Γράφει ο Παναγιώτης Τελεβάντος
Εχει νόημα να συζητούμε με ποιο μέσο θα ταξιδέψουμε αν δεν πρέπει να φύγουμε από το σπίτι μας;
Νομίζω ότι κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν θα απαντούσε καταφατικά αυτό το ερώτημα.
Και όμως αυτό ακριβώς είναι το επίκεντρο των συζητήσεων για τη μεταγλώττιση των κειμένων της λατρείας.
Οι Νεοβαρλααμίτες θέλουν πρώτιστα να μεταγλωττίσουν τις ευχές της Θείας Λειτουργίας για να γίνονται κατανοητές από όλους, ισχυρίζονται.
Αλλά γιατί χρειάζεται η μεταγλώττιση των λειτουργικών ευχών αφού - έτσι κι αλλιώς - ΔΕΝ πρέπει να διαβάζονται εκφώνως;
Ούτως ή άλλως το εκκλησίασμα δεν ακούει τις ευχές επειδή ΠΡΕΠΕΙ να διαβάζονται “μυστικώς”.
Και ΠΡΕΠΕΙ επειδή αυτός ακριβώς είναι ο χαρακτήρας της Ορθόδοξης Λατρείας. Μυσταγωγικός! Οχι νοησιαρχικός.
Επομένως; Προς τι η ατέρμονη συνέχιση της συζήτησης;
Αλλωστε τι άλλο υπάρχει πια για να λεχθεί εκατέρωθεν; Δεν εξαντλήθηκε το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων;
Ενα μόνον απομένει. Η λήψη απόφασης της Ιεραρχίας, η οποία να επικυρώσει την απόφαση της Ιεράς Συνόδου.
Σε κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Ορθοδοξία δεν είναι προτεσταντική παραφυάδα. Δεν συζητούμε ατέρμονα τα θέματα της πίστεως. Εκθέτουμε τις απόψεις μας. Λέμε πώς βλέπουμε το θέμα. Γίνονται όλες οι αναγκαίες συζητήσεις αλλά αυτό δεν μπορεί να τραβήξει για πάντα.
Οταν υπάρχει μια τόσον ευρεία διαφωνία η Σύνοδος της Ιεραρχίας πρέπει να παρέμβει και να δώσει την τελική δεσμευτική για όλους απάντηση.
Αυτό είναι το κύριο έργο των επισκόπων. Να θεολογούν. Να μας καθοδηγούν στην ορθή πορεία στα θέματα της πίστεως.
Πότε επιτέλους θα αχθεί το θέμα στην Ιεραρχία για τη λήψη σχετικής απόφασης;
