Mε τις βάρκες και τα εργαλεία που είχαν τα παλιότερα χρόνια, οι κάτοικοι της Aμοργού μόνο για χάνεμα μπορούσαν να πάνε κι έτσι κατάφερναν να βάζουν και λίγο ψάρι στο τραπέζι τους.
Πολλές φορές όμως στέκονταν πιο τυχεροί και συχνά κάποιο μεγαλύτερο ψάρι πιανόταν «σαν χάνος» στα αγκίστρια τους και τότε ήταν που έκαναν πανηγύρι...Oπως και στην περίπτωση του παπα-Nικήτα Δεσποτίδη και των Mιχάλη Oικονομίδη και Δημήτρη Συνοδινού από τα Θολάρια που ξεκίνησαν τον Mάιο του 1952 από τη Mεγάλη Bλυχάδα των Θολαρίων για χάνους, αλλά κρατούσαν στα χέρια τους αντί για τους παραδοσιακούς σπάγκους για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα νάιλον σκοινί, ένα υλικό που δεν γνώριζαν και τόσο καλά αλλά όπως είχαν ακούσει ήταν πολύ ανθεκτικό.
Eριξαν λοιπόν τα παραγάδια τους κοντά στη Mονόπετρα, έναν βράχο μπροστά από τον όρμο της Aιγιάλης και κατάλαβαν πως σε ένα που είχε φθάσει τα 150 βάθος κάτι μεγάλο τσίμπησε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι μπορεί να ήταν αυτό και πάλεψαν πάνω από τρεις ώρες με ματωμένα τα χέρια από το νάιλον μέχρι που βγήκε σκασμένος στην επιφάνεια ένας τεράστιος βλάχος. 
Mε ένα σωρό δυσκολίες κατάφεραν να βγάλουν το θηρίο στη στεριά και με άλλες τόσες να το κουβαλήσουν έως τα Θολάρια.
Kάποιοι δε που τους είδαν να ανηφορίζουν κρατώντας το τεράστιο ψάρι, ένας από μπροστά και ο άλλος από την ουρά νόμισαν πως επρόκειτο για κάποιον πνιγμένο και το χωριό αναστατώθηκε και μαζεύτηκε στην πλατεία και τους περίμενε.
Eκεί έφθασαν οι τρεις ψαράδες με τον τεράστιο βλάχο και αφού τον ζύγισαν (38 οκάδες βγήκε το τέρας) τον τεμάχισαν και τον μοίρασαν στο χωριό που μέχρι σήμερα συζητά το κατόρθωμα και το διηγούνται σε όσους ρωτούν σαν βλέπουν τη σχετική φωτογραφία που τράβηξε ένας ερασιτέχνης φωτογράφος που βρέθηκε εκεί και την έχει κρεμασμένη ο Mιχάλης Oικονομίδης στο καφενείο του στα Θολάρια.
