επαγγελματιών του δήθεν προοδευτισμού και ο σύγχρονος ισλαμικός εποικισμός καταστρέφουν την ελληνορθόδοξη πατρίδα μας;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσετε ότι διαλύουν τους συνδετικούς κρίκους του ελληνισμού και της ορθοδοξίας, κτυπώντας την οικογένεια και την παιδεία μας, τα μόνα εν ημίν αγαθά, αθάνατα και θεία;

Ως πότε θα μένετε βυθισμένοι στο θρόνο σας;

Ως πότε θα καθησυχάζετε το λαό με λόγια πράα και ήρεμα, ότι η εκκλησία αγρυπνά και υπερασπίζεται τα δίκαιά της;

Δεν βλέπετε ότι το Γένος ολόκληρο παρασύρεται σε Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη, μείζονα της πρώτης, πλην όμως άνευ Ομήρου και άνευ εξαμέτρων;

Δεν ακούτε τους βαρύγδουπους ήχους από τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της Δύσης και από τις μπότες των πασάδων της Ανατολής, που ανεβαίνουν τα σκαλιά του εθνικού μας οικοδομήματος;

Ποιος περιμένετε να αφυπνίσει και να κατηχήσει το λαό του Θεού;

Μήπως πρέπει να κηρύξετε την εκκλησία σε διωγμό;

Μήπως ακούτε ήδη τον θρήνο να ακούγεται πάνω στα τείχη και θεωρείτε την πτώση μας βεβαία; Αν είναι έτσι, τότε, γίνετε Έκτορες!

Μη καθεύδετε! Ξυπνήστε! Εγερθείτε! Θυμώστε! Μιλήστε! Ο λόγος που χτυπά και που θυμώνει, ριζώνει και της γης την όψη αλλάζει!

ΑΝΑΛΑΒΑΤΕ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΣΑΣ!

Πριν θρηνήσει η Ραχήλ τα τέκνα αυτής! Πριν ακουσθεί ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων!

Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά...

πηγή:yiorgosthalassis

Υιοθετήστε ένα σκύλο. Ένα παιδί όμως;

Στις 30 Δεκεμβρίου 2017 είχαμε παρακολουθήσει από το Mega Channel την ταινία «Re-Action» των Αρτέμη Σαμοθράκη και Αλέξανδρου Κατσάρη, μια ταινία για τη θεραπευτική αξία της σχέσης με ένα ζώο και για την υπεράσπιση των αδέσποτων σκυλιών.



Είναι μια αξιόλογη ταινία με ωραίο μήνυμα, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτή τη φιλοζωική ιστοσελίδα. Κάθε χριστιανός δεν μπορεί παρά να είναι φιλόζωος (βέβαια και φιλόθεος και φιλάνθρωπος). Αγαπά όλα τα πλάσματα του Θεού.

 Όμως στην ταινία άκουσα μια ατάκα που με προβλημάτισε, χωρίς φυσικά να έχουν σχέση οι συντελεστές της: μια κτηνίατρος λέει στους ήρωες της ταινίας: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα ζώο, αντί να αγοράσετε». Σωστό. Με λύπησε όμως η σκέψη ότι δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιο αντίστοιχο μήνυμα που να αφορά στα παιδιά – και να λέει: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα παιδί, αντί να προχωρήσετε σε εξωσωματική». 

