Γράφει η Θαλλέλαια Καραμολέγκου
Το παγκάκι ήταν ιδιαίτερα βολικό, μπορώ να πω, μετά από τόσες ώρες περπάτημα απέναντι από τον κοιμισμένο δράκο. Η θέα της θάλασσας και του δράκου μαζί ήταν μαγευτική. Δεξιά μου καθόταν ένα μικρό παιδί που τάχα κάτι αναζητούσε μέχρι που σκούντησε απαλά τον αριστερό ώμο του ενήλικα σιμά του και είπε "Μαμά, το ηφαίστειο δεν είναι απέναντι;" "ναι" απάντησε εκείνη.Η απορία είχε πλέον ανέβει στα μάτια του: "τότε γιατί έπρεπε να διανύσουμε τόσο πολύ περπάτημα στον ίδιο δρόμο για να το δούμε;". Η μητέρα κοίταξε το μικρό άνθρωπο απορημένα, σήκωσε το βλέμμα της στρέφοντας το αριστερά και δεξιά και είπε: "Μα επειδή υπάρχουν κτίρια μπροστά μας που μας χωρίζουν απ' τη θέα του." Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. Το παιδάκι πείστηκε με μία σοκολάτα να αποχωρήσει από το μέρος και να ακολουθήσει τη μητέρα του, μα η ερώτησή του είχε ήδη στοιχειώσει το μυαλό μου.
Κατηφορίζοντας τον δρόμο των Φηρών, τα λόγια του κυρίευαν την σκέψη. Από τότε που το νησί γνώρισε τη μοναδικότητά του, άρχισε να χτίζει ολοένα και περισσότερες οικίες για τους ξένους,ολοένα και περισσότερα μαγαζάκια τουριστικών ειδών, εστιατόρια, ταβέρνες. Μαγαζιά διαφόρων ειδών συμπλήρωσαν το φυσικό τοπίο ή άραγε το κατέστρεψαν; Αρχικά, θεωρήθηκε ανάπττυξη. "Δεν είχαμε πολιτισμό και τον βρήκαμε" Δήλωσαν τότε μερικοί, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί άνθρωποι συσπειρώνονταν να κάνουν το δικό τους.
Σαν τα μυρμήγκια μαζεύονταν σιγά σιγά τα άτομα στο νησί κι έφτιαχναν τη δική τους μοναδική φωλιά που έλεγαν εκεί θα στέγαζαν πολλούς, μεγάλους και μικρούς. Και ξετυλίγοντας εσύ φωτογραφίες πριν τριάντα χρόνια, πίσω αν θες να αντικρίσεις, μην τρομάξεις για τη διαφορά. Καμία σχεσή. Τότε ένα με δύο κτίρια έξω από τα χωριά και τώρα δε διακρίνεις πια σχεδόν καθόλου συνοικίες μεταξύ τους. Όταν σε ένα οποιοδήποτε χωριό πλησιάσεις και έχει φτάσει καλοκαίρι όπου ο ήλιος καίει και κόσμος κατακλύζει την πολυβασανισμένη μας νήσο, θωρείς, πως είναι όλα τόσο οργανωμένα και φορτωμένα, δεξιά κι αριστερά γνωστές ταμπέλες προσέλκυσης μελισσών, οι οποίες αναζητούν την καλύτερη γύρη.
" Η κατάσταση υποχρεώνει το δήμαρχο να την ελέγχξει ". Αναφώνησε κάποιος ενήλικας, καθώς κοίταζε επίμονα το κτίριο που εκείνη την στιγμή φτιαχνόταν. Τα λόγια του αντήχησαν τόσο πολύ στο χώρο, τόσο πολύ στο γύρω αέρα, που οι εργάτες του κτιρίου γύρισαν και τον κοίταξαν, βγάζοντας ένα απροσδόκητο αγαθό χαμόγελο. Ο άντρας αυτός κλώτσησε με το πόδι του κάτι πέτρες γύρω του επίτηδες και μουρμούρισε φανερώς λυπημένα, "Μήπως σε λίγο δε θα βλέπουμε και χόρτα;". Το κεφάλι του γύρισε από την άλλη, στρέφοντας το σώμα του προς τον δρόμο και σιγά σιγά η λεπτή φιγούρα του χάθηκε πίσω από την ομίχλη. Ο μηχανικός απτόητος σκυμμένος πάνω από τα χαρτιά του συνέχιζε να κάνει τους απαραίτητους υπολογισμούς για το έργο και κατα διαστήματα φώναζε επιδεικτικά στους εργάτες " Πιο πολύ υλικό πάρε, πρέπει να το κάνουμε σωστά και γρήγορα. Το επόμενο καλοκαίρι αυτό το ξενοδοχείο πρέπει να λειτουργεί." Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απο τα λευκά σύννεφα που σχημάτιζαν κύκλους πάνω απο τις κοντές υπάρξεις μας.
