Στην Ελλάδα, προσλαμβάνουν τα φαινόμενα της πολιτικής και ακαδημαϊκής κενότητας, καταθλιπτική και βλακώδη μορφή. Αυτό συμβαίνει διότι αποσπάται η Ελλάδα από το καπιταλιστικό όλο (από το παγκόσμιο και ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό πλέγμα, γρανάζι του οποίου αποτελεί) και εξετάζεται σαν ανεξάρτητο και αυτόνομο τεμάχιο.
Αυτή η αποκοπή ενός γραναζιού από την παγκόσμια και ιδιαίτερα από την ευρωπαϊκή καπιταλιστική μηχανή, βολεύει την μικροπολιτική των κομμάτων και ιδιαίτερα τους μηχανισμούς ΑΠΑΤΗΣ του καθεστώτος: τους «νταβάδες», τα μίσθαρνα δημοσιογραφικά και ακαδημαϊκά τους όργανα.
Γι αυτό όλα τα όργανα του καθεστώτος, κόμματα, ΜΜΕ και ποικίλα ιερατεία, περιορίζονται μόνο στις αυλακιές του χωραφιού Ελλάδα και δεν βλέπουν όλο το οικόπεδο του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μέρος του οποίου και μάλιστα πολύ ασθενικό, είναι η Ελλάδα.
Το κακό είναι ότι η αφηνιασμένη προπαγανδιστική κατήχηση του καθεστώτος έχει μολύνει τόσο την πολιτική σκέψη, ώστε πολλοί να σκέφτονται με το στενόμυαλο μικροπολιτικό πήχη των κομματικών, δημοσιογραφικών και ακαδημαϊκών ιερατείων.
Συνέπεια όλων αυτών είναι τούτη: Η βλακεία εδώ να ξεπετιέται ορμητικά από όλες τις πλευρές, και μέσω αυτής, τα ποικίλα και πολύχρωμα επιτελεία και ιερατεία του καθεστώτος να κατασκευάζουν νέες ΑΠΑΤΕΣ, να αναπαλαιώνουν τις παλιές και να πουλούν το σάπιο με νέες ετικέτες, με νέες μπογιές, με νέες επιμιξίες προσώπων και χρωμάτων.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση κατάρρευσης και η ορατή, δια γυμνού οφθαλμού πλέον, χρεοκοπία της χώρας μας, προσδίδει πιο δραματική μορφή στη βλακεία και στην καθεστωτική παραφιλολογία της αχαλίνωτης απάτης.
Το κεντρικό, π.χ., σλόγκαν γύρω από το δράμα της χρεοκοπίας μας ανάγεται στο χρέος και στις κακές διαχειριστικές πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων.
Φταίει, λοιπόν το χρέος και οι κακές κυβερνήσεις (θα δούμε παρακάτω ότι αυτή η βλακεία εκτροχιάζεται εντελώς)!!!
Η δραματικά μυωπική αυτή αντίληψη, η οποία δαιμονοποιεί, απλώς, το ελληνικό χρέος και τις «κακές» κυβερνήσεις, δεν θέτει καν δύο απλά ερωτήματα:
α). Χρέη και μάλιστα πιο θεόρατα έχουν πολλές καπιταλιστικές χώρες, με πρώτη τις ΗΠΑ. Γιατί δαιμονοποιείται μόνο το ελληνικό χρέος, σαν η αιτία του δράματος της πτώχευσης;
β). Σήμερα οδεύουν πολλές χώρες της ΕΕ προς την πτώχευση (ουσιαστικά έχει συντελεστεί σε πολλές) και απειλούνται και οι ισχυρές. Γιατί για αυτές δεν δαιμονοποιούνται οι κυβερνήσεις, γιατί σε αυτές οι κυβερνήσεις και οι διαχειριστικές πρακτικές δεν είναι «κακές» και «καταστροφικές»;
Τα απλά αυτά ερωτήματα δεν τίθενται διότι γκρεμίζουν το μύθο: αποδεικνύουν, δηλαδή, ότι η κρίση κατάρρευσης του συστήματος, ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ΔΕΝ οφείλεται σε διαχειριστικές πολιτικές, στα διογκωμένα χρέη και στις «κακές» κυβερνήσεις, αλλά είναι ΔΟΜΙΚΗ (το αναπτύξαμε στο προηγούμενο κείμενο).
Αλλά αυτό που θέλουν να αποφύγουν όλα τα Μαντεία του καθεστώτος, όπως ο διάβολος το λιβάνι, είναι η τελεσίδικη κατάρρευση του συστήματός τους.