 Η βιομηχανία της εξωσωματικής γονιμοποίησης προφανώς αποφέρει εκατομμύρια στους ασχολούμενους. Όλο και περισσότερα ζευγάρια στρέφονται εκεί, γιατί η υπογονιμότητα επιδεινώνεται! Οι αιτίες της υπογονιμότητας, πολλές και – κατά τους γιατρούς – ακαθόριστες σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ψυχογενείς; Το άγχος δηλαδή φταίει; Ενοχοποιούνται τα κινητά τηλέφωνα, όταν τα έχουμε στην τσέπη του παντελονιού μας, τα ζεστά ροφήματα σε πλαστικά κύπελλα, τα φυτοφάρμακα… Όμως κανείς δε μιλάει ξεκάθαρα. Γιατί; Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν να το διακρίνουν; Ή φταίει ότι κι εδώ παίζονται πολλά λεφτά; 

 Η εξωσωματική δεν βλέπουμε να διαφημίζεται παντού, αλλά δε χρειάζεται. Όλοι την ξέρουμε, τη διαφημίζουμε μεταξύ μας. Τη διαφημίζουμε ως σωτηρία από το μαράζι της ατεκνίας, παρόλο που ξέρουμε επίσης πόσες προσπάθειες μπορεί να χρειαστεί μια γυναίκα (προσπάθειες βασανιστικές, δαπανηρές και εξουθενωτικές) μέχρι να καταφέρει να κρατήσει ένα μωρό μέσα της. Τι ευθύνεται; 

Είναι ανθρώπινο ένα ζευγάρι – ιδίως μια γυναίκα – να επιθυμεί ένα παιδί που το έχει κυοφορήσει και γεννήσει η ίδια. Όμως κι αυτό το ζήτημα φοβάμαι πως έχει πάρει διαστάσεις εγωισμού (ας με συγχωρέσουν οι πονεμένες μανάδες ή υποψήφιες μάνες) που δεν μας αφήνει να δούμε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας. Το παιδί που γέννησε μια άλλη μάνα και που χρειάζεται υιοθεσία, είναι εξίσου δικό μας, αν το υιοθετήσουμε, με το παιδί που γεννήσαμε εμείς. Το βιολογικό παιδί δεν είναι η μόνη περίπτωση «δικού μας» παιδιού. Και, αντί να βασανίζεσαι, αδελφή μου, να διαλύεσαι ψυχικά και να καταδαπανάς και τα λίγα χρήματά σου στο βωμό της επιθυμίας για ένα αποκλειστικά δικό σου, βιολογικά, παιδί, μπορείς να αποκτήσεις ένα παιδί πολύ ευκολότερα και να το σώσεις – ένα βασανισμένο ή καταδικασμένο σε θάνατο παιδί, και να το σώσεις! Και μαζί να σώσεις και τον εαυτό σου, να σώσεις και τον άντρα σου, να σώσεις την οικογένειά σου. Να αλλάξει η ζωή σας, και εδώ και στην αιωνιότητα. 

 Ηθικά διλήμματα στην εξωσωματική γονιμοποίηση

 Κατ’ αρχάς, σχετικά με την εξωσωματική γονιμοποίηση υπάρχουν δύο ηθικά διλήμματα, που πρέπει να λάβει πάρα πολύ σοβαρά υπόψιν όποιο ζευγάρι χριστιανών σκέφτεται να προχωρήσει σε αυτήν: Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι ειδικοί φροντίζουν να γονιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ωάρια, παράγοντας μικρά ανθρώπινα έμβρυα (έτσι μάλιστα τα ονομάζουν, έμβρυα), και στη συνέχεια εμφυτεύουν στη μήτρα όσα επιθυμεί το ζευγάρι και τα υπόλοιπα τα καταστρέφουν ή θέτουν στη διάθεση του ζευγαριού το ενδεχόμενο καταστροφής τους. Αυτά όμως τα έμβρυα είναι ανθρώπινες υπάρξεις – και δεν χρειάζεται να συνεχίσω στο θέμα αυτό. Το δεύτερο δίλημμα είναι ότι κατά κανόνα τοποθετούνται στη μήτρα της υποψήφιας μητέρας όσο το δυνατόν περισσότερα έμβρυα, με την ελπίδα να γίνει δεκτό έστω ένα από αυτά. Αν όμως γίνουν δεκτά περισσότερα από δύο ή από τρία (μπορεί και πέντε, έξι, οκτώ…), ο γιατρός θα προτείνει να αφαιρεθούν μερικά, για να έχουν περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν τα υπόλοιπα και φυσικά για να είναι ευκολότερη και πιο ακίνδυνη η εγκυμοσύνη και ο τοκετός. Συνεπώς, η μάνα (ή το ζευγάρι) μπαίνει μπροστά στο δίλημμα των εκτρώσεων με τίμημα μια δύσκολη και ριψοκίνδυνη εγκυμοσύνη και, αν βρει το σθένος να αρνηθεί (όπως είναι το σωστό), έχει να αντιμετωπίσει και ψυχολογικό πόλεμο από τον περίγυρό της, από τους γύρω της, που «τη νοιάζονται». 

Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι τραυματίζονται ψυχικά από τον ίδιο τον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές εταιρίες και όσες άλλες πανίσχυρες συμμορίες κυβερνούν τον κόσμο και εκμεταλλεύονται τη ζωή μας. Έτσι, όποιος τολμήσει να πει ότι υπάρχει και εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ατεκνίας, πέρα από την εξωσωματική, κινδυνεύει να δεχτεί ύβρεις και μίσος. Όμως η αγάπη και ο σεβασμός προς όλους (παιδιά και μεγάλους) επιβάλει να εκφραστεί αυτή η πρόταση. Το να πεις σε ένα ζευγάρι ή ειδικά σε μια γυναίκα ότι μπορεί να κάνει δικό της και ν’ αγαπήσει ένα παιδί, που το γέννησε κάποια άλλη, πιθανόν να προκαλέσει εκρήξεις.

 Όμως είναι αλήθεια – παιδιά μας δεν είναι μόνο αυτά που γεννήσαμε βιολογικά. Είναι κι εκείνα που θ’ αγαπήσουμε και θ’ αναθρέψουμε, δηλαδή θα τα γεννησουμε πνευματικά. Να το πούμε αλλιώς, χριστιανικά; Παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου, ακόμη κι αν έχουμε και βιολογικά δικά μας παιδιά… 

Πώς θα υιοθετήσω;

Και πώς θα υιοθετήσουμε παιδάκι, αφού ξέρουμε ότι, από τα κρατικά ιδρύματα, πιθανόν να περιμένουμε χρόνια και τελικά να απορριφθεί η αίτησή μας; Βέβαια, τώρα ακούσαμε και το σλόγκαν «κανένα παιδί σε ίδρυμα» ως επιχείρημα για τη θέσπιση της «τεκνοθεσίας» από ομόφυλα ζευγάρια… Δεν ξέρω αν αυτό θα σημαίνει άμβλυνση της αυστηρότητας για την έγκριση των αιτήσεων υιοθεσίας γενικώς – κατά βάθος, αμφιβάλλω, αλλά και το εύχομαι, γιατί η αυστηρότητα αυτή, όπως ακούμε, ήταν απίστευτα υπερβολική. 

