Αργησε ο Μίλο Μανάρα να δουλέψει για τον αμερικανικό κολοσσό των κόμικς, τη Μarvel. Σχεδίασε την πρώτη του περιπέτεια για τους Αμερικανούς στα 65 του, αποδεικνύοντας ότι έχει ακόμα σταθερό χέρι όταν σχεδιάζει ωραία κορίτσια, ότι του αρέσουν τα κοσμοπολίτικα περιβάλλοντα όπως αυτά των δημοφιλών τουριστικών νησιών του Αιγαίου και ότι χειρίζεται με άψογο τρόπο τα κλισέ.
Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, τα κόμικς που διεκδίκησαν την ενηλικίωση μιας αφηγηματικής τέχνης, η οποία έως τότε ταυτιζόταν με τα εύκολα παιδικά αναγνώσματα, ήταν στην πλειονότητά τους ευρωπαϊκά. Η γαλλική σχολή, εμπλουτισμένη από το πνεύμα του γαλλικού Μάη, παρήγαγε κόμικς κοινωνικοπολιτικής σάτιρας- αναφοράς, αλλά και ανανέωσε τη βελγική σχολή της περιπέτειας, αυτή τη φορά στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας.
Οι Ιταλοί, με πρωτεργάτες πρόσωπα όπως ο Γκίντο Κρέπαξ, ο Ούγκο Πρατ, ο μακαρίτης Αντρέα Πασιέντζα και ο Μίλο Μανάρα έδωσαν νέα πνοή στην περιπέτεια, με πολιτικές προεκτάσεις, αλλά και γερές δόσεις ερωτισμού, που εκείνα τα χρόνια ταυτιζόταν με τη χειραφέτηση. Αντιθέτως, το αμερικανικό κόμικς κινούνταν λίγο-πολύ στα όρια των κλισέ, που είχαν τοποθετήσει τα κόμικς με υπερήρωες οι δυσκίνητες εκείνο το διάστημα εκδοτικές εταιρείες.
Χρειάστηκαν μερικοί τολμηροί αφηγητές, σχεδιαστές και σεναριογράφοι, ο Φρανκ Μίλερ, ο Ντέιβιντ Ματσουκέλι, ο Αλαν Μουρ, για να αναγκάσουν τους υπερήρωες να κινηθούν, να διαρρήξουν την αφηγηματική πεπατημένη, αισθητικά και θεματολογικά. Κι ύστερα, τα αμερικανικά κόμικς, πολυθεματικά και πολυστυλιστικά πια, έκαναν μια δεύτερη έξοδο στον κόσμο- και κατέκτησαν και την ευρωπαϊκή αγορά.
Οι μεμονωμένοι, ανεξάρτητοι εικονογράφοι στην Ευρώπη, που περνάει ακόμα η μπογιά τους, συνέχισαν να υπάρχουν ως μεμονωμένες περιπτώσεις. Κάποιοι απ΄ αυτούς χρειάστηκε να πάνε στην Αμερική, να εισφέρουν τη δεξιοτεχνία τους και το αναγνωρίσιμο στυλ τους ακόμα και στα κόμικς με υπερήρωες. Ο Μίλο Μανάρα είναι ο τελευταίος ανάμεσά τους, σε έναν δρόμο που άνοιξε τη δεκαετία του 1980 ο Μοέμπιους.
Ο Μίλο Μανάρα είναι παιδί της ανεξάρτητης ιταλικής σκηνής. Ο «Σιμιότο» του, η πρώτη επιτυχία του το 1976, ήταν ένα κόμικς εμπνευσμένο από τη στράτευση στο μαοϊκό στρατόπεδο που εκείνον τον καιρό ήταν δημοφιλές στην Ευρώπη. Αλλά στην πορεία, με σειρές όπως «Το άρωμα του αόρατου», «Κάντιντ κάμερα» και κυρίως με «Το κουμπί της», καταγράφηκε στους δεξιοτέχνες του ερωτισμού. Ενός ιδιότυπου, εύκολα αναγνωρίσιμου ερωτισμού, που εκπροσωπούνταν κυρίως από την εικονογράφηση σε παραλλαγές της γυναίκας-μοντέλο. Στην πορεία, η γυναίκα αυτή σχεδιάστηκε, ξανθή ή μελαχρινή, με ανατομικές λεπτομέρειες, με λάγνο ύφος και με υπερχειλίζουσα λίμπιντο. Παρά τις μετέπειτα συνεργασίες του Μανάρα με τον Φελίνι, τον Πρατ, τον Αλμοδόβαρ, τον Γιοντορόφσκι, στην κοινή συνείδηση έχει μείνει ως ο εικονογράφος του ερωτισμού. Μια φεμινιστική αλλά και μια απομυθοποιητική προσέγγιση, πάντως, τον αποκαλεί σοφτ πορνογράφο καλλιγραφίας.
Αυτός ο σχεδιαστής κόμικς, με αυτή τη γραμμή και με αυτή τη φήμη, προσεγγίστηκε από τη Μarvel για να εμπλουτίσει έναν από τους πιο δημοφιλείς τίτλους της εταιρείας, τους Χ-Μen- την ομάδα δηλαδή των μεταλλαγμένων με τις υπερδυνάμεις σε συνεργασία με έναν από τους καλύτερους σεναριογράφους της εταιρείας, τον άνθρωπο που (επίσης τη δεκαετία του 1980) ανανέωσε το ενδιαφέρον για την ομάδα Χ, τον Κρις Κλερμόντ.
Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ιδωθεί από δύο διαφορετικές σκοπιές. Αν στόχος ήταν ο εντυπωσιασμός, αν δηλαδή έπρεπε να δοθεί η δυνατότητα στον Μανάρα να σχεδιάσει τις ωραίες που συνήθως σχεδιάζει σε περιβάλλον υπερηρώων, το κόμικς είναι πετυχημένο- πιθανόν και εμπορικά. Αν όμως στόχος είναι έστω η ανανέωση της περιπέτειας, τότε το εγχείρημα δεν δικαιώνεται. Ο Κλερμόντ γράφει μια ιστορία-τουρλουμπούκι και ο Μανάρα εικονογραφεί με τον τρόπο του, προσέχοντας απλώς στη δοσολογία του ερωτισμού: σεμνά και ταπεινά.
πηγή:kykladesnews.
