Γράφει η Ιωάννα Χατζηκωστή
Δεν θα σας πω τις λεπτομέρειες για την Σαντορίνη. Αυτές μπορείτε με λίγη καλή διάθεση να τις βρείτε στο διαδίκτυο ή σε έναν καλό οδηγό. Με ενδιαφέρει πολύ η θεωρία πίσω από την Σαντορίνη. Η ουσία. Ο συμβολισμός. Ένα νησί που αιώνες πριν έζησε μια τεράστια έκρηξη ηφαιστείου, ικανή να εξαφανίσει εξ ολοκλήρου τον Μινωικό πολιτισμό της Κρήτης. Ένα νησί που πριν την έκρηξη ήταν στρογγυλό για να εκτιναχθεί σε διάφορα κομμάτια, ένα εκ των οποίων ονομάζουμε σήμερα Σαντορίνη. Ένα νησί που αποκόπηκε με τρομερή αγριότητα από τα υπόλοιπα κομμάτια του όπως μαρτυρούν οι τεράστιοι πανύψηλοι βράχοι και το απότομο όλης της πλευράς εκείνης που αντικρίζει το ηφαίστειο. Ένα νησί καμμένο από την λάβα, μαυρισμένο. Θα πίστευε κανείς, μετά την καταστροφή, ότι στο νησί αυτό θα επανέλθει η ζωή;
Και όμως. Στην μαυρίλα ήρθαν οι κάτοικοι να προσθέσουν τα κάτασπρα σπιτάκια τους, που τα σκάψανε μέσα στους βράχους -για προστασία από τους πειρατές που λυμαίνονταν αιώνες το νησί- να κρέμονται πάνω από την θάλασσα της Καλντέρας. Το άσπρο των σπιτιών πολλαπλασιάζει το φως του ήλιου και το εξελίσσει σε μια καθαρότητα τόσο δυνατή, τόσο άσπιλη και αμόλυντη, που ξεφεύγει από το τοπίο και μπορεί να φτάσει μέχρι και την ψυχή. Το φως αντανακλάται από την αγάπη αυτών των ανθρώπων που ήρθαν πίσω μετά την καταστροφή και περιέθαλψαν την Σαντορίνη, προσάρμοσαν τις ανάγκες τους και την αισθητική τους στο καμένο κατεστραμμένο νησί τους. Και έγινε το θαύμα. Η Σαντορίνη έχει μια ομορφιά περίεργη, δεν είναι η αντικειμενική τελειότητα, αλλά παραδόξως και περιέργως νιώθεις την ανάγκη να την ορίσεις ως τελειότητα.
Η Σαντορίνη είναι ένα νησί «cursed and blessed» που λένε οι Αγγλοσάξωνες. Η μεγάλη καταστροφή που της έμελλε να ζήσει, η δοκιμασία που την άλλαξε, την ξαναγέννησε από το μηδέν, την επαναπροσδιόρισε, ήταν τελικά ευλογία. Αυτό είναι το μεγαλείο της. Η Σαντορίνη μας φαίνεται πανέμορφη μόνο γιατί οι πληγές της και τα βάσανά της την έκαναν ιδιαίτερη. Γιατί δεν τα έβαλε κάτω η ανθρώπινη ψυχή που κρύβει στα χώματά της και στέκεται ακόμη και σήμερα περήφανη και δείχνει στον ήλιο τα καμένα κομμάτια της. Τα πλένει, τα καθαρίζει, τα ασπρίζει, επιμελώς και με αγάπη, δύο-τρεις φορές τον χρόνο, και τους φυτεύει γλάστρες με χρωματιστά μικρά λουλούδια.
Το ηφαίστειο φυσικά δεν έχει σβήσει, είναι ακόμη ενεργό. Σε βάθος ορίζοντα, σε βάθος χρόνου, οι ειδικοί προβλέπουν το μοιραίο τέλος της: Θεωρητικά για πολλούς αιώνες δεν κινδυνεύει. Μπορείς ποτέ να αγνοήσεις τον κίνδυνο, όμως, και να ζήσεις αμέριμνος βλέποντας το ηφαίστειο απέναντί σου; Ερώτημα: Πρέπει να ζεις αμέριμνος; Μήπως η αμεριμνησία είναι η παγίδα για να πάψει κανείς να εκτιμά την ζωή; Μήπως ο κίνδυνος και το επερχόμενο μοιραίο τέλος σε κρατά σε εγρήγορση, σε κρατά παραγωγικό και ευγνώμωνα;
Να σας πω κάτι τελευταίο, τα βράδια με πανσέληνο η Σαντορίνη είναι παράδεισος. Το θειάφι που βρίσκε-ται άφθονο στην θάλασσα της, λόγω του ηφαιστεί-ου, την κάνει να λάμπει με τρόπο απίστευτο και απερίγραπτο. Με τρόπο που αντανακλάται στα σπίτια, επί αιώνες στο γενετικό υλικό των κατοίκων της και φευγαλέα στα μάτια των επισκεπτών. Καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να το αποδώσει.
Να σας πω και κάτι τελευταίο-τελευταίο και ελαφρώς απειλητικό: Αν δεν μπορείτε να συντονιστείτε με την ποίηση, με την τέχνη, με την ομορφιά, να μην πάτε στην Σαντορίνη. Ο «Πολιτισμός» της Άποψης θα σας εντοπίσει και αμείλικτα θα σας τιμωρήσει. Πλέον στην ζωή μάθαμε και τηρούμε με αυστηρότητα και ευλάβεια το εξής, είτε αφορά σε συναισθήματα, σε ιδέες, σε άλλα αγαθά: «Μη δότε τα άγια τοις κυσίν». Στην Σαντορίνη να τολμήσετε να πάτε μόνο αν μπορείτε να καταλάβετε το μεγαλείο της Δημιουργίας και της Επιβίωσης.
πηγή:apopsi