Υπάρχει πάντως εναλλακτική λύση και παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να δώσει βάση. Υιοθεσία μπορεί να γίνει ιδιωτικά και νόμιμα, μέσω δικαστικής πράξης, με συμφωνία των βιολογικών γονέων, που παραδίδουν το (νεογέννητο κατά κανόνα) παιδί τους σε θετή οικογένεια. Πρακτικά, ένα ζευγάρι μπορεί να ξεκινήσει ενημερώνοντας το γυναικολόγο του ότι ενδιαφέρεται να υιοθετήσει παιδί. Ο γυναικολόγος γνωρίζει ή έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί περιπτώσεις εγκύων ή οικογενειών που επιθυμούν να δώσουν το μωρό τους για υιοθεσία, κυρίως επειδή αισθάνονται οικονομικά αδύναμες να το μεγαλώσουν. Μπορεί εξάλλου οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν, συγκεκριμένα, μωρό που η έγκυος μητέρα του σκοπεύει να το θανατώσει κάνοντας έκτρωση – έτσι, εκτός των άλλων, σώζουν μια ζωή και μια ψυχή! Κατά κανόνα, οι ενδιαφερόμενοι καλύπτουν οικονομικά τον τοκετό, πράγμα λογικό βέβαια, και ο φάκελος της υπόθεσης, μέσω δικηγόρων, εξετάζεται από δικαστήριο, το οποίο αναθέτει την κηδεμονία στους θετούς γονείς για έξι μήνες. Στους έξι μήνες εκδικάζεται ξανά η υπόθεση και, εφόσον η βιολογική μητέρα εξακολουθεί να θέλει να δώσει το παιδί της, οι θετοί γονείς το παίρνουν πλέον για πάντα. Αυτός λοιπόν είναι πράγματι ένας δρόμος άξιος πολλών συγχαρητηρίων. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη λύση, για πιο ηρωικά ζευγάρια: να αφήσουν το παιδί στη φυσική του μητέρα και, αντί να γίνουν θετοί γονείς του, να γίνουν νονοί του και να το μεγαλώσουν – βοηθώντας οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά – ακριβώς σαν να ήταν δικό τους παιδί, κάνοντάς το πράγματι, με αυτό τον τρόπο, δικό τους παιδί. 

Σέβομαι απολύτως τους αδελφούς και τις αδελφές μου που επιθυμούν διακαώς ένα παιδάκι βιολογικά δικό τους. Εύχομαι κάθε καλό στον αγώνα τους, με τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και όλων των αγίων και των αγίων αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων Ιωακείμ και Άννας, του αγίου Στυλιανού και του αγίου Ελευθερίου

. Ας γνωρίζουν όμως όλοι, παρακαλώ, ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Και αυτός ο άλλος δρόμος, που είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, έχει να δώσει σε όλους τους εμπλεκόμενους, νομίζω, περισσότερα αγαθά. Είναι ένας δρόμος επαναστατικός, σε μια κοινωνία όπου και οι ανθρώπινες σχέσεις και ανάγκες (και η ανάγκη μιας γυναίκας να γίνει μάνα, η ανάγκη ενός ζευγαριού να γίνουν γονείς) καταλήγουν αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και όλοι μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ναι, είναι ένας δρόμος επαναστατικός και αντισυμβατικός. Δρόμος για επαναστάτες και αγωνιστές της αγάπης. 
 πηγή:νεκρός

