Η επιστροφή στην ύπαιθρο σαν ...μοναδική δυνατότητα...

Γράφει η Όστρια

Πριν λίγες μέρες, κουβεντιάζοντας με φίλους, κάποιος είπε πως οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν ίχνος από την παλιά τους ετοιμότητα και γενναιότητα...πως έχουν γίνει μαλθακοί και εξαρτώμενοι... και πως είναι σίγουρος ότι θα προτιμήσουν να κοιμούνται στα παγκάκια και να ζουν από τη φιλανθρωπία της εκκλησίας παρά να δουλέψουν χειρωνακτικά καλλιεργώντας τα χωράφια των πατεράδων τους...

Ένιωσα πανικό και από τότε δεν σταμάτησα να το σκέφτομαι σαν πιθανότητα...Μια πιθανότητα που δυστυχώς τείνει μέσα μου να γίνει βεβαιότητα...Αναρωτιέμαι-μέρες τώρα -γιατί  τόσοι πολλοί Έλληνες ζουν στις πόλεις!!Και καλά τόσα χρόνια που υπήρχε πακτωλός χρημάτων και "'ευκαιριών" όπως αποκαλούσαμε τις δυνατότητες πολυτελούς ζωής χωρίς καμία βαθύτερη σκέψη πέρα από το "καλά να περνάμε"...

Όμως, γιατί ζουν και τώρα που οι καταστάσεις άλλαξαν;;;Τι κρατάει στις πόλεις τόσους ανθρώπους που μπορεί να αντιμετωπίζουν ακόμη και προβλήματα επιβίωσης;;;Γιατί τα χωριά είναι ακόμη άδεια;;; Τι περιμένουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;;Μήπως την επιστροφή στα πρότερα;;;Μήπως, απλώς, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα;

Δε μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να μην έχει καταλάβει τι συμβαίνει... Όλοι δεν ξέρουμε πως ακόμη ζούμε με δανεικά και πως το χρέος της χώρας μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα;Δεν βλέπουμε πως τα σχέδια που εξυφαίνονται στοχεύουν στην υποδούλωσή μας μέσω της αδυναμίας μας να επιβιώσουμε χωρίς δανεικά;

Είναι κανείς που πραγματικά πιστεύει τις ανοησίες περί ανάπτυξης που θα έρθει μέσω της κατασκευής-άκουσον άκουσον-νέων δρόμων που θα δώσουν θέσεις εργασίας και άλλα τέτοια ευτράπελα;Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει μέλλον για εμάς αν δεν επιστρέψουμε στον τρόπο ζωής των πατεράδων μας(ακόμη και τότε ίσως να είναι αργά),αν δεν αρχίσουμε να παράγουμε την τροφή μας ώστε να έχουμε τη στοιχειώδη αυτάρκεια;

 Γιατί ακόμη ξεγελούμε τα παιδιά μας-και τους εαυτούς μας- ότι, αν περάσουν και φοιτήσουν σε μια σχολή, θα έχουν ένα λαμπρό μέλλον;Γιατί τα στρέφουμε προς την επιλογή της παροχής υπηρεσιών σαν τη μόνη επαγγελματική δυνατότητα;Γιατί-ακόμα χειρότερα -τους ενισχύουμε να φύγουν από τη χώρα μας,να την εγκαταλείψουν, έρμαιο στα χέρια των κατακτητών και να γίνουν -ακόμη μια γενιά-μετανάστες;;Γιατί δεν τα συμβουλεύουμε να γυρίσουν προς τη γεωργία,δεν τους μαθαίνουμε πως να σπέρνουν,να φυτεύουν και να θερίζουν;Γιατί τους λέμε πως το να εκτρέφουν ζώα είναι μόνο για τους παρακατιανούς και δεν τους λέμε πως είναι για τους έξυπνους και τους προνοητικούς;

  Τι μας έχει τυφλώσει;Τι μας κρατάει ακόμη με το κεφάλι χωμένο στην άμμο;Τα πράγματα είναι απλά στη δική μου λογική...Η ζωή είναι μικρή και αξίζει μόνο όταν την περνάς συντροφιά με άλλους...Κανένα σπίτι,αυτοκίνητο ή λογαριασμός στην τράπεζα δεν την κάνει μεγαλύτερη ή ποιοτικότερη(τουλάχιστον σε ότι αφορά την πληρότητα ψυχής και πνεύματος)...

