Είχα χρόνια να τον ακούσω. Το αληθινό του όνομα είναι Λα., αλλά το άλλαξε σε Να.
όταν ήρθε στην Ελλάδα. Με τον Να. γνωριζόμαστε από το δημοτικό.
Μου ήταν πάντα αντιπαθητικός και εάν δεν βρισκόμασταν σε μια ξένη χώρα, ως μετανάστες, δεν θα του μίλαγα καν. Αλλά στην ξενιτιά ακόμα και ο πιο αντιπαθητικός συγχωριανός σού φαίνεται οικείος.
Ο Να., όπως συνηθίζει, άρχισε αμέσως να με βομβαρδίσει με ερωτήσεις. Με ένα ύφος μπαγάσα και ανακριτή μαζί. Ήθελε να ξέρει πολλά, αλλά κυρίως αν έχω παντρευτεί, αν έχω αγοράσει σπίτι, αν έχω παιδιά, αν έχω αυτοκίνητο, αν έχω αγοράσει εξοχικό, τουλάχιστον στην Αλβανία.
Του απάντησα ότι δεν έχω παιδιά, ούτε έχω αγοράσει σπίτι, ούτε αυτοκίνητο, ούτε εξοχικό. «Μα, τι κάνεις;» φώναξε ο Να., με το ύφος ενός πατέρα που ψέγει τα παιδιά του. «Εμένα μου είπαν ότι έχεις γίνει γνωστός».
Για τον Να., σαφώς, το να γίνεις γνωστός συνεπάγεται αμέσως παιδιά, αυτοκίνητα, σπίτια και εξοχικά. Από ευγένεια τον ρώτησα αν ο ίδιος έχει παντρευτεί και αν έχει παιδιά. Μου είπε πως όλα στην ζωή του είναι επί δυο.
Έχει δυο παιδιά, δυο (ακριβά) αυτοκίνητα και δυο εξοχικά, ένα εδώ και ένα στην Αλβανία. Έγινε λίγη σιωπή και μετά ακούστηκε ξανά η φωνή του Να. «Εγώ το ήξερα, τα βιβλία θα σε φάνε εσένα» είπε προσπαθώντας να αστειευτεί. Και έπειτα από λίγο, σοβαρός, προσέθεσε: «Άσε τα βιβλία και μάθε τα κόλπα φίλε».
Το είπε αυτό με το ύφος ενός μετρ που τα ξέρει όλα. Εκεί γύρω άρχισα να εκνευρίζομαι πολύ. Ο Να. έτσι κι αλλιώς μού είναι ανυπόφορος. Ήθελα να τον διαολοστείλω αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να διαολοστείλεις τύπους σαν τον Να. «Ναι, εσύ Να. πάντα ήξερες τα κόλπα» του είπα.
Ο Να. γέλασε δυνατά. Ο Να., πράγματι, τα ξέρει τα κόλπα. Είναι γεννημένος καταφερτζής. Από την αρχή που ήρθε στην Ελλάδα άλλαξε το όνομά του. Το έκανε "ελληνικό". Πήρε «κάρτα ομογενούς» όταν οι άλλοι μετανάστες κυκλοφορούσαν παράνομα και έτρεμαν από τις επιχειρήσεις- σκούπα. Τώρα έχει δικό του συνεργείο και βάφει σπίτια σε ακριβές γειτονιές.
Έχει στη δούλεψή του Γεωργιανούς, Ρουμάνους και Πακιστανούς. Τους τελευταίους ο Να., ως εργοδότης, τους θεωρεί «αράπηδες» και «χοντροκέφαλους». Ετοιμαζόμουν να του πω «γεια» όταν ο Να. έκανε την τελευταία ερώτηση: «Την ελληνική υπηκοότητα την έχεις πάρει;». «Όχι» του απάντησα.
Τότε, ξανά, ο Να. είπε κάτι για τα βιβλία και τα κόλπα. Με πληροφόρησε, με ύφος νικητή, ότι εκείνος θα την πάρει σύντομα την ελληνική υπηκοότητα. Είχε βρει άκρη μέσω ενός βουλευτή, προσέθεσε. «Στην Ελλάδα τα πάντα γίνονται, αρκεί να έχεις μέσον» κατέληξε.
Όταν είπαμε επιτέλους «γεια» ανακουφίστηκα. Αλλά τα λόγια του Να., του καταφερτζή, για τα κόλπα μού έμειναν. Ίσως ο Να. στάθηκε πιο τυχερός από μένα. Ίσως να έπεσε σε καλό «δάσκαλο» στην Ελλάδα που του έμαθε όλα τα κόλπα.
Εγώ, δυστυχώς, από την αρχή, γνώρισα Έλληνες που δεν ήξεραν από κόλπα, που δεν λάτρευαν το αυτοκίνητο, δεν ψόφαγαν για ένα αυθαίρετο εξοχικό και δεν είχαν μέσον.
Εκείνοι, αντί να μου μάθουν τα κόλπα, μου έμαθαν τα ακούω Χατζιδάκι, να διαβάζω Καβάφη, να μπαίνω στα μυστικά της ελληνικής γλώσσας.
Δεν είχαν ακριβά αυτοκίνητα.
Είχαν μεγάλες βιβλιοθήκες και λάτρευαν τα ταξίδια.
Αντικρύζοντας τώρα τη συντριπτική επιτυχία του Να. του καταφερτζή, έχω την υποψία πως εκείνοι οι Έλληνες που γνώρισα με πήραν στον λαιμό τους τελικά...
ένας απλός Αλβανός ...που δεν θα γίνει ποτε καταφερτζής!
