Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Ζούμε ξανά τις νύχτες του σεισμού, που ο ήχος του γειτονικού μετρό ακούγεται ήχος ελπίδας σαν το σφυγμό τον τακτικό στις φλέβες του ετοιμοθάνατου όταν ολάκερη η ύπαρξή μ' ανοιχτούς όλους τους πόρους αφουγκράζεται και το παραμικρό τρέμουλο. Τις νύχτες που οι προβολείς του ουρανού φωτίζουν τρομαχτικά το μεγάλο θάμα: τη Γη να ξαναγεννιέται, να κοιλοπονά, να ζει ανεξάρτητη, αδιάφορη για τα σκουλήκια που στεγάζει. Ποια λογική προσμένεις απ' τη μητέρα γη, ποια σπλαχνιά για τα παιδιά της; Η ζωοδότρα μας κουράστηκε, επαναστάτησε η ταχτική μας δουλεύτρα. Ως εδώ πια. Και μελετάμε τις κινήσεις του πολυέλαιου με θαυμασμό πιότερο απ' όσο ο Κοπέρνικος σαν ανακάλυψε το εκκρεμές. Και ψηλαφάμε τους τοίχους και τα τραπέζια αμφισβητώντας την αλήθεια των ίδιων μας των αισθήσεων. Ήταν ή μου φάνηκε; Oι σεισμογράφοι μιλούν για χίλιες δονήσεις, τις μετρούν σχολαστικά, σχολιάζουν τις πιο ισχυρές, ανάβουν και κάποιο λαμπάκι ειδοποιώντας τα διεθνή Κέντρα. Βορρά Νότο κουνιούνται σου λένε όλα. Συγκρούονται οι ήπειροι. Μέχρι κι οι ήπειροι έμαθαν να διεκδικούν. Ποια νάναι η πιο δυνατή; Ποια θα κερδίσει περισσότερο χώρο; Η Αφρική μας πλησιάζει. Το απόδειξαν οι σοφοί εγκέφαλοι της επιστήμης. Ζεσταίνεται ίσως στο νοτιά. Σκουντά βάναυσα τη γειτόνισσα της κι αυτή υποχωρεί τρομαγμένη. Σαν τ' αυγό που τσακίζει σ' άπειρα κομμάτια. Ποιος νοιάζεται για τ' ανθρωπάκια της φλούδας; Στο βάθος υπάρχει πετρέλαιο. Στην κορφή βαθμοί Ρίχτερ.
Στο μεταξύ κάποιοι πεθαίνουν από τρόμο,- ποια φρικτότερη απειλή από το να βρεθείς θαμμένος ζωντανός;- άλλοι πηδούν απ’ το μπαλκόνι πάνω στον πανικό κι άλλοι γκρεμοτσακίζονται στη βιάση της φυγής σ’ ένα σεισμό που μόλις μετράει σε Ρίχτερ. Κι οι μηχανικοί βγάζουν χρησμούς σαν τις πυθίες. Το κτίριο είναι εντάξει, όμως δεν ξέρουμε πώς θα συμπεριφερθεί σε περίπτωση σεισμού. Τώρα λοιπόν "συμπεριφέρονται" και τα κτίρια. Κι ευτυχώς που τα περισσότερα έδειξαν καλή συμπεριφορά στον πρόσφατο χορό της Γης. Όμως ποιος ξέρει τι θα κάνουν σ' ένα καινούριο γύρο; "Εμνήσθην ότι χους εσμέν" Εμείς που τόσο ανόητα αλληλοσπαραζόμαστε στη φλούδα της Γης. Εμείς που την τρυπάμε, τη μελετάμε, την πελεκάμε, την πουλάμε και την αγοράζουμε για να την εγκαταλείψουμε κατά τα κελεύσματα της κερδοσκοπίας. Εμείς, τα παιδιά της, όχι αύριο, μα ίσως σε λίγο θα κοιμόμαστε στη σάρκα της.
