Ὁ περισσότερος κόσμος τῆς ἐποχῆς μας εἶναι μορφωμένος κοσμικὰ καὶ τρέχει μὲ τὴν κοσμικὴ μεγάλη ταχύτητα. Ἐπειδὴ ὅμως τοῦ λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ «ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου», λείπει τὸ φρένο, καὶ μὲ ταχύτητα, χωρὶς φρένο, καταλήγει σὲ γκρεμό. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι πολὺ προβληματισμένοι καὶ οἱ περισσότεροι πολὺ ζαλισμένοι. Ἔχουν χάσει τὸν προσανατολισμό τους.
Σιγά σιγὰ κατευθύνονται πρὸς τὸ νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἐλέγχουν τὸν ἑαυτό τους. Ἂν αὐτοὶ ποὺ ἔρχονται στὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι τόσο πολὺ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι, μὲ τόσο ἄγχος, σκεφθῆτε οἱ ἄλλοι ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πὼς θὰ εἶναι!
Καὶ βλέπεις σὲ ὅλα τὰ κράτη φουρτούνα, ζάλη μεγάλη! Ὁ καημένος ὁ κόσμος ὁ Θεὸς νὰ βάλη τὸ χέρι Του! βράζει σὰν τὴν χύτρα ταχύτητος. Καὶ οἱ μεγάλοι πὼς τὰ φέρνουν! Μαγειρεύουν μαγειρεύουν, τὰ ρίχνουν ὅλα στὴν χύτρα ταχύτητος καὶ σφυρίζει τώρα ἡ χύτρα! Θὰ πεταχθῆ σὲ λίγο ἡ βαλβίδα!
Εἶπα σὲ κάποιον ποὺ εἶχε μία μεγάλη θέση:
«Γιατί μερικὰ πράγματα δὲν τὰ προσέχετε; Τί θὰ γίνη;»
«Πάτερ μου, μοῦ λέει, λίγο χιόνι ἦταν πρῶτα τὸ κακό· τώρα ἔχει γίνει ὁλόκληρη χιονοστιβάδα. Μόνον ἕνα θαῦμα μπορεῖ νὰ βοηθήση».
Ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ πηγαίνουν μερικοὶ νὰ βοηθήσουν τὴν κατάσταση, κάνουν μεγαλύτερη τὴν χιονοστιβάδα τοῦ κακοῦ. Ἀντὶ νὰ λάβουν ὁρισμένα μέτρα γιὰ τὴν παιδεία κ.λπ., κάνουν χειρότερα. Δὲν κοιτάζουν πὼς νὰ διαλύσουν αὐτὴν τὴν χιονοστιβάδα, ἀλλὰ τὴν κάνουν μεγαλύτερη. Βλέπεις, τὸ χιονάκι εἶναι λίγο στὴν ἀρχή. Ἂν κυλήση στὸν κατήφορο, γίνεται ἕνας σβῶλος. Ὁ σβῶλος, καθὼς μαζεύει καὶ ἄλλο χιόνι, ξύλα, πέτρες κ.λπ., γίνεται σιγά-σιγὰ μεγαλύτερος-μεγαλύτερος, καὶ τελικὰ γίνεται ὁλόκληρη χιονοστιβάδα. Ἔτσι καὶ τὸ κακὸ λίγο-λίγο ἔχει γίνει πιὰ χιονοστιβάδα καὶ κυλάει· τώρα θέλει βόμβα γιὰ νὰ σπάση.
Ἀγωνιᾶτε, Γέροντα; – Ἄχ, τί ἄσπρισαν τὰ γένια μου πρόωρα; Ἐγὼ πονάω δυὸ φορές-μία, ὅταν προβλέπω μιὰ κατάσταση καὶ φωνάζω, γιὰ νὰ προλάβουμε ἕνα κακὸ ποὺ πρόκειται νὰ γίνη, καὶ μία, ὅταν δὲν δίνουν σημασία ἴσως ὄχι ἀπὸ περιφρόνηση-, καὶ συμβαίνη μετὰ τὸ κακὸ καὶ μοῦ ζητοῦν τότε καὶ τὴν συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τί τραβοῦσαν οἱ Προφῆτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ἦταν οἱ Προφῆτες! Πιὸ μεγάλοι Μάρτυρες ἀπὸ ὅλους τοὺς Μάρτυρες, παρ’ ὅλο ποὺ δὲν πέθαναν ὅλοι μὲ μαρτυρικὸ θάνατο. Γιατί οἱ Μάρτυρες γιὰ λίγο ὑπέφεραν ἐνῶ οἱ Προφῆτες ἔβλεπαν μιὰ κατάσταση καὶ ὑπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, καὶ οἱ ἄλλοι τὸν χαβά τους. Καὶ ὅταν ἔφθανε ἡ ὥρα καὶ ἐρχόταν ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐξ αἰτίας τους, βασανίζονταν καὶ ἐκεῖνοι μαζί τους. Τουλάχιστον ὅμως τότε τόσο ἔφθανε τὸ μυαλὸ τῶν ἀνθρώπων. Ἄφηναν τὸν Θεὸ καὶ προσκυνοῦσαν τὰ εἴδωλα. Σήμερα ποὺ καταλαβαίνουν, εἶναι ἡ μεγαλύτερη εἰδωλολατρία.
Δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ διάβολος βάλθηκε νὰ καταστρέψη τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Ἔχει κάνει παγκοινιά, νὰ καταστρέψη τὸν κόσμο. Λύσσαξε, γιατί ἄρχισε νὰ μπαίνη στὸν κόσμο ἡ καλή ἀνησυχία. Εἶναι πολὺ ἀγριεμένος, γιατί γνωρίζει ὅτι εἶναι λίγη ἡ δράση του. Τώρα κάνει ὅπως ἕνας ἐγκληματίας πού, ὅταν τὸν κυκλώνουν, λέει: «Δὲν ἔχω σωτηρία! Θὰ μὲ πιάσουν!» καὶ τὰ κάνει ὅλα γυαλιά-καρφιά. Ἢ ὅπως οἱ στρατιῶτες, ποὺ ἐν καιρῷ πολέμου, ὅταν τελειώσουν τὰ πυρομαχικά, βγάζουν τὴν λόγχη ἤ τὸ σπαθὶ καὶ ρίχνονται καὶ ὅ,τι γίνει. Σοῦ λέει: «Ἔτσι κι ἀλλιῶς χαμένοι εἴμαστε· ἄς σκοτώσουμε ὅσο πιὸ πολλοὺς μποροῦμε». Ὁ κόσμος καίγεται! Τὸ καταλαβαίνετε; Ἔπεσε πολὺς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιὰ ἔχει βάλει ὁ διάβολος, ποὺ οὔτε ὅλοι οἱ πυροσβέστες ἂν μαζευθοῦν, δὲν μποροῦν νὰ τὴν σβήσουν. Πνευματικὴ πυρκαγιά! Δὲν ἔχει μείνει τίποτε. Μόνον προσευχὴ χρειάζεται, γιὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ ὁ Θεός. Βλέπεις, καὶ ὅταν πιάνη πυρκαγιὰ μεγάλη καὶ οἱ πυροσβεστικὲς δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτε, ἀναγκάζονται οἱ ἄνθρωποι νὰ στραφοῦν στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν παρακαλέσουν νὰ ρίξη μιὰ βροχὴ γερή, γιὰ νὰ σβήση. Ἔτσι καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ πυρκαγιὰ ποὺ ἄναψε ὁ διάβολος, μόνον προσευχὴ χρειάζεται, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεός.
Ὅλος ὁ κόσμος πάει νὰ γίνη μιὰ περίπτωση. Γενικὸ ξεχαρβάλωμα! Δὲν εἶναι νὰ πῆς: «Σ’ ἕνα σπίτι χάλασε λίγο τὸ παράθυρο ἢ κάτι ἄλλο, ἃς τὸ διορθώσω». Ὅλο τὸ σπίτι εἶναι ξεχαρβαλωμένο. Ἔχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δὲν ἐλέγχεται πιὰ ἡ κατάσταση. Μόνον ἀπὸ πάνω, ὅ,τι κάνει ὁ Θεός. Τώρα εἶναι νὰ δουλεύη ὁ Θεὸς μὲ τὸ κατσαβίδι, μὲ χάδια, μὲ σκαμπίλια, νὰ τὸ διόρθωση. Μιὰ πληγή ἔχει ὁ κόσμος ποὺ κιτρίνισε καὶ θέλει σπάσιμο, ἀλλὰ ἀκόμη δὲν ὡρίμασε καλά. Πάει νὰ ὡριμάση τὸ κακό, ὅπως τότε στὴν Ἱεριχὼ ποὺ ἦταν γιὰ ἀπολύμανση.
Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου "Λόγοι", τόμ. Α΄ - Μέ πόνο καί ἀγάπη στό σύγχρονο ἄνθρωπο, εκδ. Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης.
πηγή:iereasanatolikisekklisias.
