Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός,
Δάσκαλος-Κιλκίς
. Εἶναι γνωστὸ σὲ ὅσους καταγίνονται μὲ τὰ θέματα τῆς «διὰ βίου μάθησης» ὅτι στὰ Παιδαγωγικὰ τμήματα τῶν πανεπιστημιακῶν σχολῶν παρεισέφρησαν, πλὴν ἐλαχίστων τιμητικῶν ἐξαιρέσεων, νεοταξοσκώληκες ὁλκῆς, ἀδίστακτοι ἐθνοαποδομητές, μὲ σκοπὸ νὰ ἁλυσοδέσουν τὴν σκέψη, νὰ μαγαρίσουν τὴν κρίση τῶν ὑπὸ ἐκκόλαψιν δασκάλων. Ἂν δὲν ὑπάρχουν ἰσχυρὰ ἀντισώματα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, οἱ περισσότεροι νέοι δάσκαλοι, ἢ μᾶλλον δασκάλες, ἐξέρχονται τῶν σχολῶν αὐτῶν μπουκωμένοι μὲ ἐκκλησιομαχία καὶ μὲ μπαζωμένο τὸ πατριωτικὸ φρόνημα.
. Μιὰ ὀλιγόλογη παρένθεση. Ἀνέφερα πρὶν γιὰ δασκάλες. Δυστυχῶς τὰ τμήματα αὐτὰ κατὰ 90-95% πληροῦνται ἀπὸ φοιτήτριες, ἀπὸ δασκάλες. Ἤδη στὰ σχολεῖα παρατηρεῖται ἕνα πρόβλημα. Ἡ ἔλλειψη ἀνδρῶν, δασκάλων. Χάνεται ἔτσι τὸ ἀντρικὸ πρότυπο. Εἶναι καλὸ καὶ ὑγιὲς οἱ μαθητὲς τοῦ δημοτικοῦ, σὲ κάποια τάξη, νὰ «συναντοῦν» καὶ νὰ διδάσκονται ἀπὸ ἄντρες. (Μοῦ τὸ ἐπισήμανε σοφός, πολιὸς καθηγητής). Ἂν συνδυαστεῖ αὐτὸ μὲ τὴν ἅλωση τῆς τηλεόρασης ἀπὸ θηλύγλωσσα, παρδαλοειδῆ ὑποκείμενα, τὴν ἀπουσία τοῦ πατέρα ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ τὰ πολλὰ διαζύγια, ἐξηγεῖ ἕνα πρόβλημα ποὺ λίγοι τολμοῦν νὰ τὸ θίξουν. Καὶ ἂς μὴν παρεξηγηθῶ ἀπὸ τὰ νέα παιδιὰ ποὺ ἐπέλεξαν τὴν ὑψοποιὸ ἀποστολὴ ποὺ ὀνομάζεται δάσκαλος-δασκάλα. Ἄλλο τὸ ἕνα, ἄλλο τὸ ἄλλο.
. Νέοι, λοιπόν, δάσκαλοι ἐμποτισμένοι, δυστυχῶς, μὲ τὰ δηλητήρια τῶν γραικύλων ποὺ ἐγκαταβιώνουν στὶς σχολές τους, μπαίνουν στὶς τάξεις καὶ ἀντὶ «νὰ γιομίζουν τοὺς μαθητὲς προκοπὴ κι ἀρετή, καθαρὸν πατριωτισμὸν καὶ ἀγάπην στὴν θρησκείαν τοῦ Χριστοῦ» (Μακρυγιάννης) τοὺς μαθαίνουν πράγματα ἄξια «τῆς ἀπιστίας καὶ παραλυσίας».