Η ιδανική κατάσταση είναι ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να εξυπηρετεί τις βασικές ανάγκες του και μόνο αυτές(αυτό το τελευταίο δεν σηκώνει εξαιρέσεις αν θέλουμε να ζήσουμε όλοι πάνω σε αυτή τη γη και δεν σκεφτόμαστε μόνο την επιβίωση τη δική μας και των παιδιών μας)...Τι άλλο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει πέρα από την τροφή,τη στέγη του και ανθρώπους να αγαπά και να τον αγαπούν;

Τι χρειάζεται όλα αυτά τα δαιδαλώδη συστήματα που η αφροσύνη του τον έκανε να τα θεωρήσει απαραίτητα;Τι θέλει να κρύψει μέσα στο θόρυβο της σύγχρονης ζωής και γιατί όλα αυτά τα ονομάζει πρόοδο;Τι ακριβώς προοδεύει;Το άγχος και το πολυμέριμνον της ζωής του;

Ας προσπαθήσουμε όλοι να σκεφτούμε μια άλλη κοινωνική οργάνωση,στην οποία κάθε άνθρωπος έχει πρόσβαση σε ένα κομμάτι γης που θα του αποφέρει την απαραίτητη τροφή για να ζήσει- και σε τίποτα παραπάνω ώστε να το αποθηκεύει στερώντας το από το φτωχότερο...Όπου τα προβλήματα θα τα λύνει σε συνεργασία με το γείτονα και το φίλο που θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν...Όπου θα είναι όλοι γνωστοί και θα έχουν ταυτότητα(όχι την πλαστική),πρόσωπο...

Υπήρχαν παλιά τέτοιες κοινωνίες..Κάποιος ιερέας, πριν λίγο καιρό, διηγούνταν μνήμες που είχε από το νησί του όπου, όταν παντρεύονταν μια κοπέλα, όλο τα χωριό μαζεύονταν και έκτιζε το σπίτι της και, όταν έπρεπε να μαζέψουν τα σταφύλια από τα αμπέλια, όλοι μαζί πάλι τα μάζευαν κάθε μέρα και σε άλλο αμπέλι...Κι εγώ έχω ανάλογες μνήμες από το χωριό όπου μεγάλωσα...

Νυχτέρια πολλά, όπου όλοι οι γείτονες βοηθούσαμε να καθαριστεί το βαμβάκι από τις κοσιές(το εξωτερικό περίβλημα)ή να ξεσπυρίσουμε το καλαμπόκι....Ποιος άνθρωπος δεν θα ήταν ευτυχισμένος σε μια τέτοια κοινωνία; Ποιος δεν θα ήταν ευτυχισμένος στο χωριό του,στον τόπο του;;Γιατί λοιπόν επιμένουμε να ζούμε στην κόλαση της μεγαλούπολης;Μοιάζουμε παγωμένοι και ανίκανοι να κινηθούμε....Ατροφικοί από τα χρόνια της ακινησίας του ευδαιμονισμού...

Στο χωριό η ζωή δεν είναι ειδυλλιακή...αλλά είναι σίγουρα ανθρώπινη...Απαιτεί κούραση σωματική και ταπείνωση ώστε να ζει κανείς αρμονικά με τους συγχωριανούς του ....αλλά φέρνει πληρότητα ζωής....Ακόμη και οι φυσικές καταστροφές στο χωριό οδηγούν σε σύσφιξη σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους του που θα αλληλοβοηθηθούν...Η ενασχόληση με το χώμα κάνει τον άνθρωπο του χωριού γαλήνιο και ταπεινό...Η εκτροφή ζώων τον κάνει υπεύθυνο και τρυφερό...Οι ρυθμοί ζωής είναι χαλαροί παρ όλη την κούραση και το τρέξιμο!!!Μόνο ανθρώπους του χωριού έχω δει να γελούν με την ψυχή τους...Ανθρώπους κουρασμένους,γεμάτους ρυτίδες,με χέρια ροζιασμένα κι όμως με πολλή χαρά μέσα τους....

Η ζωή στην πόλη είναι-έτσι κι αλλιώς-αφύσικη...Και πριν την κρίση ήταν,αλλά δεν το βλέπαμε...Στο χωριό όπου μεγάλωσα η ζωή μας ακολουθούσε τους ρυθμούς της φύσης καθημερινά(εδώ θα πρέπει να τονίσω  πως με τη λέξη χωριό δεν εννοώ τα σημερινά χωριά που είτε είναι χωριά-φαντάσματα με ελάχιστους υπέργηρους κατοίκους...ή χωριά-πόλεις με ανθρώπους που κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να ξεχάσουν πως ζουν σε αυτά,γεμάτοι συναισθήματα κατωτερότητας και χωρίς αγάπη για τον τόπο τους(πόση αγάπη για τον τόπο του μπορεί να έχει κάποιος που προκειμένου να γίνει πλουσιότερος δεν διστάζει να δηλητηριάσει τη γη του με λογής λιπάσματα και φυτοφάρμακα;)...

