Ευκολόπιστε λαέ μου,
Στους αιώνες των αιώνων,
Μες στα βουκολιά, ως πότε,
Θα ’σαι των απατεώνων!
Ποια κατάρα σε βαραίνει!
Και ποια μώρα σε μωραίνει!
Κι όλο σε πηγαινοφέρνει
Απ’ τη Χάρυβδη στη Σκύλλα;
Δεν σου… φέρνει ανατριχίλα
των λαμόγιων η σαπίλα!
Και δε ντρέπεσαι καθόλου
Να σωριάζουνε απάτες
Τοκογλύφοι και μαφιόζοι
Πάνω στις δικές σου πλάτες!
Τόσο τα κεφάλια ειν’ άδεια!
Που, σαν τον τυφλό, σε σέρνουν
Σε εφτάδιπλα σκοτάδια….
Και σαν τ’ άλογα κοπάδια
Ακατάπαυτα σε γδέρνουν!
Με τα τόσα που ’χεις πάθει,
Τίποτε δεν έχεις μάθει;
Και δεν έχεις καταλάβει
Πως δεν έχεις πια ελπίδα
Από την γαλάζια κάμπια
Και την πράσινη ακρίδα!
Κι όσο κυβερνούν οι λύκοι
Απ’ την όμορφη πατρίδα
Τίποτε δεν σου ανήκει!
Ο «καλός» και «αγαθός» μας,
«άγιος» δικομματισμός μας
είν’ τα δυο σκληρά σαγόνια,
που μας ροκανίζουν χρόνια!…
Μην ξαναγυρίζεις πάλι
Στο τρισβάρβαρό τους χάλι
Και στις βρώμικές τους στρούγκες!
Ακολούθα άλλες ρούγες
Μη ρωτάς το πού και πώς!
Άνοιξε τα δυο σου μάτια:
Και αντί να είσαι αιώνια
Σκλάβος μεσαιωνικός,
Σε μαφιόζικα παλάτια,
Πήγαινε εκεί, που βλέπεις
Της δικαιοσύνης φως…
παπα-Ηλίας
