Γράφει η Αντιγόνη Ζ.Είμαι 18 ετών και ζω τη φρίκη των Πανελλαδικών.
Έ χει καταρακωθεί η ψυχολογία μου, νιώθω εξαντλημένη, στρεσαρισμένη, μα πάνω απ΄όλα θυμωμένη!
Πολύ θυμωμένη με την ίδια μου την πατρίδα, τους κυβερνήτες της, παλαιούς και νέους και το λαό της που τους επιτρέπει να ασελγούν στο μόχθο και την αξιοπρέπειά του.
Νιώθω θυμωμένη γιατί εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για την παιδεία, την καταβαράθρωσαν.
Νιώθω θυμωμένη γιατί εξαντλήθηκα τόσα χρόνια σε ατελείωτα 6ωρα και 7ωρα στο σχολείο δίχως ουσία και αναγκάστηκα, ναι αναγκάστηκα να πηγαίνω άλλες 3 και 4 ώρες στο φροντιστήριο για να μάθω όσα έπρεπε όχι για να αποκτήσω μόρφωση αλλά χρησιμοθηρικά και μόνο για να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις.
Νιώθω θυμωμένη βλέποντας τις ουρές των συμμαθητών μου έξω από το γραφείο του μεγαλοβιομήχανου φροντιστηριούχου περιμένοντας να καταβάλουν τον ιδρώτα των γονιών τους.
Νιώθω θυμωμένη γιατί σιχαινόμουν τον εαυτό μου που ήμουν κι εγώ εκεί κρατώντας στα χέρια μου τον ιδρώτα των δικών μου γονιών.
Νιώθω θυμωμένη ακούγοντας τις στομφώδεις εξαγγελίες των εκάστοτε υπουργών παιδείας που μοιάζουν σαν να προσγειώθηκαν τώρα στην Ελλάδα.
Εκείνοι που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να ......
ζήσουν από κοντά την σχολική πραγματικότητα αλλά προτιμούν να ακούνε τις σοφίες των αυλικών συμβούλων , των δήθεν ειδημόνων που μόνο άγνοια ή εμπάθεια έχουν για το δημόσιο σχολείο.
Νιώθω θυμωμένη γιατί 12 χρόνια πέρασαν άχρωμα μέσα σε άθλια κτίρια με συντροφιά πλήθους βιβλίων που δεν άγγιξαν ποτέ ούτε το πνεύμα ούτε την ψυχή μου.
Νιώθω θυμωμένη γιατί από τα 6 μου χρόνια έγινα πολλές φορές πειραματόζωο για την εφαρμογή "νέων προγραμμάτων" εμπνεύσεως σοφών εκπροσώπων του ελληνικού λαού.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για την πλειοψηφία των δασκάλων μου που μου έδιναν κουράγιο και ήταν οι μόνοι που κατανοούσαν την κατάσταση αφού κι αυτοί οι ίδιοι ήταν θύματα σαν εμένα. Κι αισθάνομαι λύπη για εκείνους που αδιαφόρησαν και μας αντιμετώπισαν εντελώς επαγγελματικά.
Νιώθω θλίψη για τη μιζέρια στην οποία καταδίκασαν τους κακοπληρωμένους δασκάλους μου και τους κατέστησαν μόνους υπεύθυνους για την κατάντια της ελληνικής εκπαίδευσης.
Νιώθω γελοία όταν σκέφτομαι πως μπήκα χωρίς τη θέλησή μου στην νοοτροπία της "σφραγίδας" επιτυχημένος αν μπεις στο Πανεπιστήμιο, "αποτυχημένος" αν δεν τα καταφέρεις.
Νιώθω αβεβαιότητα για το μέλλον μου, για την αξία των σπουδών και για το τι θα γίνει μετά τις σπουδές.
Νιώθω τέλος απέραντη αγάπη σεβασμό και θαυμασμό για τους γονείς μου, αυτούς τους ήρωες που αντέχουν ακόμα να παλεύουν μέσα σ΄αυτό το χάος με ήθος και τιμιότητα.
ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ ΠΟΥ ΖΩ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ!
ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΝΑΝ!
ΑΝΤΙΓΟΝΗ Ζ.
