Στις ΗΠΑ, το θέμα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και του ‘γάμου’ μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα, ενώ συχνές είναι οι εντάσεις. Η πλευρά του ομοφυλοφιλικού λόμπι προσπαθώντας να επηρεάσει την κοινή γνώμη, χρησιμοποιεί - εκτός των άλλων – τους αγώνες που έγιναν για τα αστικά δικαιώματα (Civil Rights) των μαύρων, την περίοδο 1955 -1968, με κορυφαία μορφή τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τους εξομοιώνει με τους αγώνες για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.
Ο ίδιος ο Κίνγκ – ο οποίος ήταν χριστιανός κληρικός με το δόγμα των Βαπτιστών – δεν είχε εκφραστεί για το θέμα. Έτσι γύρω από το βάρος του ονόματος του Κίνγκ διεξάγονται σκληρές ‘μάχες’ για το ποια πλευρά θα υποστήριζε σήμερα – αν ζούσε - ο θρυλικός μαύρος ηγέτης, το όνομα του οποίου έχει τεράστια βαρύτητα και απήχηση, καθώς αποτελεί ‘μορφή’ στη νεότερη αμερικάνικη ιστορία. Έχει μάλιστα καθιερωθεί και η 3η Δευτέρα κάθε Ιανουαρίου ως «Ημέρα Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ», γιορτή η οποία τιμάται από το 2000, σε όλες τις πολιτείες.
Η ίδια η οικογένεια του Κινγκ είναι διαιρεμένη στο θέμα αυτό. Η γυναίκα του (πέθανε το 2006) Coretta Scott King, υπήρξε υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και το γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και ισχυριζόταν ότι αυτή θα ήταν και η θέση του Κινγκ. Σε μία ομιλία της, το Νοέμβριο του 2003, κατά την τελετή έναρξης του 13ου ετήσιου Συνεδρίου του National Gay and Lesbian Task η Σκοτ Κινγκ συνέδεσε το κίνημα για τα αστικά δικαιώματα με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων: «Εξακολουθώ να ακούω ανθρώπους να λένε ότι δεν πρέπει να μιλάμε για τα δικαιώματα των λεσβιών και των ομοφυλόφιλων ... Αλλά σπεύδω να τους υπενθυμίσω ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, δήλωσε, «Η αδικία οπουδήποτε είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού». Κάνω έκκληση σε όλους που πιστεύουν στο όνειρό του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, να κάνουν χώρο στο τραπέζι της αδελφοσύνης για τις λεσβίες και τους ομοφυλόφιλους."
Από την άλλη πλευρά, η νεώτερη κόρη του Κινγκ, Bernice είχε πει τα εξής: «Γνωρίζω βαθιά μέσα στην ψυχή μου ότι (ο πατέρας μου) δεν έφαγε μια σφαίρα για τις αστικές ενώσεις των ομοφυλόφιλων."
Η δε κηδεία της Σκοτ Κινγκ έγινε σε μία αντι-gay mega-εκκλησία.
Κάποιοι από αυτούς που "γνώριζαν " τον μαύρο ηγέτη, όπως ο φίλος του Νότιος Βαπτιστής, αιδ. Joseph Lowery, είπε πως αν ο Κινγκ ζούσε σήμερα, θα έβλεπε το θέμα του «γάμου» ως μια «ιδιωτική υπόθεση».
Οι περισσότεροι πάντως μαύροι Βαπτιστές πάστορες είναι αντίθετοι με τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και γνωρίζοντας ότι ο Κινγκ υπήρξε και ο ίδιος πάστορας που πίστευε στην Βίβλο (Bible-believing Baptist) θεωρούν αδύνατο να δεχόταν τον «γάμο».
Παρακάτω διαβάστε ένα σημαντικό άρθρο από έναν τέτοιο μαύρο πάστορα.
‘Gay Rights Are Not Civil Rights’ του Eugene F. Rivers III
Πολλοί πολιτικοί, εδώ στις ΗΠΑ, εξισώνουν τα νομικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων με τον αγώνα των μαύρων κατά του ρατσισμού. Αυτό όμως, δεν αποτελεί βάσιμο επιχείρημα.