. Ἀναλαμβάνοντας, λοιπόν, τὸ κρίσιμο ἔργο τῆς «διάπλασης τῶν παιδιῶν» θεωροῦν καθῆκον τους νὰ παρουσιάσουν τὰ διαπιστευτήρια τοῦ «προοδευτισμοῦ» τους. Ἔτσι δυσφοροῦν γιὰ τὴν πρωινὴ προσευχή, τὸν ἐκκλησιασμὸ τῶν μαθητῶν, τὶς γιορτὲς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων –τὴν ἡμέρα μνήμης τοῦ Πολυτεχνείου σπαρταροῦν ἀπὸ συγκίνηση, εἶναι «ἡ δική τους μέρα». Θὰ συγκρίνουμε τώρα τὸ Πολυτεχνεῖο μὲ τὸ ’21; τὸ ὁποῖο εἶναι ταξικὴ ἐπανάσταση τῶν κολλήγων κατὰ τῶν κοτζαμπάσηδων– καὶ γενικὰ ὅπου ἐντοπίζουν ἄρωμα Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ ἀδιαθετοῦν πνευματικά. Στὸ αἷμα τους ρέουν τὰ «φαρμάκια» τῆς ἀφιλοπατρίας καὶ ἀπιστίας, μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς ἐμβολίασαν οἱ ἀριστερόφωνοι καθηγητὲς τῶν παιδαγωγικῶν τμημάτων. Ἔγραφε προφητικὰ ὁ Κόντογλου ἀπὸ τὸ 1960 ἀκόμη γιὰ κάτι τέτοιους ἐκπαιδευτικούς: «Ἂς ποῦμε τὰ σημερινά μας. Τὰ σχολεῖα –ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴ μπάντα– τ’ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάζουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, μὲ ὅλα τὰ ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιά μας κινήσαν ἀπὸ τὸ χωριό, καὶ πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ μοντέρνα. Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ (σήμερα τοῦ μεταμοντερνισμοῦ, τῆς ἀπαξίωσης τῶν πάντων). Ὁ νοῦς κι ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουν μήδε νὰ τὴν ἀκούσουνε, τὴν Ψωροκώσταινα! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιππασμένο ἄνθρωπο ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του καὶ ρεμπεύεται (καυχᾶται, κομπάζει) κιόλας γι’ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα».
. Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ παιδιά μας, τὰ κακόμοιρα τὰ παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἐπάνω του». («Εὐλογημένο καταφύγιο, ἐκδ. «Ἀκρίτας», σελ. 180). Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ μεγάλου δασκάλου τοῦ Γένους, Φώτη Κόντογλου, ποὺ ὅσο ζοῦσε ξεσκέπαζε τὰ πνευματικὰ μασκαραλίκια τοῦ γονατισμένου στοὺς Φράγκους κρατιδίου.
. Ἡ ἐρεθιστικὴ ἄκανθα γιὰ τὴν συγγραφὴ τοῦ παρόντος κειμένου ἦταν τὸ τηλεφώνημα μιᾶς ὀργισμένης μητέρας παιδιοῦ τῆς Α´ δημοτικοῦ. Μοῦ κατήγγειλε ὅτι ἡ προκομμένη, νεαρὰ δασκάλα τοῦ παιδιοῦ της εἶναι “μοντέρνα”, νεοταξικοῦ φυράματος. Κατέβασε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν τάξη καὶ ἀρνεῖται τὸν ἐκκλησιασμὸ στοὺς μαθητές της. (Ἡ πρώτη δημοτικοῦ εἶναι ἡ πιὸ κρίσιμη καὶ σημαντικὴ τάξη στὴ «ἀκαδημαϊκὴ» ζωὴ ἑνὸς παιδιοῦ. «Ἂν οἱ καλὲς διδασκαλίες χαραχτοῦν στὴν ψυχή, τοῦ παιδιοῦ, ὅταν ἀκόμη εἶναι τρυφερή, κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ τὶς ἀφαιρέσει, γιατί θὰ ἔχουν ἀποτυπωθεῖ ἀνεξίτηλα, ὅπως ἡ σφραγίδα στὸ μαλακὸ κερί», γράφει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος στὸ «περὶ ἀνατροφῆς τῶν τέκνων» σύγγραμμά του. Πόση ζημιὰ ἀντίθετα γίνεται, ὅταν τὸ «μαλακὸ κερί», ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ σφραγίζεται μὲ καντιποτένια, μὲ νοσηρὰ πράγματα; Ὁ ὁσιακῆς μνήμης, ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, συμβούλευε στοὺς δασκάλους, ποὺ ἔχουν ἀναφορὰ στὴν πίστη μας καὶ τὴν πατρίδα, νὰ παίρνουν πρώτη τάξη).
