Ένα απόγευμα του Ιουνίου κάποια μέλη του Συλλόγου Παγκρατίου , στην προσπάθεια μας να καταγράψουμε και να αναδείξουμε τόσο τις φυσικές ομορφιές όσο και τις ανθρώπινες παρεμβάσεις και αστοχίες, πήραμε το παλιό δρόμο (κάποτε!!),που άλλοτε συνέδεε το Παλιό Χωριό (Μέσα Γωνιά) με τον Πύργο.
Καταπράσινα μέρη, που ξεπηδούσαν από χρόνο ανέγγιχτο….
Μια εκκλησιά αφιερωμένη σε Άγιο που δύσκολα συναντάς σε τέτοιο υψόμετρο..
Αη Νικόλας ο Κίσηρας..
Σπίτια αφημένα βιαστικά, θυσία στο βωμό του εκσυγχρονισμού και του μοντέρνου τρόπου ζωής των κατοίκων του..
Κι ενώ σε κάποια σημεία, το μυαλό άθελα του γύρναγε πίσω με μια νοσταλγική διάθεση….
Κι ενώ οι μυρωδιές απ’τη κάπαρη σου επιβεβαίωναν τον τόπο που βρίσκεσαι…
Εξαφνα γύρναγες απότομα στο παρόν και για μια ακόμη φορά επιβεβαιωνόταν το πόσο πολύ απομακρυνθήκαμε απ’ τις ρίζες μας…
Αφήσαμε να ρημάξουν όλες οι γέφυρες που μας συνέδεαν με τους προγόνους μας... Το μονοπάτι σε κάποια σημεία κατεστραμμένο και απροσπέλαστο.
Τα γέλια κι φωνές που έρχονταν στα αυτιά της μνήμης μετατράπηκαν μονομιάς σε κραυγές αγωνίας.. ¨Γιατί μας ξεχάσατε!!!¨
Η κρίση είναι μια ευκαιρία... Είναι δυνατόν να συνεχίσουμε έτσι;
Πρέπει να ξαναρχίσουμε από εκεί που χάσαμε το νήμα με τη φύση, την ιστορία μας και την παράδοση μας.
Ας τιμήσουμε τους προγόνους μας και όλοι μαζί να βάλουμε ένα χεράκι για συντηρηθούν τα παλιά μονοπάτια του χωριού μας, να κάνουμε μια προσπάθεια να ξαναδέσουμε το νήμα με το χθες για να μπορέσουμε να βαδίσουμε σε ένα καλύτερο αύριο!!!
Ας συνδράμουμε όλοι στο έργο αυτό!!!
πηγή:kamarisantorinis
