Ἡ μητέρα μου ἔνιωσε μεγάλη χαρὰ σὰν κατάλαβε πὼς εἶχε μείνει ἔγκυος. Ἀπὸ χρόνια ὀνειρευόταν νὰ κρατήσει στὰ χέρια της ἕνα μικρό, ζωηρὸ μωράκι. Στὸν κατάλληλο καιρὸ βρέθηκε στὸ Νοσοκομεῖο. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ τὴν μπόρα ποὺ ἔφθανε...
- Τί εἶναι ἀδελφή;
- Ἕνα πανέμορφο κοριτσάκι !
- Γερό;
- Ἔ, σχετικά, μὲ λίγο πρόβλημα...
- Δηλαδή;
- Νά, κάπως ἀτροφικὰ τὰ χεράκια του...
- Τί ἐννοεῖτε;
- Δὲν ἔχει βραχίονες κυρία μου... Οὔτε παλάμες καὶ δάκτυλα...
- Δὲν ἔχει...
- Δυστυχία μου!... Δυστυχία του!...
- Εἶναι ὅμως ζωηρὸ καὶ χαριτωμένο. Λάμπουν τὰ ματάκια του !...
- Χωρὶς χεράκια...
- Δυστυχῶς κυρία μου, καὶ χωρὶς ποδαράκια...
- Καὶ χωρὶς πόδια λοιπόν...Τὸ δυστυχισμένο ! Μᾶς βρῆκε δηλαδὴ μεγάλη συμφορά !... Πῶς θὰ τὸ βλέπω ἔτσι μεθαύριο τὸ παιδί μου, τὸ κορίτσι μου, μεγαλωμένο χωρὶς χέρια καὶ χωρὶς πόδια;
- Κυρία μου, ἐγὼ δὲν εἶμαι θεολόγος, οὔτε καὶ κόρη ἱερέως, μὰ ἀπὸ τὴν πείρα μου σᾶς λέω... μὴ ἀπελπίζεστε, ἔχει ὁ Θεός!. Κανεὶς δὲν ξέρει τί μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ τὸ παιδὶ αὔριο... Νὰ ἔχετε πίστη, ἐλπίδα, καὶ κυρίως ὑπομονὴ κυρία μου. Ὁ Θεὸς θὰ δείξει γιὰ τὸ αὔριο...
Μόλις ξεπετάχτηκε αὐτὸ τὸ κοριτσάκι, παρουσίασε μία καταπληκτικὴ ἐξυπνάδα. Στὰ γράμματα, ἀλλὰ καὶ στὴν αὐτοεξυπηρέτησή του...
- Βάλτε μία φρυγανιὰ στὸν ὦμο μου καὶ ἀφῆστε την ἐκεῖ, ἔλεγε στὴν μητέρα της.
Σπρώχνοντάς την, μὲ τὸ ἐλάχιστο ἀτροφικό της μπράτσο, μπόρεσε νὰ τὴ φάει ὅλη!
Σφίγγοντας ἕνα ποτήρι ἀνάμεσα στὸ μπράτσο, μὲ θέληση καὶ ὑπομονὴ ὥς τὸ τέλος, κατόρθωνε νὰ πίνει τὸ νερὸ μόνη της.
Μὲ ἕνα μακρὺ μολύβι δεμένο στὸ μπράτσο της κατάφερε σιγὰ-σιγὰ νὰ γράφει ὡραῖα γράμματα.
Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς καὶ ἐπίμονες προσπάθειες γιὰ πολὺ καιρό, κατορθώνει νὰ ράβει, νὰ κεντάει, καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καὶ τὸ ψαλίδι!