Στο χωριό μου, λοιπόν,ξυπνούσαμε με το λάλημα του πετεινού,πολύ νωρίς-αξημέρωτα σχεδόν-και κοιμόμασταν επίσης νωρίς(διάβαζα προχθές πως οι πιο υγιείς άνθρωποι είναι εκείνοι που ξυπνούν πριν τις 7.00 το πρωί και πως όσοι ξυπνούν αργά είναι επιρρεπείς σε προβλήματα άγχους,κατάθλιψης και παχυσαρκίας.Εγώ έτσι εξηγώ τα πολλά ψυχολογικά προβλήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους της εποχής μας...Και στο χωριό μου υπήρχαν προβλήματα,όμως ήταν ψυχιατρικά και πολύ λίγα)...

Έτσι είχαμε χρόνο να φροντίσουμε τα ζώα μας-εμείς είχαμε μόνο κότες και γάτες-να ποτίσουμε τους κήπους και να ετοιμαστούμε για το σχολείο-οι μικρότεροι-ή το νοικοκυριό και τα χωράφια-οι μεγαλύτεροι....Ποτέ δεν ένιωσα να αγχώνομαι παρόλο που έτρεχα(ίσως γιατί μου άρεσε και με ξεκούραζε αυτό που έκανα)...Το μεσημέρι τις περισσότερες φορές τρώγαμε όλοι μαζί και ποτέ δεν έλειψε ο μεσημεριανός ύπνος όταν το καιρός... καλοκαίριαζε...

Το απόγευμα παιχνίδι στις γειτονιές για τα παιδιά και αποσπερίσματα στη γειτονιά για τους μεγάλους....Σίγουρα αρκετοί από εμάς θυμόμαστε τις μανάδες μας να παίρνουν το καρεκλάκι και να βγαίνουν στο πεζοδρόμιο,όπου τις περίμεναν και άλλοι γείτονες...Λέγαν τα βάσανα,το προβλήματα και τις στενοχώριες τους,τις μοιράζονταν και, κυρίως, γελούσαν με την καρδιά τους....Αυτά τα γέλια...πόσο μου λείπουν στη σημερινή εποχή!!!! Ακόμη κι όταν τα ακούω...κάπως σαν σφιγμένα μου φαίνονται,σα να βγαίνουν από τα δόντια και όχι από την καρδιά...

Δεν υπήρχαν στο χωριό μου λογαριασμοί(πρόλαβα την εποχή που δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα και διαβάζαμε με τις γκαζόλαμπες...δεν μου φαίνονται ανέφικτα αυτά,ακριβώς επειδή τα έζησα και ξέρω πως δεν με έκαναν δυστυχισμένη και μίζερη αλλά-παράδοξο στη λογική του σήμερα-ευτυχισμένη και πλήρη)....Το πολύ που μας στενοχωρούσε ήταν η σοδειά που μπορεί να καταστρεφόταν μια χρονιά ή απώλειες ζώων χάρη στις αλεπούδες,τους λύκους ή τις νυφίτσες της περιοχής(ο άντρας μου έχει να το λέει για τον αετό που πήρε μια κλώσσα μαζί με τα κοτοπουλάκια της-τα είχε δέσει όλα μαζί για να μην τα χάσει-και το καταχέρισμα που τον περίμενε στο σπίτι).

Αλλά κι όταν γινόταν αυτό δεν δυστυχούσαμε...Οι γείτονες βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και η χρονιά κυλούσε υποβοηθούμενη και από κυνήγια,ψαρέματα και συλλογή καρπών και χορταρικών άγριων...φτωχικά βέβαια αλλά ανέμελα!!!Έτσι καλύπταμε στο χωριό όλες τις βασικές ανάγκες μας...είχαμε τροφή απλή,στέγη φτωχική και συντροφιά βασιλική....επίσης προβλήματα κομμένα στα μέτρα μας,τέτοια δηλαδή που να μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε(καμία σχέση με τα σημερινά!!!)...Μακαριότης!!!!

