Γράφει ο Prokopis Doukas
Στη Σαντορίνη πρωτοπήγα το 1984 – μολις 21 ετών, ανακάλυπτα με τζιπάκι “άγνωστα μέρη”, όπως η Έξω Γωνιά και η Βλυχάδα
Σήμερα, η Σαντορίνη είναι στα πρόθυρα της καταστροφής – φοβάμαι οτι σε 10 χρόνια δεν θα υπάρχουν αμπέλια πουθενά, παρά μόνο μπετόν. Γιατί αναπτύχθηκε (όπως όλη η Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί είναι ένα μοναδικό τουριστικό μέρος) στρεβλά και αρπαχτικά. Η Μύκονος τότε ήταν (ακόμα) αισθητικά πιο διατηρημένη, γιατί η Χώρα ήταν υπό την αυστηρή εποπτεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Στη Σαντορίνη, μόνο η Οία χαρακτηρίστηκε διατηρητέος οικισμός, χάρη και στις προσπάθειες κατοίκων και αρχιτεκτόνων. Ούτε αυτή όμως τη γλύτωσε – το βράδυ είναι αδύνατο να μετρήσεις τις πισίνες...
Ως τα μέσα της δεκαετίας του '90, το νησί είχε ένα μοναδικό στυλ τουρισμού και διασκέδασης – παρέα με τις “ορδές” των backpackers, είχε ένα ολόκληρο κύκλο νέων ανθρώπων, που με επίκεντρο την ιστορική Casablanca του Άγη (το πιο ενδιαφέρον μουσικά και στυλιστικά “mini-club” του νησιού) έψαχνε τις μοναχικές παραλίες, έκανε γυμνισμό, ντυνόταν πολύχρωμα και με γούστο, άκουγε ωραίες μουσικές και ξενύχταγε για να δει την ανατολή του ηλίου.
Όταν ξαναπήγα το 1997, αυτή η “γενιά” είχε χαθεί. Βρήκα μια άλλη, που άκουγε ελληνικά, φόραγε φλούο μαγιό και παπούτσια και δεν “επικοινωνούσε” αισθητικά. Ωστόσο, επέμεινα – μάλιστα έγινα και πιο φανατικός. Βρήκα τις “γωνιές” μου, ξέρω να αποφεύγω τα πλήθη και την κακογουστιά – για μένα είναι ο “παράδεισος” της ψυχής. Από τότε μέχρι σήμερα, μόνο μια χρονιά δεν έχω πάει στο αγαπημένο μου νησί – ο μέσος όρος είναι τρεις φορές το χρόνο.
Δεν έχω μείνει ποτέ στην Οία (παρότι μου αρέσει πολύ να πηγαίνω) – προτιμώ το Ημεροβίγλι (απ' όπου μπορείς να δεις δύση ηλίου και ανατολή φεγγαριού ταυτόχρονα), το Φηροστεφάνι ή τον Περίβολο. Ο τελευταίος δεν είναι μεν στην υπέροχη καλντέρα (που σε “ρουφάει” με τη μαγεία της), αλλά έχει μαγευτικά μωβ χρώματα κατά τη διάρκεια της δύσης – και υπέροχη ανατολή φεγγαριού επίσης. Ο ορίζοντας είναι “στρογγυλός” και η θέα περιλαμβάνει μόνο λίγο Ανάφη (και υπόνοια Κρήτης). Το να βουτάς στον Περίβολο (τα νερά είναι απαράμιλλο “κρύσταλλο” και η άμμος υπόδειγμα αισθητικής, γκρι μολυβί πασπαλισμένο με κρεμ ελαφρόπετρα) ή να παίζεις μουσική κοιτώντας τη θάλασσα είναι για μένα μοναδικά...
Το να ακούς μουσική πάλι, σ' ένα μπαλκόνι – κοιτάζοντας το ηφαίστειο είναι ανυπέρβλητο. Όσες (εκατοντάδες φορές) το έχω κάνει, ζητάω από τους επισκέπτες στα γειτονικά μπαλκόνια να μου πουν αν τους ενοχλεί, για να τη χαμηλώσω. Ποτέ κανείς δεν θέλησε (προς μεγάλη μου ικανοποίηση). Όλοι ήταν μαγεμένοι...
Το νησί έχει μια απίστευτη ενέργεια – λένε οτι μαζί με την Αμοργό και τη Νίσυρο (που είναι επίσης ηφαίστειο) είναι τα πιο “έντονα μεταφυσικά” σημεία στο Αιγαίο. Πολλοί επισκέπτες δεν την αντέχουν – και φεύγουν “με τη μία”. Ή τη λατρεύεις, αντέχοντας μαζί με την ομορφιά και τη σκληράδα της - ή σε διώχνει...
Σήμερα, μαζί με αυτές τις φωτογραφίες που τράβηξα πέρσι το Πάσχα (η επικεφαλίδα του blog είναι μια από αυτές επίσης), ήθελα να σας ταξιδέψω - στην "απόλυτη αισθητική", κατά την ταπεινή μου άποψη. Να σας δείξω οτι η Σαντορίνη είναι ίσως ακόμα περισσότερο στις ομορφιές της αυτή την εποχή, όταν έχει ακόμα λουλούδια ανθισμένα – και καμιά συννεφιά. Και να σας θυμίσω οτι αυτό το μοναδικό νησί έχει, από τις 5 Απριλίου 2007, μια πηγή ρύπανσης στο οικοσύστημα της, που θα της το διαλύσει. Οι κάτοικοι αγωνίζονται, αλλά η κυβέρνηση (χωρίς ένα Υπουργείο Περιβάλλοντος) κωφεύει - και η εταιρεία προσπαθεί με προσχήματα, εδώ και δύο χρόνια, να αποφύγει την υποχρέωση της να ανελκύσει το ναυάγιο, στην αρχή προσπαθώντας να μας πείσει οτι δεν ρυπαίνει – και μετά οτι δεν είναι τεχνικά εφικτό. Εκπροσωπώντας ότι χειρότερο στην επιχειρηματικότητα, θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά – με κάθε νόμιμο μέσο. Υπάρχει η πολιτική βούληση;
Η Συνέχεια ΕΔΩ
