Γράφει ο Κώστας Στούπας
1) Μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία προ των πυλών...
Η πρόταση δημοψηφίσματος για την κύρωση ή όχι της νέας δανειακής συμφωνίας, αποτελεί ένα κυβερνητικό εκβιασμό που μπορεί να οδηγήσει σε τραγικές συνέπειες.
Η κυβέρνηση με την κίνηση αυτή αποκάλυψε την ομοιότητα DNA που διαθέτει με το υπόλοιπο πελατειακό κράτος, το οποίο προσποιείται πως θέλει να αλλάξει. Τις ομοιότητες με το συνδικαλιστικό παρακράτος και τις συντεχνίες, που εκβιάζουν την κοινωνία άλλοτε κατεβάζοντας διακόπτες, αφήνοντας τα σκουπίδια στο δρόμο, κλείνοντας λιμάνια κλπ. με στόχο να προσπορίσουν οφέλη που δεν δικαιούνται...
Η κυβέρνηση προσπάθησε να υφαρπάξει μια «θολή» ψήφο εμπιστοσύνης απευθείας από το λαό, στην προσπάθεια να αποφύγει το ενδεχόμενο βουλευτικών εκλογών.
Αναγωγές διλημμάτων
Το δίλημμα "Ναι" ή "Όχι" στη νέα δανειακή σύμβαση, επί της ουσίας εμπεριέχει τα εξής άλλα διλήμματα:
Ευρώ ή επιστροφή στη δραχμή;
Δανειακή σύμβαση ή χωρίς μισθό τον επόμενο μήνα;
Ευρώπη ή επιστροφή στα Βαλκάνια;
Ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία;
Κυβέρνηση ή εκλογές...
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος στα παραπάνω ερωτήματα είναι προφανή;
Επειδή είναι προφανή τα αυτονόητα που επιβάλει το ένστικτο επιβίωσης, η κυβέρνηση μέσα από το δίλημμα του δημοψηφίσματος προσπάθησε, μέσω του "ναι" στο πρώτο σκέλος του διλήμματος, να υφαρπάξει μια ψήφο εμπιστοσύνης για τον εαυτό της.
Η κυβέρνηση περισσότερο από το υπόλοιπο σύνολο του πολιτικού σκηνικού (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων...) εκφράζει το σκληρό πυρήνα της πελατειακής δημοκρατίας που συνιστά το καθεστώς των τελευταίων τριάντα χρόνων που χρεοκόπησε...
Είναι το σύστημα της κομματοκρατίας που μέσω της πρότασης του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, προσπαθεί να επιβιώσει εκβιάζοντας την κοινωνία. Το ερώτημα είναι αν το πράττει αυτό αδιαφορώντας ή επιδιώκοντας την επιστροφή στη δραχμή...
Το κόμμα της δραχμής είναι που με πρόσχημα την εθνική κυριαρχία, όπως το έπραξαν και οι κοτζαμπάσηδες παλιότερα με πρόσχημα το σύνταγμα, προσπαθεί να διατηρήσει τα προνόμια από τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλει η χρεοκοπία.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται αυτή η μερίδα διαπλοκής με ρίζες σε όλο το πολιτικό φάσμα, που αποτελείται κυρίως από ανεπάγγελτους πολιτικούς και συνδικαλιστές του δημοσίου σε συμπληρωματική σχέση με διαπλεκόμενους και χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, είναι πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος τα τελευταία δέκα χρόνια του ευρώ...
Η παγκοσμιοποίηση έχει προχωρήσει τόσο που δεν επιτρέπει να επιβιώνουν κλειστές πελατειακές δημοκρατίες χωρίς ανταγωνιστικές οικονομίες, με επίπεδο υψηλότερο άλλων παρεμφερών μεγεθών οικονομιών στις πίσω αυλές του αναπτυσσόμενου πλανήτη.
Οι κοινωνίες βρίσκονται σε παροξυσμό καθώς μετά την πτώση της σοβιετίας η παγκοσμιοποίηση με αιχμή του δόρατος, έχει επιταχύνει τα μέγιστα την ιστορία, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να νιώθουν μετέωροι.
Ενώ το κεφάλαιο και η γνώση έχουν ενσωματώσει αυτές τις εξελίξεις το διεθνές και εθνικό θεσμικό πλαίσιο δεν έχουν επαρκή εργαλεία να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα.
