Από το βιβλίο του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗΣ ΠOΛITIKOI KAI ΚOYTΣABAKHΔEΣ
Όταν η Αγγλία είχε αποκλείσει τα ελληνικά παράλια, τον Απρίλιο του 1850, στα «Παρκερικά»" ο Μπαϊρακτάρης βρισκόταν στην Πάτρα, όπου εκτελούσε χρέη αστυνόμου. Τη χρονιά εκείνη, τα πληρώματα του αγγλικού στόλου αποβιβάζονταν σε διάφορες παραθαλάσσιες πόλεις της Ελλάδας και πολύ συχνά παρεκτρέπονταν, δημιουργούσαν επεισόδια, πείραζαν τα κορίτσια και τις γυναίκες, παραδίνονταν στην κραιπάλη, έδερναν και έβριζαν όποιον τολμούσε να τους κάνει παρατηρήσεις.
Σε μια τέτοια περίπτωση, δυο Άγγλοι ναύτες πείραξαν κατά χυδαίο τρόπο δυο Ελληνοπούλες, οι οποίες έβαλαν τις φωνές. Έτρεξε, όπως είχε υποχρέωση, ο νεαρός και γεροδεμένος λοχίας Μπαϊρακτάρης, για να δει τι συμβαίνει.
Κι όταν αυτές τού εξιστόρησαν με κλάματα την απρεπή συμπεριφορά των Άγγλων, ο Μπαϊρακτάρης τούς ζήτησε το λόγο. Εκείνοι δυστρόπησαν και έδειξαν ανάγωγη συμπεριφορά. Χωρίς να λογαριάσει το σήμα του Άγγλου ναύτη, άρπαξε με τα χέρια πρώτα τον ένα, και κατόπιν τον άλλο, τους ξυλοκόπησε αγρίως και τους πέταξε στη θάλασσα!Οι δαρμένοι και βρεγμένοι Άγγλοι ναύτες γύρισαν στο πλοίο τους και ανέφεραν στους προϊσταμένους τους τον ξυλοδαρμό τους - δήθεν από ομάδα Ελλήνων στρατιωτών!Το ζήτημα κατέληξε με την αφαίρεση από τον Μπαϊρακτάρη των καθηκόντων του περιπολάρχη της πόλης. Όμως, οι Άγγλοι ναύτες είχαν ορκιστεί εκδίκηση εναντίον του λοχία των Ακροβολιστών με το... βαρύ χέρι. Μια νύχτα εκτελώντας καθήκοντα εφόδου, σ' ένα στενό δρομάκι που οδηγούσε στις φυλακές, ο Μπαϊρακτάρης βρέθηκε ξαφνικά περικυκλωμένος από οκτώ Άγγλους ναύτες. Νόμισε πως η συνάντηση ήταν τυχαία και κρατώντας τον φανό της εφόδου, βάδισε για να περάσει ανάμεσα από την ομάδα, χωρίς να αντιληφθεί ότι πίσω του έρχονταν κι άλλοι ναύτες. Ενώ πλησίαζε την πρώτη ομάδα, ξαφνικά ο φανός της εφόδου που κρατούσε στο αριστερό του χέρι, δέχτηκε μια γερή κλοτσιά από πίσω και αμέσως έσβησε και συνετρίβη. Ταυτοχρόνως, μέσα σε δευτερόλεπτα, βρέθηκε κυκλωμένος από πολλούς ναύτες που κρατούσαν ξιφίδια και ραβδιά. Δεν έχασε την ψυχραιμία του. Το συναίσθημα του φόβου, άγνωστο για την ψυχή του νεαρού Σουλιώτη, δεν παρέλυσε ούτε στιγμή το νου του. Τράβηξε το ξίφος του και τη στιγμή που οι Αγγλοι ναύτες ορμούσαν εναντίον του, όρμησε κι εκείνος με ασυγκράτητη ορμή καταπάνω τους. Αρχισε πάλη αιματηρή που κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Οι Άγγλοι ναύτες εξαφανίστηκαν στο σκοτάδι, αφήνοντας πίσω τους έναν τραυματία αναισθητο. Ο Μπαϊρακτάρης, χωρίς να καταδιώξει τους φυγάδες, στράφηκε προς τον τραυματία, έθεσε το ξίφος του στη θήκη και προσπάθησε να τον σηκώσει. Ο τραυματίας ήταν υπαξιωματικός και είχε δεχτεί την πρώτη σπαθιά του Μπαϊρακτάρη, μια σπαθιά που τον βρήκε στον ώμο.
Σήκωσε τον τραυματία και τον μετέφερε στο πλησιέστερο φαρμακείο. Αφού διέταξε να περιποιηθούν την πληγή του τον συνόδευσε κατόπιν μέχρι το λιμάνι και τον παρέδωσε σ' έναν λεμβούχο για να τον μεταφέρει στο πολεμικό πλοίο «Φάσμα», όπου υπηρετούσε.
Ο κυβερνήτης του πλοίου ζήτησε την αυστηρή τιμωρία του ενόχου από τον νομάρχη. Το επεισόδιο αυτό κατέστησε τον Μπαϊρακτάρη αγαπητό στον στρατό και τη φρουρά και δημοφιλή στον λαό της Πάτρας. Όμως, δεν ήταν τυχερός γιατί ο Άγγλος πλοίαρχος, που δεν είχε ξεχάσει το προηγούμενο περιστατικό, με τον ξυλοδαρμό των δυο Άγγλων ναυτών, βρίσκοντας ευκαιρία, μετά το καινούριο επεισόδιο, φόρεσε αμέσως τη μεγάλη του στολή και συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του παρουσιάστηκε στον νομάρχη Αχαΐας, από τον οποίο ζήτησε άμεσες εξηγήσεις.Ο νομάρχης την ίδια μέρα κάλεσε στο γραφείο του τον Μπαϊρακτάρη και του έκανε αυστηρές παρατηρήσεις.
«Ο Έλλην έχει και φιλότιμο, κύριε νομάρχα. Έπρεπε κάποιος να βάλει στη θέση τους τούς ασεβούντας και προκαλούντος τας νεαράς κορασίδας».
«Σε μεταθέτω στο Ναύπλιο! Ετοίμασε τα πράγματά σου και αύριο θα φύγεις με το πρώτο, με το πρώτο μέσο που θα βρεις!...»
«Πάντως να ξέρετε, κύριε νομάρχα, εγώ ως Έλλην έκαμα το καθήκον μου. Αν οι κύριοι αυτοί κάνουν τα ίδια, ελπίζω ο αστυνόμος που θα με αντικαταστήσει να κάνει αυτό που έκαμα κι εγώ!»
πηγή:Η http://www.facebook.com/paramilhto
