Με όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας, η διάθεση όλων είναι στο ναδίρ. Η οικονομική κρίση έχει ρίξει άγκυρα στη χώρα μας και μας έχει πάρει το χαμόγελο από τα χείλη. Μόνη διέξοδος είναι να κάνουμε την ψυχοθεραπεία μας και να πάρουμε τα ψαροτούφεκά μας.
Γράφει ο Λάμπρος Δερτιλής
Τα απίστευτά της χρώματα και το μεγάλο της μέγεθος (6.300) μας εντυπωσίασαν.Το ραντεβού με την ομάδα δόθηκε νωρίς το πρωί στο λιμάνι του Λαυρίου. Μια μικρή ανάπαυλα των έντονων βοριάδων μάς έδωσε την ευκαιρία να σχεδιάσουμε μια μικρή εξόρμηση σε κάποιο κοντινό νησί των Κυκλάδων.
Το φουσκωτό έπεσε με συνοπτικές διαδικασίες στο νερό, φορέσαμε τις νιτσεράδες μας και ξεκινήσαμε την πλεύση πάνω σε μια ακύμαντη θάλασσα. Πρώτη η Μακρόνησος, μετά η Τζιά και ευθεία μπροστά μας η Κύθνος και η Σέριφος. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν, ενώ ο δυνατός ήλιος έκανε πιο ευχάριστη τη διαδικασία.
Πλησιάζοντας την ακτή κόψαμε ταχύτητα για να ετοιμαστούμε. Δύο μέσα στο νερό και ένας να μας προσέχει με το σκάφος. Τα νερά ήταν ακόμα ζεστά, ενώ η ορατότητα πάνω από 20 μέτρα. Τα μικρόψαρα έσπαγαν συνέχεια, σημάδι ότι κάποιος κυνηγός τριγυρνούσε εκεί κοντά μας. Παρόλα αυτά, ψάρια δεν βλέπαμε και έτσι αποφασίσαμε να μετακινηθούμε για τον επόμενο κάβο.
Εκεί ο Δημήτρης θα καταφέρει δύο σαργούς, ενώ σε ένα πλανάρισμα θα πάρω έναν καλό σηκιό απέξω. Οι καλές συνθήκες μάς έχουν ανεβάσει τη διάθεση και η μια βουτιά διαδέχεται την άλλη. Βλέπουμε αρκετά ψάρια, τα οποία όμως διατηρούν αποστάσεις ασφαλείας και κατεβαίνουν στα Τάρταρα. Η επόμενη σκάλα έχει ως προορισμό μία ξέρα που γνωρίζω από το 1995, όταν την είχα ψαρέψει για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ψαροτούφεκου του συλλόγου "Γλαύκος". Είναι ξέρα με επίπεδο κεφάλι στα 7 μέτρα, ενώ στα πεσίματά της έχει μεγάλα μονόπετρα ικανά να φιλοξενήσουν κάθε είδους ψάρι.
Φτάνοντας κοντά ετοιμαστήκαμε και πέσαμε στο νερό λίγο πριν από το ρηχό της ξέρας. Η ορατότητα σε πολύ καλά επίπεδα και εδώ έβλεπες με σχετική ευκολία τα 25 μέτρα. Οπλίζω τα λάστιχα όταν βλέπω το ψιλό να είναι κατεβασμένο κοντά στον πυθμένα και να σπάει με πολύ έντονες κινήσεις. Ωραία, σκέφτομαι, έχει στήρες σήμερα το κομμάτι, άλλα μου έκανε εντύπωση το πόσο έντονα έσπαγαν τα μικρόψαρα. Εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα μεγάλο ψάρι να κατηφορίζει από το ρηχό για την αποχή της ξέρας.
Το σχήμα του παρέπεμπε σε μαγιάτικο, αλλά το χρώμα του... Είναι συναγρίδα και μάλιστα μεγάλη! Βγάζω το κεφάλι μου από το νερό και λέω στον βαρκάρη να σβήσει αμέσως τη μηχανή, ενώ ενημερώνω και τον Δημήτρη για την κατάσταση και το καρτέρι που πρόκειται να κάνω.
Υστερα από λίγα λεπτά καταδύομαι , έχοντας σαν πλάνο να κρυφτώ πίσω από τα μεγάλα μονόπετρα της αποχής, κοιτώντας προς τα εκεί που χάθηκε το μεγάλο ψάρι, όταν αντιλαμβάνομαι το σώμα ενός μεγάλου ψαριού στα αριστερά μου και πιο ρηχά από εκεί που έχω ήδη φτάσει εγώ. Αλλαγή πλάνου και στρίβω το σώμα μου αμέσως για τη μεγάλη συναγρίδα που έχει παρκάρει ανάμεσα στον τοίχο και μια μεγάλη πέτρα.
Το κεφάλι του ψαριού είναι κρυμμένο και όλο του το σώμα εκτεθειμένο.
Το πλησιάζω με πολύ γρήγορες κινήσεις, καθώς γνωρίζω πως όταν θελήσει να απομακρυνθεί δεν θα προλάβω να κάνω απολύτως τίποτα! Η συναγρίδα κάτι έχει καταλάβει και αρχίζει να σηκώνεται κάθετα σαν ελικόπτερο από τη θέση της. Είναι ακόμα μακριά, όμως έχω λίγα δευτερόλεπτα ακόμα.
Μια πεδιλιά και τεντώνομαι σημαδεύοντας την πλευρική της γραμμή. Η βέργα της σπάει τη σπονδυλική στήλη και το ψάρι παραδίδεται άμεσα.
Το παίρνω αγκαλιά και ανεβαίνω με χαμόγελο στην επιφάνεια. Εκεί στήνεται ένα μικρό πανηγύρι, αφού ο Δημήτρης έχει παρακολουθήσει όλο το σκηνικό από την επιφάνεια. Τα απίστευτά της χρώματα και το μεγάλο της μέγεθος (6.300) μας εντυπωσίασαν.
Ηταν πλέον η σειρά μου να ανεβώ στη βάρκα, περιχαρής με τη συναγρίδα στα πόδια μου.
Οι σκοτούρες και η κρίση είχαν εξαφανιστεί για λίγες ώρες από τα κεφάλια όλων μας... Και στα δικά σας!
