Περιστεράκι μου,
έστω και αργά-όσο ζούμε όμως, ποτέ δ ε ν είναι αργά- κατάλαβα τούτο:
Συχνά η κατάθλιψή μας, προκύπτει από δυο κυρίως βασικούς λόγους:
Είτε από την άρνησή μας να ευχαριστήσουμε τον πλησίον- ειλικρινώς και εκ καρδίας- για όποιο
καλό ή και κακό
(ναι ναι, και κακό...το κακό είναι στο βάθος μεταμφιεσμένο καλό αν εμείς το θελήσουμε)
μας προσφέρει,
είτε απ' την αυτάρεσκη, πικρόχολη, πεισματική άρνησή μας,
τον πλησίον- όποιος και αν είναι- ειλικρινώς -εν τω βάθει της ημετέρας
καρδίας
για κάποιο -από τα μύρια δώρα που του δωσε ο Κύριος-
να τον επαινέσουμε!
Σοφά διατυπώνει ο Σκοτ Πέκ ο ψυχίατρος όταν γράφει
πως η σημερινή κατάθλιψη που μαστίζει τον κόσμο
ειναι του εγωκεντρισμού μας το αποκορύφωμα.
Σωστά φανερώνει το β ί ω μ α των αγίων ότι μόνη ελπίδα για λύτρωση
είναι η Αγία εν Κυρίω Ταπείνωση...που πρέπει να την φοράμε κατάσαρκα,
όπως ένα αγαπημένο πουκάμισο.
-Ακούς τι προστάζει το Παράκλητο Πνεύμα της Αληθείας, δια του Αποστόλου Του;
"Την ταπεινοφροσύνην εγκομβώσασθε!"
(Α΄Πέτρου,κεφ.5 στ.5)
