Προκάλεσαν μεγάλο φόβο στους λαούς που αποτυπώθηκε στους μύθους, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν αιτία της ακμής τους
Γράφει ο Χρ. Γ. Ντούμας
Η σχετικά πρόσφατη (δεκαετία του 1960) θεμελιώδης σύλληψη της τεκτονικής των πλακών αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της γεωλογικής επιστήμης. Χάρη σ’ αυτήν οι μεταβολές που συντελούνται στον φλοιό της γης έγιναν πιο κατανοητές και μπόρεσαν να δώσουν πειστικές εξηγήσεις σε πολλά τεκτονικά φαινόμενα.
Οι τεράστιες πλάκες, πάχους περίπου 100 χιλιομέτρων, που συναπαρτίζουν τη λιθόσφαιρα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, σαν παγόβουνα που κινούνται σε ωκεανούς. Από τις πλάκες αυτές, άλλες προσεγγίζουν η μία την άλλη συχνά αλληλοσυγκρουόμενες και άλλες απομακρύνονται η μία από την άλλη. Στην περιοχή που μας ενδιαφέρει, στη Μεσόγειο, η αφρικανική πλάκα κινούμενη προς τα βορειοανατολικά με ετήσια ταχύτητα περίπου 5 εκατοστών εισχωρεί κάτω από την ευρασιατική πλάκα επηρεάζοντας σημαντικά την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Τη γραμμή συνάντησης των δύο πλακών ορίζει το λεγόμενο ελληνικό ή νοτιοαιγαιακό ηφαιστειακό τόξο, το οποίο εκτεινόμενο από τη Μεγαρίδα ώς τη χερσόνησο της Αλικαρνασσού, περιλαμβάνει πέντε αξιόλογα ηφαιστειακά κέντρα: το Σουσάκι στη Μεγαρίδα, τα Μέθανα στην Ερμιονίδα, τη Μήλο, τη Σαντορίνη και τη Νίσυρο. Τα ηφαίστεια αυτά αποτελούν έναν από τους κρίκους της ηφαιστειακής αλυσίδας που εκτείνεται ανατολικά στην κεντρική Μικρά Ασία και δυτικά στη νότια Ιταλία και Σικελία.
Διαβάστε την συνέχεια εδώ
