Έχοντας αρχίσει να κατακάθεται ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από την πρωτοφανή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, και μπροστά σε ένα ακόμη -κατά πάσα πιθανότητα αποτυχημένο και σίγουρα γελοίο- «κυνήγι μαγισσών» που φαίνεται έτοιμο να εξαπολύσει το υπουργείο δικαιοσύνης είναι νομίζω καιρός να αρχίσουν να ακούγονται μερικές πιο ψύχραιμες φωνές, που δε βρίσκονται κάτω ούτε από τη συγκινησιακή πίεση της δολοφονίας, ούτε τον παραμορφωτικό φακό των επιθέτων «δημοσιογράφος», «blogger», «οικογενειάρχης» κ.λπ. Αρκετοί προσπάθησαν να περάσουν την άποψη ότι δολοφονήθηκε ο blogger Γκιόλιας. Ουδέν αναληθέστερον και ουδέν παραπλανητικότερο…
Τα ιδιωτικά ΜΜΕ στην Ελλάδα παραδοσιακά ελέγχουν την εξουσία μόνο όταν θίγονται τα συμφέροντά τους από αυτήν. Οι πολιτικοί, έχοντας και το πεπόνι και το μαχαίρι, έκοψαν και έραψαν τη νομοθεσία ώστε να τους δίνει τη δυνατότητα να διεκδικούν τερατώδεις αποζημιώσεις όταν «θιγόταν η υπόληψή τους» από κάποιον δημοσιογράφο. Βρώμικες και φασιστικές μέθοδοι απέναντι σε ένα βορβορώδες δημοσιογραφικό κιτριναριό. Μοιραία, τα blogs αποτέλεσαν το καταφύγιο κάποιων δημοσιογράφων, οι οποίοι, αν έγραφαν με το όνομά τους στα έντυπα όπου δούλευαν, κινδύνευαν με βαρύτατες αστικές κυρώσεις.
Η ανωνυμία του μέσου και η αδυναμία ουσιαστικών νομικών περιορισμών προσέφερε αυτό το -εξαιρετικό- καταφύγιο. Όπως ήταν φυσικό, μαζί με τις αποκαλύψεις, στα blogs μετακόμισε και η λάσπη. Εκεί μάλιστα ήταν ακόμη δυσκολότερο να διακρίνει κανείς ποιος έγραφε, από ποιον λάμβανε εντολές, ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε και από ποιους ενδεχομένως χρηματιζόταν. Εκατοντάδες αποκαλύψεις που δεν μπορούσαν να γίνουν στις σελίδες των εφημερίδων, άρχισαν να γεμίζουν τα «δημοσιογραφικά» blogs. Οι περισσότερες από αυτές κατόπιν εντολών και βέβαια ουκ ολίγες αποδείχτηκαν απολύτως ψευδείς ή ακόμη και επιχειρήσεις λασπώματος προσώπων, ομάδων και ιδεών. Κάποιες από αυτές σημαντικές και ουσιαστικές, αλλά πάντα αμφιβόλου προέλευσης.
Είναι όλες οι αποκαλύψεις προϊόν διαπλοκής και εξυπηρέτησης συμφερόντων; Μπορεί και ναι. Αλλά αυτό δε μειώνει κατ’ ανάγκη την αξία της αποκάλυψης. Η ιστορία του λεγομένου "σκανδάλου" του Βατοπεδίου αποτελεί ένα ενδεικτικό «case study» του τρόπου που μία αποκάλυψη βγαίνει στον αφρό όταν εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα. Το ζήτημα αποτελεί -όπως και η Siemens- μία κλασική περίπτωση διαχρονικού και διακομματικού σκανδάλου, που μάλιστα συντελούνταν σχεδόν απροκάλυπτα. Πέρα από τις διαμαρτυρίες τοπικών φορέων και κάποιων επερωτήσεων των αριστερών κομμάτων στη Βουλή, το πάρε-δώσε προχωρούσε χωρίς κανέναν έλεγχο από τα μέσα ενημέρωσης. Μπορεί στα τέλη του 2007 (δηλαδή δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την εκκίνησή του) ο κόσμος να άρχισε να γνωρίζει, αποκλειστικά από τα blogs, το σκάνδαλο, ωστόσο έπρεπε να φτάσει το καλοκαίρι του 2008, οπότε και η παραπομπή Κοντομηνά για έξι κακουργηματικές οικονομικές ατασθαλίες μετατρέπει ξαφνικά το κανάλι του Alpha σε διώκτη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, εξαιτίας του Βατοπεδίου. Ενδεχομένως, αν δεν υπήρχε η παραπομπή αυτή, η υπόθεση να περνούσε από τα ψιλά των blogs, έως ότου κάποιο τσοντο-CD κάποιας «Τζούλιας» να το πέταγε στα αζήτητα. Αυτό δε μειώνει καθόλου την αξία της αποκάλυψης, ωστόσο μας λέει πολλά για την επιλεκτικότητά της. Αλήθεια, θυμάται κανείς την υπόθεση της μονής Τοπλού;
