"Σαντορίνη, το πιο όμορφο νησί στον κόσμο..."

Γράφει η Δέσποινα

η κατανόηση και συνειδητοποίησή του, σε ελληνική και μάλιστα, τοπική, μετάφραση....
ή, καλά τα αστεία (μια επιλογή είναι κι αυτή..) αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά...

Η αλήθεια είναι οτι η Σαντορίνη έχει συνηθίσει στα βραβεία. Και τις διακρίσεις. Τόσο που καμμιά φορά μοιάζει να τα κοιτάζει χωρίς τον αρχικό, έστω, ενθουσιασμό και την προσδοκία. Τόσο που καμμιά φορά μοιάζει σαν να τα θεωρούμε δεδομένα, "τυπικά" έστω, χωρίς "πρακτικό", "μετρήσιμο" και "ουσιαστικό" αποτέλεσμα. Μοιάζει επίσης, η "τάση" αυτην να μην έχει δημιουργηθεί απο μόνη της, ούτε ως αποτέλεσμα της κόπωσης και του .. κορεσμού των συνεχών διεθνών διακρίσεων και των "κερδισμένων στοιχημάτων", αλλά μάλλον ως συνέχεια των ταχύτατων ανακατατάξεων -κοινωνικών και οικονομικών- που ζούμε το τελευταίο διάστημα στην χώρα αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Αυτά ζούμε, αυτά εκφράζουμε, μπορεί να πεί κανείς.
Όμως, για τους αναγνώστες του διεθνούς Τύπου τα πράγματα είναι (εν μέρει, έστω..) διαφορετικά. Βλέπουν και ακούνε για την Σαντορίνη και θέλουν να αναγνωρίσουν σε αυτην τον προσωπικό τους παράδεισο, ή εναν τόπο για να απολαύσουν τις διακοπές τους. Όπως τις έχουν φανταστεί. Με τις δυνατότητες -και οικονομικές- που έχει ο καθένας.
Κι αυτή, είναι η πραγματικότητα.. Υπάρχουν όμως και κάποια ερωτήματα που προκύπτουν.

Η πρόσφατη σημαντικότατη διάκριση -υποτιμημένη κατα την γνώμη μου στο νησί που την κατέκτησε- έχει την δυνατότητα και την δυναμική να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα διαφορετικά; Να δούμε δηλαδή το νησί, μακριά και πέρα απο την "κρίση" προσφέροντάς του και επενδύοντας οτι καλύτερο του αξίζει σε θέματα ποιότητας. Να επιλέξουμε, δηλαδή, μια γενναία στροφή στην ποιότητα, αποστασιοποιούμενοι, κατα κάποιον τρόπο, απο το κλίμα (που δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικό..) της εποχής.

Νομίζω, οτι αυτό θα μπορούσε να είναι το σημερινό, ολοκαίνουργιο, στοίχημα που οφείλει και μπορεί να δώσει το νησί. Αποφεύγοντας να υποτιμά τον εαυτό του, μένοντας μακριά απο "άκυρες" συγκρίσεις, κι έχοντας κατανοήσει την σημαντικότητα και διαφορετικότητά του και τελικώς αποδεικνύοντας οτι μπορεί να σταθεί, όσο πιο πολύ γίνεται, μακριά, ή στην "περιφέρεια" της κρίσης. Στο χέρι μας είναι.

