Γράφει ο Del
Χαιρετώ σας,Βρισκόμαστε σε μία άτυπη ακόμα προεκλογική περίοδο και οι συζητήσεις με θέμα τους επίδοξους δημάρχους, που έχουν θέσει ή ενδέχεται να θέσουν υποψηφιότητα στις προσεχείς εκλογές, δίνουν και παίρνουν.
Δεν ξέρω αν και στις δικές σας παρέες συμβαίνει το ίδιο, αλλά στη δική μου...
...δεν έχει τύχει να συζητήσουμε ποτέ γιατί πρέπει να ψηφίσουμε τον τάδε ή τον δείνα υποψήφιο, αντίθετα αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επιχειρώντας να αναλύσουμε (τρομάρα μας) τα τρωτά σημεία των «μονομάχων».
Συνήθως αυτού του τύπου οι συζητήσεις καταλήγουν εννέα στις δέκα φορές σε ευφυολογήματα του τύπου σκέψου να κατέβαινε για δήμαρχος ο τάδε ή στην πλέον κλασική ερώτηση γιατί δεν κατεβαίνουν όλοι μαζί σ’ ένα ψηφοδέλτιο;
Και πάνω σ’ αυτή την ερώτηση θα ήθελα να σταθώ, αφού μπορεί να φαντάζει αρκετά αθώα και πολύ ελπιδοφόρα, όμως νομίζω ότι είναι μη εφαρμόσιμη.
Εξ’ αρχής καλό θα ήταν όλοι μας να έχουμε στο μυαλό μας ότι κανείς από τους εκάστοτε υποψηφίους δεν κατεβαίνει με γνώμονα το κακό της Σαντορίνης. Όλοι κάθε φορά ονειρεύονται μία Σαντορίνη μέσα από το δικό τους πρίσμα και τη προσωπική τους οπτική γωνία από την οποία πιστεύουν ότι θα ωφεληθεί τούτος ο τόπος.
Βασικό όμως συστατικό αυτής της συνταγής αποτυχίας είναι το γεγονός πως δεν μπορούν να πορευθούν στον ίδιο δρόμο, ούτε να εκπέμψουν στο ίδιο μήκος κύματος η εκάστοτε δημοτική αρχή με την αντιπολίτευση, αφού επί τουλάχιστον μια τετραετία διαφωνούν και εναντιώνονται σχεδόν για όλα.
Ακόμα όμως πιο σημαντικό ρόλο παίζει ο εγωισμός, το προφίλ, η εικόνα προς τα έξω.
Κι εξηγούμαι αμέσως για να μην παρεξηγούμαι…
Για να αποφασίσει κάποιος να διεκδικήσει τον δημαρχικό…θώκο πρέπει όπως και να το κάνουμε να κρύβει λιγάκι το «ψώνιο» μέσα του ή να τον διακατέχει μία μικρή δόση προβολής. Γενικά η ενασχόληση τόσο ενεργά με τα κοινά σπάνια γίνεται από ανθρώπους χαμηλών τόνων ή καλύτερα από αυτούς που λέμε low profile.
Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν ο κ. Άγγελος Ρούσσος να συμφωνήσει να έχει ακόμα και τυπικά τον κ. Ζώρζο σε ανώτερο αξίωμα από κείνον;
Είναι ποτέ δυνατόν ο κ. Ζώρζος να συμφωνήσει, μετά από τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση να συμπορευθεί με τον νυν δήμαρχο, που για τόσα έχουν διαφωνήσει;
Και αναφέρομαι επίτηδες σ’ αυτούς τους δύο, καθώς από πολλούς αναφέρονται ως τα μεγάλα φαβορί για τον… πολυδιαφημιζόμενο δεύτερο γύρο, τον οποίο όλοι θεωρούν δεδομένο.
Αλλά όπως μπορείτε και σεις να διαπιστώσετε κάνοντας οποιοδήποτε συνδυασμό συνενώσεων στο μυαλό σας, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο όλοι οι…επίδοξοι.
Δεν ξέρω αν είναι πολύ νωρίς για να γράφω για τι εκλογές όταν καλά – καλά ακόμα δεν γνωρίζουμε όλους τους υποψηφίους, ωστόσο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία διαπίστωση, που ειλικρινά συνειδητοποίησα τα τελευταία χρόνια.
Θεωρώ λοιπόν πως ο τρόπος που πρέπει να επιλέγεται ο εκάστοτε δήμαρχος από τους ψηφοφόρους του δεν πρέπει να είναι προσωπικός, αλλά συλλογικός. Δεν πρέπει δηλαδή να εστιάζουμε τόσο στα πρόσωπα, που προτάσσουν τα…στήθη τους μπροστά σε κάθε παράταξη, αλλά πρέπει να δίνουμε βάση στους συνεργάτες τους, που απαρτίζουν το εκάστοτε ψηφοδέλτιο.
Διότι ακόμα και ο πιο ικανός άνθρωπος, ο μεγαλύτερος οραματιστής του τόπου μας να θέσει υποψηφιότητα, αν περιστοιχίζεται από ανθρώπους, που έχουν ως γνώμονα τη λαμογιά, την καλοπέραση, την αδιαφορία δεν θα μπορέσει να πραγματοποιήσει ούτε το 20% απ’ όσα ονειρεύεται.
Ένας δήμος απαρτίζεται από πολλά παρακλάδια, από διάφορες επιχειρήσεις, από αρκετές υπηρεσίες στις οποίες η εκλέγουσα αρχή τοποθετεί επικεφαλείς από τον συνδυασμό της. Επομένως κάθε υποψήφιος δήμαρχος θα πρέπει να έχει στο νου του, όχι ποιος έχει τους πιο πολλούς συγγενείς, αλλά αν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες και στις ευθύνες, που θα προκύψουν.
Είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από προφανές πως τη νίκη στις εκλογές δεν θα τη φέρει το πρόσωπο, που θα παρουσιαστεί ως άμεμπτο και ικανό, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη φαβορί θα είναι εκείνος που θα έχει την ικανότητα να επιλέξει για συνεργάτες ανθρώπους, με όρεξη για δουλειά και κυρίως με διάθεση να χαραμίσουν χρόνο απ’ τις δουλειές τους, ώστε να προσφέρουν έργο στο ταλαιπωρημένο νησί μας.
Δεν ξέρω κατά πόσο συμμερίζεστε μια τέτοια άποψη, όμως προσωπικά σας μιλάω όταν θα έρθει εκείνη η ώρα του Νοέμβρη που θα μπω μέσα στο παραβάν και θα ρίξω την αμελητέα ψήφο μου, δεν θα σκεφθώ αν κάποιον τον συμπαθώ, ή αν μ’ αρέσει το ντύσιμό του ή αν κάποτε λογομοχήσαμε, αλλά θα επιλέξω εκείνον, που το ψηφοδέλτιό του θα απαρτίζεται από ανθρώπους, που εμένα θα μ’ έχουν πείσει πως μπορούν να προσφέρουν…
Χαίρετε…