. Γιὰ νὰ βοηθήσω τὴν μητέρα τοῦ παιδιοῦ ζήτησα βοήθεια ἀπὸ ἔγκριτο, σοβαρό, καὶ σπουδαῖο νομικό. Τὸν πρώην πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειο Νικόπουλο. Μοῦ ἀπέστειλε ἀμέσως ἕνα ἐξαιρετικό, ὀλιγόλογο ὑπόμνημα μὲ τίτλο «Διατάξεις προστατευτικὲς τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων καὶ εἰκόνων, ἐκ τοῦ Συντάγματος καὶ ἄλλων νόμων». (Οἱ εὐχαριστίες μου θερμότατες).
. Πρόσφατα κυκλοφορήθηκε καὶ διανέμεται δωρεὰν ἀπὸ τὴν «Ἑταιρεία τῶν Φίλων τοῦ Λαοῦ» ἐκτεταμένη καὶ ἐμπεριστατωμένη μελέτη του, μὲ τίτλο «Τὸ προοίμιον τοῦ Συντάγματος καὶ ἡ νομική του ἀξιολόγηση». Μὲ τὴν μελέτη του αὐτὴ κονιορτοποιεῖ κυριολεκτικὰ τὰ φληναφήματα τῶν κακεργετῶν.
. Παραθέτω τὸ ὑπόμνημα σημειώνοντας αὐτὸ ποὺ τονίζει καὶ ὁ σεβαστὸς πρόεδρος, ὅτι ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος εἶναι ὑποχρέωση ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμό μας καὶ δικαιοῦνται οἱ Ἕλληνες νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴ βία. Καὶ εἶναι βία τοῦ χειρίστου εἴδους, ὅταν ἕνας δάσκαλος προσβάλλει τὴν πατρώα πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πατρίδα μας.
Α) ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. Προστατευτικὸ τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ συμβόλων εἶναι πρωτίστως αὐτὸ τοῦτο τὸ προοίμιον τοῦ Συντάγματος. Τὸ Σύνταγμα, ὡς γνωστὸν εἶναι ψηφισμένο εἰς Τὸ Ὄνομα Τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Ἡ ἐπίκλησις αὐτὴ Τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τὸ λεγόμενο προοίμιον τοῦ Συντάγματος. Τοῦτο σημαίνει νομικῶς ὅτι ὅλες οἱ πράξεις τῶν ὀργάνων τοῦ Κράτους πρέπει νὰ εἶναι ἐναρμονισμένες πρὸς τὸ συγκεκριμένο αὐτὸ θρησκευτικὸ προοίμιον, διότι διαφορετικὰ εἶναι ἀπηγορευμένες ὡς ἀντισυνταγματικές. Σημαίνει ὡσαύτως ὅτι τὸ Κράτος «θρησκεύεται» καὶ συνεπῶς ὀφείλει νὰ τιμᾶ καὶ νὰ σέβεται ἀπολύτως τὶς εἰκόνες καὶ τὰ σύμβολα τῆς θρησκείας τὴν ὁποία πρεσβεύει. Ἡ θρησκεία αὐτὴ μὲ βάση τὸ συνταγματικὸ προοίμιον εἶναι ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πιστεύει εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Ἀπόρροια τοῦ σεβασμοῦ αὐτοῦ εἶναι καὶ ἡ ἀνάρτησις τῶν εἰκόνων καὶ συμβόλων στοὺς δημοσίους χώρους π.χ. δικαστήρια, σχολεῖα, δημόσια γραφεῖα κ.λ.π. ἀπὸ τοὺς ὁποίους οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρεῖ χωρὶς νὰ ὑποστεῖ τὶς συνταγματικὲς συνέπειες!