Γι αυτό αποκρύβουν τα αίτια και δαιμονοποιούν τα συμπτώματα…
Για να στηριχτεί, λοιπόν, η ανοησία της «κακής» διαχείρισης, γεννιούνται άλλες, ακόμα πιο καραμπινάτες: Αυτές περί «ασυντόνιστης κυβέρνησης», περί «ανήμπορης», περί «διστακτικής», περί «γερασμένου πρωθυπουργού» και πολλές παρόμοιες ανοησίες.
Τα ίδια που ακούγαμε για την κυβέρνηση Καραμανλή, ακούμε και τώρα για την πασοκική κυβέρνηση των ανδρεικέλων της τρόικας.
Φυσικά ούτε «ασυντόνιστη», ούτε «ανήμπορη, ούτε «διστακτική» και λοιπά είναι η κυβέρνηση.
Το αντίθετο: Εκτελεί συντονισμένα και χωρίς κανένα δισταγμό, με μοχθηρία ασυνήθιστη, τις προσταγές («τα συμβόλαια θανάτου» της Ελλάδας) των αφεντικών και των διεθνών μηχανισμών τους.
Και εδώ πάλι δεν μας λένε το γιατί οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών που καταρρέουν και αυτά, δεν έχουν την «κακία» και την «ανεπάρκεια» των δικών μας κυβερνήσεων…
Και εδώ αποσπούν το κυβερνητικό σύμπτωμα από το αίτιο: τη δομή του συστήματος. Μια δομή κατά την οποία κάθε καπιταλιστική χώρα αποτελεί το αναπόσπαστο κομμάτι (γρανάζι) της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής μηχανής.
Οι κυβερνητικές πολιτικές καθορίζονται από τη θέση και την ισχύ αυτού του «γραναζιού», είτε είναι «πράσινες», είτε «γαλάζιες», είτε «κεντροαριστερές», είτε «φιλελεύθερες», είτε «σοσιαλδημοκρατικές»…
Τα διάφορα χρώματα χρησιμοποιούνται απλώς για την εξαπάτηση των αφελών: Για να μας στέλνουν από τον Άννα στον Καϊάφα, για να αναμειγνύουν και να πολτοποιούν τα «χρώματα», παγιδεύοντας τους λαούς σε νέα «είδωλα» και Μεσσίες του καθεστώτος…
Οι σύνθετες βλακείες που μας τρέφουν φτάνουν και στις κορυφώσεις τους.
Αυτές οι «κορυφώσεις» της ηλιθιότητας, κατά κανόνα, προέρχονται από τα καθεστωτικά ιερατεία του ακαδημαϊσμού, από τους «αρίστους» και «σοφούς» που σκάρισαν τελευταίως για να μας «σώσουν» κι αυτοί.
Αυτοί λοιπόν οι «άριστοι» και οι «σοφοί» που αποτελούν και το ακαδημαϊκό πυροβολικό του Μεσσία Μίκη (Κασιμάτηδες, Μπέηδες και CIA), πρόσθεσαν το κερασάκι στην τούρτα της καθεστωτικής βλακείας και απάτης.
Αυτοί «ανακάλυψαν» σήμερα την Αμερική: Ότι το Μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό!!!
Σημείωση: Διαβάστε το άρθρο: «Τα ακαδημαϊκά οχήματα της πολιτικής εξαπάτησης»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5561
Η κοροϊδία, όμως, αυτών των ακαδημαϊκών, οι οποίοι θήτευσαν σε όλη τους τη ζωή σε κορυφαίες θέσεις του κυβερνητικού οικοδομήματος, δεν σταματά σε αυτή τη «βαθυστόχαστη» ανακάλυψη που οι πάντες γνωρίζουν από την πρώτη ημέρα του Μνημονίου!!!
Η κοροϊδία, αλλά και η ηλιθιότητα ξεδιπλώνεται σε ανώτατα επίπεδα: Από τη μια αστράφτουν και βροντούν για την παραβίαση του Συντάγματος (μόνο στο Μνημόνιο, ενώ το Σύνταγμα έχει γίνει, κυριολεκτικά, κουρελόχαρτο στα πάντα) ΚΑΙ από την άλλη ζητούν ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ του Συντάγματος για να …σωθεί(!!!) η Ελλάδα: Ενός Συντάγματος το οποίο ανά πάσα στιγμή, όταν τα συμφέροντα των ισχυρών το απαιτήσουν, γίνεται κουρελόχαρτο!!!