Ανάσταση: Η νέκρωση του θανάτου μας

Του π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών

1. Η Ανάσταση του Χριστού δικαιώνει τη μοναδικότητα και αποκλειστικότητά του ως Σωτήρα, ικανού να ζωοποιήσει αληθινά, να μεταγγίσει την καταλύτρια του θανάτου ζωή του στη φθαρτή ζωή μας. Ένας ο Χριστός, μία η Ανάσταση, μία -και μοναδική- και η δυνατότητα σωτηρίας - θεώσεως. Γι' αυτό και προσανατολίζεται στον Χριστό η προσδοκία για την υπέρβαση των αδιεξόδων, που συμπνίγουν τη ζωή μας. Στον έναν όμως Χριστό, τον Χριστό των Αγίων, τον Χριστό της Ορθοδοξίας. Ο αλλοιωμένος «Χριστός» των αιρέσεων ή ο σχετικοποιημένος «Χριστός» του θρησκειακού συγκρητισμού της νεοεποχικής πανθρησκείας συνιστά απόρριψη του αληθινού Χριστού και της προσφερόμενης από Αυτόν δυνατότητας σωτηρίας. Ο Χριστός της Πίστεως των Αγίων μας είναι ο Χριστός της Ιστορίας και αποκλείει κάθε σύγχυσή του με οποιαδήποτε λυτρωτικά υποκατάστατα, που επινοούνται για την παραπλάνηση του κόσμου. Διότι μόνο έτσι μπορεί η πλάνη να συντηρεί την απάτη, διευκολύνοντας την κυριαρχία αντιχρίστων δυνάμεων, που μολονότι σκορπίζουν τον θάνατο εμφανίζονται ως «άγγελοι φωτός» και «διάκονοι Δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 11, 14-15). Δεν ξέρω γιατί στον λόγο αυτό του Απ. Παύλου τρέχει η σκέψη μου, όταν γίνεται λόγος για «ανθρωπιστική βοήθεια» ή «ειρηνευτική δύναμη» στους καιρούς μας... 2. Μέσα από την εμπειρία των Αγίων μας συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχουν τραγικότερες υπάρξεις από τους «μη έχοντας ελπίδα» (Α΄ Θεσσ. 4, 13) - ελπίδα δηλαδή αναστάσεως. Διότι βλέπουν τον βιολογικό θάνατο ως τέλος και καταστροφή τους. Σ' αυτή την τραγικότητα υποκύπτει, δυστυχώς, και η επιστήμη, αναζητώντας απεγνωσμένα μεθόδους για παράταση της ζωής, μεταγγίζοντας την ψευδαίσθηση υπερνίκησης κατ' αυτόν τον τρόπο του φυσικού θανάτου. Εξίσου όμως τραγικοί είναι και όσοι -ακόμη και χριστιανοί- παγιδεύονται στα στεγανά χιλιαστικών οραμάτων καθολικής ευημερίας και ενδοκοσμικής εσχατολογίας, χάνοντας το αληθινό νόημα της Αναστάσεως και θυσιάζοντας το υπερκόσμιο στο ενδοκοσμικό και το αιώνιο στο καιρικό. Η Ανάσταση του Χριστού ως ανάσταση του ανθρώπου και σύνολης της κτίσεως αποκτά νόημα μόνο στο πλαίσιο της αγιοπατερικής σωτηριολογίας. Στη συσταύρωση, δηλαδή, και συνανάσταση με τον Χριστό. Έτσι ζει την Ανάσταση και ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία. Πιστή στην Ανάσταση του Χριστού η Ορθοδοξία έχει χαρακτηριστεί, όπως ελέχθη, «Εκκλησία της Αναστάσεως», διότι στην Ανάσταση οικοδομεί όλη την ιστορική της παρουσία, εμβολιάζοντας στη συνείδηση των λαών της την αναστάσιμη ελπίδα, κάτι που φαίνεται στην πολιτισμική τους συνέχεια. Ένας από τους ορθοδόξους λαούς και ο ελληνικός έμαθε να διαλύει στο φως της Αναστάσεως τα σκοτάδια της δουλείας του, όπως στην Τουρκοκρατία, που στο «Χριστός ανέστη» δεν κουραζόταν να προσθέτει: «Και η Ελλάς ανέστη»! 3. Σ' αυτό το νοηματικό πλαίσιο κινείται η ελπιδοφόρα εκείνη πρόσκληση: «Δεύτε λάβετε φως»! Είναι πρόσκληση στο αναστάσιμο άκτιστο φως της θεότητος, που το δέχονται μόνο εκείνοι, που έχουν καθαρίσει την καρδιά τους. «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα...». Χωρίς μετάνοια δεν μπορεί να κοινωνήσει κανείς το αναστάσιμο φως. Μετάνοια είναι υπέρβαση της αμαρτίας, της αιτίας κάθε θανάτου. Η Ορθοδοξία διασώζει στα πρόσωπα των Αγίων της τον τρόπο της αληθινής μετάνοιας, που οδηγεί στον θάνατο του «παλαιού ανθρώπου» και στην προσωπική ανάστασή μας. Αυτό μας υπενθυμίζει διαρκώς ο περίεργος στα ώτα των αμυήτων μοναστηριακός εκείνος λόγος: «Εάν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις»! Χριστός Ανέστη!