Παρακαλώ, την επιστολή μου- προς άθεο ψυχίατρο που ακολουθεί-να μη την διαβάσουν, αθώοι παπάδες, αθώοι καλόγεροι και αθώοι θεούσοι, διότι...μπορεί να σκανδαλισθούν και δεν επιθυμώ να έχω το κρίμα στο λαιμό μου.
(Αναδημοσίευση από τα σχόλια αναγνωστών στα " ΝΕΑ" on line, τον Απρίλιο του 2009)
Γράφει η Σαλογραία
Kύριε Ψυχιατράκο μουπου ισχυρίζεσαι ότι Θεός δεν υπάρχει
δεν είμαι παρά μια τρελή γραία αλλά θα στο πω και γω, ότι ο Θεός όχι μόνο υπάρχει, αλλά, στην εποχή μας- μια εποχή που απώλεσε την αίσθηση του Δέους και του Ιερού- διαθέτει και θεΙκό χιούμορ- μα την αλήθεια , σου λέω διαθέτει και χιούμορ και το χω καρατσεκάρει πολλάκις- πλην όμως, θα σου αναφέρω, μόνο ένα μικρό σκηνικό έτσι να σε ..ψυλλιάσω!
Άκου τώρα:
Ήμουν στην πόλη που διαμένω, σε ένα κήπο-βιβλιοπωλείο για λογοτεχνική συγκέντρωση- με δυο ομιλητές.
Και οι δυο είναι γνωστοί μου και- ο ένας πιο πολύ φίλος.
Μίλησαν για κάποιον φιλόσοφο, δεν θυμάμαι καν το όνομά του- τόσο πολύ δεν κατάλαβα τι λέγαν, ειδικά ο είς εκ των διανοουμένων, ήταν παντελώς ακαταλαβίστικος και ...μπερδευτικός.
Είμαι βέβαιη ότι και οι άλλοι ...παρακοιμώμενοι
(παρευρεθέντες εννοώ) στη συγκέντρωση στα ίδια χάλια με μένα βρίσκονταν, πλην, φόραγαν όλοι ένα ύφος βαθυστόχαστο, λες και είχαν κατανοήσει την πεμπτουσία της φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ...
Ο έτερος των εισηγητών- το Ωραίο Τζίνι- τα δύσκολα- με την ευφυία του και τον παιδιάστικο χαρακτήρα του- τα έκανε απλά.
Και γελάσαμε, και καταλάβαμε -περίπου- τι έλεγε και δεν πειράζει που δεν θυμάμαι το όνομα και τις θεωρίες του φιλόσοφου.
Σημασία έχει ότι απο τον ένα, σ'εκείνη τη διάλεξη, πήρα τροφή πνευματική.
Με την πνευματική τροφή, συμβαίνει το ανάλογο, όπως και με την υλική τροφή...
Ξεχνάς τι έφαγες, αλλά αυτό που έφαγες, με κάποιο τρόπο σε θρέφει...
Τώρα το βασικό κουσούρι που με χαρακτηρίζει χρόνια ολόκληρα, είναι ένα πάθος για την ειλικρίνεια, μια σιχαμάρα για τις δημόσιες σχέσεις -τις άνευ νοήματος- καταλαβαίνετε ίσως εσείς, ως ψυχίατρος...
Τελειώνοντας η ομιλία, είχα, λοιπόν, πρόβλημα:
-Εντάξει:
Τον ένα να τον συγχαρώ από την καρδιά μου, αφού και γέλασα και κάτι έμαθα.
Στον άλλον, τι έρμα συγχαρητήρια να δώσω, που δεν κατάλαβα- μ ί α - τι έλεγε ο χριστιανός;
Όση ώρα μιλούσε, σκεφτόμουν ότι έλεγε...πιπεριές! (έτσι χαρακτήριζε η γιαγιά τα δυσνόητα)
-Θεέ μου-επικαλούμουν τον Παντοκράτορα-πώς να τον συγχαρώ χωρίς να το πιστεύω;
-Θα μισήσω τον εαυτό μου αν θα το κάνει.
Έμεινα τελευταία των τελευταίων...συγχάρηκα πρώτον, τον "καλό"ομιλητή.
Μετά πλησίασα το δεύτερο.
Ο δεύτερος, κραταιός καθηγητής φιλοσοφίας , καθόταν κάτω από ένα δέντρο- το βιβλιοπωλείο- είπαμε- διέθετε και κήπο!