Μεγαλώνοντας παρουσιάζει ἕνα ἐξαιρετικὸ ταλέντο ζωγραφικῆς. Μὲ λεπτὲς καὶ ὡραῖες γραμμὲς δημιουργεῖ πρωτότυπα καὶ καλαίσθητα ἔργα. Καλεῖται καὶ παρουσιάζει τοὺς πίνακές της παίρνοντας μάλιστα τὸ πρῶτο ἀργυρὸ μετάλλιο καὶ τὰ θερμὰ συγχαρητήρια τῆς κριτικῆς ἐπιτροπῆς.
Οἱ πίνακές της ἀρχίζουν νὰ πουλιοῦνται καὶ μάλιστα σὲ καλὲς τιμές.
Ἤδη, στὰ εἴκοσι χρόνια της μποροῦσε ἄνετα νὰ καλύπτει τὰ προσωπικὰ ἔξοδα διαβίωσης.
Διοργανώνει ἐκθέσεις "ζωγραφικῆς μὲ τὸ στόμα" στὶς κυριότερες πόλεις τῆς Γαλλίας. Οἱ ἔπαινοι καὶ οἱ κριτικὲς στὶς ἐφημερίδες τὴν ἀκολουθοῦν.
- "Μὰ πῶς τὰ καταφέρνετε;" τὴν ρωτοῦσαν συχνά. "Αὐτὸ εἶναι ἀπίστευτο!"
- "Βοήθησε ἐσὺ τὸν ἑαυτό σου, καὶ ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει ἐσένα...", ἀπαντοῦσε. Οἱ ἀνάπηροι ἔχουν μιὰ ἄλλη δύναμη. Νὰ τὴν χρησιμοποιήσουν!"
Τὸ 1953 στὴν Νέα Ὑόρκη τῆς ἀπονέμεται τὸ Διεθνὲς βραβεῖο "Lane Bruyant", ποὺ ἀπονέμεται σὲ εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητος! Τὰ χρήματα τοῦ βραβείου, ἕνα τεράστιο ποσόν, τὰ δίνει ἀμέσως σὲ ἐπιτροπὲς ἀναπήρων.
Τὸ 1960 κυκλοφορεῖ τὸ πρῶτο της βιβλίο, σὲ 150.000 ἀντίτυπα, μὲ ὕφος δροσερὸ καὶ εὐχάριστο, καὶ μὲ τίτλο "Γεννημένη ἔτσι... δά". Μεταφράζεται σὲ πέντε γλῶσσες σημειώνοντας ἐξαιρετικὴ κυκλοφορία, παίρνοντας τὸ εἰδικὸ βραβεῖο γιὰ ἀνάπηρους "Albert Zwatser".
Κλαίει ἀπὸ τὴ χαρά της σὰν τὸ μαθαίνει, καὶ προσθέτει "Αὐτό, εἶναι ἡ μεγάλη ἀπόδειξη τῆς ὑπεροχῆς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος, πάνω στὴν ὕλη!"
Τὸ σπίτι της γίνεται σημεῖο πολιορκίας δημοσιογράφων καὶ ὀπερατὲρ ἀπ΄ ὅλο τὸν κόσμο.
Τῆς ζητοῦν διαλέξεις γιὰ τὸν ἄγνωστο κόσμο τῆς ζωῆς τῶν ἀναπήρων, καὶ τὶς ὅποιες πρακτικὲς λύσεις του.
Ἀκούει συγκινητικὲς ὁμολογίες...
- Δεσποινίς, κουτσαίνω φρικτά. Μέχρι σήμερα νόμιζα ὅτι ἤμουνα μόνη μου, εἶχα κόμπλεξ. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ εἶδα μὲ πόση ἄνεση καὶ ἀέρα ἀντιμετωπίζετε αὐτὰ τὰ θέματα, θὰ ἔλεγα ὅτι ἀπελευθερώθηκα. Δὲν θὰ παραπονεθῶ πάλι γιὰ τίποτα...
- Ἔχω ἕνα παιδὶ ἀνάπηρο, τῆς ἔλεγαν ἄλλοι. Ἂν ξέρατε πόσο μὲ στηρίξατε...
