Ωδή, οργή και καταδίκη...

Οι αστοί κάτοικοι των μεγάλων πόλεων δεν καταλαβαίνουν, ή μάλλον δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν καθημερινά, το μέγεθος του εγκλήματος που συντελείται.
Οι αισθήσεις τους και τα αισθητήριά τους έχουν αμβλυνθεί από την καθημερινή γκριζάδα, την μιζέρια, την βρωμιά και την κακογουστιά, την αθλιότητα και την απελπισία που αντικρύζουν. 

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή το ίδιο: ασχήμια,γκρίζο και απόγνωση...
Σου λέει, στο κάτω- κάτω και τί θα μας πάρουν ; Την μιζέρια ή την κατάθλιψη;

Οι υπόλοιποι εμείς, που κατοικούμε την μικρή επαρχία και την ύπαιθρο, και βιώνουμε το καθημερινό θαύμα και την ομορφιά της φύσης που κόβει την ανάσα, έχουμε μιά διαφορετική επίγνωση της κλεψιάς και της προδοσίας που επιχειρείται.

Όταν βλέπεις κάθε μέρα πηγαίνοντας στην δουλειά σου...

Την πρωϊνή πάχνη στα χόρτα και στους αγρούς...
Τα πουλιά να πετούν χαμηλά, κοντά στην μάνα γή, να ξεφύγουν απ' το πρωϊνό κρύο...
Τα δέντρα και την φύση ν' ανασταίνεται μετά την βροχή...
Το τοπίο ν' αλλάζει καθημερινά και κάθε ώρα, ανάλογα με τις εποχές...
Τα σύννεφα μαύρα, ή άσπρα, ή κουρελιασμένα απ' τον άνεμο, ν' ανοίγουν και να κλείνουν την αυλαία τ' ουρανού...
Την θάλασσα ανταριασμένη, ή γαλήνια, άσπρη και βουερή απ'τα κύματα, ή λαμπερή, χρυσαφένια, μαβιά ή κόκκινη, να σε καλεί ή να σε διώχνει...

Τα βουνά άφαντα πίσω απ΄ την ομίχλη και το πούσι, ή μεγαλόπρεπα, να ξεχωρίζεις ένα-ένα δέντρο τους από μακριά, μέσα στην διάφανη, κρυστάλλινη ατμόσφαιρα...
Και τον ήλιο!... Αυτόν τον ελληνικό ήλιο να φεγγοβολά, ή να υπονοείται μέσα απ'τα σύννεφα, αλλά πάντα εκεί, έτοιμο να ξαναλάμψει, να ζεστάνει, ν' αναστήσει, να συγχωρήσει και να τιμωρήσει...
 

Όταν εντέλει βλέπεις την ελληνική φύση μεσ' την θεϊκή ομορφιά της να προχωράει αγέρωχη στον χρόνο, αδιάφορη για την ασχήμια και την κακία των ανθρώπων, παντοδύναμη και τρυφερή συνάμα...

Σιχαίνεσαι ακόμα περισσότερο τους προδότες!
Οργίζεσαι μέχρι θανάτου με τους αλητήριους που θέλουν να κλέψουν απ' τους αιώνιους κάτοικους αυτής της φύσης, την αιώνια αυτή ομορφιά.

Εσείς οι κάτοικοι των πόλεων, βγείτε λίγο, όσο και όπως μπορείτε στην φύση!
Γονατίστε στην γη, πιάστε το υγρό χώμα, αγκαλιάστε ένα δέντρο, μιλήστε στα ζώα, μυρίστε, ανασάνετε, δείτε, αγαπήστε την Ελλάδα, ερωτευτείτε τον τόπο μας...

Και ορκιστείτε ότι θα περάσουν από πάνω μας όσοι άτιμοι θελήσουν να μας τον πάρουν, και ότι η τιμωρία τους θα είναι φρικτή:

Είτε κλειστούν σε μπουντρούμια...
Είτε εξοριστούν, να ζήσουν σε πλούσια σαλόνια, μακριά απ' τον ιερό τόπο...

Αυτόν τον ήλιο, αυτή την φύση, δεν θα την ξαναντικρύσουν!
Θα παραμείνουν εφ' όρου ζωής αποσυνάγωγοι της ομορφιάς και του μεγαλείου, σαν πραγματικά ανθρώπινα σκουλήκια..

Πηγή Ουδέν Σχόλιον