Γρ'αφει η Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου
Λατρεμένομου με αυτή την κρίση την οικονομική, που μας έρχεται
καλπάζοντας σαν μαύρος καβαλάρης από ταινία του Μπέργκμαν, κρίση με την
οποία ακόμα και σημερινοί, άνετοι Κολωνακιώτες, μπορεί να πούν το χαβιάρι χαβιαράκι, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά ότι το μόνο ακατάλυτο περιουσιακό στοιχείο, που κανένας Κερατάς δε μπορεί να μας αφαιρέσει, είναι η ψυχή μας.”Τον εαυτόν μη αδικούντα, μηδείς παραβλάψαι δύναται“, συνεχώς με νουθετεί ο μέγας Χρυσόστομος- να χουμε την ευχή του- τουτέστιν, αυτόν που ο ίδιος με τα έργα του, και τις λαθεμένες επιλογές του, δεν αδικεί την ψυχή του, ουδείς άνθρωπος από τους έξω ευρισκόμενους, μπορεί να βλάψει θανάσιμα. Το άλλο στοιχείο που αδυνατεί να μας αφαιρέσει ο Εχθρός και Πολέμιος- οι αναμνήσεις μας.
Οι αναμνήσεις-μαζί με τις προσδοκίες- τροφοδοτούν, αενάως τα εσωτερικά μας αποθέματα, δύναμης.
Όχι, βεβαίως ως σκέτες εικόνες, αλλά ως νοηματο-δοτημένες-ερμηνευμένες, εικόνες, ως κληρονομιά α-λήθειας και αγάπης απ’ τους προγόνους μας.
Οι πιο κοντινοί πρόγονοι του καθένα-αναμφίβολα, οι γονείς του.
Οι γονείς αποτελούν τις ρίζες, της εγκόσμιας ανάδυσής μας.
Επόμενη ρίζα, συναισθηματικά ισχυρότατη, το μόρφωμα της γλώσσας μας.
Η δυνατότερη, έσχατη ρίζα- η θρησκεία μας.
Για τούτο, χωρίς γονείς, έζησαν άνθρωποι και πρόκοψαν.
Χωρίς γλώσσα επιβίωσαν.
Χωρίς μεταφυσική Πίστη ζωντανή-ίδια αείροο ποτάμι αρδεύον τα μύχια της Ύπαρξης- άνθρωποι και λαοί καταστράφηκαν.
Η δική μας Ορθόδοξη Λατρεία, παραδόθηκε από μοναδικά αξιόπιστους μάρτυρες.
Αυτό το να θυμάσαι πάντοτε, λατρεμένο μου.
Παραδόθηκε από άγιους ανθρώπους,με αίσθηση του Ιερού και του Δέους,
που την Α-λήθεια, τη μυριοσφράγισαν με της ζωής τους, το αγνότατο αίμα.
Γι αυτό, τους θεωρώ, ως τους πλέον γνησιότερους καταθέτες Χρυσίου Γνώσης πεπυρωμένου, και
ας εξανίστασαι κι αναρωτιέσαι:
-Μα πώς εσύ, γραιότατη, που δεν πιστεύεις εύκολα, ούτε πολιτικούς, ούτε ιστορικούς
(δήθεν επιστήμονες είναι και οι ιστορικοί πλην…
τίποτα δεν επίστανται αν-ιδιοτελώς, όταν τους πληρώνουν καλά οργανωμένα γραφεία πολιτικής προπαγάνδας)
πώς εσύ, λέω, κάθεσαι και αποδέχεσαι τόσο εύκολα τις θρησκευτικές ιστοριούλες;
Η απάντηση προηγήθηκε:
Όταν επικυρὠνει ο πλησίον ως πρόσωπο, τη μαρτυρία του, με τον τρόπο που ζει, και κυριότατα με τον τρόπο που δέχεται να πεθάνει, όταν προτιμάει ακόμα και να απολέσει την επίγεια ζωή του, προκειμένου να ισχυροποιήσει την αξιοπιστία της Ομολογίας του, τότε, ναι.
Στήνω ευήκοον ούς, σε όποιο μεταφυσικό λόγο εκφέρει…
Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται πάλι για εμπειρία, πολύ κοντινού μου προσώπου.
Ο ειλικρινέστατος μάρτυράς μου, είναι ο πατέρας μου.
Δεν είχε κανένα λόγο να μου δηλώσει ανύπαρκτα πράγματα.
Δεν ήταν παπάς, δεν ήταν καλόγερος, δεν έβγαζε το ψωμάκι του παριστάνοντας τον οσιότατο.
Απλά μίλησε για την εμπειρία του.