Πλησίασα, με το χέρι τεντωμένο έτοιμο για μια ...σμπρωγμένη χειραψία...και ξαφνικά τι βλέπω, κύριε ψυχιατράκο μου... τι παρατηρούν οι απροετοίμαστοι οφθαλμοί μου;
Βλέπω, επάνω στο μπλέ πανταλόνι του φιλοσοφου, ακριβώς επάνω στο σημείο των πολύτιμων γεννητικών του οργάνων, βλέπω ένα μπεζ πράμα να σαλεύει!
Τα χάνω!
(Ειναι να μην τα χάσεις, αναγνώστα μου;
Μικρό πράγμα δα μια κυρία ...σεμνότατη σαν και μένα να ξαφνιαστεί από ένα ...σάλεμα πάνω στα γεννητικά όργανα του φιλόσοφου;)
Τα χάνω, μεν, αλλά σκύβω να κοιτάξω καλύτερα...
(πάντα οι γυναίκες θέλουμε να κοιτάξουμε καλύτερα, μην τύχη και κάνουμε λάθος εκτίμηση)
δείχνοντας κιόλας με το δάχτυλο προς το επίμαχο σημείο, τραβώντας την προσοχή όλων, και αναφωνώντας, με... παρθενική έκπληξη:
-Χρήστο! Τι έχεις εκεί, επάνω στο παντελόνι σου;
Ο Χρήστος-και μερικοί γύρω απ' το Χρήστο, σάστισε με τη σειρά του προς στιγμήν- κοιτάζει και, βλέποντας το μπεζ πράγμα που σάλευε πάνω στο μπλέ πανταλόνι,στην...ευαίσθητη θέση, του ..." πού επιθυμείτε την οικογένειά σας;" -που ρώταγαν ντροπαλά και οι παλιοί, σεμνοί ραφτάδες- γούρλωσε τα μάτια, τινάχτηκε τρομαγμένος και, μαζί του, πετάχτηκε πανικόβλητο τινάχτηκε καταγής και το μπεζ ολοζώντανο πραματάκι που ο Κύριος οδήγησε τα ...ποδαράκια του μέχρις του επιμάχου σημείου
( διότι όοοολα αναμφιβόλως, από τον Κύριο ξεκινάνε και τελειώνουνε, αδελφοί, το σημειώνω για κάποιους κρυφοπουριτανούς που διαβάσατε την ανάρτηση ίσαμε δω -παρά τις προειδοποιήσεις μου...)
αναπήδησε ξαναλέω ο φιλόσοφος, έμφοβος, και μαζί ξέσπασε τρελό γέλιο απο όλη την
εναπομείνασα ομήγυρη, διότι το πλάσμα που σάλευε -και που έπεσε τελικά και αυτό τρομοκρατημένο πάνω στο χώμα του κήπου- δεν ήταν παρά μια αθώα σαύραααα, ένα μικρό σαμιαμίδιιιι!
-Α! Υπάρχει Θεός! , αναφώνησα ενδόμυχα, μετά ταύτα!
Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας, συλλογιζόμουν πως ο φιλόσοφος έλεγε...πιπεριές!
Έφερε - η συνωμοσία του σύμπαντος, θα υποστήριζαν οι αγνωστικιστές- έφερε ο Προσωπικός Θεός- επιμένω η γραία- το μολυντήρι επάνω στις ...πιπεριές του φιλόσοφου.
-Απίστευτο και όμως αληθινό! oh ye!
-Τι μεγαλύτερες αποδείξεις, κύριε ψυχιατράκο μου για την παρουσία του Θεού, να ζητήσω;
- Ο Θεός όχι μόνο υπάρχει , όχι μόνο βαριέται τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση όσο και γω αλλά και μου το δήλωσε με την απίστευτη αυτή συγκυρία και με έβγαλε απο τη δύσκολη θέση, τού να δώσω τα συγχαρητήρια που- με " την καμία" - δεν μου προέκυπταν!
Έκτοτε, με την ανάμνηση του σκηνικού, ευθυμώ μέχρι σήμερα, μα τι γράφω ευθυμώ;
Για την ακρίβεια γελάω με την ψυχή μου!!!
Γελάτε, λοιπόν, και σεις αδελφοί-εν Κυρίω γελάτε- και δεν θα χρειαστείτε
ποτέ σας ...πσυχίατροοοο!
πηγή:salograia
