Γράφει ο Σταύρος Νικολαΐδης
Ακολούθησαν, λίγο μετά το Πάσχα, άλλα δύο κείμενα, όπου στο μεν ένα σχολιάζουμε τα ίδια τα γραφόμενα ή λεχθέντα επώνυμων … συμπατριωτών μας, που δεν διστάζουν να επιτεθούν απερίγραπτα και μέχρι πρωτοφανούς ύβρεως – όπως είναι τα απίστευτα λόγια του Πατριάρχη Κων/πόλεως για τους Πατέρες του σχίσματος – καθώς και ένα παλιότερο κείμενο του γέροντος Παϊσίου, αποσταλθέντος πριν 40 (!) περίπου χρόνια σε εφημερίδα και αποσιωπηθέντος όλο αυτό το χρονικό διάστημα, και που δημοσιεύθηκε τελικά, ως “χαμένο”, στην εφημερίδα αυτή μέσα στη … θύελλα των συμβαινόντων. Τα δύο αυτά κείμενα είναι τα εξής:
Για να τελειώνουμε
με τον “δικό” μας διαθρησκειακό “διάλογο”
με τον “δικό” μας διαθρησκειακό “διάλογο”
Λέγεται πως σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχούν δύο θεολογίες! Εκ των οποίων πρέπει να επικρατήσει η μία! Η αποφατική του κ. Γιανναρά και η κοινωνία μετά του Θεού του κ. Ζηζιούλα. Πώς είναι δυνατόν, αγαπητοί αδελφοί, μέσα σε μια πνευματική παράδοση σαν την Ορθόδοξη, ο αποφατισμός να θεωρείται θεολογία; Πώς είναι δυνατόν, με τόσα “νέφη” αγίων, να θεωρείται θεολόγος κάποιος ο οποίος “πιστεύει” στην κοινωνία με τον Θεό; Πώς φτάσαμε στο σημείο να θεολογούμε με τα αυτονόητα;
Και όμως φτάσαμε, επειδή ακριβώς οι δύο θεολογίες είναι προϊόντα Διαλόγου. Διαλόγου με τη Δύση. Προσπάθειες θεωρητικής ενώσεως με τη Χριστιανική Ετερότητα! Μόνο που, δυστυχώς, όλοι οι διάλογοι κατορθώνουν το ακατόρθωτο και καταλήγουν πάντοτε σε ένα και το αυτό σημείο, όπως και ο δικός μας. Κατορθώσαμε να δούμε την παράδοσή μας και την πνευματική μας ζωή με “ξένα” μάτια! Αγνώστου προελεύσεως. Πρέπει να θυμηθούμε εδώ, αγαπητοί αδελφοί, πως ο δικός μας διάλογος ξεκίνησε με την προσπάθειά μας να ελευθερωθούμε από τη “Βαβυλώνειο” αιχμαλωσία της θεολογίας μας! Επειδή σήμερα πλέον γίνεται φανερό πως “ελευθερωθήκαμε” με τη μέθοδο των λύκων και των άγριων θηρίων: Κόβοντας μόνοι μας τα παγιδευμένα μας μέλη. Καταδικαστήκαμε όμως τοιουτοτρόπως σε αιώνιο διάλογο. Πρέπει να βρισκόμαστε πια σε διάλογο για να υπάρχουμε! Ο Βασιλιάς λοιπόν βρέθηκε ξαφνικά γυμνός, επειδή τα μέλη που θυσιάσαμε αποτελούν ολόκληρη την πατερική μας παράδοση. Το κουστούμι εφαρμόζει τέλεια, αλλά εμείς είμαστε πια σακάτηδες!
Ας δούμε λοιπόν, εν συντομία, τους καρπούς όλων αυτών των παραγόντων, που μας καλούν στην αναγκαιότητα του Διαλόγου, καθότι ο Κύριος μας προειδοποίησε πως από τον καρπό πρέπει να κρίνουμε το δέντρο, εάν θέλουμε η κρίση μας να είναι “αλάθητη”!
