Το νησί «δημιουργήθηκε» μετά τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου και τους σεισμούς περί το 1500 π.Χ. Στην ουσία αποκολλήθηκε από το υπόλοιπο νησί της Σαντορίνης...
Γράφει ο Κωσταντής Μιζάρας
...με αποτέλεσμα να βρίσκεται σήμερα απέναντι από την Οία και να είναι το μεγαλύτερο και το μόνο κατοικημένο από τα νησάκια που σχηματίστηκαν από τη δραστηριότητα του ηφαιστείου γύρω από τη Σαντορίνη.Για να φτάσεις στη Θηρασία παίρνεις καραβάκι από το Αμμούδι της Οίας. Το χειμώνα συνδέεται με τον «πολιτισμό» με λιγοστά τοπικά καΐκια, ενώ το καλοκαίρι πιο πολλές σε αριθμό μικρές βάρκες φτάνουν πρώτα στη Ρίβα, οικισμό στο βόρειο άκρο του νησιού, και μετά δένουν στη Χώρα της Θηρασίας, που φέρει το ίδιο όνομα.
Η διαδρομή μικρή, αλλά τα λεπτά σαν να μετράνε αντίστροφα τα χρόνια... Πενήντα λεπτά η διαδρομή, 50 χρόνια πίσω στο χρόνο. Στο λιμάνι της Ρίβας, η αίσθηση ότι έχεις κάνει ένα πολύ μακρύ ταξίδι κυριεύει το νου και το γεγονός ότι ένας από τους πιο γνωστούς τουριστικούς προορισμούς της υφηλίου βρίσκεται ούτε μία ώρα μακριά μοιάζει εντελώς απίθανο. Μπρος στη μικρή προβλήτα, που λες και φτιάχτηκε για ένα και μόνο καραβάκι, απλώνεται μια στενόμακρη παραλία.
Φίλοι και συγγενείς περιμένουν κάποιους από τους συνταξιδιώτες μας, δίνοντας ένα νοσταλγικό χαρακτήρα στην άφιξη και στο καλωσόρισμά μας, με φωνές και χαιρετισμούς. Δυο-τρία παραδοσιακά ταβερνάκια σχεδόν μέσα στη θάλασσα και το γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, αποτελούν τους προπομπούς του μικρού οικισμού. Λένε ότι το εκκλησάκι αυτό έδωσε το όνομά του (Santa Irini) στη Σαντορίνη και διεκδικεί έτσι την τιμή αυτή από την Αγία Ειρήνη της Περίσσας. Από εδώ συνεχίζεις είτε από ξηρά, μέσω του παραλιακού δρόμου περνώντας από τους οικισμούς Ποταμό και Αγριλιά, είτε μένοντας στο καραβάκι, προς το κεντρικό λιμάνι της Θηρασίας. Ακριβώς πανομοιότυπο με το απέναντι της Σαντορίνης -αλλά σε μικρογραφία- το λιμάνι της Χώρας είναι μια μικρή προβλήτα δίπλα σε μια μικρή παραλία με βότσαλα.
Τα ταβερνάκια που υπάρχουν εκεί, κολλητά το ένα στο άλλο, μοιάζουν με μια μικρή γειτονιά, έτσι που για να προχωρήσεις πέρα από αυτά «αναγκάζεσαι» να περάσεις από μέσα και συνήθως όταν περνάς, μένεις για έναν καφέ. Το καλοκαίρι αυτή η παραλία γεμίζει με κόσμο που φτάνει στο νησί και μένει εκεί, κι αυτό γιατί την απόσταση από το λιμάνι προς το χωριό λίγοι την αποτολμούν. Είναι περίπου ίδια με αυτήν από το λιμάνι της Σαντορίνης ώς τα Φηρά... Μόνο που εδώ δεν έχει τελεφερίκ.
