Στο νησί που ο ήλιος δίνει ραντεβού με τα σύννεφα για μερικά λεπτά μέχρι να βυθιστεί στο πέλαγος Γράφει ο Στεφανος Ψημενος
Το μπλε της θάλασσας ήταν ένα χαμογελαστό, πονηρό μπλε. Το λευκό των συννέφων δήλωνε αθώο, αλλά ήταν προκλητικά ερωτικό. Ενα γαλάζιο σεντόνι πίσω τους, προσπαθούσε αλλά δεν τα κατάφερνε να σκεπάσει το αγκάλιασμά τους. «Αν ήμουν ερωτευμένος, εδώ θα ερχόμουν με το κορίτσι μου», είπε ο Φρόντις καθώς μπαίναμε με το σκάφος μας στην Καλντέρα της Σαντορίνης από τα βόρεια, ερχόμενοι από Ιο. Ξαφνιάστηκα.
Αρπαξα την ευκαιρία στον αέρα. «Εδώ στη Σαντορίνη; Στο πιο τουριστικό νησί της Μεσογείου; Γιατί;». Ο ελαφρύς κυματισμός και ο βορειοδυτικός άνεμος που μας έσπρωχνε μέσα στην Καλντέρα έδινε στο σκάφος μας ένα λίκνισμα με το οποίο είχε συντονιστεί ο Φρόντις, και κάθε του κίνηση στο τιμόνεμα του «Γλάρου» έμοιαζε με χορό. Δεν μου απάντησε, οπότε και εγώ τον άφησα να «χορεύει». Είχα μάθει πια να ερμηνεύω τις σιωπές του. Τούτη εδώ, ήταν από τις ωραίες. Από αυτές που προετοιμάζουν μια αποκάλυψη. Οπότε τον άφησα να τη συνθέτει στο μυαλό του χωρίς οχλήσεις.
Δέσαμε στο λιμανάκι στον όρμο Αμμούδι και ανηφορίσαμε με τα πόδια στην Οία. Τέλος Οκτώβρη, τα περισσότερα τουριστικά καταστήματα ήταν κλειστά. Το κεντρικό καλντερίμι χωρίς «κοπάδια» τουριστών. Ο Φρόντις προχωρούσε μπροστά, με ζωηρό βηματισμό, και κάθε τόσο κοιτούσε το ρολόι του σαν να βιαζόταν να προλάβει κάποιο σημαντικό ραντεβού. Αφήσαμε τα τελευταία σπίτια της Οίας, περάσαμε από τη γειτονιά της Φοινικιάς και μπήκαμε στο μονοπάτι που πήγαινε στο Μαύρο Βουνό, στο φρύδι της Καλντέρας. Συνεχίσαμε περπατώντας στο χείλος του γκρεμού, προς τα νότια. Η θέα προς τη Θηρασιά και τη Νέα Καμένη ήταν εκπληκτική και ήθελα να σταματήσω για να την απολαύσω, αλλά ο Φρόντις προχωρούσε όλο και πιο γρήγορα δίνοντάς μου να καταλάβω ότι πρέπει να βιαστούμε. Περάσαμε το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, φτάσαμε στο Ημεροβίγλι όπου υπάρχουν μερικά από τα κομψότερα ξενοδοχεία του κόσμου, και από εκεί προχωρήσαμε για 400 μέτρα προς τα δυτικά, προς τον βράχο του Σκάρου. Κάτω από τον βράχο, έτοιμη να απογειωθεί στο μπλε, η Παναγιά η Θεοσκέπαστη. Φτάσαμε στην ώρα μας. Ηταν η στιγμή που ο ήλιος έβγαινε από τη γραμμή των συννέφων, «πλέοντας» στον ανοιχτό ορίζοντα για μερικά λεπτά μέχρι να βυθιστεί στο πέλαγος. Με αυτή την έκρηξη από χρώματα είχε ραντεβού ο Φρόντις.
«Κάθε δειλινό, ένα ηφαίστειο από χρώματα εκρήγνυται στη Σαντορίνη. Κάποιοι άνθρωποι πριν από 4.000 χρόνια, τα πήραν αυτά τα χρώματα και τα έκαναν τοιχογραφίες στα σπίτια τους, στον προϊστορικό οικισμό στο Ακρωτήρι. Εκατομμύρια χρόνια πριν, κάποια παραλία λίγο πιο δυτικά πήρε το κόκκινο και έβαψε τα βότσαλά της. Μια άλλη λίγο πιο δυτικά προτίμησε το λευκό και το κίτρινο. Στην Περίσσα και το Καμάρι, το γκρι και το μαύρο έχτισαν το δικό τους βασίλειο. Αν ανοίξεις ένα μπουκάλι σαντορινιό κρασί του Πάρη του Σιγάλα, ή ένα Κτήμα Αργυρού, ή ένα Κτήμα Χατζηδάκη, ή Γαία Οινοποιητική, μια έκρηξη χρωμάτων θα απολαύσεις, σε πόσιμη μορφή. Εδώ, στη Σαντορίνη, ο άνεμος είναι γεμάτος χρώματα. Οι ήχοι είναι γεμάτοι χρώματα. Οι γεύσεις είναι γεμάτες χρώματα. Τα όνειρα είναι γεμάτα χρώματα. Αν βρουν την πόρτα ανοιχτή, την ώρα του αγκαλιάσματος, αυτά τα χρώματα γίνονται ορμητικό ποτάμι που σε παρασύρει κατευθείαν στην πιο “κόκκινη”, φλογερή αγάπη. Εγώ, εδώ θα έφερνα το κορίτσι μου». Ανοιξα τον πεζοπορικό χάρτη Σαντορίνης της TERRAIN και σημείωσα το μέρος, την ώρα, και τις κουβέντες του. Την επόμενη φορά που θα αναζητήσω τα χρώματα της αγάπης και της μαγείας, ξέρω πού θα τα βρω.
πηγή:Καθημερινή
