Με αφορμή μια συζήτηση με πνευματικό αδελφό ο οποίος με κατηγόρησε ότι κατακρίνω τους ιερείς επειδή είπα ότι πολλές Ενορίες ακόμη δεν έχουν οργανωθεί ώστε να αντιμετωπίσουν τα κύματα των απελπισμένων συνανθρώπων μας αναδημοσιεύω το υπέροχο κείμενο του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου περί κρίσεως και κατακρίσεως.
Ο χριστιανός πρέπει να είναι προσεκτικός στα του «Οίκου» του και οφείλει να παρατηρεί και να ελέγχει κάθε τι που θεωρεί ότι χρειάζεται διόρθωση κατά το «ειπέ τη εκκλησία» (Ματθ.18,17). Σήμερα που οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά 40% στην Ελλάδα, οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι από την ανεργία και την πείνα, οι αιρέσεις γυρνούν σαν λύκοι άρπαγες να βρούν θύματα να κατασπαράξουν, σήμερα σε αυτή την κατάσταση νομίζουμε ότι ΚΑΙ οι ιερείς μας πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Δεν κατακρίνουμε τους Λειτουργούς του Υψίστου γιατί δεν έχουμε τέτοιο δικαίωμα. Οφείλουμε να παρατηρήσουμε όμως ότι 1) Οι Εφημέριοι των Ενοριών δεν επαρκούν ώστε να καλύψουν τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί. 2) Πολλοί ιερείς δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κρίσης. 3) Ποιμαντική ευθύνη των ιερέων είναι εκτός από την τέλεση των Μυστηρίων, η αναζήτηση του προβάτου που έχει απωλεσθεί και η επιστροφή του στη μάνδρα. 4) Πόσοι Αρχιερείς, εκτός από τις Νότες διαμαρτυρίας, εξέφρασαν εμπράκτως τη διαμαρτυρία τους ενάντια στο φασιστικό καθεστώς της χώρας; Πόσοι ξεσήκωσαν το λαό ενάντια στη χούντα που έχει εγκατασταθεί βάσει σχεδίου στην Ορθόδοξη Ελλάδα; (στην σαντορίνη;)5) Γιατί σε ΚΑΘΕ ενορία δεν υπάρχουν συσσίτια για τον λαό που κυριολεκτικά πεινά; 6) Γιατί την πρωτοποριακή κίνηση της Εστίας Πατερικών Μελετών να συστήσει κατάλογο εργοδοτών & ανέργων δεν την αντέγραψαν όλες οι Ενορίες της Χώρας; 7) Γιατί ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ Μητροπόλεις (π।χ η Ι।Μ.Γλυφάδος) έχουν οργανώσει πλήρες πρόγραμμα κοινωνικής βοήθειας, έως βαθμού να πληρώνουν λογαριασμούς ΔΕΚΟ σε απόρους ενορίτες; Πως κάποιοι μπορούν και κάποιοι όχι;
Αγαπητοί αδελφοί, οι καιροί επιβάλουν την μετριοπάθεια αλλά και την επίδειξη αγωνιστικού φρονήματος από όλους, ώστε να ξεπεραστεί η ατομική κρίση που προσβάλλει το «εγώ» μας. Ο αγώνας είναι πρώτα ενάντια στα πάθη και ύστερα ενάντια στην αριθμοποίηση του «προσώπου». Η Εκκλησία έχει διττό ρόλο και κινδυνεύσει μέσω της κοινωνικής προσφοράς να εκπέσει στο αμάρτημα της «εκκοσμικεύσεως». Η προσευχή, που είναι καθήκον και υποχρέωση ας φανερωθεί ΚΑΙ με την έμπρακτη προσφορά η οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι υλική. Ας μην είναι χρήμα και πακέτο φαγητού. Ας είναι λόγια συμπαράστασης, λόγια αγάπης, ας είναι έστω ανοιχτά αυτιά για να ακούσουν τον Πόνο των Ψυχών, ας είναι η παρουσία έστω του ράσου… Η Εκκλησία ΠΡΕΠΕΙ να δηλώσει ΠΑΡΩΝ.
Το κείμενο περί κατακρίσεως του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου:
«Πως όμως έδωσε εις αυτούς και τα κλειδιά των ουρανών; Διότι εάν δεν πρόκειται να κρίνουν, δεν θα έχουν καμμίαν δύναμιν και μάταια έλαβαν εξουσίαν του να μη συγχωρούν και του να συγχωρούν αμαρτίας. Εξ άλλου δε, εάν αυτό ήθελεν ισχύσει, όλα θα ανατραπούν, και εις τας Εκκλησίας και εις τα πόλεις και εις τα οικίας. Καθόσον εάν δεν κρίνουν ο κύριος τον δούλον και η κυρία την υπηρέτριαν και ο πατέρας τον υιόν και ο φίλος τον φίλον, θα αυξηθούν τα της κακίας. Και τι λέγω, ο φίλος τον φίλον; Εάν δεν κρίνωμεν τους εχθρούς μας, δεν θα ημπορέσωμεν ουδέποτε να καταργήσωμεν την έχθραν, αλλ' όλα θα γίνουν άνω-κάτω. [...]
