Ο Μακρακισμός και οι σύγχρονες οργανώσεις

Τι κοινό υπάρχει στις πλάνες του Μακράκη και στις ‘εκσυγχρονισμένες’ Οργανώσεις; Η απαξίωση και η επιλεκτική χρήση των Πατέρων, προκειμένου να επικυρωθούν αιρετικές διδασκαλίες και νεωτερισμοί. Η αυθεντία του ηγέτη ή των ηγετών μαζί με μια δόση «καθαρότητας», η υποβάθμιση της Ιερωσύνης ώστε να αντικατασταθεί από τους ‘καθαρούς’ «ιερείς» των οργανώσεων και ο ίδιος προτεσταντικός ατομισμός και η υποκειμενική ερμηνεία της αλήθειας της Εκκλησίας που δημιούργησε 24.000 ‘εκκλησίες’ – σωματεία.

Ο «άγιος των γραμμάτων» έλεγε: «Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμοδία να κρίνη είναι μόνον η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων, καθώς οι παρασυνάγωγοι σεις». Παρασυνάγωγους ονομάζει τα σωματεία/ομάδες του Μακράκη ο οποίος παρά την πραγματι καλή του διάθεση να ωφελήσει την Εκκλησία, οδηγηθηκε στην αίρεση.

Η Εκκλησία δεν είναι ούτε οργανώσεις ούτε ομάδες ούτε σύλλογοι αλλά Σώμα Χριστού και συμμετοχή εις το Κοινό Ποτήριο. Όπου υπάρχουν Οργανώσεις εκεί παύει να υπάρχει το πνεύμα του Ευαγγελίου και η ελευθερία του Προσώπου. Ο Θεός βοηθός.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΚΡΑΚΗ (απόσπασμα)

[...] Αυ­τός δεν α­πε­φάν­θη ό­τι «οι Πα­τέ­ρες … εν τω πε­ρί ψυ­χής ζη­τή­μα­τι ε­σφά­λη­σαν και ε­πλα­νή­θη­σαν, μη ερ­μη­νεύ­σαν­τες ορ­θώς την Α­γί­αν Γρα­φήν, και ε­πο­μέ­νως η­γνό­η­σαν, προ­κα­τει­λημ­μέ­νοι όν­τες, την τρι­με­ρή του αν­θρώ­που σύ­στα­σιν»^[15], ε­νώ η δι­κή του γνώ­σις, ως «τε­λει­ο­τέ­ρα», δι­έ­φε­ρε της γνώ­σε­ως ε­κεί­νων; ^[16]. Και, ό­ταν το 1878 κα­τε­δι­κά­σθη α­πό την Σύ­νο­δον ως αι­ρε­τι­κός, δεν ε­καυ­χά­το ό­τι «η Ορ­θό­δο­ξος πί­στις κρα­τεί­ται σή­με­ρον πα­ρά των δύ­ο Συλ­λό­γων, του Θρη­σκευ­τι­κού και του Πο­λι­τι­κού, οί­τι­νες εί­ναι οι δύ­ο μάρ­τυ­ρες της α­λη­θεί­ας (πρβλ. Α­ποκ. ι­α΄ 3)· η δε νο­μι­ζο­μέ­νη Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος … την μεν δι­δα­σκα­λί­αν του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος πε­ρί της τρι­συν­θέ­του συ­στά­σε­ως του αν­θρώ­που κα­τε­δί­κα­σεν ως αί­ρε­σιν, την δε σκό­τιον και α­μάρ­τυ­ρον ε­τε­ρο­δι­δα­σκα­λί­αν … πε­ρί του δι­συν­θέ­του συ­νι­στά ως δόγ­μα πί­στε­ως...»; ^[17].

Αλ­λά και ό­σον α­φο­ρά στην εκ­θει­α­ζο­μέ­νη αν­τι­σι­μω­νια­κή του δρά­σι, η ο­ποί­α, ό­πως εγ­καί­ρως ε­πε­σή­μα­νε ο α­εί­μνη­στος Γέ­ρων Δα­νι­ήλ Κα­του­να­κι­ώ­της, «ε­νέ­σπει­ρεν το προς ά­παν­τας εν γέ­νει τους τε Αρ­χι­ε­ρείς και λοι­πούς Κλη­ρι­κούς, ά­σπον­δον μί­σος», τι έ­χει αυ­τή να εμ­πνεύ­ση σή­με­ρα, ό­ταν α­πο­δε­δειγ­μέ­νως συ­νυ­φαί­νε­το με την δι­ά­χυ­τη στον κύ­κλο του πε­ποί­θη­σι, ό­τι η α­λη­θής Εκ­κλη­σία εί­ναι η «νυν δι­ω­κο­μέ­νη» στο πρό­σω­πό του, η ο­ποί­α α­πο­κα­λύ­πτε­ται «ουκ α­πό τίτ­λων και τύ­πων και συμ­βό­λων και α­ξι­ω­μά­των ε­ξω­τε­ρι­κών, αλ­λ’ α­πό λο­γι­κό­τη­τος και η­θι­κό­τη­τος και α­ρε­τής των ταύ­της με­λών»; ^[18]. Αλ­λά, και με την δη­μο­σί­α εκ­πε­φρα­σμέ­νη πί­στι του, ό­τι η χά­ρις του Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος δεν ε­νερ­γεί «εις α­μα­θείς και βε­βή­λους και εγ­κλη­μα­τί­ας, δι­ό­τι η πα­ρά­νο­μος Ι­ε­ρω­σύ­νη με­τα­στρέ­φει τα Μυ­στή­ρια της ζω­ής εις θα­νά­του και α­πω­λεί­ας μέ­σα και όρ­γα­να»^[19], διο και η α­να­νέ­ω­σις της κα­τ’ αυ­τόν «νε­νε­κρω­μέ­νης» εκ της σι­μω­νί­ας Εκ­κλη­σί­ας θα συ­νε­τε­λεί­το «δια ποι­μέ­νων νέ­ων, λα­βόν­των την χει­ρο­το­νί­αν εν τω ου­ρα­νώ α­π’ ευ­θεί­ας και α­μέ­σως πα­ρά του Θε­ού»; ^[20].

πηγή:Εγκόλπιον