O κ. Γιανναράς λοιπόν, χρησιμοποιώντας όλο του το κύρος, το οποίο απέκτησε από τα φτωχά τω πνεύματι μέλη της Εκκλησίας, φτάνει να απορρίπτει, σαν ψυχολογικά υγιής Χριστιανός πλέον και όχι σαν πιστός, το αειπάρθενο της Θεοτόκου και σύνολη την πνευματική παράδοση του Αγίου Όρους, που είναι όπως ξέρουμε το Περιβόλι της Παναγίας! Φοβάται πως με την πίστη του στο αειπάρθενο θα προδώσει τη μητέρα του. Ο επίσκοπος πλέον κ. Ζηζιούλας, τελειώνει τη θεολογία του εκεί όπου έπρεπε να ξεκινήσει, γυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του, αυτοαναφερόμενος. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, επινόησε την απάντηση του αιώνος, στους ελέγχους της χριστιανικής συνειδήσεως: «Πού έπρεπε να πάω; Σε ξενοδοχείο 2 αστέρων;».
Ο επίσκοπος Βόλου κ. Ιγνάτιος αυτοπαρουσιάζεται (περιοδικό “Πληροφόρηση”, Δεκέμβριος 2006): «Το κατεξοχήν καθήκον και έργο του κάθε Επισκόπου είναι να διακονεί το μυστήριο της Ενότητος του Σώματος του Χριστού! Την Ενότητα Κλήρου και Λαού!».
Ποιός όμως χώρισε την Εκκλησία σε κλήρο και λαό; Και σήμερα αναθέτει στον επίσκοπό μας να ενώσει τα χωρισμένα; Ποιός διαιρεί για να βασιλεύει; Συνεχίζει: «Δημιουργήθηκε ένας νέος θεσμός, η Γεροντία, ένα συμβουλευτικό σώμα πεπειραμένων κληρικών που πλαισιώνει τον Επίσκοπο!». Αγνοεί βεβαίως πως η “Γεροντία” προτάθηκε, μ’ αυτές ακριβώς τις λέξεις, από τον Πλάτωνα, στον τελευταίο του Διάλογο “Οι Νόμοι” και αποτελείτο και εκεί από τους δέκα γηραιότερους και εμπειρότερους νομοφύλακες! Αγνοεί επίσης, παρότι το εφαρμόζει κατά γράμμα, πως στον Πλάτωνα η θεολογία ήταν μέρος και τμήμα “πολιτικής επιστήμης” και ειδικά εκείνο το μέρος που δίδασκε τους λίγους πώς να εξουσιάζουν τους πολλούς. Ο υπεύθυνος του προγράμματος της “Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών” κ. Καλαϊτζίδης, γράφει περισπούδαστα, ότι «δεν πρέπει να αρνούμαστε την "οικονομία του Πνεύματος", δηλ. τη δράση του Αγίου Πνεύματος και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας», αγνοώντας με τη σειρά του βεβαίως πως αυτή ακριβώς η πρόταση είναι η καταδικασμένη από την τραγική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αίρεση, του Gioacchino Da Fiore! Και συνεχίζει λοιπόν, με ιερό ζήλο, προκειμένου να κατακτήσει και αυτός τη Γη Χαναάν: «Το Ισλάμ, όπως άλλωστε και κάθε ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό ή θρησκευτικό μόρφωμα – όπως εξάλλου και η ίδια η Ορθοδοξία – δεν είναι στατικό, μονολιθικό, αδιαφοροποίητο και συμπαγές μέγεθος…», δείχνοντας πλήρη αδυναμία να διακρίνει ανάμεσα στο παρελθόν και την παράδοση! Στο θεολογικό πλαίσιο του διαθρησκειακού διαλόγου, ο πολύς κ. Πέτρος Βασιλειάδης γράφει: «Ο Thomas Kuhn ανέπτυξε», επιτέλους, «τη θεωρία περί "αλλαγής παραδείγματος"». Σύμφωνα μ’ αυτήν τη θεωρία, την οποία οφείλουμε και εμείς να ακολουθήσουμε, «η πορεία της επιστήμης γνωρίζει ριζικές επαναστατικές αλλαγές, που καταργούν πλήρως τις μέχρι πρότινος υπάρχουσες θεωρίες και επιστημονικές απόψεις»! Και ο κ. Βασιλειάδης αγνοεί με τη σειρά του, πως αυτή η τρομερή θεωρία κατάγεται από την Εβραϊκή Καμπάλα, και μπορεί να τη βρει κάποιος, με τις ίδιες λέξεις καταχωρημένη, στα σπουδαιότερα κείμενα του Gershom Scholem, κάθε δύο σελίδες! Τέλος, ο μεγάλος Αρχηγός της Μητέρας Εκκλησίας, ο νυν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος γράφει (Eπίσκεψις 583-20 /11/98, σελ.8): «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων».
