Κουμπάρος: Είχα βάλει κοπριά και έκαμε τριανταέξι τόνοι ντομάτα…
Μιχάλης: Τριανταέξι τόνοι ντομάτα, τρεις ζευγαριές!
Κουμπάρος: Τρεις ζευγαριές, έτσι;
Μιχάλης: Άνηθα!, άνηθα!
Κουμπάρος: Άνηθο…
Μιχάλης: Δηλαδή τρεις ζευγαριές, εννιά στρέμματα!
Κουμπάρος: εννιά στρέμματα… τριανταέξι τόνοι…
Μιχάλης: τόνοι, λέμε, ε!
Κουμπάρος: τριανταέξι…
Μιχάλης: Εφτά εργοστάσια δουλεύανε απάνω στην Σαντορίνη! Εφτά εργοστάσια δουλεύανε και δεν προλαβαίνανε την ντομάτα… Αλλά ο κόσμος έπιανε την αξίνα να σκάψει και την φιλούσανε! Μου λέγε ο πατέρας μου, «τι να σου πάρω από τα Φηρά άμα θα πάω;», που πήγαινε μία φορά το μήνα… Του λέω «Μπαμπά, θέλω μια κρανιά», από αυτή που […] «ή φέρε μου», του λέω, «μια καλή αξίνη»
Κουμπάρος: Αξίνη, ναι!
Μιχάλης: Αν είχα παπούτσια ή αν είχα καπέλο δεν με ένοιαζε! Μια αξίνη να [κάνοντας τον σταυρό του]… το λέω…
Κουμπάρος: εργαλείο… εργαλείο…
Μιχάλης: «η μια καλή κρανιά», λέω, «φέρε μου ή μια αξίνη καλή να την έχω». Έβλεπα τις άλλες αξίνες των αλλονών που ήταν πιο όμορφες και πιο καινούργιες… και μας… όλοι είμαστε φτωχοί… είμαστε δώδεκα αδέλφια! Μεγάλη οικογένεια… Όλα ήτανε λιγάκι down... Μην τα λέμε αυτά… Και τα ζήλευα!! Ήθελες να σκάψεις και δεν είχες το κατάλληλο εργαλείο! Είχες την όρεξη… Κατάλαβες κυρ. Γιάννη; Μην τα λέμε… Είχαν οι άλλοι τα καλά μουλάρια και εμείς είχαμε την [...]… Ήθελες να της βάλεις το άροτρο να οργώσεις το χωράφι όπως ήθελες και δεν μπορούσες… Και λέω τώρα στα παιδιά μου «βρε τώρα είναι η ζωή!»
Ο κυρ. Μιχάλης ο "Μπελάς" ("μπελάς", αλλά καλός μπελάς) είναι από τους πρώτους ανθρώπους που φωτογράφισα, όταν άρχισα να ασχολούμαι με την φωτογραφία... Τον είχα πετύχει εκεί, στο αμπέλι, δίπλα στον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου να οργώνει το χωράφι ξυπόλητος... Όταν του το θύμισα αυτό, το Σάββατο στον Ταξιάρχη, μου είπε... "Από μικρός έτσι όργωνα... Εμείς τότε είχαμε ένα ζευγάρι παπούτσια και αυτά ήταν για την Κυριακή στην εκκλησιά... Πριν μπούμε στο χωράφι τα βγάζαμε για να μην τα χαλάσουμε..."
http://klearchosguidetothegalaxy.blogspot.com/
