Γράφει η Μελίσσα Στοΐλη
Οταν οι μαρμελάδες, τα γλυκά του κουταλιού και λοιπά άλλα τοπικά προϊόντα κάθε περιοχής μαθαίνουν τη ζωή στο πεζοδρόμιο...
Τι τραβάνε κι αυτές οι μαρμελάδες... Βράζουν μέχρι να δέσουν, βράζουν και μέχρι να πουληθούν.
Δεν μπορεί θα τα έχετε δει. Εκείνα τα παραπήγματα στους επαρχιακούς δρόμους όπου πωλούνται προϊόντα τοπικά (πρωτογενή και τυποποιημένα) από υποτίθεται παραγωγούς της περιοχής. Μερικά από αυτά τα αυτοσχέδια μαγαζάκια είναι μια χαρά. Συνήθως αυτά των αγροτικών συνεταιρισμών. Μικρές ποσότητες προϊόντων βαλμένες σε προφυλαγμένο μέρος.
Κάποια άλλα όμως με κάνουν να αναρωτιέμαι για το τι αγοράζουν οι αθώοι και αμέριμνοι διερχόμενοι επισκέπτες.
Τοίχοι ολόκληροι από γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες σε βάζα που τα χτυπάει ανελέητα ολημερίς ο ήλιος του καλοκαιριού.
Δεν ξέρω πόσους βρασμούς παίρνουν καθημερινά τα γλυκά μέσα στη γυάλα που τα έχουν κλείσει. Και υποτίθεται πως για τη σωστή συντήρησή τους πρέπει να είναι σε δροσερό και σκιερό μέρος. Ούτε καν σε ντουλάπι που γειτονεύει με την ηλεκτρική κουζίνα δεν πρέπει να τα αποθηκεύουμε. Ούτε στο χώρο πάνω από το ψυγείο, όπου αναπτύσσεται θερμότητα, δεν πρέπει να τα αφήνουμε.
Αλλά εμείς θα τα στρώσουμε εκεί να τα βλέπει ο διερχόμενος, να τα λιμπίζεται (;) και να τα αγοράζει. Που του έχουν γανώσει τα αυτιά του παραθεριστή όλοι για τα τοπικά προϊόντα και είναι εύκολο θύμα. Θα κατέβει λοιπόν από το αυτοκίνητο και θα πάρει τα γλυκά που λέγαμε, τα οποία έχω παρατηρήσει πως είναι συνήθως τίγκα στη γλυκόζη για να συντηρούνται καλύτερα.Παρατηρήστε κάτι: αυτοί που ευτελίζουν τα προϊόντα τους στην πώληση το έχουν κάνει ήδη στην παραγωγή. Δεν έχουν αγάπη για αυτό που φτιάχνουν και δεν τους νοιάζει η κακομεταχείρισή τους. Και να πω και κάτι ακόμη που θα σας πληγώσει; Πολλές φορές αυτά τα «τοπικά» γλυκά έχουν φτιαχτεί σε εργαστήρια μαζικής παραγωγής της Αθήνας.
Βρισκόμασταν όμως στο σημείο που ο επισκέπτης-θύμα έβαλε στην άκρη τα βάζα που του γυάλισαν. Ο παραγωγός-πωλητής-θύτης θα του παινέψει και το κρασί «δικής του παραγωγής». Ετσι θα προστεθούν στις αγορές και μερικά πλαστικά μπουκάλια με κρασί χύμα που ούτε για ξίδι δεν κάνει μετά από τόσο ήλιο που μάζεψε. Και όχι, όταν λέμε «λιαστό κρασί» σίγουρα δεν εννοούμε κάτι τέτοιο.
Τι να πω για τα εξίσου ηλιοκαμμένα μέλια, για τα λικέρ, για τα λάδια και για τα βότανα που επιπλέον έχουν μαζέψει πάνω τους όλη τη σκόνη και τα καυσαέρια του δρόμου. Οξύτητες, οργανοληπτικά στοιχεία, μύκητες, όλα έχουν γίνει ένα κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Τα δε όσπρια έχουν τραβήξει όλη τη βραδυνή υγρασία και όλη τη ζέστη της ημέρας με αποτέλσμα να έχουν γίνει εκκολαπτήριο εντόμων. Νομίζω πως κάποια φορά θα ζωντανέψει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των αγοραστών η σκήνη που περιγράφει ο Κώστας Χατζηχρήστος ως Ζήκος στον μπακαλόγατο:« σκάσανε οι φακές, βγήκαν τα μαμούνια, πήρε κάθε μαμούνι στην πλάτη από μια φακή και δρόμο τον ανήφορο».Λοιπόν, τι θα κάνουμε που γυρνώντας από διακοπές και εκδρομές θέλουμε να φέρουμε κάτι μαζί μας που να εξυμνεί την τοπική γεύση; Να πάμε σε μαγαζιά που τηρούν τους κανόνες υγιεινής και να μην παίρνουμε ότι βρίσκουμε μπροστά μας. Κυρίως αν έχουν κάνει ηλιοθεραπεία χωρίς δείκτη προστασίας.