Παρακολουθούσα εκείνο το σκηνικό της οικοδομής, καθώς περίμενα το λεωφορείο να με μεταφέρει στο χωριό. Αρκετές σκέψεις τριγυρνούσαν στο δόλιο μου μυαλό καθώς προσπαθούσα να διακρίνω απ' τη μία τη θέα κι απ' την άλλη την καινούρια οικοδομή που οι μηχανικοί παρουσίαζαν με υπερηφάνεια.
Το ζήτημα, λογίστηκα, θα ήταν να μπορούσε να υπάρχει ισορροπία μεταξύ του ''οικοδομείν'' και του ''αγαπάν'' το περιβάλλον. Ένας έλεγχος , δηλαδή, που θα μπορούσε να εξετάζει τα πόσα κτίρια μπορούν να γίνουν σε ένα συγκεκριμένο τόπο χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε παραμόρφωση του περιβάλλοντος. Δε θέλουμε, πιστεύω να προβάλλουμε ένα νησί υπερεμπλουτισμένο από τσιμεντένια υλικά, παρά μόνο να δείξουμε τη Σαντορίνη μας αγνή, όμορφη από τη φύση, αναλλοίωτη, αιώνια, Καλλίστη. Ποιός θα επιθυμούσε να καταρρεύσει η ομορφιά του τόπου του; Ακόμα και ο πιο μεγάλος κυνηγός του κέρδους αναλογικά αν το σκεφτεί θα δει πως αν τυχόν της φύσης η ομορφιά χαθεί, κέρδος δε θα υφίσταται κανένα. Υπεύθυνοι όλοι είμαστε για την κατάσταση αυτή και πρέπει να συμβάλλουμε να αλλάξει. Τα χέρια όλων μας ας ενωθούν και ας αφήσουμε τα στόματα να προβούν σε μία λύση μοναδική που μήτε τη μαγεία αυτής της νήσου θα πλήττει, μήτε την οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη που οι κάτοικοι επιθυμούν να αποκτήσουν.
Ασφαλώς η ανάπτυξη αυτή είναι αναγκαία αλλά κανείς δε θα επιθυμούσε ""θύματα"" στην επιχείρηση κατάκτησής της. Κι αν κάποιος θεωρεί πως θύμα δεν υπάρχει, τότε είναι λες κι αρνείται το νησί του, λες και ανύπαρκτη του φαίνεται η Θήρα που πλήττεται συνεχώς από τη θέληση εκείνου που άκρως ψευδευσμένα ενισχύει την παρακάτω άποψη: "¨Θύματα όταν κάποιος οικοδομεί πολλά κτίρια, δεν υφίστανται μήτε το νησί βλάπτεται από αυτό εφόσον κόσμο γεμίζει".
Η φύση τον κόσμο δεν τον πολυεπιθυμεί μα εμείς εκείνη την έχουμε ανάγκη. Αυτό που η πλάση έντονα ποθεί από εμάς είναι φροντίδα. Και πως γίνεται τάχα αυτό εφικτό αν διόλου οι κάτοικοι δεν σκέφτονται για αυτήν και αν τα οικοδομήματα που πληθαίνουν συνεχώς κάποιοι νομίζουν πως σωστά ευεργετούνε το νησί μας;
Μια μαχή έντονη υπάρχει διαρκώς σε ετούτον το ντουνιά, μια μάχη ανάμεσα στη φύση και το τσιμέντο, μια μάχη ανάμεσα στην αρμονία και την αταξία, μια μάχη ανάμεσα στο πριν και το μετά, μια μάχη ανάμεσα στο τότε και το τώρα, μια μάχη ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο. Μια μάχη ο κόσμος συνεχώς από καλά και άχρηστα υλικά και ποιοι υπερτερούν δε θες να ξέρεις.
Βαρύς ήχος αυτοκινήτου ακούστηκε. Το λεωφορείο άδειασε τους πολίτες που μόλις είχαν φτάσει στα Φηρά και επιβιβάστηκα. Από το κάθισμα ψηλά του λεωφορείου πιο καθαρά τώρα διακρινόταν ο δράκος αλλά και το μάτι μάτι μου δεξιά στους εργάτες στάματησε που συνέχιζαν να υπηρετούν την απληστία, το χάος.
