Σαντορίνη μακρινό νησί
χαμένο σ' άγριο πέλαγος πια ξεχασμένο
Σε θυμάμαι τώρα
που το κερί σιγοκαίει
και μακρινή στ' αυτιά μου
ηχεί μια φωνή
Τώρα που η μουσική
καλεί σε ένωση με κάτι θεϊκό
Φτερούγες
ανάλαφρα της νύχτας πνεύματα
στους ώμους μου επάνω.
Προτοπή γλυκιά
αφανισμός συνάμα
Θεριεύει η ψυχή που αναζητά
εικόνα μέσα της παντοτινή
του ηφαιστείου αυτή η γη να γίνει.
