Η πινακοθήκη των λαμογίων

Αχ! Αθάνατε Νίκο Τσιφόρε, πόσο μπροστά ήσουν από την εποχή σου.

Ο Τσιφόρος (Αλεξάνδρεια 1912-Αθήνα 1970), πίστευε ότι τα πάντα κινούνται από το συμφέρον και την ηλιθιότητα των ανθρώπων.

Ένα από τα πρώτα έργα που έγραψε ήταν το: ‘’Η πινακοθήκη των ηλιθίων’’, κωμωδία σε τρεις πράξεις και τέσσερις εικόνες, που ανέβηκε στο θέατρο το 1944 από τον θίασο Μαίρης Αρώνη και Δημήτρη Χορν. Ένας πλούσιος αργόσχολος, ο Ιωσίας Τέριγκτον σκαρώνει μια φάρσα εις βάρος δύο νέων που τυχαία βρίσκει τα ονόματά τους στον τηλ. κατάλογο. Ο ένας είναι ο αιώνιος Γάλλος φοιτητής Αντρέας και η άλλη μια φλογερή Ισπανίδα, η Αλίντα. Ο Ιωσίας τους καλεί σαν να ήταν ο πλούσιος θείος τους, και ότι τάχα τους έχει αφήσει χρήματα στην διαθήκη του. Σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή, ο Αντρέας και η Αλίντα δέχονται ευχάριστα αυτό το μήνυμα, και ταξιδεύουν για να συναντήσουν τον ‘’πλούσιο θείο’’. Η υπόθεση εξελίσσεται στο πλαίσιο του ποιος θα μπει στο κάδρο του ηλιθίου, μιας και χρήματα φυσικά δεν υπάρχουν. Ο Τσιφόρος σπουδαίος δημοσιογράφος αλλά και επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας μας άφησε εκτός από θεατρικά, και έργα που έγιναν γνωστές αθάνατες Ελληνικές ταινίες. Έγραψε και πολλά βιβλία, οι τίτλοι των οποίων λες και απηχούν την σημερινή πραγματικότητα. ‘’Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα’’, ‘’Τα παιδιά της πιάτσας’’, ‘’Τα ρεμάλια ήρωες’’, ‘’Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα’’, ‘’Εμείς και οι Φράγκοι’’, ‘’Μυστικές εταιρίες’’ και τόσα άλλα. Στην εποχή μας αφού είδαμε ότι χρήματα δεν υπάρχουν- τουλάχιστον για μας-, ακούμε καθημερινά ότι όλο και κάποιος θα μπει στο κάδρο για να στολίσει ‘’την πινακοθήκη των λαμογίων’’ αυτή τη φορά. 

Αν υπήρχε περίπτωση να μπουν στα κάδρα όλοι οι υπεύθυνοι για την καταστροφή μας, καμιά Ποικίλη Στοά, καμιά Πινακοθήκη δεν θα χωρούσε όλους αυτούς που προέρχονται από ποικίλες στοές και εταιρίες, που μόνο ηλίθιοι δεν είναι. Μάθαμε ότι ο Οκταβιανός Αύγουστος, βλέποντας ότι οι Ρωμαίοι στερούνται από πολιτισμό, φιλοσόφους και ζωγράφους, αναφώνησε το ‘’Ω! θεοί γιατί δεν στείλατε και σε μένα έναν Απελλή’’. Παρακολουθώντας εμείς αυτή την οικτρή κατάσταση, στωικά και με εγκαρτέρηση δεόμεθα στους θεούς, όχι να μας στείλουν ζωγράφους, όπου με το ταλέντο τους να γεμίσουν πίνακες και κάδρα, αλλά εισαγγελείς, πολλούς εισαγγελείς γιατί τα κενά κάδρα είναι αμέτρητα και χρειάζονται πινέλα, καμβάδες, χρωστήρες και χρώματα σωρό, πράσινα, κόκκινα, μπλε. Δεόμεθα και για τους εισαγγελείς που ήδη έχουμε οι οποίοι με υπομονή και μεθοδικότητα, ακούραστοι και άφοβοι, με το πενάκι του νόμου στα χέρια τους βάζουν μία μία την πινελιά, κεντράρουν στο θέμα, ερευνούν το φόντο να ταιριάζει, δένουν τα πορτραίτα, συναρμολογούν τις κορνίζες, μέχρι να έλθει η ώρα που θα στείλουν τα κάδρα να εκτεθούν στις γκαλερί. Οι θεοί ας τους προστατεύουν. 

Μπορεί σαν λαός να μην έχουμε πολιτικό κριτήριο, αλλά στα καλλιτεχνικά, σκίζουμε. Όταν έλθει η ώρα να στηθούν οι εκθέσεις, και μιας και οι πινακοθήκες δεν θα αρκούν για όλα αυτά τα καλλιτεχνήματα, αυτό θα γίνει μάλλον υπαίθρια στις πλατείες, οπότε θα προσέλθει αυθορμήτως και ο λαός για να προσθέσει τις δικές του πινελιές με αυγοτέμπερες και λάδια. Για τις λευκές αποχρώσεις θα χρησιμοποιήσει το γιαούρτι. Οι καφετιές φωτοσκιάσεις θα χρειαστούν άλλα υλικά. Για τη συλλογή χρημάτων που τόσο μας χρειάζονται για να ξεχρεώσουμε τα χρέη που μας φόρτωσαν, καλό θα ήταν όλα αυτά τα αριστουργήματα και τα έργα τέχνης να τα στείλουμε περιοδεία στο εξωτερικό. Ο πλανήτης όλος θα πληρώσει αδρά για να δει τόσους αυθεντικούς πίνακες μαζεμένους, γιατί αυτό είναι κάτι που στον κόσμο όλο δεν έχει ματαγίνει και ούτε πρόκειται. Έπειτα αφού θα έχουμε απαλλαγεί από αυτά τα καλλιτεχνικά εκτρώματα θα αρχίσουμε πάλι να αναζητούμε Πολυγνώτους και Απελλήδες να πάρουν στα χέρια τους χρωστήρες και φωτεινά αγνά χρώματα να βάψουν την Ελλάδα μας με το μπλε της θάλασσας, το λευκό των κυμάτων, το πράσινο των δασών μας, το κόκκινο της παπαρούνας, το ροζ των κοριτσίστικων χειλιών, το κίτρινο της μαργαρίτας που ξεφυλλίζουν τα παιδιά ρωτώντας για την αγάπη. Να ζωγραφίσουμε μαβί τα δειλινά το καλοκαίρι σε μια παραλία, με το καφέ της σοκολάτας που έχει λερώσει τα χέρια του μωρού μας, με το σιέλ που φωλιάζει στα μάτια του αγοριού όταν μιλάει για την καλή του. Με το σκούρο χρώμα των νεφών, όταν ανταριάζει ο καιρός πάνω από το χωριό μας. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα μας πραγματικά και όχι όπως την έχουν τώρα πασαλείψει με τις βρωμιές τους οι πλαστογράφοι και παραχαράκτες Ντόριαν Γκρέυ της εποχής μας.

Με εκτίμηση, Αγγελική Παπακωστοπούλου

 πηγή:Ολυμπία