Γράφει ο Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης
Η «νέα θρησκεία», η «επικρατούσα θρησκεία» της λεγόμενης «νέας εποχής», είναι παρούσα σήμερα. Δεν γνωρίζει σύνορα, φραγμούς, όρια. Ο άνθρωπος είναι γι’ αυτήν κάτι το αντικαταστατό, κάτι από το οποίο αντλούνται χρήματα, δύναμη, ηδονή.
Ο Θεός είναι γι’ αυτήν κάτι το αδιάφορο ή κάτι που το άτομο ή κάποια ανθρώπινη θρησκευτική ηγεσία μπορεί να το πλάθη κατά το δοκούν, να το εκφράζη αυθεντικά.
Η νέα θρησκεία, θεωρεί τους ανθρώπους ΄΄όχι ως κοινωνίες με ιστορική παράδοση και συγκεκριμένες πνευματικές και πολιτισμικές αξίες, αλλά ως απλά σύνολα ατόμων, ποσότητα καταμετρήσιμη, αριθμημένα αντικείμενα προς χειραγώγηση και εκμετάλλευση, μάζα χωρίς μπούσουλα, χωρίς σταθερές αξίες, χωρίς σημεία αναφοράς, συνοθυλεύματα ατόμων. Ατόμων, με «ειδικές ανάγκες χειραγωγήσεώς τους από τους «προφήτες» της νέας θρησκείας στα πόδια των οποίων μπορεί ή και «πρέπει» ο καθένας να εναποθέση την ευθύνη του εκ των πράξεων και των παραλείψεών του, μαζί με τις ελπίδες του και τα χρήματά του…
Ενώπιον της νέας θρησκείας, όλες οι διαφορετικές από αυτήν θρησκευτικές πίστεις είναι ίσες και υποδεέστερές της. Και, όποιος αντιμάχεται το ισοπεδωτικό δόγμα, ότι όλες οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και λατρείες είναι όψεις, αξιολογικά ίσες, της νέας θρησκείας, είναι εχθρός του πλουραλισμού, εχθρός της δημοκρατίας, εχθρός της ειρήνης, αντίπαλος της ανθρωπότητας ανάξιος για ανθρώπινα δικαιώματα, παρωχημένη μορφή ζωής.
Αντίθετα, όποιος αποδέχεται την νέα θρησκεία, έχει «ανοιχτό μυαλό», είναι σωστός πολίτης της «ανοικτής κοινωνίας», δεν έχει «σκουριασμένα μυαλά»και κυττάζει «μπροστά».
Επομένως, η νέα θρησκεία έχει το δόγμα ότι οι άνθρωποι κρίνονται άξιοι ή ανάξιοι για ανθρώπινα δικαιώματα, άξιοι ή ανάξιοι για να υπάρχουν, ενώπιον αυτής. Και ότι όποιος δεν αποδέχεται ότι χωράει σ’ αυτήν, είναι ανάξιος για ανθρώπινα δικαιώματα, ανάξιος και για να υπάρχη…
Το δόγμα εξουσιάσεως αυτό, είναι δόγμα «στρατηγικό», δόγμα των ηγεσιών της νέας θρησκείας. Στο δόγμα αυτό όμως, αντιστοιχούν ποικίλα δόγματα υποταγής, που διαφέρουν από ομάδα σε ομάδα ή και από άτομο σε άτομο.
Πρόκειται για τα επί μέρους δόγματα της νέας θρησκείας, δόγματα που θα μπορούσαν πολλές φορές να χαρακτηρισθούν ως απλές μη-θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αλλά πρόκειται και για δόγματα προκλήσεως ψυχικού τρόμου, για δόγματα-παγίδες που όποιος τα αποδέχεται ως θρησκευτική του πίστη, χάνει την κριτική του ικανότητα και έχει πλέον ψυχολογική ανάγκη να υπακούη σε συγκεκριμένη θρησκευτική ηγεσία.
Γι’ αυτό, η νέα θρησκεία, που έχει πολλά προσωπεία, αμέτρητα ονόματα, πολλές πίστεις, δεν έχει ένα όνομα. Δεν έχει μία μόνο πίστη, και οι πίστεις της δεν είναι πάντα πίστεις με την θρησκευτική έννοια του όρου. Ωστόσο, οι περισσότεροι οπαδοί της νέας θρησκείας πιστεύουν φανατικά σε διάφορα δόγματα που ήχθησαν να πιστεύσουν μετά από «πλύση εγκεφάλου» και τα θέτουν σε εφαρμογή με θρησκευτική προσήλωση.
Με έναν λόγο, η νέα θρησκεία, η θρησκεία χωρίς όνομα αλλά με τα άπειρα παρακλάδια, με τα πολλά πρόσωπα και με τις αντίστοιχές τους ψευδωνυμίες, διαμορφώνει τα δόγματα που προτείνει στους οπαδούς της με βάση, αποκλειστικά, τις ιδιοτελείς επιδιώξεις των ηγεσιών της.
Γι’ αυτό, διαστρέφει συστηματικά την κοινωνικά παραδεδεγμένη έννοια λέξεων που έχουν αξιολογική φόρτιση, αντιστρέφει το περιεχόμενο των κοινωνικών χρηστών ηθών και διαβρώνει κάθε μορφή κοινωνικής ζωής που δεν ελέγχεται από αυτήν.
Συνιστά, όχι μόνον σήμερα αλλά και κατά βάθος, κατ’ ουσίαν, την μεγαλύτερη πρόκληση για το δίκαιο και για όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Είναι η πρόκληση της θρησκείας του πωλείν και αγοράζειν.