– Πριν συνεχίσουμε, μία απορία! Ο κ. Ζηζιούλας, ο οποίος εκπροσωπεί τον ανωτέρω Πατριάρχη, υποθέτουμε συμφωνεί με τον βαρυσήμαντο λόγο, εφ’ όσον συνεχίζει να τον εκπροσωπεί!
– Αγνοεί λοιπόν ο δυστυχής Πατριάρχης, πως αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της Ιστορίας, της Δυτικής Ιστορίας, όπως δόθηκε από τον Raymond Aron, στο βιβλίο του “Μαθήματα πάνω στην Ιστορία”, κεφ.6: «History is the story of the dead told by the living». Ιστορία είναι η αφήγηση περί των Νεκρών ειπωμένη από τους ζωντανούς. Ο δυστυχής Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από το αξίωμα του Πατριάρχη για να μας πείσει πως ο ίδιος είναι ζωντανός και οι πατέρες του Σχίσματος νεκροί, εφ’ όσον ο λόγος αυτός που του αποδίδεται είναι αληθινός.
Αγαπητοί αδελφοί, συναντήσατε κάπου σε όλα αυτά την Εκκλησία; Αισθανθήκατε πως κάτι απ’ όλα αυτά πηγάζει από την εμπειρία της Εκκλησίας; Νομίζουμε, για να είμαστε τίμιοι, πως μόνον ημιμάθεια αναδύεται από τις σύντομες αυτές αναφορές! Αυτή η ημιμάθεια θα μας βασανίσει και θα μας παιδέψει τα επόμενα χρόνια!
Χριστός Ανέστη,
Αληθώς Ανέστη,
προς απογοήτευσιν πολλών!
Επιστολή γέροντος Παϊσίου
Εν Αγίω Όρει, τη 23η Ιανουαρίου 1969.Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξαιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί και αυτό, έστω και για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε διαμέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.
Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ’ όλους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενα μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή.
Αυτή η αγάπη, που ακούστηκε από την Πόλη, βρήκε απήχηση σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…
Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξει αγάπη πρώτα σ’ εμάς τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα του τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγάπησαν πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί, όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός «και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται. εφ’ όν δ’ αν πέση, λικμήσει αυτόν» (Ματθ. κα΄ 44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.
Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξαιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης, αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία, έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσει ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν διά την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμεν δικές μας Εκκλησίες –Θεός φυλάξοι!– θα ξεπεράσωμεν και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο Καλύβι των (ομιλώ διά τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχει και Ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «Εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνει σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.
Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι διά το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τί θα είπη ή τί θα γράψη, διά να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Ενώ ο ίδιος, αν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ’ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομεν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως διά το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και διά το Σώμα της Εκκλησίας. Όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος.
Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός Μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν μέσω του Θεού διά της προσευχής. Αλλ’ επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις διά την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.
Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του διά την δόξαν της Εκκλησίας μας.