Υπάρχει ένα φάντασμα που στοιχειώνει την Αμερική. Είναι το κίνημα για την προώθηση και τη νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ των ομοφυλόφιλων. Το κίνημα αυτό έχει υιοθετήσει μία πονηρή πολιτική στρατηγική για να απευθύνει έκκληση προς όλους, από την νοικοκυρά που ζει σε κάποιο υποβαθμισμένο προάστιο μέχρι τον λευκό φιλελεύθερο αστό: Έχει συσκευάσει το αίτημά του για τον ριζικό επαναπροσδιορισμό του γάμου, στη ρητορική και τα καλολογικά στοιχεία του αμερικανικού κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων.
Η στρατηγική αυτή, αν και εξαιρετικά κυνική και, ενδεχομένως, ρατσιστική, έχει τεράστια στρατηγική χρησιμότητα. Γιατί ποιος λογικός και δίκαιος Αμερικανός θα είχε αντίρρηση σε μια κίνηση που φέρνει στο νου εικόνες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μαζί με ειρηνικούς διαδηλωτές αντιμέτωπους με άγριους σκύλους και μάνικες της αστυνομίας; Στον απόηχο εκείνου του αγώνα για τη φυλετική δικαιοσύνη, ποιος σήμερα έχει την διάθεση να διακινδυνεύσει να είναι επώνυμα ένας «φανατικός» που αντιτίθεται στην ατζέντα των ομοφυλόφιλων ακτιβιστών;
Αυτή η στρατηγική είναι η πιο μεγάλη ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ του φυλετικού θέματος στην πρόσφατη ιστορία. Δεν έχουμε δει τόσο ξεδιάντροπη κατάχρηση της ιστορίας των αφροαμερικάνων για κομματικούς σκοπούς, από τον καιρό των “poverty pimps” (σημαίνει «προαγωγοί της φτώχειας», δηλ. άνθρωποι που, στην ουσία, εκμεταλλεύονται τους φτωχούς, ή άλλες ‘ευπαθείς’, ‘θυματοποιημένες’ ομάδες, εμφανιζόμενοι ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους, για να αποκτήσουν προνόμια και κρατική χρηματοδότηση) πριν από 35 χρόνια – οι οποίοι καλλιέργησαν το αίσθημα της ενοχής στην αμερικανική κοινή γνώμη, για δικό τους όφελος.
Αλλά οι οπαδοί του «γάμου» των ομοφυλοφίλων έχουν πρόβλημα. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στην ιστοριογραφική βιβλιογραφία του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων ή στην γένεση του κινήματος του αγώνα κατά της δουλείας που να υποστηρίζει το πολιτικό και ηθικό τους επιχείρημα περί ισοδυναμίας. Γιατί ήταν μέσα από το καύμα της ζωής της δουλείας, που το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων γεννήθηκε.
Όπως ο εξέχων ιστορικός Eugene D.Genovese παρατήρησε, πριν από τουλάχιστον 30 χρόνια, η ‘μαύρη’ αμερικανική εμπειρία ως συνάρτηση της δουλείας είναι μοναδική και χωρίς να υπάρχει κάτι ανάλογο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν και άλλες εθνοτικές και κοινωνικές ομάδες έχουν υποστεί διακρίσεις και κακομεταχείριση, καμία από τις εμπειρίες τους ιστορικά και πολιτικά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη φυσική αγριότητα της δουλείας.
Η Εκμετάλλευση μίας Κληρονομιάς
Το κίνημα των αστικών δικαιωμάτων γεννήθηκε με την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών ως μίας δημοκρατίας που είχε σκλάβους. Αυτό το εξαιρετικό ιστορικό παράδειγμα περιελάμβανε την απαγωγή και βίαιη μεταφορά των μαύρων από τις αφρικανικές ακτές και την αφαίρεση από αυτούς της γλώσσας, της ταυτότητας και του πολιτισμού τους, προκειμένου να τους υποτάξουν και να τους εκμεταλλευτούν.