Βίωσε κάτι που αποτυπώθηκε στο πετσί του.
Και ό,τι χαράζεται στο πετσί μας, το κουβαλάμε όσα χρόνια και να περάσουν- είτε μας αρέσει είτε όχι- σαν τατουάζ ανεξίτηλο.
Επειδή σήμερα στο Άγιο Όρος, στα Ιεροσόλυμα, στην Αγία Ρωσία, τιμούν τον Αγιάννη το Ρώσο, του οποίου το άφθορο λείψανο αναπαύεται στο Προκόπι της Εύβοιας, θα σου πώ ότι ο άγιος του Θεού- ευσπλάγχνως- προστάτεψε τη ζωή του πατέρα μου, στα χρόνια του Εμφύλιου, όταν εκείνος, υπηρέτησε ως πολύ νέος στρατιώτης.
Ως στρατιώτης, μένοντας στο νησί, στο τμήμα των διαβιβάσεων- πριν αναλάβει ολομόναχος-εθελοντικά- μια αποστολή επικίνδυνη στα όρια ζωής και θανάτου- επικαλέστηκε την ενίσχυση και προστασία του Ρώσου Ιωάννη.
Υποσχέθηκε στον Άγιο – αν έβγαινε ζωντανός, αν παντρευόταν αργότερα και αν αποκτούσε παιδί- το πρώτο του παιδί, να το βάφτιζε στο ναό, στο Προκόπι, και ας ήταν στην άλλη άκρη της Ελλάδος η ιδιαίτερή του πατρίδα.
Περπάτησε για ώρα, από τα Ψαχνά Ευβοίας πού ήταν η βάση του, μέχρι την Άτταλη Εύβοιας
(12 χλμ η απόσταση- συμπληρώνω εκ των υστέρων τις λεπτομέρειες των
ονομάτων, όταν πρωτοέγραφα την ανάρτηση δεν είχα τα ακριβή στοιχεία των
τόπων, τα βρήκα αργότερα- τα προσθέτω) με φλογερή προσευχή και με
χτύπους καρδιάς που σχεδόν άκουγε δυνατά τον αχό τους, πέρασε
δάσος, ρεματιά, προχώρησε μέσα απ’ τις τάξεις του “εχθρού” χωρίς να
συναντήσει κανέναν, και χωρίς κανείς να τον ανταμώσει.
Όταν έφτασε εκεί που έπρεπε-οι αξιωματικοί που τον περίμεναν, βλέποντάς πως έφτασε ζωντανός, δεν πιστεύαν στα μάτια τους.- Γιατί;
-Επειδή ο χώρος τριγύρω ήταν πλημμυρισμένος απ’ τις ενάντιες δυνάμεις.
Ο νεαρός -τότε- στρατιώτης, έκανε το σημείο του σταυρού,
ε υ γ ν ω μ ό ν ω ς.
Το δώρο της σωτηρίας, ουδείς του το χρώσταγε.
Το ήξερε.
Το ήξερε γιατί κάθε μέρα, έβλεπε δεκάδες να σωριάζονται τριγύρω οι σκοτωμένοι.
Και βέβαια κάμποσα χρόνια αργότερα, ο πατέρας, εκπλήρωσε εκείνο το τάμα και στον Αγιάννη το Ρώσο, με βάφτισε.
Ένεκεν τούτου, με το μεγάλο Όσιο, την έχω μια συμπάθεια- λάμπει ολοφάνερη!
(αν δε διάβασες την παλιότερή μου ανάρτηση με τίτλο:”Οι υπεραγωγοί, ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και η έλλειψη αντίστασης ” σε παρακαλώ να το κάνεις, επειδή θα καταλάβεις βαθύτερα τι προσπαθώ να σου πω σήμερα)
Γι αυτό, με αναφορά στη ζωή του, σας παραθέτω μικρό βιντεάκι.
Είμαι βέβαιη, ότι ο καθένας από σας που διαβάζει τούτες τις σκέψεις, θα είχε να καταθέσει(και παρακαλώ ας το κάνει) εμπειρίες ανάλογες.
Οι άγιοί μας, αν και πεθαμένοι, ΖΟΥΝ.
Ακούν.
Παρεμβαίνουν.
Βοηθούν.
Προστατεύουν.
Ενισχύουν.
Φωτίζουν.
Καθοδηγούν.
Όλα τούτα, επειδή όταν φορούσαν τη φθαρτή τους, εσταυρωμένη σάρκα, ο Αναστημένος Κύριος της Αιώνιας Ζωής, εσκήνωσε, εντός τους…
πηγή:Σαλογραία