Ελεγχόμενη και ανεξέλεγκτη...
Οι τελευταίες εξελίξεις ανεβάζουν κατακόρυφα την αναξιοπιστία της χώρας και μειώνουν τις προσδοκίες για έξοδο από τη χρεοκοπία μέσω της προόδου της μεταρρύθμισης του χρεοκοπημένου μοντέλου της ελληνικής πελατειακής δημοκρατίας...
Με τα φληναφήματα περί δημοψηφίσματος, όπως λέγαμε και χθες, η χώρα μένει μετέωρη για το κρίσιμο επόμενο τρίμηνο, το κρίσιμο διάστημα δηλαδή της ολοκλήρωσης της δανειακής σύμβασης άρα και της εκταμίευσης δόσεων τόσο για την αποπληρωμή ομολόγων όσο και την καταβολή μισθών και συντάξεων.
Τούτο αυξάνει τις πιθανότητες μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας φέροντας πιο κοντά το ενδεχόμενο εξοστρακισμού από το ευρώ.
Μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σημαίνει πολλαπλάσιες καταστροφικές συνέπειες σε σχέση με μια ελεγχόμενη, σε ό,τι αφορά ανεργία, μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Τα οφέλη από την επιστροφή στη δραχμή είναι πενιχρά και προσωρινά, ενώ οι οικονομικές και γεωπολιτικές ζημιές μακροπρόθεσμες και καθοριστικές για το μέλλον των επόμενων γενεών.
Έχουμε επισημάνει ξανά πως το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή βάζει σε κίνδυνο τις καταθέσεις και σπρώχνει στη δίνη της χρεοκοπίας και το χρέος του ιδιωτικού τομέα.
Στο τέλος και με τη δραχμή, μετά από αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, θα χρειαστεί σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία και μειώσεις και απολύσεις, προκειμένου το νέο νόμισμα να αποκτήσει κάποια αξία...
Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να μειωθούν οι πραγματικοί μισθοί στον ιδιωτικό τομέα για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία.
2) Τα ομόλογα δεν αισιοδοξούν για το ευρώ
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα έβαλαν φωτιά χθες στις αγορές... Αυτό δεν είναι παράδοξο. Από εκεί που μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το τι συμβαίνει, ήταν οι διακυμάνσεις των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων.
Πάνω από 10% η άνοδος του σπρεντ του δεκαετούς ιταλικού ομολόγου, πάνω από 11% του αντίστοιχου γαλλικού, μείον 12% το επιτόκιο του 10ετούς γερμανικού ομολόγου.
Αυτό ερμηνεύεται σαν συνέχιση της φυγής των κεφαλαίων από το νότο και αναζήτηση καταφυγίου στα γερμανικά ομόλογα.
Αυτή η εικόνα δεν είναι ευοίωνη για τις προσδοκίες σε ό,τι αφορά το μέλλον της ευρωζώνης.
Ένα ευοίωνο μέλλον της ευρωζώνης θα αρχίσει να προεξοφλείται όταν προκύψει αντιστροφή αυτής της εικόνας. Όταν δηλαδή θα αρχίσουν να ανεβαίνουν τα γερμανικά επιτόκια γιατί η ισχυρή δύναμη θα αρχίσει να μοιράζεται το ρίσκο της υπόλοιπης ζώνης μέσω ευρωομολόγων ή άλλων μέσων στήριξης των χρεοκοπημένων χωρών...
3) Πως ξεκινήσαν όλα...
Ξεκινήσαμε λοιπόν πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή με το περίφημο πιστόλι στο τραπέζι:
«Δεν μου δίνετε βοήθεια; Προσέξτε γιατί θα πάω στο ΔΝΤ και θα σας δείξω εγώ» έλεγε ο Γιωργάκης στους Ευρωπαίους».
Φαντάζομαι τις σκέψεις των άλλων πρωθυπουργών όταν ακούσανε εκείνες τις δηλώσεις:
«Καλά ζαβό είναι αυτό το παιδί;». «Τι λέει και τι προσπαθεί να πετύχει με τόσο δραματικές δηλώσεις; Τι; Απειλεί να πάει στο ΔΝΤ για βοήθεια; Ας πάει το ζαβό!».
Και έτσι καταλήξαμε με το ΔΝΤ στο κεφάλι μας για το project της ελληνικής διάσωσης...
Πηγή:capital
