Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης
Το δεύτερο μέρος του τίτλου δεν είναι δικό μου, είναι ένα ελαφρώς τροποποιημένο σχόλιο που είδα στο facebook. Ταιριάζει όμως στις σκέψεις που επεξεργάζομαι τις τελευταίες εβδομάδες. Ο λόγος που ταιριάζει είναι ότι δίνει ταυτόχρονα δύο μηνύματα: πρώτον την απώλεια της παιδικής αθωώτητας και δεύτερον την απόγνωση των ενηλίκων. Και τα δύο αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, δοσμένα μάλιστα με χιουμοριστική πινελιά. Με όλα αυτά συνοψίζει την κεντρική ιδέα που είναι ότι διανύουμε μία δεκαετία εθνικής κατάθλιψης και μεταναστευτικής αιμορραγίας.Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος. Όμως δυστυχώς διακρίνω ανησυχητικά σημάδια στην κοινωνία, τα οποία δεν μπορώ να παραβλέψω. Θα δώσω ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα.
Η πρόσφατη αναφορά των παιδικών χωριών SOS ότι κατά το τελευταίο έτος 700 από τις 1000 αιτήσεις εισαγωγής παιδιών δεν αφορούσαν περιπτώσεις ορφανών, αλλά οικογενειών οι οποίες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά και προτιμούν να δώσουν το παιδί τους για ένα χρονικό διάστημα στα παιδικά χωριά, έως ότου οι ίδιοι βελτιώσουν τα οικονομικά τους. Η σχετική αναφορά εκδόθηκε τέλη Απριλίου και συνοδεύτηκε από επιπλέον στοιχεία σε δημοσιευμένη έρευνα στο Έθνος της Κυριακής τον Νοέμβριο του 2011. Τα στοιχεία είναι το λιγότερο αποκαρδιωτικά.
Η περίπτωση μαθητή να λιποθυμά μέσα στο σχολείο στην Κρήτη επειδή η πενταμελής οικογένειά του είχε μείνει κυριολεκτικά νηστική τις προηγούμενες δύο ημέρες. Το τρίτο παρόμοιο περιστατικό τη χρονιά που περνά σε διαφορετικές περιοχές της χώρας. Στην Πελοπόνησο και στη Βόρεια Ελλάδα τα άλλα δύο.
Η περίπτωση νεαρής μητέρας πάλι στην Κρήτη, η οποία έκανε απόπειρα αυτοκτονίας αγκαλιά με το μωρό της, επειδή δεν είχε να το ταΐσει.
Η αυτοκτονία 32χρονης γυναίκας στην Πάτρα μέσα στη φυλακή. Η κατηγορία εναντίον της ήταν ότι έκλεψε τρία φουστάνια από μαγαζί ρούχων.
Πέρα από αυτά, έχω διαπιστώσει ιδίοις όμασι πρόσφατες περιπτώσεις μετανάστευσης.
Νεαρή κοπέλα απόφοιτος της Οδοντιατρικής δεν έβρισκε δουλειά στην Ελλάδα, ούτε είχε το κεφάλαιο να ανοίξει δικό της ιατρείο. Γνώριζε αγγλικά και έτσι αποφάσισε να πάει στην Αγγλία. Σκέφθηκε να πάει κάπου κοντά στο Λονδίνο. Έπιασε τον χάρτη και βρήκε μία πόλη που δεν γνώριζε. Πήρε το αεροπλάνο και πήγε σε ένα ξενοδοχείο της πόλης αυτής. Ήταν τυχερή διότι σε σύντομο χρονικό διάστημα νοίκιασε ένα δωμάτιο σε σπίτι ενός Έλληνα, οπότε απέφυγε μία σκληρή γραφειοκρατική δοκιμασία. Έκανε αιτήσεις και βρήκε τελικά εργασία σε μία άλλη επαρχιακή πόλη, όπου μετακόμισε.
Έτερη νεαρή κοπέλα με σπουδές σε μία πόλη της Αγγλίας επιστρέφοντας στην Ελλάδα από τις σπουδές της εργαζόταν ως γραμματέας σε άσχετο αντικείμενο. Προφανώς, κακοπληρωμένη όταν δηλαδή της κατέβαλλαν τον μισθό της στην ώρα. Τα βρόντηξε όλα κάτω, πήρε το αεροπλάνο και πήγε στην πόλη των σπουδών της. Αυτή τη φορά, γνώριζε κάπως πρόσωπα και πράγματα. Βρήκε εργασία ως πωλήτρια και σήμερα ψάχνει για δουλειά στο αντικείμενό της στην Αγγλία. Το σχόλιό της για την ιστορία της είναι «είμαι τυχερή που έφυγα τον Ιούνιο [του 2011], γιατί όσοι έρχονται τώρα δεν βρίσκουν δουλειά ούτε ως πωλητές σε μαγαζιά»
Υπάρχουν υποθέτω πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις. Αντιλαμβανόμαστε όμως όλοι πως υπάρχει πλειάδα ανθρώπων, νέων ιδίως, οι οποίοι δεν διαθέτουν τον συνδυασμό του απαιτούμενου θάρρος μετοίκησης σε μία χώρα όπου δεν έχουν κανέναν ή ελάχιστους σύνδεσμους, και μία κάποια οικονομική άνεση για το υψηλό ρίσκο μίας διαμονής για ένα διάστημα μέχρι να βρουν μία πρόχειρη εργασία για τα έξοδα επιβίωσης.
Η ανεργία στους νέους εκτοξεύθηκε στο 46%!
Τι άλλο μπορεί να προβλέψει κανείς εκτός από μία δεκαετία εθνικής αιμορραγίας όμοια με μερικές του περασμένου αιώνα;
Σ' αυτές τις συνθήκες μαζικής απόγνωσης, ναι, χάνεται και η παιδική αθωώτητα πολλές φορές. Τι θα ζητήσουν από τον Άγιο Βασίλη τα 700 παιδιά; Δώρο; Ή μήπως εργασία για τους γονείς; Είναι θλιβερό.
Η στυγνή πραγματικότητα απορροφά τελείως όλον τον χιουμοριστικό χαρακτήρα του τίτλου.
πηγή:antibaro
