«Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκότατόν μου τέκνον,/
πού έδυ σου το κάλλος;
Η δάμαλις τον μόσχον,/ εν ξύλω κρεμασθέντα,/
ηλάλαζεν ορώσα.
Ω φως των οφθαλμών μου,/ γλυκύτατόν μου
τέκνον,/ πώς τάφω νυν καλύπτη;».
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ:
«Η ημέρα της Λαμπρής»
«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
---
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
---
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».
***
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ:
«Ασμα μικρό»
«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.
Είχε συνάξει λίγα φύλλα
ένα κλαδί γεμάτο φως
είχε πονέσει.
Και τώρα χάθηκε...
Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος
αγγίζει νέους ουρανούς
η προσευχή του μάχη.
Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».
ΒΑΪΟΥ Χ.:
«Ορθρου ξεκίνημα»
«Ορθρος βαθύς, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα να γιορτάσουν πάλ' οι δρόμοι.
Ρήμαξαν όλα, και καρδιά και νους και πόθοι
ένας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη.
---
Μας παίδεψαν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
σχήματα κι άπονοι αριθμοί κι άδικοι νόμοι.
Φωτιά την πότισαν τη γη κ' αίμα του ανθρώπου,
σταυροί και μνήματα η σοδειά του κάθε τόπου.
---
Πάμε, λοιπόν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! - ακόμη
μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη.
Ενας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη».
πού έδυ σου το κάλλος;
Η δάμαλις τον μόσχον,/ εν ξύλω κρεμασθέντα,/
ηλάλαζεν ορώσα.
Ω φως των οφθαλμών μου,/ γλυκύτατόν μου
τέκνον,/ πώς τάφω νυν καλύπτη;».
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ:
«Η ημέρα της Λαμπρής»
«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
---
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
---
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».
***
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ:
«Ασμα μικρό»
«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.
Είχε συνάξει λίγα φύλλα
ένα κλαδί γεμάτο φως
είχε πονέσει.
Και τώρα χάθηκε...
Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος
αγγίζει νέους ουρανούς
η προσευχή του μάχη.
Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».
ΒΑΪΟΥ Χ.:
«Ορθρου ξεκίνημα»
«Ορθρος βαθύς, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα να γιορτάσουν πάλ' οι δρόμοι.
Ρήμαξαν όλα, και καρδιά και νους και πόθοι
ένας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη.
---
Μας παίδεψαν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
σχήματα κι άπονοι αριθμοί κι άδικοι νόμοι.
Φωτιά την πότισαν τη γη κ' αίμα του ανθρώπου,
σταυροί και μνήματα η σοδειά του κάθε τόπου.
---
Πάμε, λοιπόν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! - ακόμη
μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη.
Ενας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη».
http://resaltomag.blogspot.com/2010/04/blog-post_1296.html
