Κάθε τόπος έχει τις δικές του μυρωδιές, τις δικές του μαγειρικές και τις δικές του γεύσεις. Εάν ανήκετε στην κατηγορία των ταξιδιωτών που το ψάχνουν το θέμα της βρώσης και της πόσης και δεν αρκούνται στο τρίπτυχο τυρόπιτα-χωριάτικη-σουβλάκι, θα χαρείτε πολύ με την «Κουζίνα της Κιμώλου» της Φιλένας Βενάρδου, εκδόσεις «Στάχυ»».
Στο πρώτο της μέρος ασχολείται με κάποιες συνταγές των αρχών του περασμένου αιώνα, οι οποίες μαγειρεύονται πια πολύ σπάνια. Από το υπόλοιπο βιβλίο εμείς δοκιμάσαμε τα «Μανιτάρια στιφάδο» με φρέσκα μανιτάρια καλλιεργημένα. Ομως και τα καλλιεργημένα ήταν νοστιμότατα. Ακολουθήσαμε τη συνταγή πιστά και η μόνη παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι να προσέξετε πολύ το νερό που θα προσθέσετε. Πρέπει να είναι πραγματικά λίγο, διότι, ως γνωστόν, τα μανιτάρια βγάζουν μπόλικο από το νεράκι τους όταν βράζουν και κινδυνεύει το στιφάδο σας να γίνει σούπα. Δοκιμάσαμε και το «Φέτες γλυκές (τηγανίτες)» από περιέργεια για να δούμε κατά πόσο μοιάζει με το γαλλικό pain perdu που αξιοποιεί το μπαγιάτικο ψωμί και πρέπει να σας πω ότι είναι ακριβώς το ίδιο. Ελλάς-Γαλλία συμμαχία.
