Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Πάντα στη Σαντορίνη κολυμπούσαμε. Ακόμη και την εποχή των πειρατών, όταν λάμιες κι αραπάδες έκλεβαν τα παιδιά στοιχειώνοντας τα παραμύθια των γιαγιάδων μας. Όμως οι ακτές δεν ήταν παραλίες, αλλά αραξοβόλια και τόποι προσκυνήματος.Οι ευλογημένες αμμουδιές Περίσσα και το Καμάρι σημαδεμένες με εκκλησιές κι ανάμεσά τους το Μέσα Βουνό, (όχι Αρχαία Θήρα για τους ντόπιους).
Κολυμπούσαμε παντού σε άμμο, βράχια ή τα λιμάνια. Θαλασσινοί είμαστε. Τη θάλασσα δε τη φοβόμαστε. Την αγαπάμε ερωτικά στην κάθε της έκφραση και τη σεβόμαστε. Ο Αθηνιός, εμπορικό λιμάνι για την εξαγωγή κυρίως του κρασιού, η Βλυχάδα, βιομηχανικό κέντρο για το μπελτέ, και όχι πλαζ ή λιμάνι, του Χανά και όχι Eros beach, τα Αλμυρά και τα ολισθηρά βραχάκια του αη Νικόλα το Μαύρο Ραχίδι - μαύρο παρά τα πορφυρά βράχια που το αγκάλιαζαν κι απέναντι από τα Καμπιά μια δυσπρόσιτη αγκαλιά που σήμερα λέμε Red Beach.
Η Σαντορίνη μας δεν είχε παραλίες.
Κολυμπούσαμε σε χώρες μαγικές. Θαυματουργές και ιαματικές.
Στην Παναγιά την Πλάκα, όπου «προσοχή υπάρχει Ρουφήχτρα, κάποτε, πριν απ’ την Κατοχή (έτσι χρονολογούν οι διηγήσεις με γεγονότα που σημαδεύουν όχι με αριθμούς) μια κοπέλα χάθηκε (πνίγηκε; Την έκλεψαν; Πάντως εξαφανίστηκε) μαζεύοντας πατελίδες» .
Βρέθηκαν μόνο τα παπούτσια της στο βράχο.
Δίπλα ο Χριστός τα Θέρμη με αμμουδιά να χώνεις τις πατούσες στο ψυχρό κύμα και να νιώθεις το καυτό νερό ν’ αναβλύζει.
Κολύμπι με θέα τις Καμένες και τ’ Ασπρονήσι.
Στην Παλιά Καμένη το ξωκλήσι του αη Νικόλα, ανήκει στην ευλάβεια της Θηρασιάς, όπου τα νερά κοχλάζουν και βάφονται στο χρώμα της σκουριάς, -όχι Hot springs- αλλού, απέναντι, παρθένες ακόμη, οι ιαματικές πηγές του τόπου με τα οικήματα και τις μπανιέρες φαντάσματα μισογκρεμισμένα από κατολισθήσεις-.
Σήμερα με τόσα spa μόνο στη Βλυχάδα ανακαίνισαν τις πραγματικά ιαματικές πηγές του νησιού. Το τοπίο μεταμορφούμενο. Αφού κατασκευάστηκε το λιμανάκι στη Βλυχάδα η Νοτιοανατολική ακτοσειρά κάλυψε τα ολισθηρά κρόκαλα, όπου μαζεύαμε κολιτσάνες και καβούρια, με λεπτή μαύρη άμμο, σε μια κίνηση κατευνασμού του θεού της Αξιοποίησης που αποφασίστηκε να κατασκευάσει σε αυτό το σημείο το μεγάλο σύγχρονο λιμάνι.
Όσο αντέχουν τ’ Αλμυρά μεταμορφώνουν τις ατομικές αγκαλιές σκιάς σε αμμώδεις ευρύτερους τόπους ανάπαυσης των γυμνιστών και ψαροτουφεκάδων με τις τουφεκιές των κυνηγών ν’ αντηχούν πάνω από τα κεφάλια το γλυκύτατο Σεπτέμβρη.
Ένα ένα τα μαγαζιά κλείνουν.
Παρά την οικονομική κρίση αντέξαμε και φέτος.
Χειμωνιάτικες προπαρασκευές. Τα κουφώματα καλυμμένα με κόντρα πλακέ. Πουθενά αλλού ο αγέρας και η υγρασία δεν έχουν τόση διαβρωτική ισχύ.
Η κάπαρη στο ψυγείο βρασμένη κι αλατισμένη και τα λιγοστά φέτος ντοματάκια λιαστά να γλυκαίνουν τη χειμωνιάτικη τσικουδιά μας. Όσο οι τουρίστες κι οι εποχιακοί εργαζόμενοι αποχωρούν, τόσο οι μνήμες ξυπνούν κι η ιερότητα αυτού του τόπου επιστρέφει. Θέρος ή Εros beach ή του Χανά τούτη η γη επιβιώνει ερήμην μας.
Μέχρι να βυθισθεί ξανά στης θάλασσας της απεραντοσύνη. Μέχρι ν’ αναδυθεί ξανά το ίδιο πλανεύτρα.
