Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Μελτέμι. Τα κύματα κατρακυλούν κοπαδιαστά δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι ταξιδεύουμε.
Ο αγέρας ξεμαλλιάζει τα κλαριά.
Τα παιδιά αφοσιωμένα στο παιχνίδι τους τόσο ήσυχα, θαρρείς ανύπαρκτα.
Οι ναύτες τράβηξαν μια βάρκα στην αμμουδιά. Σχολαστικά την καθαρίζουν, τη βάφουν, τη χαϊδεύουν.
Οι γλάροι πετούν πάνω από τα κεφάλια μας.
Η απέναντι στεριά φαντάζει τόσο κοντινή! Θαρρείς με δυο απλωτές τη φτάνεις. Τα βουνά χαραγμένα με απόλυτα ακρίβεια σκουρόχρωμοι λαδιοί λεκέδες από δέντρα στις κίτρινες πετσέτες των χωραφιών που απλωμένες καρτερικά προσμένουν το δρεπάνι.
Η θάλασσα αλλάζει ώρα την ώρα, στιγμή στιγμή. Τώρα καθώς τη γλύφει το φεγγαρόφωτο θαρρείς πως θα πηδήξει το πεζούλι να χυθεί στην αυλή μας λιωμένο ασήμι. Βυθίζεσαι, τη νιώθεις να σ’ αγκαλιάζει ηδονικά να σε λικνίζει μητρικά κι έπειτα η λευτεριά του ήλιου που βασιλεύει στο γυμνό κορμί ενώ το κύμα πιστό σκυλί γλύφει τα πέλματά σου.
Υπάρχεις. Ζεις αυθεντικά.
Ότι δεν καταγράφεται πεθαίνει.
