Ένας αξέχαστος Δάσκαλος....

Γράφει ο Γιάννης Αργυρός

Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, μπορεί κάποιοι να έφυγαν…., μας σ΄ όσους τον γνώρισαν, έχουν πολλά πουν για τον αείμνηστο και μεγάλο Δάσκαλο του Καμαριού της Σαντορίνης, Γεώργιο Καραμολέγκο.

Τι θα μπορούσε να πρωτοθυμηθεί κανείς γι΄ αυτόν, την γλυκιά αυστηρότητά του, την ανεξέλεγκτη αγάπη του, την οργανωμένη μεθοδικότητά του, την καθημερινή απλότητά του, δηλαδή, ότι και να πει κανείς θεωρούμε ότι θα τον έχει αδικήσει, γιατί ήταν ένα ιδιαίτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Από τα χέρια του πέρασε κόσμος και κοσμάκης και δεν υπάρχει ένας απ΄ όλους αυτούς, που θα μπορούσε να πει έστω και κάτι το αρνητικό εις βάρος του. 

Όλοι τους αναφέρονται με τα καλύτερα λόγια, τόσο από τις ευχάριστες, όσο και από τις δύσκολες στιγμές του σχολείου. Μπορεί αυτό να είναι λίγο οξύμωρο, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συνέβαινε. Δηλαδή, ακόμη και η αυστηρότητά του, είχε μια γλυκιά αγριάδα, όπου τελικά παρέμενε ως μια γλυκιά και ανεξίτηλη ανάμνηση, από τα βιώματα του κάθε μαθητή.

Όλοι μας θυμόμαστε την οργανωμένη μεθοδικότητά του, τόσο στις σχολικές μας επιδόσεις, όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο.

Ήταν ένα πνεύμα ανήσυχο, το οποίο προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας καλλιεργήσει την ιδέα και την αγάπη για το σεβασμό και τη φροντίδα του περιβάλλοντος.

Άλλωστε όλοι μας θυμόμαστε τις αλλεπάλληλες μαζικές δενδροφυτεύσεις και την περαιτέρω φροντίδα των.

Συχνά πυκνά μας έδινε  από ένα μικρό ντενεκεδάκι, και όλο το σχολειό επιμελείτο στο μαζικό πότισμα του χωριού, αλλά και την περαιτέρω φροντίδα των όπως κλάδεμα κλπ.

Η ιδέα του για το πράσινο πραγματικά απέδωσε, αφού όπου και να κοιτάξεις στους ελεύθερους και κοινόχρηστους χώρους του χωριού όλοι έχουν πρασινίσει.

Τη δε σκυτάλη του όμως με το μικρόβιο αυτό, το μετέφερε και στις επόμενες γενεές, οι οποίοι με την σειρά τους, επάξια το έφεραν εις πέρας….

Θυμόμαστε επίσης τα αυτοσχέδια θεατρικά σκηνικά του, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, που θα χρειαζόταν αρκετός χρόνος με μολύβι και χαρτί για να μπορέσουν να καταγραφούν.

Τέλος θα ήταν μεγάλη μας παράλειψη να μην αναφέρουμε τις γλυκιές και αστείες αστείρευτες πλάκες του, που έκανε σε μικρούς και μεγάλους, ενώ εκείνος με διακριτική και περισσή χαρά, βρισκόταν σε μια περίοδο νιρβάνας.... 

Για όλα αυτά οι άνθρωποι που τόσο τον αγάπησαν αλλά τον αγαπούν ακόμη, παρότι δεν μπορούμε να τον έχουμε ανάμεσά μας, θεώρησαν ως ελάχιστο φόρο τιμής να του αφιερώσουν την αναμνηστική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 20 Αυγούστου 2011 στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Καμαριού της Σαντορίνης που τόσο αγάπησε, δίνοντας ότι καλύτερο είχε από τον εαυτό του.

Στη συνέχεια έγιναν διάφορες και ωραίες ομιλίες και προβλήθηκε ανάλογο φωτογραφικό υλικό το οποίο μπορείτε να δείτε πιο κάτω:

Κατά την ώρα της διδασκαλίας

Το τέλος της σχολικής χρονιάς με τις γυμναστικές επιδείξεις

Γυμναστικές επιδείξεις

Εορτασμός Εθνικής Επετείου

Στον αυλόγυρο του Παιδικού Σταθμού (Παλιό Χωριό)

Με την παρουσία και του Παπά - Μανώλη

Στο χώρο του Παιδικού Σταθμού

Απο το συσσίτιο των παιδιών

Καμάρι όπως κατασκευάστηκε μετά τον σεισμό του 1956

Μια άλλη όψη του παλιού Καμαριού. Τα τότε αμπέλια, σημερινά τουριστικά καταλύματα

πηγή:hkoinoniamas.