Λεγόταν Σωκράτης Γκιόλιας και όχι Μπλόγκερ Γκιόλιας
Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί από κάποιους ως η δολοφονία ενός blogger. Αν και είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για τα πραγματικά αίτια της δολοφονίας του, καθώς και για την ταυτότητα των δολοφόνων του, πρέπει να επισημανθεί το πόσο βλακώδες είναι να χαρακτηρίζεται η μπλογκόσφαιρα ως κάτι ενιαίο το οποίο επλήγη από τις σφαίρες των μελών της «Σέχτας». Το να μιλάμε για κίνημα των bloggers, είναι το ίδιο χαζό με το να αναφερόμασταν στον κλάδο των κατόχων ημερολογίου ή το κίνημα των χρηστών γραφομηχανής. Το blog αποτελεί έναν ακόμη τρόπο έκφρασης, με τη μόνη διαφορά ότι είναι δημόσιο, άμεσο και μοντέρνο. Ο blogger μπορεί να γράφει τα βάσανα της δουλειάς του, συνταγές μαγειρικής, συμβουλές ανατροφής παιδιών, ταξιδιωτικές περιγραφές, πολιτικές αναλύσεις, ή ακόμη και ασυναρτησίες όπως του κατεβαίνουν καθημερινά στο κεφάλι. Μπορεί το ταυτόσημο με την ελευθερία έκφρασης και επικοινωνίας Internet να προσέδωσε έναν άερα ρομαντισμού ή ακόμη και κινηματισμού, όμως η αναζήτηση κοινού τόπου στους bloggers είναι το ίδιο μάταιη με το να ψάχναμε κοινό τόπο σε όσους χρησιμοποιούν μολύβι για να εκφράζονται γραπτώς. Ακόμη όμως κι αν είναι θεμιτό, στο όνομα αυτού του ρομαντισμού, να συζητάμε για την «οικογένεια των bloggers», η προσπάθεια οικειοποίησης του όρου από κάποιους μισθοφόρους της λεγόμενης «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας» είναι ανέντιμη και ανήθικη.
Όχι λοιπόν. Δεν είμαστε όλοι οι bloggers ίδιοι. Ούτε μία ενιαία μονάδα. Συντεχνιακές πρακτικές χαμηλού επιπέδου, όπως εκείνες που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι ταξιτζήδες, οι βενζινάδες και άλλες συμπαθείς τάξεις, δε χωρούν στους bloggers, οι οποίοι δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο παρά τον εαυτό τους. Κι αν το «κυνήγι μαγισσών» πέρασε από το χώρο των media στο χώρο του Internet, μεγάλη ευθύνη φέρουν όλα εκείνα τα μίσθαρνα όργανα του κιτρινισμού που επιχείρησαν να κρυφτούν στο διαδίκτυο για να εκτοξεύουν λάσπη, μετατρέποντας τη μπλογκόσφαιρα σε ηλεκτρονικό κακέκτυπο της έντυπης ρυπαρογραφίας τους.
Σε κάθε περίπτωση, bloggers και μη, θα διεκδικήσουμε την ελευθερία της έκφρασης του Internet και της ανωνυμίας ως αναπόσπαστο τμήμα του DNA του μέσου. Όχι όμως γιατί θίγεται ο «κλάδος των bloggers», αλλά επειδή κάθε προσπάθεια φίμωσης είναι απαράδεκτη και η ελευθερία του είναι αδιαπραγμάτευτη. Κι όσα «τρωκτικά» νομίζουν ότι θα εισπράξουν αλληλεγγύη ας το ξεχάσουν. Στη βέλτιστη περίπτωση θα καταφέρουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα: να κρύβονται πίσω από άλλους και να παριστάνουν τους «ήρωες».
πηγή:Βαβυλωνία