2. Τὸ ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος μὲ τὸ ὁποῖον καθιερώνεται ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία τοῦ Κράτους ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ὀφείλουν νὰ σέβονται ὅλοι, τιμῶντες τὰ ἱερὰ αὐτῆς σύμβολα.
3. Τὸ ἄρθρο 16 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος τὸ ὁποῖο ρητῶς ὁρίζει ὅτι σκοπὸς τῆς παιδείας εἶναι ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ ἡ «ἀνάπτυξις τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων». Αὐτὴ πρέπει νὰ ἐπιτυγχάνεται στὰ πλαίσια τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας μὲ ὅλα τὰ πρόσφορα μέσα ποὺ αὐτὴ διαθέτει καὶ βεβαίως μὲ τὶς ἱερὲς εἰκόνες καὶ τὰ σύμβολα.
4. Τὸ ἄρθρο 120 παρ. 4 τοῦ Συντάγματος μὲ τὸ ὁποῖο καθιερώνεται τὸ δικαίωμα, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑποχρέωση κάθε Ἕλληνα νὰ ὑπερασπίζεται τὸ ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Ἑπομένως καὶ ὁ κάθε ἐκπαιδευτικὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μεριμνᾶ γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἀνωτέρω συνταγματικῶν προβλέψεων στὰ σχολεῖα, καταγγέλοντας ἁρμοδίως κάθε παραβάτη αὐτῶν μηδὲ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας ἑξαιρουμένου.
Β) ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΝΟΜΩΝ
1) Τὸ ἄρθρο 181 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα τὸ ὁποῖο προβλέπει τὰ περὶ προστασίας τῆς σημαίας μας τιμωρώντας τὴν ἐπὶ σκοπῷ ἐκδηλώσεως μίσους περιφρόνησιν, ἀφαίρεσιν, καταστροφή, παραμόρφωσιν, ρύπανσιν τῆς ἑλληνικῆς σημαίας, ἡ ὁποία ὅμως κατὰ νόμον φέρει ὑποχρεωτικὰ στὸ ἐπάνω δεξιὸ ἄκρο τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ.
2) Τὸ ἄρθρο 198 τοῦ Π.Κ. τὸ ὁποῖο τιμωρεῖ τὴν κακόβουλη βλασφημία, ὅποιον δηλαδὴ βρίζει κακόβουλα τὸν Θεό. Ὡς βλασφημία ὅμως μπορεῖ νὰ ἐκληφθεῖ καὶ ἡ πρὸς τὸν ἀνωτέρω σκοπὸν ἀφαίρεση τῶν εἰκόνων καὶ ἄλλων θρησκευτικῶν συμβόλων.
3) Ὁ Νόμος 851/1978 ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει τὸν Τίμιον Σταυρὸν ὡς τὸ «κύριον περιεχόμενο τῆς ἑλληνικῆς Σημαίας».
––––––––––––––––––––––––––––––––
Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω μιὰ αὐθόρμητη καὶ συνάμα διστακτικὴ ἐρώτηση αὐτοσυνειδησίας: Ἄραγε σήμερα ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ, ὥστε νὰ ὑπερασπισθοῦν τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος; Ἂν τὸ τελευταῖο ὀχύρωμα αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ἀπέναντι στὴν ἐπιβουλὴ καταλύσεώς της ἀποτελεῖ ἡ συνταγματικῶς προβλεπομένη ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ τῶν ΕΛΛΗΝΩΝ, ποὺ τοὺς ἐξοπλίζει μὲ τὴν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΘΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, τότε σήμερα εἶναι περισσότερο ἀπὸ ποτὲ κρίσιμη ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ;