Σε πιο απλά ελληνικά, "εδω, -κυριολεκτικά..- μας βραβεύουν οι 'ξένοι', ε, δεν οφείλουμε κι εμείς, να λειτουργούμε με τρόπο που να ανταποκρίνεται τουλάχιστο στην περίσταση;

Πολλοί αισθάνονται και λένε το εξής. Οτι, "με το που πατάει κανείς το πόδι του στην Σαντορίνη, αισθάνεται διαφορετικά. Η ατμόσφαιρα που υπάρχει και εκπέμπει το νησί είναι αλλιώτικη, μαγική, σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα και καλά..." Μήπως είναι ή ήρθε λοιπόν ο καιρός να τα ξαναδούμε και να τα συναισθανθούμε όλ' αυτά; Σε .. περιβάλλον ή, (ακόμη καλύτερα..) με "φόντο" -κι οχι σκηνικό- την σημερινή κρίση; Την οποία, και πρόκειται για πολύ προσωπική κρίση, εχω ξεκινήσει να αντιμετωπίζω σαν ενα μεγάλο "μάθημα" σαν αυτά που -με πόνο καρδιάς αλλά και αίσθημα ευθύνης- δίνουν οι μαμάδες στα παιδιά τους ώστε να αποβάλλουν απο μέσα τους τις κακές νοοτροπίες και να γίνουν καλύτερα. Πιο δίκαια και πιο σωστά.

Η δε Αυτοδιοίκηση (για να προσγειωθούμε και λίγο..) ορίζεται και περιορίζεται απο ενα σωρό διαδικασίες και πλαίσια και "απο πάνω" θεσμούς, παρά ταύτα όμως θέλουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε οτι μπορεί δώσει νοήματα και να υποστηρίξει την μοναδικότητα του χαρισματικού αυτού τόπου.

Μιας και το όνομα "Σαντορίνη", το "brand name" αν το προτιμάτε, κρύβει μια πολύ μεγάλη δύναμη και δυναμική παρά και πέρα απο τις οικονομικές ανακατατάξεις της εποχής. Μακριά και πέρα απο την υπολογιστική διάθεση που έχει κυριεύσει τους περισσότερους απο εμας..

Κι έτσι όπως την βλέπω, χειμώνα καιρό, "κλειστή" εν μέρει, και με λιγότερο κόσμο, νομίζω οτι η Σαντορίνη μπορεί να μας κάνει να την ξαναερωτευτούμε. Απο την αρχή.

Η αλήθεια είναι οτι μπορούμε να μετατρέψουμε τους φόβους και την απογοήτευση για τα πράγματα που μας έχουν δυσαρεστήσει σε δύναμη, σε ιδέες και σε δημιουργική ενέργεια. Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, ατομικά και συλλογικά, ως πολίτες, ξαναβρίσκοντας και επαναξιολογώντας τις αξίες μας, την ανεξάρτητη και ορθολογική μας σκέψη και τους κοινωνικούς μας ρόλους, ως γονείς, δάσκαλοι, μαθητές, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, παραγωγοί και καταναλωτές. Οι επιλογές άλλωστε για αλλαγές σε πολλά επίπεδα στο νησί θα πρέπει να έχουν ως στόχο την βελτίωση των συνθηκών για όλους μας.

Και, χωρίς να ακουστεί υπερβολικό ή "ελιτίστικο" (αλλοίμονο...) "χρεωστάμε" στον τόπο και μάλλον οφείλουμε να λειτουργούμε ως άνθρωποι που ζούν στο ομορφότερο νησί στον κόσμο. Με την αίσθηση του χρέους, συνειδητά και υπεύθυνα, με περιφάνια και αυτοπεποίθηση. Μακριά και πέρα (όσο μπορούμε, εστω..) απο τις νοοτροπίες του οικονομικού και οχι μονο, ολοκληρωτισμού της εποχής.. Άλλωστε, το περιβάλλον μας, μας προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα. Αρκεί, να τα δούμε ως τέτοια.

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο προέρχονται απο τις φετινές γιορτές των "Ταξιαρχών" που έγινε στο μοναδικό (κυριολεκτικά..!) ομώνυμο εκκλησάκι που βρίσκεται επάνω στο Ηφαίστειο, καθώς και απο την πρόσφατη γιορτή του "Αγ. Νικολάου" που έγινε στο ομώνυμο Μοναστήρι στο Φηροστεφάνι.