Περιελάμβανε τη συνταγματική κατοχύρωση αυτού του κακού, με τη μορφή μίας απόφασης Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ - της Dred Scott v. Sandford - η οποία αρνιόταν στους μαύρους τυχόν δικαιώματα που οι λευκοί όφειλαν να σεβαστούν.
Περιελάμβανε την εγκατάσταση της κουλτούρας του (νόμου του) Jim Crow και της de jure καθιέρωσης των φυλετικών διακρίσεων, αφού η απόφαση Dred Scott ανατράπηκε από έναν εμφύλιο πόλεμο και τρεις ιστορικές συνταγματικές τροποποιήσεις.
Είναι αυτά τα βασικά, ιστορικά γεγονότα που αποδυναμώνουν τις προσπάθειες των απολογητών του γάμου των ομοφυλοφίλων που εκμεταλλεύονται την ρητορική του αγώνα των πολιτικών δικαιωμάτων, με σκοπό να προωθήσουν το ενδιαφέρον μιας γενικά προνομιακής ομάδας (όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι).
Στην πραγματικότητα, η εκστρατεία για τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων είναι, κατά κάποιο ειρωνικό τρόπο, ένας ισχυρισμός των λευκών προνομιούχων. Συχνά, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που θέλουν να παντρευτούν είναι λευκές λεσβίες που ζητούν τα ‘αξεσουάρ’ της οικογενειακής ζωής, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών και του παροιμιώδη (αμερικάνικου) λευκού φράχτη, χωρίς όμως το όφελος ενός πατέρα για τα παιδιά.
Από τις κοινωνικο-οικονομικές προνομιακές θέσεις τους, επιμένουν ότι οι επιθυμίες τους πρέπει να θεωρηθούν ως «δικαιώματα» και όχι ως προτιμήσεις.
Το κυρίαρχο δημογραφικό πρόβλημα, πίσω από αυτή την πολιτική πρωτοβουλία δεν είναι ούτε ομοφυλόφιλοι άνδρες, ούτε έγχρωμοι άνθρωποι, παρά κάποια περιστασιακά διαφυλετικά λεσβιακά ζευγάρια, που παρουσιάζονται για λόγους προπαγάνδας.
Είναι ακριβώς η αδιάκριτη προώθηση επιθυμιών και προτιμήσεων, ως «δικαιώματα» διαφόρων κοινωνικών ομάδων, η οποία έχει αφαιρέσει το ηθικό κύρος της παλαιοφιλελεύθερης βιομηχανίας πολιτικών δικαιωμάτων.
Ας εξετάσουμε το ζήτημα των δικαιωμάτων. Τι πυροδοτεί την φιλοδοξία ενός ομοφυλόφιλου να ανατρέψει χιλιάδες χρόνια παγκοσμίως αναγνωρισμένης ηθικής και να εξασκήσει το "δικαίωμά" του;
Γιατί θα πρέπει ένας θεσμός που έχει μελετηθεί για την αναπαραγωγή της πολιτισμένης κοινωνίας και για την ανατροφή των παιδιών σε ένα ηθικό περιβάλλον να μεταποιηθεί για να φιλοξενήσει τις σχέσεις που βασίζονται γύρω από μία εγγενώς εκτός γάμου επαφή;
Κάποιος πρέπει, στη σημερινή συζήτηση, να αντιμετωπίσει άμεσα τον ισχυρισμό των «διακρίσεων». Ο ισχυρισμός ότι ο ορισμός του γάμου ως η ένωση ενός άνδρα και μίας γυναίκας συνιστά «διάκριση», βασίζεται σε μία ψευδή αναλογία με κάποιες πολιτειακές απαγορεύσεις των διαφυλετικών γάμων σε πολλές αμερικάνικες πολιτείες, κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα.
Αυτή η υποτιθέμενη αναλογία καταρρέει όταν κάποιος θεωρεί ότι η μελάγχρωση του δέρματος είναι εντελώς άσχετη με την παραγωγικότητα και τα από κοινού συζυγικά καθήκοντα.
