Στις 29 Μαΐου, το έτος 1453 έπεσε η Κωνσταντινούπολη.
Από το Γένος των Ελλήνων πέρασε στα αδίστακτα λεφούσια του Μωάμεθ Β’ του «πορθητή».
Ποιος ήταν ο «πορθητής»; Μας το λέει ο ίδιος:
«Κι αν μερικοί από εμάς σκοτωθούμε […] θα πάει στον παράδεισο με το σώμα του ακέραιο και θα συναντήσει τον Μωάμεθ. Θα πιει και θα ευφρανθεί στον ύψιστο βαθμό με μικρά παιδιά και με γυναίκες ωραίες και παρθένες και θα λουστεί σε ωραία λουτρά»
(Ψευδο-Φραντζής), Χρονικόν, στιχ. 26-29 σελ. 412.
Αυτό είναι το κεντρικό νόημα των σκέψεων και των υποσχέσεων που έδωσε ο Μωάμεθ Β’ ο «Πορθητής» στις ορδές των συμμοριτών που τον πλαισίωσαν ώστε να τους παρακινήσει να πολεμήσουν λυσσωδώς και να πάρουν την Βασιλεύουσα.
Τα «κίνητρα» του μέσου επιδρομέα του 1453 δεν απέχουν σχεδόν καθόλου από τα «άνθη» του νεοταξικού «παραδείσου» που βιώνουμε σήμερα.
Λατρεία της ύλης, καταχρήσεις, εκπόρνευση της σάρκας και ολίγον σπα.
Ο «πορθητής» είναι επίκαιρος.
Το πνεύμα του και οι βορβορυγμοί των στομάχων των συνενόχων του στο έγκλημα είναι η «μελωδία» που ηχεί ευχάριστα στα ώτα του σύγχρονου μάνατζερ, πολιτικού, μιντιοκράτη, εξουσιαστή πάσης μορφής, φυλής και τάξης.
Δυστυχώς, το χειρότερο για την ανθρωπότητα είναι ότι είναι αναρίθμητοι οι φτωχοί, οι ανήμποροι, οι πορθημένοι από την πραγματικότητα που θα ήθελαν να μοιάσουν του «πορθητή».
Αντιπαθούν την εξουσία επειδή δεν εξουσιάζουν οι ίδιοι.
Μισούν την αδικία επειδή δεν έχουν την ισχύ να αδικούν.
Το πνεύμα του Μωάμεθ Β’ είναι διαχρονικό, παγκόσμιο, διαταξικό.
Με τρόμο πολλές φορές αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το πνεύμα γίνεται και προσωπικό.
Δικό μου. Σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου γεμάτη ακαθαρσίες και ιδιοτέλειες.
Ψέματα και υπεκφυγές. Σιωπές την ώρα που θα’πρεπε να φωνάξω και κραυγές αντί για την αρμόζουσα σιγή.
Θα πάρουμε κάποτε πίσω την Πόλη;
Ναι. Θα το καταφέρουμε όταν ξανακερδίσουμε την ψυχή μας.
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/05/blog-post_8496.html