Διότι εδώ, καθώς εγώ νομίζω, δεν παραγγέλει απλώς να μη κρίνει κανείς όλα τα αμαρτήματα, ούτε απλώς απαγορεύει να κάμνη κανείς αυτό, αλλά εννοεί αυτούς που είναι γεμάτοι απο αμέτρητα κακά και ελέγχουν άλλους δια τελείως ασήμαντα αμαρτήματα. [...] Τι λοιπόν; εάν κάποιος πορνεύει, λέγει, να μη είπω ότι είναι κακόν πράγμα η πορνεία, ούτε να διορθώσω αυτόν που κάμνει αισχράς πράξεις; Να τον διορθώσεις βέβαια, αλλά όμως όχι ωσάν αντίπαλος, ούτε ωσάν εχθρός που θέλει εκδίκησιν, αλλά ωσάν ιατρός παρασκευάζων φάρμακα. Διότι δεν είπε να μη συγκρατήσεις αυτόν που αμαρτάνει, αλλά να μη τον κρίνεις, δηλαδή να μη γίνεις αυστηρός δικαστής.Άλλωστε αυτό δεν έχει λεχθή, όπως προηγουμένως είπα, δια τα μεγάλα και απαγορευμένα, αλλά δι' αυτά που ούτε καν θεωρούνται αμαρτήματα. Δια τούτο και έλεγε, "τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου;". Καθόσον πολλοί τώρα το κάμνουν αυτό. Και αν ιδούν μοναχόν να έχη περιττόν ένδυμα, προβάλλουν εις αυτόν τον νόμον του Κυρίου, ενώ οι ίδιοι αρπάζουν μύρια και καθημερινώς επιδίδονται εις την πλεονεξίαν, και αν τον ιδούν ν'απολαμβάνη αφθονωτέραν τροφήν, γίνονται αυστηροί κατήγοροι, ενώ οι ίδιοι καθημερινά μεθούν και κάνουν ζωή οργιώδη. [...]
"Υποκριτά". Διότι αυτού του είδους η κρίσις δεν γίνεται από ενδιαφέρον, αλλά από μισανθρωπίαν, και φέρει μεν το προσωπείον της φιλανθρωπίας, διαπράττει όμως πράξιν χειρίστης πονηρίας, αποδίδων εις τους συνανθρώπους του περιττάς ύβρεις και κατηγορίας, και αρπάζων την θέσιν του διδασκάλου, ενώ δεν είναι άξιος ούτε για μαθητής, ακριβώς δι' αυτό τον ωνόμασεν υποκριτήν. Διότι εσύ που είσαι τόσο αυστηρός προς τους άλλους, ώστε να βλέπης και τα μικρά παραπτώματα, πως δείχνεις τόσην αδιαφορίαν δια τα ιδικά σου, ώστε να παραβλέπεις και τα μεγάλα; "ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου" .Βλέπεις ότι δεν απαγορεύει το να κρίνει κανείς, αλλά προτρέπει πρώτα να βγάζει το δοκάρι από τον οφθαλμόν του και τότε να διορθώνει τα παραπτώματα των άλλων; [...]
Ώστε αν το κάμνεις από φροντίδα, φρόντισε πρώτα τον εαυτό σου, όπου είναι καθαρώτερον και μεγαλύτερον το αμάρτημα. Εάν όμως αδιαφορείς δια τον εαυτόν σου, είναι ολοφάνερον ότι και τον αδελφόν σου τον κρίνεις όχι από φροντίδα, αλλά επειδή τον μισείς και θέλεις να τον εξευτελίσεις. [...]
Η εντολή λοιπόν που έδωσε δια των λεχθέντων σημαίνει το εξής. Αυτός δηλαδή που είναι ένοχος δια μύρια κακά δεν πρέπει να είναι αυστηρός δικαστής των αμαρτημάτων των άλλων και προ πάντων όταν αυτά είναι μικρά. Μ' αυτό δεν καταργεί τον έλεγχον, ούτε την διόρθωσιν, αλλά απαγορεύει το να αδιαφορεί κανείς δια τα ιδικά του και να διαλαλεί τα ξένα παραπτώματα».
(Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ, τόμος 10)
πηγή:egolpion