Οι φυλετικές διαφορές δεν επηρεάζουν ούτε παρεμποδίζουν την ικανότητα των σεξουαλικά ολοκληρωμένων συζύγων να γίνουν «μία σάρκα» μέσω της σεξουαλικής επαφής που πληροί τις προϋποθέσεις της διαδικασίας της αναπαραγωγής.
Ο νόμος της οικογενειακής ολοκλήρωσης καθιστά σαφές ότι αυτή η σωματική ένωση υπηρετεί ως το θεμέλιο ενός ριζικού επιμερισμού της ζωής σε κάθε επίπεδο -βιολογικό, συναισθηματικό, θυμικό, λογικό και πνευματικό.
Αυτή η συμπληρωματική μορφή της κοινής ζωής εξηγεί όχι μόνο γιατί ο γάμος μπορεί να είναι μόνο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, αλλά και γιατί οι γάμοι δεν μπορεί να είναι μεταξύ περισσοτέρων από δύο άτομα.
Επιπλέον, η προβαλλόμενη αναλογία παραβλέπει επίσης το γεγονός ότι όλο το ενδιαφέρον των απαγορεύσεων αυτών ήταν για να διατηρηθεί και να προωθηθεί ένα σύστημα φυλετικής υποταγής και εκμετάλλευσης. Ήταν για να διατηρηθεί ένα σύστημα καστών στο οποίο μία φυλή είχε υποβιβαστεί σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής κατωτερότητας.
Ο ορισμός του γάμου ως ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας δεν θεσπίζει ένα σεξουαλικό σύστημα «καστών» ή μία διατήρηση ενός φύλου σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής κατωτερότητας. Αποκλείει όμως, και αυτό σίγουρα, από τους νόμιμα αναγνωρισμένους "γάμους", κάποια είδη σεξουαλικών συνδυασμών -συμπεριλαμβανομένων της πολυγυνίας, της πολυανδρία, της ‘polyamory’ (πολλά ζευγάρια μαζί ταυτόχρονα) και των σχέσεων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.
Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα επαχθές ή κάτι που να εισάγει διακρίσεις στους νόμους που αρνούνται την αντιμετώπιση όλων των σεξουαλικών επιθυμιών ή ροπών ως «ηθικά ίσες». Οι άνθρωποι είναι ίσοι στην αξία και στην αξιοπρέπεια, αλλά οι σεξουαλικές τους επιλογές και ο τρόπος ζωής τους δεν είναι.
Αυτός είναι ο λόγος που η άρνηση του νόμου να χορηγήσει άδεια σε πολυγαμικές, polyamorous και ομοφυλοφιλικές ενώσεις είναι απολύτως σωστή και πρέπουσα. Το να αναγνωρίζει, να ευνοεί και να προάγει ο νόμος, τους πραγματικούς γάμους, δεν σημαίνει ότι παραβιάζει τα "δικαιώματα" των ανθρώπων των οποίων "οι προτιμήσεις του lifestyle τους " δεν αποκτούν τη σφραγίδα της νομικής έγκρισης.
Αντίθετα, προωθεί και ενθαρρύνει το κοινό καλό της κοινωνίας των πολιτών, και κάνει σωστή πρόβλεψη για την υλική και ηθική προστασία και την ανατροφή των παιδιών.
Η λέξη "διάκριση", είναι ήδη «κενή» από το κανονιστικό της και ιστορικό της περιεχόμενο, έτσι όπως υπηρέτησε τους μαύρους στην μειονεκτική τους θέση στην αμερικανική κοινωνία. Το να την εκμεταλλεύονται τα μέλη της κάθε ομάδας, που είναι ωστόσο (στην συγκεκριμένη περίπτωση) προνομιούχος, το μόνο που μπορεί να κάνουν είναι να επικαλεστούν απλώς τον όρο και να ξεκινήσουν την δική τους προσωπική βιομηχανία πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι η αναβίωση μιας κουλτούρας ναρκισσισμού.
