Γράφει ο Ίων Ρωμανός
Άλλη μία απάντησις για το χιλιόχρονον Βυζάντιον διά τους ανιστορήτους δήθεν σχετικούς.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι ακόμη και ο αριστερός ιστορικός Νίκος Σβορώνος αναφέρεται στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Προσδιορίζει δε την ανάδυση του νεωτέρου ελληνισμού από τον 13ο αιώνα.
Αναφορικά με τον όρο «Γραικός», ο ίδιος ως προσδιορισμός, δεν είναι υποτιμητικός, αλλά το προγενέστερο όνομα του Έλληνος. Ο Έλλην, είτε ως Πελασγός, είτε ως Γραικός, είτε ως Φθιωτός (οι πρώτοι που πήραν την ονομασία Έλληνες), είτε ως Ίων, είτε ως Δωριεύς, είτε ως Αχαιός, είτε ως Αιολός, είτε ως Μακεδών, είτε ως Μολοσσός, είτε ως Θραξ, είτε ως Θεσσαλός, είτε ως Κρης, είτε ως Ρωμιός, είτε ως Έλλην είναι ένα και το αυτό. Επιστημονικές μελέτες δε έχουν αποδείξει τη βιολογική ιστορική συνέχεια του ελληνισμού κατά το μεγαλύτερο ποσοστό. Οπωσδήποτε, στο διάβα των αιώνων, υπήρξαν και εξελληνισμοί, κυρίως μικρασιατικών εθνών, αλλά αυτό ίσα ίσα που προσδίδει κύρος στον ελληνισμό.
Αντιθέτως, ο όρος "Γραικύλος" ή λατινιστί "Graeculus" συνιστά υποτιμητικό επιθετικό προσδιορισμό στα όρια της ύβρεως. Επινοήθηκε από τον Κικέρωνα, ο οποίος χαρακτήριζε έτσι όσους Έλληνες επιδείκνυαν αφενός μεν χαμερπή συμπεριφορά, αφετέρου δε μηρύκαζαν τον ρωμαϊκό πρότυπο συμπεριφοράς και εν γένει βίου. Από την εποχή του Κάτωνος του πρεσβυτέρου (2ος αιών π.Χ), ο οποίος έψεγε τους Ρωμαίους συμπολίτες του για την υιοθέτηση ελληνικών προτύπων, είχε κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι με τους όρους να έχουν αντιστραφεί.
Επίσης, ο όρος Ρωμαίος για τους βυζαντινούς, αν και έχει χιλιοειπωθεί και χιλιοεξηγηθεί, αποτελούσε την πολιτική ονομασία που οδηγούσε στην εγγραφή υποθήκης για την οικουμενικότητα της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή το όνομα "Έλλην" είχε αποκλειστική θρησκευτική χρήση και σκιαγραφούσε το πορτραίτο του μη χριστιανού, πιστού σε ένα μωσαϊκό προχριστιανικών θεοτήτων (και όχι μόνον του κλασσικού ελληνικού δωδεκαθέου). Με αυτή την έννοια προσδιοριζόταν ο Ιουλιανός ως "Έλλην", καίτοι δεν ήτο ελληνικής καταγωγής. Λάτρευε δε το θεό ήλιο και επιθυμούσε έναν συγκερασμό όλων των προχριστιανικών λατρειών σε ένα οργανωμένο ιερατείο κατά τα χριστιανικά πρότυπα οργάνωσης (προσοχή! δεν το εννοώ από την άποψη πίστεως, αλλά από οργανωτική σκοπιά). Επιχείρησε, μάλιστα, ο δήθεν φιλόσοφος να αναγείρει τον Ιουδαϊκό ναό του Σολομώντος. Οποία αντίστιξις για τους ισχυριζομένους περί ιουδαιοχριστιανισμού το πρότυπό τους να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες.
Όσο για τους Εβραίους ελληνίζοντες (αυτός είναι ο ορθός όρος), πράγματι υπήρξαν ορισμένοι, και μάλιστα επιφανείς, που είχαν εντυπωσιαστεί από την ελληνική κοσμοθέαση. Τότε ήταν που γεννήθηκε το κίνημα των Μακκαβαίων που υποστήριζε την επανα-ιουδαιοποίηση, ακόμη και με τη βία. Ομολογουμένως, ο κίνδυνος διάλυσης της εβραϊκότητος ήταν τεράστιος, και γι' αυτό μία μεγάλη τους εορτή είναι η "Χανουκά" που συμβολίζει τη διαχρονική τους αντίθεση στην ελληνικότητα και σε όσα εκείνη πρεσβεύει, είτε με τις προχριστιανικές δοξασίες της, είτε με την ελληνορθοδοξία, η οποία αποτελεί το απαύγασμα της προϊούσας ώσμωσης Ελληνισμού-χριστιανισμού μέσα από τη ζύμωση αιώνων.
Εν κατακλείδι, το Βυζάντιον αποτελεί το ελληνικό μεσαιωνικόν κράτος που συνιστά τον κρίκο συνδέσεως Αρχαίας και νεωτέρου Ελλάδος. Ήδη από τον 5ο μ.Χ αιώνα η Ελληνίς εξ Αθηνών Ευδοξία δίδει το στίγμα της φυσιογνωμίας της αυτοκρατορίας με το "Πανδιδακτήριον", και όχι μόνον. Η πάλη Ελλήνων και Γότθων για τον έλεγχο, επομένως και της φυσιογνωμίας του Βυζαντίου αποβαίνει υπέρ των πρώτων με ηγέτες τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον Αυρηλιανό. Γιατί η προϊστορία μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών άρχεται από εκείνη την εποχή. Αν επικρατούσαν οι Γότθοι, τότε η περιοχή της Ελλάδος και της εγγύς Ανατολής θα ήταν η σημερινή Γερμανία. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Ως υστερόγραφο να αναφέρω ότι ο όρος "Βυζαντινός" απαντάται ήδη από τα βυζαντινά χρόνια για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως και αναφέρεται σε βυζαντινά χειρόγραφα της εποχής. Αυτό, ως ανάμνηση του πρώτου οικιστού στην περιοχή του Βύζαντος του Μεγαρέως και της προγενεστέρου πόλεως του Βυζαντίου. Ένα ακόμη δείγμα της αδιασπάστου ελληνικής συνέχειας.
Οι μύθοι των συγχρόνων δωδεκαθεϊστών έχουν καταρρεύσει.
ΑΓΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΦΩΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΧΡΟΝΟΣ
