Γράφει ο Σταύρος Νικολαΐδης
(…και εκ του Υιού … και εκ του Επισκόπου!)
Δυστυχώς, ενώ εμείς συνεχίζουμε με πάθος τον “ησυχασμό” μας, το δένδρο της ζωής ξυλεύεται. Ενώ ακούμε αποσβολωμένοι, σαν σε όνειρο, ότι ίδιος είναι ο Θεός των Χριστιανών και ο Θεός των Μουσουλμάνων, η ένωση των “χριστιανικών” ομολογιών έχει μπει στην τελική ευθεία.
Διαβάσατε και καταλάβατε (σελ. 12) τί λέει ο “ενάρετος” κ. Ζηζιούλας!
Είμαστε έτοιμοι για τις υπογραφές, ξεπουλάμε τα Πατριαρχεία μαζί με τον εξοπλισμό τους, καλύτερη προσφορά δεν γίνεται, μπαίνουμε στην Ιστορία.
Μόνον μερικοί Επίσκοποι διαμαρτύρονται ακόμη, καθώς φοβούνται πως ο Πάπας μπορεί να αποκτήσει δικαίωμα επεμβάσεως στα φέουδά τους.
Το Πρωτείο γίνεται ομοφώνως δεκτό.
Τα πριγκιπόπουλα της “Εκκλησίας” ομοφώνως κράζουν τον Κύριο, διαφωνούν με το Ευαγγέλιο. Δεν γίνεται διαφορετικά, το παιχνίδι είναι χοντρό. Εξάλλου ο Κύριος όλα τα συγχωρεί, διαφορετικά δεν θα συνέχιζαν οι περισσότεροι να είναι Επίσκοποι. Για όσους δεν το γνωρίζουν ακόμη, το πρόβλημα του πρωτείου ετέθη και ελύθη μέσα στο Ευαγγέλιο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η Εκκλησία των Επισκόπων εξελίχθηκε τόσο πολύ στην Ιστορία της, που μπορεί πλέον να διορθώνει τον Κύριο. Ακριβώς όπως ο Μέγας Ιεροεξεταστής στην απίστευτη αποκάλυψη του Ντοστογιέφσκι. Οι άνθρωποι θέλουν την ευτυχία τους. Και η πιο ολοκληρωμένη ευτυχία είναι του δούλου, του υποδουλωμένου. Αυτού που έχει πουλήσει την ελευθερία του αντί πινακίου φακής.
Θα έχετε προσέξει ήδη πως όλα αποφασίζονται ανάμεσα στους Επισκόπους, όπως τον παλιό καλό καιρό των Φαρισαίων. Το χρήμα τρέχει άφθονο για τους προδότες, όπως και τότε, και ο Όχλος είναι έτοιμος να ξανασταυρώσει τον Κύριο, για να μην χάσει την υποδούλωσή του στους Επισκόπους και την ευτυχία του Ολύμπιου “ησυχασμού” του. Γιατί το νέο “Ιερό” βουνό των Ορθοδόξων παύει να είναι πλέον το Άγιον Όρος. Η Ιερότης περνά στον Όλυμπο, στο βουνό των Ελλήνων, που τόσα προνόμια θα φέρει και στους πιστούς του Βόλου, ακόμη και λόγω γεωγραφίας.
Πόση τιμή και προσκύνησις πλέον στους “ενάρετους” Επισκόπους μας. Το κοινό ποτήριο της νέας Οικουμενικής Εκκλησίας διευρύνεται τόσο πολύ, που θα χωράει πια ολόκληρο τον Όλυμπο! Αρκετά με τους περιορισμούς της φτωχής Αγίας Τριάδος. Τόσοι θεοί θα κοινωνούν και θα κοινωνούνται πια εκεί μέσα, και ανάλογα με το πολυπολιτισμικό μοντέλο θα έχουμε και το νέο–πολυθεϊστικό.
Όλη αυτή η Τιτάνεια προσπάθεια ανήκει στον μεγάλο θεολόγο της Οικουμενικής Εκκλησίας, τον κ. Ζηζιούλα, ο οποίος έκλεψε την ετερότητα από την άκτιστη Αγία Τριάδα και την προσέφερε στους ανθρώπους, για να στηρίξουν τον νέο πολιτισμό τους, που θα εικονίζει αυτός πλέον την αγάπη και κοινωνία της Αγίας Τριάδος, παρακάμπτοντας τον Κύριο. (Όπως κάποτε ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους, για να τους αντιστρατευτούν!).
Ο κ. Ζηζιούλας εμβάθυνε όσο μπορούσε περισσότερο, στις έσχατες συνέπειές του, το πρωτόλειο Filioque και βρήκε το αληθινό Δόγμα της νέας πίστεως! Το Bishopoque!
Αγαπητοί “πιστοί” της Νέας Εκκλησίας, να μην ξεχάσετε ποτέ σας πως μόνον η αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται ποτέ!
Το πράγμα γινόταν εξαιρετικά … ενδιαφέρον, καθώς από ένα σημείο και πέρα, έγινε σαφές ότι σε κάποιους είμασταν … σχεδόν … ενοχλητικοί.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Η τύχη μας, σαν Χριστιανών, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες, είναι πως «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι εαυτόν». Αυτός ο βαθύς θεολόγος παίρνει τα πάντα κατά γράμμα. Μόνο ο Ωριγένης τον έχει ξεπεράσει στην νεανική του ορμή. Ο δυστυχής άνθρωπος ερωτεύτηκε τον χρυσοστόλιστο εαυτό του μέχρι θανάτου. Ο Θεός να μας συγχωρεί που αφήνουμε τέτοιον παράφρονα να μας εκπροσωπεί σαν Ορθόδοξη Εκκλησία.
Συνεχίζεται...
πηγή:Αμέθυστος