Ἡ Ντενὶζ Λεγκρὶ γίνεται μέλος σὲ ἐπιτροπὲς καὶ συμβούλια. Προσπαθεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα, γιὰ βοήθεια τῶν ἀνάπηρων ἀδελφῶν της. Ἐνδιαφέρεται γιὰ φοβερὲς περιπτώσεις ποὺ ἀπαιτοῦν ἄμεση λύση.
Ἡ πίστη της στὴν βοήθεια τοῦ Μεγάλου Θεοῦ, κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὴν ἠρωϊκὴ στάση της.
"Ἢ χαρὰ τῶν ὑγιῶν ἀνθρώπων, ἔλεγε, μὲ εὐχαριστεῖ βαθειά. Δὲν τοὺς ζηλεύω! Σ΄ ἕναν φιλανθρωπικὸ χορό, χόρεψα κι ἐγὼ μὲ τὴ φαντασία μου. Τὴν εὐτυχία ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων τὴν ἔνοιωθα κι ἐγώ, σὰν ἕνα εὐεργετικὸ κύμα μέσα μου..."
Τὸ 1968 ἐγκαινιάζεται, ἀπὸ τὸν τότε Ὑπουργὸ Κοινωνικῆς Πρόνοιας ἕνα Ἵδρυμα στὸ ὄνομά της, στὸ Ἐθνικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐπαναπροσαρμογῆς, γιὰ τὴν θεραπεία κακῶν διασκευῶν καὶ ἀκρωτηριασμῶν, καὶ τὴν παρασημοφοροῦν μὲ τὸν Σταυρὸ Ἐθνικῆς Ἀξίας.
Γράφει δύο ἀκόμη βιβλία, "Ἡ ἐλπίδα πάντα θριαμβεύει" καὶ "Ζώντας ὅπως οἱ ἄλλοι..."
Στὸν πρόλογο τοῦ τελευταίου βιβλίου της ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις:
- Εἶστε εὐτυχής;
- Ἀπολύτως!
- Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖτε αὐτὴ τὴ χαρά σας;
- Βλέποντας καὶ ἀπολαμβάνοντας τὴν εὐτυχία τῶν ἄλλων... Καὶ ἀπὸ τὴν εὐτυχία ποὺ τοὺς δίνω, μὲ ὅσες ἐνέργειες μπορῶ νὰ κάνω γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσω...
Ὥς τὰ 65 της χρόνια ἔχει ζωγραφίσει περισσότερους ἀπὸ 4.000 πίνακες, ποὺ κοσμοῦν σήμερα ἀρκετὰ Μουσεῖα!
Ἡ Ντενὶζ Λεγκρὶ σήμερα, δὲν ζεῖ πιά. Ἐκοιμήθη τὴν 25η Αὐγούστου 2010, ἑκατὸ ἐτῶν.
Ἐκεῖνο "τὸ δυστυχισμένο" κοριτσάκι, ὅπως τὸ εἶπε βλέποντάς το γιὰ πρώτη φορὰ ἡ μητέρα της, τελικὰ δὲν ὑπῆρξε καθόλου δυστυχισμένο. Μπορεῖ, γιὰ τὰ συνήθη ἀνθρώπινα μέτρα, νὰ ἦταν ἕνα "ἐλλειμματικὸ" ἄτομο.
Ἡ ἴδια ὅμως, δὲν ἔζησε τὴ ζωή της ἔτσι...
Σήμερα, λειτουργεῖ ὀργανισμός, ποὺ φέρει τὸ ὄνομά της.
Δεῖτε ἐδῶ γιὰ περισσότερες πληροφορίες
Διασκευὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο "Μὴ ἀπελπίζεσαι, ἔχει ὁ Θεός!". Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Ἅγιος Στέφανος Ἀττικῆς. Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ "Λόγος Ἀληθείας" τοῦ Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικοῦ Συλλόγου Ἀγρινίου
πηγή:santoriniosgamos.