Σήμερα βέβαια, η νέα θρησκεία εμφανίζεται ότι δρα χωρίς κεντρικό έλεγχο. Όμως, ανεξάρτητα από το αν η νέα θρησκεία έχει κεντρικό έλεγχο ή όχι, το βέβαιο είναι ότι διαθέτει σχεδόν ανεξάντλητα οικονομικά μέσα, που προέρχονται από τα θύματα –οπαδούς της. Καθώς και ότι έχει σαφείς και συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους, δηλαδή τον έλεγχο επί των ανθρώπων και επί του δικτύου του πωλείν και αγοράζειν, ει δυνατόν, ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, πράγματι, ότι οι διαφημίσεις βρίθουν σήμερα από αναφορές σε βιώματα των καταναλωτών, οι οποίες εκχυδαϊζουν κάθε τι ιερό, στον βωμό της δημιουργίας συγκεκριμένων καταναλωτικών έξεων, και φτάνουν να συγκροτούν έναν ολόκληρο τρόπο ζωής μια εκκοσμικευμένη θρησκευτικότητα χωρίς σύνορα.
Άλλωστε, δεν αγνοούμε ότι σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στους εσχάτους καιρούς οι άνθρωποι θα αδιαφορούν για τον Θεό ή και θα αρνούνται τον Χριστό, όχι προκειμένου να προσχωρήσουν σε μια άλλη θρησκεία, αλλά προκειμένου «να πωλούν και να αγοράζουν».
Γνωρίζουμε λοιπόν ότι υπάρχει κάτι το οποίο δεν είναι κατά βάθος θρησκεία, δεν είναι εκκλησία, που θα εμφανισθή όμως με απαιτήσεις θρησκευτικού χαρακτήρος, με την ολοκληρωτική απαίτηση να επικρατήση ως η μόνη αποδεκτή εκκλησιολογία και που θα λειτουργεί καταλυτικά για την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, με την Εκκλησία Του. Αυτό το κάτι, είναι η υπεραγορά πεποιθήσεων και βιωμάτων, είναι η «θρησκεία»του πωλείν και αγοράζειν.
Η πολιτική εξουσία, έχοντας ήδη την τάση, στις δημοκρατικές ιδίως χώρες να σκεπάζη ή και να αγκαλιάζη κάθε ρεύμα ιδεών, ηθών και τρόπων ζωής της κοινωνίας, στον βαθμό που δέχεται τις συμπεριφορές, τις ιδέες και τα ήθη των οπαδών της νέας θρησκείας στην κρατική ιδεολογία, στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων, κινδυνεύει να δεχθή σταδιακά τις ανήθικες και ιδιοτελείς επιδιώξεις των αδίστακτων ηγεσιών της νέας θρησκείας μέρος του λόγου και τρόπου υπάρξεως του κράτους. Θα πρόκειται πλέον για παραθρησκευτικοποίηση του ίδιου του κράτους, για θρησκευτικό ολοκληρωτισμό στην πολιτική και οικονομική ζωή, με ή χωρίς δημοκρατικό μανδύα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, με το ότι είναι σώμα Χριστού, είναι εκείνη που καταλύει συνθέμελα την σύναψη πολιτικής ή και οικονομικής εξουσίας αφ’ ενός, και θρησκευτικής εξουσίας αφ’ ετέρου, και έτσι εμποδίζει κάθε μορφή θεοκρατικής διακυβερνήσεως των ανθρώπων.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, με την μαρτυρική αγάπη των αγίων της για την Αλήθεια, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ελέγχει διακριτικότατα αλλά και δριμύτατα κάθε απολυτοποίηση ιδεών περί αλήθειας και αποκλείει σε κάθε επίπεδο την αποδοχή του δόγματος ότι ο άνθρωπος υπάρχει μόνο ή κυρίως για να περνά καλά, για να πουλά και να αγοράζη, για να παίρνη και να δίνη-αγαθά, υπηρεσίες, δυνατότητες, ψευδοπνευματικότητες.
Η ύπαρξη και μόνο της Ορθοδοξίας, με το ορθόδοξο χριστιανικό εκκλησιαστικό φρόνημά της, νομιμοποιεί διακονήματα και όχι εξουσιάσεις και αφαιρεί την νομιμοποίηση από κάθε εξουσία ανθρώπων που επιδιώκουν να άρχουν επί άλλων για να κυριαρχήσουν επί αυτών.
Επόμενο λοιπόν είναι, η θρησκεία του πωλείν και αγοράζειν να εχθρεύεται πρωτίστως την Ορθοδοξία και να ευνοή κάθε τι που θα μπορούσε να κάνει την Εκκλησία ένα πλαίσιο ιδιωτικής θρησκευτικότητας στο οποίο να χωρούν όλες οι απόψεις, όλα τα φρονήματα, εκτός από την ορθοδοξία.
Και πράγματι, όλα σήμερα δείχνουν ότι η νέα θρησκεία, η «θρησκεία» του πωλείν και αγοράζειν, χρησιμοποιεί τα πάντα, κατά των ελευθεριών των ορθοδόξων χριστιανών, κατά της Ορθοδοξίας, κατά του Χριστού.
Η νέα θρησκεία είναι η αντιορθοδοξία, και ο χριστός της, όταν εμφανισθή, θα είναι ο αντίχριστος. Αλλά, το τέλος της ιστορίας δεν είναι η επικράτηση αυτής της νέας θρησκείας, είναι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ο αιώνιος έλεγχος των έργων μας στο φως των εντολών Του και της αγάπης Του. Το θέμα είναι ποίοι θα βρεθούν εκ δεξιών Του και ποίοι εξ ευωνύμων Του τότε. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό, που διαφεύγει όμως εντελώς της προσοχής των ηγεσιών της νέας θρησκείας στους πονηρούς σχεδιασμούς τους.