Η προάσπιση της κληρονομιάς των πολιτικών δικαιωμάτων θα μοιάζει με ένα δροσερό αναψυκτικό στους ιστορικούς υποστηρικτές τους, λόγω της απώλειας του διακριτικού χαρακτήρα του από δικό μας λάθος. Είναι η αποτυχία μας, φιλοσοφικά και πολιτικά, να αναπτύξουμε μία συναρπαστική ιστοριογραφία του κινήματος που συνέβαλε στην πτώση του και την παρακμή του.
Από τη διδασκαλία στα σχολεία με τη χρήση του όρου "αστικά δικαιώματα" στο δημόσιο διάλογο, η έννοια των δικαιωμάτων του πολίτη έχει ξεθωριάσει, έχει χάσει την ιστορικότητά της και σχεδόν έχει αδειάσει από το περιεχόμενό της, σε σχέση με την ιστορική εμπειρία των μαύρων σε αυτή τη χώρα.
Ότι οι εγκεκριμένοι θεσμικοί κληρονόμοι του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων απέτυχαν να αναγνωρίσουν και να αποφύγουν αυτήν την απώλεια, φέρνει σε αμφισβήτηση την ικανότητά τους να συνεχίσουν ως αποτελεσματικοί ηγέτες των μαύρων.
Είναι ιδιαίτερα λυπηρό και ανησυχητικό το γεγονός πως η ηγεσία της βιομηχανίας των πολιτικών δικαιωμάτων απέτυχε να αντισταθεί στην παραχάραξη και την οικειοποίησή τους - από μία κατά κανόνα λευκή ομάδα ειδικού ενδιαφέροντος - της ιστορικής εκείνης φάσης των πολιτικών δικαιωμάτων του αγώνα των μαύρων για την ελευθερία.
Η αποτυχία αυτή αναδεικνύει την ανάγκη για μια αλλαγή καθεστώτος υπέρ της νέας ηγεσίας, καθώς και ένα νέο εννοιολογικό πλαίσιο για τα πολιτικά δικαιώματα, για την αντιμετώπιση μίας πιο σύνθετης φυλετικής πραγματικότητας.
Επιπλέον, λόγω του φαινομένου των δικαστικώς επιβαλλόμενων «γάμων» των ομοφυλοφίλων, πιστεύουμε ότι οι μαύροι ηγέτες πρέπει να μιλήσουν δυνατά υπέρ μίας ομοσπονδιακής τροποποίησης για τον γάμο, στο Σύνταγμα.
Εάν η υποστήριξή τους για τον αληθινό γάμο τους αποξενώνει από τους λευκούς φιλελεύθερους φίλους τους, ας είναι.
Καμία κοινότητα δεν έχει υποφέρει περισσότερο από ό, τι η δική μας από την αποδυνάμωση του γάμου στα χέρια των προμηθευτών των δογμάτων της σεξουαλικής επανάστασης.
Είναι οι γιοι μας και οι κόρες μας, οι οποίοι έχουν πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους που επιβλήθηκε από μια πολιτιστική ελίτ που επιδιώκει την ανατροπή των κοινωνικών και βιβλικών αρχών της σεξουαλικής αυτοσυγκράτησης και υπευθυνότητας.
Οι ηγέτες της κοινότητας μας θα πρέπει επομένως να βρίσκονται στην πρωτοπορία του κινήματος για την πρόληψη μίας περαιτέρω ηθικής διάβρωσης και να αρχίσει η αναστροφή της ιστορικής πτώσης.
Με σεβασμό, δηλώνουμε ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ δεν έδωσε τη ζωή του, ούτε η Fannie Lou Hamer (μαύρη ακτιβίστρια) τους αγώνες της, έτσι ώστε οι ‘απελευθερωμένοι’ (Libertines) να μπορούν να είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν τα πολύμορφα σχήματα της σεξουαλικότητάς τους κάτω από το έμβλημα του μαύρου κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων.
# Ο EUGENE F. RIVERS III, γιος μαύρων μουσουλμάνων, είναι ακτιβιστής και πάστορας της Azusa Christian Community (azusachristiancommunity.org) στο Ντόρτσεστερ της Μασαχουσέτης.
πηγή:redskywarning.