Το σκαρφάλωμα ξεκινάει... Τα πλατιά πέτρινα σκαλοπάτια -145 τον αριθμό- κάνουν τον τελικό προορισμό να φαντάζει σαν όαση. Το πρώτο εστιατόριο αποτελεί αναγκαστικό αλλά και απολαυστικό διάλειμμα... μετά το οποίο η περιήγηση στο χωριό είναι πιότερο δυνατή.
Χτισμένη στην κορυφή του γκρεμού, η Χώρα θυμίζει τα χωριά της Θήρας: τα ίδια καλντερίμια, η ίδια αρχιτεκτονική, η ίδια θέα, μόνο που εδώ βρισκόμαστε απέναντι και διανύουμε άλλη εποχή. Ο χρόνος σταμάτησε 50 χρόνια πριν και μόνο κάποια -αυξανόμενα σε αριθμό- ανακαινισμένα σπίτια σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι το νησί αρχίζει σιγά σιγά ν' ακολουθεί το παράδειγμα της μεγάλης αδελφής Σαντορίνης... Ισως σε λίγα χρόνια το επόμενο «must» να είναι να βρίσκεται κανείς στο «απομονωμένο» καταφύγιό του στη Θηρασία.
Μέσα στη ζέστη του μεσημεριού δεν συναντάς ψυχή στα σοκάκια, οι λιγοστοί ντόπιοι δεν έχουν λόγο να βρίσκονται εδώ, καθώς όσοι παραμένουν στη Θηρασία συνήθως ζουν κοντά στα παράλια, όπου σταματά και η τουριστική κίνηση... Καραβάκι-μπάνιο-ταβέρνα και πάλι πίσω με το καραβάκι, είναι η συνηθισμένη εκδρομή στο νησί, γεγονός που εξηγεί την παντελή έλλειψη επιγραφών «Rooms to let» και μαγαζιών που πουλάνε είδη διακοπών. Φυσικά, εκτός τουριστικής περιόδου οι κάτοικοι της Θηρασίας καλλιεργούν τον εύφορο δυτικό κάμπο του νησιού και παράγουν σταφύλια, ντομάτα, φάβα και κριθάρι. Στο τέλος του χωριού, ένας ανηφορικός δρόμος οδηγεί σ' ένα εκκλησάκι. Εκεί το μάτι παραδίνεται στα λευκόχρυσα νερά της μεσημεριάτικης θάλασσας και ο νους δίνεται ολόψυχα στις ράχες του ανέμου, που μόνο όταν σταματάς τον νιώθεις. Πίσω στο χωριό, οι ακτίνες του Ηλιου γλύκαναν λιγάκι και κάποια δραστηριότητα, η οποία έγινε πιο έντονη στο δρόμο προς το λιμάνι, άρχισε να φαίνεται. Το τελευταίο καραβάκι για τη Σαντορίνη αναχωρεί λίγο πριν βραδιάσει και μαζί του φεύγουν και αρκετοί από τους καταστηματάρχες -η Θηρασία ζει κυρίως την ημέρα. Οι κάτοικοι που έχουν επιλέξει να εργάζονται στο νησί έχουν ν' αντιμετωπίσουν εκτός από την έλλειψη υποδομών και το κόστος μεταφοράς των προϊόντων, αφού αυτή γίνεται ακόμη με ιδιωτικά καΐκια που κοστίζουν αρκετά.
Το βράδυ, τα ελάχιστα αναμμένα φώτα ίσα που δείχνουν το περίγραμμα της ξεχασμένης Θηρασίας στον ορίζοντα. «Ζούμε στη σκιά της Σαντορίνης...», λένε οι ντόπιοι, «... αφού όλα τα φώτα είναι στραμμένα εκεί».
Το παράδοξο είναι πως αυτά τα φώτα είναι που σου επιτρέπουν να τη δεις, ψηλά από τη βεράντα του ξενοδοχείου σου, αργά το βράδυ
πηγή:kykladesnews
