Γράφει τον Μάνος Μίχαλος
Η μουσική που λογικά (αν δεν έχεις πατήσει pause) ακούς αυτή τη στιγμή είναι κάτι σαν το Last Christmas του George Michael την περίοδο των Χριστουγέννων. Αν δεν παίξει - στα trailers του ΑΝΤ1 εδώ και αρκετά συναπτά χρόνια, δεν έχει κοκό.
Εννοώ, δεν έχει μπει το Πάσχα (ομοίως και το τραγούδι του Michael).
Βέβαια, σε αντίθεση με το αποκρουστικό συναίσθημα που σου προκαλεί ο κλισέ στίχος «για την καρδιά που έδωσες και η άλλη την πέταξε κλπ», η μουσική του Μορρίς Ζαρ που ντύνει τίτλους και σκηνές του Ιησού από τη Ναζαρέτ, είναι πολύ πιθανό να αποτέλεσμα συνεργασίας με τον ίδιο το Θεό. Κάτι σαν Μορρίς Ζαρ feat. Θεός, αφού ακόμη και αν ανήκεις στην κατηγορία των τηλεθεατών που λένε «όχι πάλι αυτή η σειρά», θα συμφωνήσεις ότι δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «και, δηλαδή, ποια σειρά;».
Σκέψου, ότι από το 1977 όταν ο Φράνκο Τζεφιρέλι ολοκλήρωσε τα επί τέσσερα χρόνια γυρίσματα σε Μαρόκο, Μεξικό και Τυνησία (που σημαίνει ότι ο Ιταλός σκηνοθέτης δεν έκανε αγγαρεία, αλλά προσπάθησε μέσα από πραγματικά μέρη να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της προχριστιανικής εποχής) δεν έχει υπάρξει τίποτα πλησιέστερο σε επιτυχία και αποτύπωση, το Mini Series Jesus of Nazaret, που 35 χρόνια μετά, το HBO σίγουρα ζηλεύει (και ίσως και να φοβάται, αφού δεν έχει καν προσπαθήσει να κάνει τη δική του απόπειρα για να βγάλει τη δική του σειρά).
Και φέρε στο νου σου, έναν έστω άνθρωπο που έχει δει τον Ρόμπερτ Πάουελ να υποδύεται τον Ιησού (χωρίς να κλείνει ποτέ τα μάτια του) και να μην έχει πει «είναι ό,τι πιο κοντινό έχει υπάρξει».
Προσωπικά, όταν ήμουν μικρός (οκ, είναι Μεγάλη Εβδομάδα μην λέω ψέματα: ΚΑΙ όταν μεγάλωσα) κάθε αναφορά στο όνομα του Ιησού δεν μου φέρνει ούτε έργο του Μιχαήλ Άγγελου, ούτε αγιογραφίες από τη Ρωσία. Ακούω «Ιησούς» σκέφτομαι τον Πάουελ στη σειρά του Τζεφιρέλι. Και για να το πω λίγο παραπέρα, το ίδιο συμβαίνει και με τον Βαπτιστή, τον Πέτρο, τον Πιλάτο και τη Μαρία τη Μαγδαληνή που έπαιζε η τεράστια Αν Μπάνκροφτ.
Η αρρώστια μου με τη συγκεκριμένη σειρά έχει ρίζες, όμως, σε μικρότερες ηλικίες μου, όταν ο ΑΝΤ1 (συνήθως αν όχι πάντα, δεν θυμάμαι, ο ΑΝΤ1 το παίζει) έβαζε το τελευταίο επεισόδιο αργά το Μεγάλο Σάββατο και έφευγα για την εκκλησία λεπτά πριν πέσουν τα βαρελότα, αφού προτιμούσα χίλιες φορές να προλάβω να ακούσω το «τετέλεσθαι» από το στόμα του Ιησού-Πάουελ, παρά το «δεύτε λάβετε φως» από τον πάτερ στον Άγιο Νικόλαο της Γλυφάδας.
Η παραγωγή, η σκηνοθεσία, το εντυπωσιακά (ίσως και μοναδικό) καλοφτιαγμένο και ταιριαστό casting και ο τρόπος με τον οποίο ακολουθεί την πορεία του Ιησού από την ημέρα που γεννιέται ως τη στιγμή που σταυρώνεται είναι όλα στοιχεία που σε αναγκάζουν ή πείθουν να κολλήσεις με τη σειρά αυτή, όπως π.χ. εγώ έχω αρρωστήσει με το Breaking Bad και περιμένω την τελευταία σεζόν, όπως έπαθα σηριακή κατάθλιψη (δεν υπάρχει τέτοιος όρος, αλλά ποσώς με νοιάζει) όταν τελείωσε το Friday Nights Lights και γενικώς είναι μια σειρά που στις μέρες μας, αν έκανε πρεμιέρα στο NBC, όπως τότε στις 3 Απριλίου 1977, θα είχε απανωτά αφιερώματα στα media όλου του κόσμου, όπως συμβαίνει με το Game of Thrones.
Και μπορεί οι ιστορικές αναφορές ή αντιστοιχίες του Τζεφιρέλι με τις Γραφές να μην είναι απόλυτα σωστές ή ταιριαστές (σε ποια ταινία ή σειρά άλλωστε έχει επιτευχθεί ή ακόμη έχει αποτελέσει και στόχο του σκηνοθέτη αυτό;) και να υπάρχουν στοιχεία που δεν αντικατοπτρίζονται στην πραγματικότητα (π.χ. ο Ζερά που αποτελεί «συνεργό» του Ιούδα δεν υπάρχει πουθενά ως ιστορικό πρόσωπο, που μάλιστα να παίζει τόσο ρόλο στη σύλληψη του Ιησού), αλλά αυτά είναι πάντα προς συζήτηση.
Και εκείνη την εποχή, όταν ο Τζεφιρέλι δέχθηκε κριτική από προτεστάντες που δεν δέχονταν το προφίλ του Ιησού όπως το παρουσίαζε ο Ιταλός σκηνοθέτης, ο Τζεφιρέλι δήλωσε πως ήθελε να σκιαγραφήσει ένα περισσότερο ανθρώπινο Μεσσία (γι’ αυτό και τα περισσότερα από τα θαύματα που κάνει ο Ιησούς στη σειρά, δεν οπτικοποιούνται, και για να μην γίνει η σειρά «υπερβολική», αλλά προφανώς και για αν αφήσει την ελάχιστη αμφιβολία για το αν όντως τα έκανε).
Όμως, ο Τζεφιρέλι δεν έκανε τη σειρά για να σε πείσει να πιστέψεις περισσότερο στο Χριστό, ούτε ο Γάλλος συγγραφέας Ζεράλ Μεσαντιέ έγραψε το εξαιρετικό "Ο άνθρωπος που έγινε Θεός" για όσους δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τέτοιες –διαφορετικές- απόψεις. Η τέχνη τις περισσότερες από τις φορές που αποπειράται να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, προσπαθεί να εμπνευστεί από αυτό και όχι να «εμπνεύσει» για αυτό.
Για να το κλείσουμε, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ό,τι πιο πειστικό έχουμε δει για κάτι που κανείς (από εμάς τουλάχιστον) ποτέ δεν αντίκρισε.
Και αυτό έχει πολύ υψηλό δείκτη δυσκολίας, ακόμη και Ύψιστο θα μπορούσες να τον πεις.
πηγή:cosmo