Δεν είναι η νοσταλγία που με κάνει να λέω όσα λέω...Είναι η αίσθηση ότι δυνάμεις- πάνω από αυτές που μπορούμε να αντιληφθούμε -κάπου μας οδηγούν, όπου θα εγκλωβιστούμε...Η αίσθηση ότι δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς πως ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια... και δεν έχουμε ιδέα για τα σχέδια που έχουν οι άλλοι για εμάς,χωρίς εμάς...Δεν έχουμε καν ακουστά τον codex  alimentarius ή  -αν τον ξέρουμε -τον θεωρούμε συνομωσιολογία και καταστροφολογία ανθρώπων γραφικών και εκτός εποχής....Χθες διάβαζα (http://logioshermes.blogspot.com/2012/05/blog-post_5511.html )ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητάει την άμεση εκρίζωση αμπελιών από καλλιεργητές που δεν έχουν σχετική άδεια(:::!!!),αλλιώς επιβάλλει μεγάλα πρόστιμα... 

Ούτε να επιλέγουμε τι φυτά θα βάλουμε στους κήπους μας δεν θα μπορούμε σε λίγο....Θα ποινικοποιηθεί η εκτροφή πουλερικών και αιγοπροβάτων...Και το χειρότερο είναι πως λίγοι Έλληνες νοιάζονται γι αυτό... Νοσταλγούν εποχές ραθυμίας και ζωής πολυτελούς και είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα-ακόμη και την ελευθερία τους-προκειμένου να ξαναγυρίσουν σε αυτές...!!!Γι αυτό και δεν φεύγουν από τις μεγαλουπόλεις....περιμένουν την...ανάπτυξη...

Ακόμη και κινήσεις συνεργασίας μέσα στις πόλεις(http://www.tem-magnisia.gr/ ) που ξεκινούν με όραμα και μεράκι,τις περισσότερες φορές είναι καταδικασμένες να δυσλειτουργούν αφού οι ανταλλαγές αφορούν μόνο τις υπηρεσίες και απουσιάζουν οι παραγωγοί τροφής....ακόμη κι εκεί οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να παρέχουν υπηρεσίες παρά να γυρίσουν στο χωριό τους να καλλιεργήσουν τα πατρογονικά τους κτήματα(στο χωριό του άντρα μου,στο Πήλιο-όλα τα κτήματα έχουν πλέον γίνει δάση και οι κάτοχοί τους περιμένουν ακόμη το τρένο της ανάπτυξης στο σταθμό της Αθήνας.Δεν υπάρχουν ούτε καν Έλληνες που θα καθαρίσουν αυτά τα κτήματα με μεροκάματο..κανείς...όλοι αναζητούν τη μεγάλη ζωή!!!)....

Είμαι πεπεισμένη πως η Ελλάδα-αλλά και η γη γενικότερα-δεν έχει μέλλον αν οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων δεν γυρίσουν στα χωριά τους,αν δεν γίνουν περισσότεροι οι παραγωγοί από τους παρόχους υπηρεσιών,αν δεν αγαπήσουμε τη φύση μας(την ανθρώπινη εννοώ).Γι αυτό ανησυχώ όλο και περισσότερο καθώς βλέπω πολλά λόγια, αλλά λίγα έργα....Όσο τα χωριά μένουν άδεια και τα κτήματα ακαλλιέργητα οι ελπίδες μας να ξαναγίνουμε Άνθρωποι -αντί για καταναλωτικές μηχανές - μειώνονται...Ελπίζω βέβαια-έχω ήδη δηλώσει αθεράπευτα αισιόδοξη-αλλά όχι με την πρότερη πίστη....δυστυχώς....

Ελπίζω στην ικανότητα των Ελλήνων να αλλάξουν τα πράγματα έστω και την τελευταία στιγμή...Ελπίζω στη μεγάλη αγάπη για την ελευθερία που έτρεφε γενιές πολλές πριν τη δική μας...Ελπίζω πως και πολλοί άλλοι θα δουν την επιστροφή στην ύπαιθρο σαν τη μοναδική δυνατότητα να επιβιώσουμε(δεν μου αρέσει ο όρος "να προοδεύσουμε,να πάμε μπροστά",γιατί σηκώνει πολύ συζήτηση και γιατί αν αυτό το σύγχρονο κατασκεύασμα ζωής το λέμε πρόοδο ...εγώ δηλώνω απερίφραστα οπισθοδρομική).... Ελπίζω στη δύναμη της ζωής.... Ελπίζω πως ο Θεός δεν θα μας αφήσει....Είθε...Άλλωστε υπάρχουν και αρκετοί που βλέπουν το δρόμο...Και πολλοί άλλοι...Μακάρι να γίνουν ποτάμι που θα μας φέρει πίσω στις ρίζες μας.....Μακάρι...
 πηγή:vasanakia