Αυτοί οι ιδιότυποι μακιγιαρισμένοι Ιάγοι του καθεστώτος, οι ολοκληρωτικοί ακαδημαϊκοί βλάκες (δεν βρήκαμε πιο ευγενή χαρακτηρισμό) αναζητούν τα αίτια της κρίσης και της χρεοκοπίας μας στο Σύνταγμα και μας λένε ότι η «σωτηρία» θα έρθει με την αναθεώρηση του Συντάγματος, ενός γραπτού κώδικα τον οποίο γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια οι καθεστωτικές δυνάμεις και τον παραβιάζουν ή τον καταργούν όποτε θελήσουν…
Τέτοια θηριώδη ηλιθιότητα δύσκολα συναντάς. Αυτό που γνωρίζει και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης το αγνοούν οι ακαδημαϊκοί!!!
Ο Μπέης, μάλιστα, προχώρησε αυτή την ανοησία στα όρια της παράκρουσης. Μας είπε, με στόμφο φουσκωμένου λαϊκιστή γυρολόγου, ότι η οικογενειοκρατία φταίει για τα κακά της μοίρας μας, και ότι θα πρέπει να καταργηθεί …Συνταγματικά!!!
Ένα ΣΥΜΠΤΩΜΑ της παθογένειας του καθυστερημένου, ελληνικού καπιταλισμού, υψώθηκε σε αίτιο της κακοδαιμονίας μας. Αυτός ο «εκσυγχρονιστής» ακαδημαϊκός τοποθετεί την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω και διατυμπανίζει αυτή την αλχημεία του, σαν να ανακάλυψε την Αμερική.
Μεθυσμένος από τη μεγάλη ανακάλυψή του ξέχασε κάποια ουσιώδη ζητηματάκια:
- Πώς γίνεται σε άλλες χώρες που δεν υπάρχει αυτό το παθολογικό σύμπτωμα της οικογενειοκρατίας τα χρέη να βρίσκονται στα ίδια και σε ανώτερα επίπεδα από το ελληνικό χρέος;
-Πως γίνεται χώρες που βρίσκονται και αυτές σε ουσιαστική χρεοκοπία (μόνο τυπικά δεν έχει ανακηρυχθεί ακόμα, όμως και στην Ελλάδα), να μην «μαστίζονται» από αυτό το «αμάρτημα» της οικογενειοκρατίας;
-Πώς γίνεται οι λαοί και των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, χωρίς καμία οικογενειοκρατία, να βιώνουν την ίδια δολοφονική καταλήστευση από τις κυβερνήσεις τους;
Για παράδειγμα, οι Γερμανοί εργαζόμενοι βιώνουν μια υπερδεκαετή περίοδο βάρβαρης λιτότητας.
Ανάλογη είναι η εμπειρία πέραν του Ατλαντικού.
Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι βλέπουν τη ζωή τους να καταβυθίζεται είτε στην προεδρία των ΗΠΑ ήταν ο «νεοφιλελεύθερος» Μπους, είτε τώρα που έχει αναλάβει ο «νεοκεϋνσιανός» Ομπάμα, ο οποίος μόλις προχτές ανακοίνωσε κοινωνικές περικοπές ύψους 750 δισ. δολαρίων (!) σε βάθος 12ετίας (!) με πρόσχημα το υψηλό χρέος!!!.
Με τέτοιου είδους ταχυδακτυλουργικά κόλπα αφόρητης βλακείας οι ακαδημαϊκοί μας προσπαθούν να εμφανίσουν το μαύρο-άσπρο, να επικαλύψουν τα ουσιαστικά αίτια της κρίσης και του ελληνικού δράματος, να ανυψώσουν τα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ σε αίτια και να προβληθούν σαν οι «άριστοι» της «εθνικής σωτηρίας»!!!
Αν έχεις τέτοιους «αρίστους» (ούτε άριστοι στην πειστική απάτη δεν είναι) τότε αντιλαμβάνεται κανείς σε πόσο οικτρό και δραματικό αδιέξοδο βρίσκεται το καθεστώς…
Μπροστά σε τέτοιους «αρίστους» και ο τελευταίος εργαζόμενος φαντάζει σαν σοφός…
Ας απαλλαγούμε, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα γίνεται από την κακοήθη νεοπλασία των ακαδημαϊκών του καθεστώτος…
πηγή:Ρεσάλτο
